De Sneeuwbol, deel 5

De sneeuwbol 5.

Die nacht sneeuwt het onophoudelijk en als ik 's ochtends de gordijnen open schuif weet ik niet wat ik zie! Een enorm pak sneeuw bedekt de wereld, zeker een halve meter! Auto's op de parkeerplaats zijn slechts grote bulten in het landschap dat totaal niet herinnerd aan hetgeen ik ken. Snel haal ik de kleine meid uit bed en laat haar het witte wonder zien. Slaapdronken wrijft ze in haar oogjes en mompelt; “nét als in het verhaal van Sarah”

Ondanks de witte pracht maak ik me toch ook zorgen, nog maar een paar dagen voor kerst en ik moet toch écht boodschappen doen. We wonen te ver van winkels om dit lopend te kunnen doen, ik heb de auto nodig. En hoe komen de mannen vandaag op hun werk? Voorlopig zal er eerst flink sneeuw geruimd moeten worden! Eerst maar een ontbijtje maken en de kachel opstoken. Misschien krijg ik al doende wel een idee.

Terwijl ik de tafel dek, rommelt de kleine meid om me heen. Opeens zegt ze; “Oma, ik heb vannacht samen met Sarah bij de kerstboom gedanst!” Ik kijk naar haar en geniet van de dromerige uitdrukking op haar gezichtje, heerlijk toch dat je als kind nog zó kunt geloven in de magie van sprookjes. Eigenlijk ben ik best wel verbaasd over mijn eigen fantasie. Dat sprookje van gisteravond rolde zomaar uit mijn mond, alsof het al lang geleden in mijn hoofd was geplant. Ach misschien heb ik het ooit ergens gelezen of gehoord toen ik nog klein was. Het geheugen van mensen is een wonderlijk iets! Al mijmerend over mijn vroegste jeugd, mijn vader kon namelijk ook de prachtigste verhalen verzinnen, smeer ik een sneetje brood voor haar en schenk een kopje thee in. De jongens zijn inmiddels ook beneden en schuiven aan. Nét wakker hebben ze weinig oog voor de buitenwereld, eerst moeten rammelende magen gevuld worden. Na het ontbijt gaan zij sneeuwruimen en ik met de kleine de slee uit de schuur halen, de slee waar al mijn kinderen ook op gezeten hebben. De slee waar hun vader een mooi leren kussentje op gemaakt heeft, zodat ze lekker zaten. Het is trouwens dezelfde slee waar we zo'n dertig jaar geleden een ongelooflijke stunt mee hebben uit gehaald.

Het was nét zo'n winter als nu en de sneeuw lag al dagen in dikke hopen opgewaaid. Het was op 31 december en we woonden sinds een paar weken in ons nieuwe huis. Samen met de nieuwe buren hadden we een groot Oud&Nieuw feest georganiseerd en de drankjes vloeiden rijkelijk. Zoals altijd wanneer de drank is in de man, de stemming werd joliger en joliger. Éen van de mannen kreeg opeens het geweldige idee om te gaan sleeën! Alleen...niemand had trek om de slee met twee buurvrouwen te trekken. Mijn hubbie, erg fantasievol als altijd, kwam met het geweldige idee om de slee achter de auto te binden. Welja, er werd een trekband te voorschijn gehaald en de slee werd bevestigd. Twee buurvrouwen namen plaats op het sleetje en hubbie achter het stuur van mijn Mini Cooper.  Zachtjes gaf hij gas en trok de sleepkabel strak, alleen de slee kwam niet van zijn plek. Nog maar een beetje gas erbij, de kabel werd langer en langer en nog steeds stond de slee met de twee vrouwen op dezelfde plek. De opmerkingen waren gevarieerd, de meeste aan het adres van de, nogal stevige, achterbuurvrouw. Opeens kwam er beweging in de slee en wel zodanig snel dat we amper konden zien wat er nu eigenlijk gebeurde. De twee vrouwen lagen op de straat en de slee klapte in volle vaart onder de Cooper! Een geluk bij een ongeluk want wàt als de dames zich iets steviger vastgehouden hadden?? Achteraf konden we er om lachen en ook nu nog kruipt er een glimlach over mijn gezicht!

Na een rondje dorp met kleindochter op de slee kan ik het zweet van mijn gezicht vegen, tjonge nu merk ik toch wel dat ik een dagje ouder word. Trok ik vroeger met gemak drie kinderen door de sneeuw, nu loop ik rood aan met één! Het wordt tijd dat ik haar naar huis ga brengen, zodat ik nog wat tijd over hou om boodschappen te gaan doen. Het leven van een (groot)moeder gaat niet over rozen  maar op dit moment wel over sneeuw! Ik twijfel of ik nog naar de stad ga, misschien kan ik beter in het dorp verderop bij de buurtsuper wat halen en afwachten wat het weer de komende dagen doet.

Nog 1 dag voordat het kerst is en nog steeds sneeuwt het, de mannen hebben een pad geschept van de voordeur naar de auto en ik loop inmiddels tussen de sneeuwmuurtjes. De kinderen uit de buurt hebben in elke tuin wel een sneeuwpop gemaakt en de vrolijk wapperende sjaals en oranje wortelneusjes begroeten me als ik de post uit de brievenbus ga halen. Kerstkaarten stromen nu binnen en de linten van de rode strik zijn al vol, ik plak ze met een stukje tape op de deur ernaast. Het geeft me een warm gevoel dat zoveel mensen nog de moeite nemen om een handgeschreven kaartje te versturen.  De afgelopen twee dagen heb ik de meeste kerstinkopen wel binnengehaald en het konijn ligt inmiddels in de marinade en kan vanavond in de braadslee. Gelukkig heb ik zelfs nog een prachtige piek op de kop kunnen tikken, helaas géén gouden ster maar een zilveren piek met vier kleine belletjes. Bij de minste of geringste beweging van de boom laten ze hun tinkelende geluidje horen.

Ik verheug me op morgen, als de pakjes onder de boom liggen en mijn hele gezin compleet is. Het enige dat nog ontbreekt is een bijzonder presentje voor onze kleindochter, de afgelopen dagen heb ik gezocht en gezocht maar niets voldoet aan mijn gevoel voor haar wat ik door middel van dit cadeautje wil uitdrukken. Natuurlijk zal ze blij zijn met de pop en de kleertjes die ik al gekocht had maar ik weet zeker dat ze verwacht dat ik die bijzondere sneeuwbol voor haar zal kopen. Helaas ….ik heb mijn best gedaan maar het winkeltje niet meer gevonden. Spijt knaagt aan mijn hart, dat ik toen op dàt moment niet tóch die bol heb gekocht. Soms krijg je maar één kans!

Kerstavond,  het vuur in de haard knappert vrolijk en samen met mijn liefste geniet ik van dit moment. De lampjes van de boom verlichten de half duistere kamer en ik steek de kaarsjes aan. Het huis ruikt naar vroeger, naar gebraden konijn en tutti frutti.  In gedachten zie ik mijn moeder druk bezig in de keuken en samen met mijn vader tuig ik de kerstboom op.  Het is traditie dat wij dat op kerstavond pas doen, mijn zusje en broertje zullen geloven dat de Kerstman het gedaan heeft. Zoals ook ik ooit geloofde dat er in de kerstnacht wonderen konden geschieden. De magie leefde toen nog in mijn hart. Jammer dat het leven je dit gevoel ontneemt, dat niemand meer in wonderen gelooft. Het leven zou zoveel mooier zijn, elke dag als een wonder te omarmen en de magie te kunnen zien in alles wat er gebeurt. Op een moment als dit zou ik zomaar weer in wonderen kunnen geloven. Mijn blik dwaalt naar buiten en ik aanschouw de witte stille wereld. De sneeuw glinstert in het maanlicht, het is een heldere nacht! Sterren flonkeren aan de hemel en ik voel de behoefte om  naar buiten te gaan, zomaar even stil en helemaal alleen. Eenmaal buiten valt de stilte als een warme omhelzing over me heen, ik haal diep adem en voel de vrieslucht tintelen in mijn longen waarna het als dampende stoomwolkjes weer tevoorschijn komt. Het is zo'n avond waarop je bijna verwacht een slee met rendieren langs de maan te zien scheren. Dan valt mijn blik op een wel heel erg heldere ster. Knipperend lijkt hij steeds dichter bij te komen. Rondom de ster een waas van gouden schittertjes. Ademloos volg ik de bewegingen van de ster totdat.......De buurman van twee huizen verderop zijn voordeur uitstapt om zijn hond uit te gaan laten. “Goeienavond” bromt hij vanachter zijn sjaal, de hond, een vrolijke zwart-wit gevlekte 'stoffer', ploegt al blaffend door de sneeuw mijn richting uit. De betovering is verbroken, de ster is verdwenen....of heb ik het me weer gewoon verbeeld?!

Fris en tintelig ga ik terug naar binnen maar het warme huis en de geuren zijn bedwelmend, mijn ogen vallen al snel bijna dicht. Het vuur van de open haard smeult naar zijn einde en ik loop mijn laatste ronde voor deze dag, onderwijl de lampen en kaarsjes dovend. Als laatste doe ik de lampjes van het kerstdorpje uit en dan valt mijn blik op één van de huisjes. Ik pak het op maar weet eigenlijk al, voordat ik het goed bekijk,  dat dít het kerstwinkeltje is waar ik de sneeuwbol gevonden heb. Ik krijg een vreemd gevoel van binnen, alsof droom en werkelijkheid door elkaar heen lopen. Met trillende handen zet ik het pandje terug op de plek waar mijn kleine meid het neergezet had. Nu pas valt me op dat de opstelling vrijwel gelijk is aan de winkelstraat in de stad. Wat een vreemd toeval.

Als ik lekker onder mijn flanellen dekbedje lig, komt de ster weer in mijn gedachten. “Zou dàt nou de beroemde “Kerstster” geweest zijn?” Inwendig grinnikend stel ik me zo voor dat er ergens drie wijzen op pad zijn om de “nieuwe Messias” eer te gaan bewijzen. Deze keer waarschijnlijk geen mirre, wierook en goud maar een mooie nieuwe laptop, I-Phone en een plasma TV! Met die gedachte val ik in slaap om even later weer wakker te worden omdat het opeens wel érg licht is in de slaapkamer.  Als ik mijn ogen open doe moet ik gewoon even knipperen, zó fel!. Aan het voeteneinde van mijn bed ontwaar ik een gestalte omringt door heldere gouden schitteringen en na even focussen herken ik vaag de vrouw uit het kerstwinkeltje, die toch ook wel een beetje op mijn moeder lijkt.  Ze heeft iets in haar handen die ze uitstrekt in mijn richting.  Het is de sneeuwbol!! Ik steek mijn handen uit om hem in ontvangst te nemen en op het moment dat onze handen elkaar raken licht de bol helder op, in zijn binnenste de kerstboom met de kleine gouden ster. Ademloos kijk ik in de bol om te zien dat de kleine kerstboom verdwijnt, een lege bol met alleen wat poedersneeuw blijft over. Zachtjes begint het speeldoosje te klingelen en eindelijk herken ik het liedje! Mijn ogen zoeken de ogen van de vrouw aan het voeteneind en ze lacht me stralend toe.

Dan hoor ik haar stem in mijn hoofd; “Kijk in de bol!” Ik kijk en zie mijn verrukking over de eerste sneeuw, mijn rotsvaste geloof in Sinterklaas en de Kerstman. De elfjes en feetjes die me vergezellen op mijn wandelingen door de natuur. Ik zie mezelf als tiener, liefdevol mijn jongere broertje en zusje inwijden in de geheimen van de magie. Hun van geluk en verwondering stralende ogen als ze op eerste kerstdag de kerstboom in volle glorie zien staan met de pakjes eronder. Dan later, als mijn eigen kinderen klein zijn en ik ze voor het slapen gaan sprookjes voorlees, opnieuw de traditie voortzet van de magische kerstnacht door pas op 24 december de pakjes onder de boom te verstoppen.  Uiteindelijk zie ik mijn kleindochter, dansend rond een kleine kerstboom, samen met een klein meisje op blote voeten. En dan zie ik het....dat kind, dat ben ik! De sneeuwbol is mijn hart, mijn onschuldige pure kinderhart waar ik altijd dat kind ben gebleven, gelovend in het zuivere en goede op de wereld. Gelovend in de magie van het leven, wachtend op het wonder van de kerstnacht.  .

Ik open mijn ogen en het is weer donker in mijn slaapkamer, mijn handen zijn leeg maar ik voel vlinders in mijn borst, het kind in mijn hart is eindelijk gewekt, bevrijd!. Ik kijk op de klok om te zien dat het één minuut over twaalf is.....het is kerstmis! Zachtjes, om mijn man niet wakker te maken, glip ik mijn bed uit en sluip de trap af naar beneden. Als ik halverwege ben, hoor ik het geluid van een speeldoosje...heel ijl en zacht. Als ik de kamer binnen kom staat de sneeuwbol op het tafeltje naast de kerstboom, zacht verlicht door de heldere manestralen  In zijn binnenste een kerstboom met op de top een gouden ster en een kring van kinderen dansend om zijn stam. Sneeuwvlokjes dwarrelen traag rond om te landen op de takjes van de boom en de hoofdjes van de kinderen. Even, héél even schittert het gouden sterretje alsof het naar me knipoogt! Het wonder is geschied! Wat zal de kleine meid blij zijn dat ze tóch haar sneeuwbol krijgt!