Ierland, deel 5

Na een geweldige nacht en een heerlijk ontbijt ( pannenkoekjes met vers fruit) gaan we er vandaag een mooie dag van maken! Volgens Roisin 2 is Dingle echt de moeite waard maar we moeten wel opletten hoe we de route gaan rijden. Volgens haar kunnen we het beste met de klok meerijden ivm met de touringbussen. Die rijden namelijk ook met de klok mee. Teus begrijpt het meteen, smalle wegen en geen ruimte om elkaar te passeren in geval van tegenliggers dus, Roisin knikt! Ze kruist op de kaart een aantal bezienswaardigheden aan en hoopt dat het weer goed blijft zodat we eventueel met de boot het water op kunnen om Fungie ( de solitair levende dolfijn) te ontmoeten.

 Walvissen zullen we niet zien, daar is het 't seizoen niet meer voor. De zon schijnt maar je weet maar nooit dus we nemen onze jassen wel mee. Met volle buik en goede zin vertrekken we. Teus vertrouwt volledig op mijn navigeerkunsten en vindt mij lang niet zo irritant als de TomTom die we niet hebben ;-) Blij met de veer in mijn kont ga ik er eens goed voor zitten en spreid de kaart op mijn benen uit. Klaar voor de start?!

We hadden het eigenlijk niet beter kunnen treffen, Teus is gek op bergen en ik op de zee. In Ierland vindt je het alle twee! De route naar Dingle voert ons langs de kust en dwars door de bergen, mooi, mooier, mooist! Soms stoppen we langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten en de zorgen uit ons hoofd te laten waaien. We genieten allebei van onze vakantie en elkaar, zomaar kijken we elkaar even aan en pakken elkaars hand. Hoe fijn dat we dit kunnen delen! We vervolgen onze route en rijden met de klok mee het schiereiland op. Was het weer in Killarney nog zonnig en droog, hier begint het aardig bewolkt te raken en ik vrees het ergste. Hoe verder we richting 'punt' rijden hoe mistiger het wordt, vooral als de weg een flink stuk stijgt. Met andere woorden, Dingle is gehuld in nevelen en we zien er geen fluit van! Het enige wat we (soms) wel zien zijn de achterlichten van de auto die voor ons de smalle bergweg omhoog kruipt. Een voordeel, omdat het zo mistig is kan ik ook niet zien hoe hoog we zitten en hoe diep de afgrond naast me is. Ik zit de hele rit uit zonder mijn ogen dicht te doen! Halverwege de route langs de zuidelijke kust van Dingle, stoppen we bij een waanzinnig strand, enorme golven en enkele waaghalzen die proberen te surfen. Hier geen mist maar wel een giga stortbui, binnen 10 seconden zijn we tot op onze huid nat geregend.

We vervolgen onze weg en zigzaggen de berg weer op. En dan opeens staan we stil, geen flauw idee wat er aan de hand is totdat we stapvoets verder rijdend een stuk weg kunnen zien waar een touringbus probeert een haakse bocht te nemen. Na vijf keer steken heeft ie het voor elkaar maar dan doemt het volgende probleem op. Er komt een redelijke grote auto tegenin en van normaal passeren kan geen sprake zijn. De bus rijd aan de kant van de afgrond en gaat geen centimeter verder de kant in dan noodzakelijk. De tegenligger prakt zijn bolide tegen de bergwand aan en uiteindelijk, na veel geschuur ( ik ben zooooo blij dat het niet onze auto was), zijn ze elkaar gepasseerd. Wat ben ik dankbaar dat wij de raad van Roisin2 opgevolgd hebben! We vervolgen onze weg in afwisselend regen en/of mist. Opeens ontwaar ik een bordje langs de kant van de weg en een klein parkeerplaatsje, volgens mij zijn we bij de 'Beehive huisjes' gearriveerd. We stappen uit en ik kijk naar mijn voeten die in roze Crocs slippers gestoken zijn. ( mijn wandelschoenen zitten in de koffer die nog op reis is) Euhhh de route naar de huisjes voert omhoog over een rotsig en modderig pad, dat gaat hem niet worden. Ik vraag aan Teus hoe graag hij de huisjes wil zien maar eigenlijk weet ik het antwoord al, die huisjes kunnen hem gestolen worden. Teus is niet zo van de 'ouwe meuk' en gaat alleen maar mee om mij een plezier te doen. Inmiddels houdt het ook op met miezeren en plenst het behoorlijk. We duiken de auto weer in en gaan op weg naar de volgende bezienswaardigheid. De Pottery van Louis Mulcahy. Het is niet moeilijk te vinden en we betreden allereerst de winkel op de begane grond. We kijken onze ogen uit, wat een prachtige dingen staan hier uitgestald...ik wordt er ook een beetje hebberig van. Maar ja, hoe ga ik die prachtige lampenvoeten en schalen meenemen? Maar gelukkig hebben ze ook een webshop!!

Ze hebben ook nog een showroom boven én een restaurantje waar we heerlijke scones met room/jam eten en cappuccino drinken, uit één van die prachtige kommen!

Helaas blijft het mistig en regenen, we besluiten om Dingle te laten voor wat het is en steken dwars door richting Tralee. En zowaar, zodra we richting het binnenland rijden, wordt het weer beter. We parkeren onze auto op een parkeerplaatsje even buiten het centrum en wandelen in het zonnetje door de winkelstraat. Helaas, zoals we in Nederlandse steden ook overal zien, staan er veel winkelpanden leeg. Zo jammer van die mooie markante panden. We strijken neer op een terras voor een glaasje fris en een kop koffie en bellen even naar huis. Ook checken we even bij het reisbureau of ze nog nieuws hebben over onze koffer. Helaas, die is nog steeds spoorloos maar ze blijven hun best doen!
We wandelen nog wat door de stad maar zijn het erover eens dat Killarney een leukere stad is ook al probeert Tralee toeristen te lokken, erg veel bezienswaardigheden zijn er niet. We rijden via Bantry terug naar Killarney en eten in de stad bij de Italiaan. Een heerlijke pasta carbonara met een glas wijn, een wandeling door de stad en dan uiteindelijk terug naar de B&B. Ondanks de regen en mist op Dingle hebben we een heerlijke dag gehad. Morgen gaan we The Ring of Kerry rijden en de kliffen bezoeken.

Ierland, deel 4

De afgelopen nacht zo mogelijk nog slechter geslapen dan gisteren, blijkbaar ben ik op Teus zijn arm gerold en dat voelt natuurlijk niet zo fijn, voor hem ook niet. Na honderd keer draaien besluiten we om er maar uit te gaan ook al is het nog te vroeg voor ontbijt. Douchen gaat het voor mij vanochtend niet worden dus ik hoop van ganser harte dat de volgende B&B uitgerust is met een fatsoenlijke douche en was mezelf bij de wastafel. Om de tijd een beetje te doden tot aan het ontbijt, pak ik onze tas uit en weer in ( je moet wat) en we brengen de spullen maar vast naar de auto die we gisteravond op een 'veilige' plek geparkeerd hebben. We zijn de eerste en blijkbaar ook enige gasten deze ochtend want er is maar voor 2 gedekt. Ontbijt naar binnen en wegwezen hier. In de auto weet ik opeens waarom we op het eerste gezicht een soort van antipathie voelden. De vrouw lijkt ( heel erg zelfs) op iemand die we absoluut niet mogen, haar uiterlijk, haar stem, haar gedrag en zelfs de manier waarop ze het huis ingericht heeft. We voelden het al toen we voor de deur stonden en het gevoel werd alleen maar sterker. Zodra we Kinsale achter ons hebben gelaten verdwijnt het ongemakkelijk gevoel en kunnen we weer ontspannen. Van Kinsale naar Killarney is niet zo heel ver ( ongeveer 100 km) We besluiten om eerst richting Cork te rijden en dan de 'snelweg' ( hahaha) N 22 te pakken. De route voert ons dwars door de Derrynasaggart Mountans en langs het Inishcarra Reservoir ( probeer het maar eens uit te spreken zonder je tong te breken)

  Wat me opvalt is dat de bermen in Ierland zo mooi zijn, kleurige rode, gele en oranje bloemen en als ik zo'n struik eens van wat dichter bij bekijk, zie ik dat het fuchsia's zijn. Ook de kleuren van de huizen spreken me erg aan. De dorpjes en stadjes zijn net een schilderspallet, soms alleen zachte pasteltinten maar ook fellere kleuren zoals knalblauw, knalgroen en knalpaars worden gebruikt om de panden een vrolijk aanzien te geven. Wat me ook opvalt is dat er op de gekste plekken huizen staan, nou ja wat is gek?! Maar er zijn toch echt momenten dat ik niet verwacht dat iemand op zo'n plek een huis bouwt. ( onderaan een helling die vol ligt met rolstenen en flinke rotsblokken.) En anders dan in Schotland, waar je uren kunt rijden zonder teken van menselijk leven te zien, zijn hier veel vrijstaande huizen met flinke lappen grond eromheen. Ergens herinner ik me dat de economische opleving van een jaar of twintig geleden, daar mede verantwoordelijk voor is geweest. Veel Ieren konden toen hun droom waarmaken en een huis bouwen op een flinke lap grond. Inmiddels heeft de crisis er ook daar voor gezorgd dat mensen diep in de schulden zijn geraakt. De huizenmarkt trekt blijkbaar wel weer een beetje aan maar de prijzen zijn echt niet leuk!!  De streken waar we doorheen rijden zijn afwisselend maar nooit echt vlak, dan is ons landje toch echt een platte pannenkoek! Het lijkt me een behoorlijke klus om hier in de bergen een boerenbedrijf te runnen. Wat ik ook geweldig vind zijn die enorme kuddes koeien, die hebben echt een leven als een luis op een zeer hoofd! Lekker grazen, beetje schuilen als het regent en als het echt warm is dan zakken ze af naar het strand.

( de foto is niet van mezelf, toen wij er waren was het niet zo warm!)

Doordat we verschillende tussenstops maken doen we best lang over de kleine 100 km maar wat valt er veel te zien onderweg!!

Halverwege de middag komen we in Killarney aan, we besluiten om eerst maar eens de stad te verkennen voordat we op zoek gaan naar "The Mystical Rose", ons derde en laatste logeeradres. Het blijkt een echte toeristenstad te zijn, veel pubs en restaurantjes maar ook veel souvenirswinkels. Het is echt hartstikke druk op straat en overal staan bankjes en zitten mensen. Gezellig! De winkels zijn hier ook lang open ( tot 10 uur 's avonds) waardoor de binnenstad tot laat druk bezocht blijft. Meteen bij de eerste winkel vinden we leuke petten voor onze zoon en schoonzoon. Ze hebben ook een grote afdeling merchandise van Guinnes maar of ze daar op zitten te wachten? We houden het maar bij de wat traditioneler Ierse souvenirs ( met de Leprachauns enzo) 

Tegen vijven lijkt het ons wel handig om onze B&B op te zoeken en we gaan op weg. Net buiten het centrum volgen we de borden National Park en bij het tweede stoplicht slaan we linksaf en ja hoor na ongeveer 500 meter zien we aan de rechterkant het uithangbord. We slaken een zucht van opluchting, de tuin is een bonte verzameling bloeiende planten en rozen en er staat ook nog een kitscherig Mariabeeld in. Het gevoel is gelijk goed, dit kan niet mis gaan.

Als we uit de auto stappen worden we begroet door een chocoladebruine labrador, blijkbaar vindt hij Teus helemaal het einde want hij wijkt niet van zijn zijde. Zodra we aanbellen gaat er naast de officiële ingang een schuifpui open en een jonge vrouw begroet ons enthousiast. Ze opent de deur naar de aanbouw en wijst ons meteen de ontbijtruimte. Wat gezellig!! Overal staan vazen met zonnebloemen en ook de aankleding doet huiselijk aan. Ze opent de deur van onze kamer en ik ben meteen verliefd op de lavendelkleurige muren, het grote bed met spierwit linnengoed en het raam dat uitkijkt op de tuin. Een snelle blik in de badkamer laat een ruime douche zien met glazen wanden...pfffff gelukkig!! Hier gaan we het wel drie dagen uithouden!

Nadat we onze tas hebben uitgepakt én gedoucht vragen we aan Roisin 2( ja ook zij heet zo, het is een Keltische naam die 'kleine roos' betekend) waar we het beste kunnen gaan eten. Ze doet een paar suggesties en kruist ze aan op de stadsplattegrond. We hebben een heerlijke avond in de stad, lekker eten en 'live muziek' op straat. We nemen plaats op een bankje en vermaken ons kostelijk met de straatmuziekant en zijn publiek ( voor het overgrote deel Amerikanen).  Tegen een uur of 11 gaan we terug naar onze kamer en kletsen nog even na, ons humeur is er een stuk op vooruit gegaan nadat we uit Kinsale zijn vertrokken. Na twee rotnachten hoop ik dat ik nu eindelijk een goede nachtrust kan genieten, aan het bed zal het niet liggen!

Ierland, deel 3

De tweede nacht in Ashgrove B&B is gelukkig beter verlopen dan de eerste, ik heb geen kramp meer gehad. Het is even voor 7 uur en ik ben klaar wakker. Zachtjes ( Teus is nog in dromenland) sluip ik naar de kitchenette en fabriek een bakje oploskoffie waarmee ik naar de tuin verhuis. Ik zie dat er gisteravond laat blijkbaar nog gasten aangekomen zijn want er staat een derde auto op de oprit. Vanuit het huis klinken inmiddels ook geluiden en niet veel later ruik ik de bacon and eggs. Genietend snuif ik de frisse, aardse ochtendlucht mijn longen in en mijmer een beetje weg. Het is nu zaterdag en vandaag verhuizen we naar ons volgende logeeradres in Kinsale. Het is een route van ongeveer 300 km dus tijd genoeg voor wat 'site-seeing' onderweg. Helaas is onze koffer gisteren niet bezorgd, wel ontvingen we een sms bericht van Aer Lingus dat de bagage met nummer 'huppeldepup' helaas niet gevonden was. Voor meer informatie moeten we tel.nr. huppeldepup bellen. Dat gaan we straks maar even proberen dan. Inmiddels is Teus ook wakker en we schuiven aan de ontbijttafel in de serre. Roisin zet twee grote borden voor ons neer waarop weer een 'weelderig' Iers ontbijt ligt uitgestald. Worstjes, tomaten, champignons, 'white pudding', spiegelei en twee dikke plakken bacon. Als ik nog geen hart&vaatziekte zou hebben dan kreeg ik dat nu spontaan. We kletsen even met haar over onze verdwenen koffer en ze bied aan om te bellen met Aer Lingus. Ze schrijft het nummer, dat we toegestuurd hebben gekregen, op een velletje papier en verdwijnt de keuken weer in om het ontbijt voor de andere gasten klaar te maken. Wij gaan naar onze kamer om onze schamele bezittingen in te pakken. Nog voor we klaar zijn staat Roisin al voor onze deur en meldt dat het "Lost Luggage Departement" van Aer Lingus niet werkt in het weekend. Ze is zwaar verontwaardigd en ik moet eigenlijk wel lachen, zij neemt dit een stuk zwaarder op dan wij. Uiteindelijk zijn we zover, de auto is ingepakt en we nemen afscheid van Roisin met een stevige omhelzing.

 De rit zuidwaarts is, alweer, adembenemend mooi! We stoppen regelmatig om foto's te nemen en ook al veranderd het weer van bewolkt naar regenachtig, we genieten met volle teugen van het prachtige landschap. In mijn stoutste dromen had ik niet kunnen bedenken dat Ierland zo mooi is! We hebben diverse trips naar Engeland gemaakt (ook nog 13 dagen met mijn ouders langs de zuidkust) en ook in Schotland zijn we geweest maar toch is Ierland niet te vergelijken. De sfeer is zo anders, nog relaxter dan in Engeland! We vermijden grote steden en slingeren over bergpassen om dan opeens weer aan de kust te belanden. De grillige kustlijn verrast ons steeds opnieuw.

Op ons gemakje, dat is ook beter want de wegen zijn niet overal even goed...kuilen en gaten..., leggen we de ruim 300 km af en halverwege de middag komen we aan in Kinsale. Inmiddels schijnt de zon weer en het stadje maakt een levendige indruk. Ik vang een blik op van de haven en de ruime baai. Onderweg hebben we een auto-oplader gekocht zodat beide telefoons weer voor de helft vol zijn. Ik besluit om ons reisbureau maar eens te bellen en het probleem van de verloren koffer aan hun voor te leggen. Hoera, die werken zaterdags wel en ze gaan contact opnemen met Aer Lingus. Ik word die dag nog een paar keer door het bureau terug gebeld en met de mededeling dat het heus allemaal goed gaat komen laat ik het kofferverhaal maar aan hen over. En dan gaan we op zoek naar Valley View, ons 2de logeeradres. De routebeschrijving is redelijk duidelijk totdat we de bebouwde kom achter ons laten en via smalle weggetjes dieper de bergen in slingeren. Hier klopt iets niet, vlgs de beschrijving zou de B&B amper 5 minuten rijden zijn vanaf het centrum van Kinsale. We blijken er al twee keer langs te zijn gereden, het is gewoon niet duidelijk aangegeven. Als we de oprit oprijden zien we een grote bungalow omringd door een smetteloze tuin. Het gras is gemillimeterd en de bloembakken staan als soldaten opgesteld. Volgens mij met een liniaal uitgemeten. Het voelt niet fijn hier, ook al is het uitzicht over de vallei mooi. We bellen aan, en nog eens....voor de tweede keer staan we voor een gesloten deur. Maar weer bellen, zowel het vaste als het mobiele nummer wordt niet beantwoord. Pffff en het begint ook weer te regenen. We gaan maar weer in de auto zitten en bedenken dat we desnoods nog even naar de stad kunnen gaan. Dan komt er een auto aan en er stapt een wat ouder echtpaar uit. Wij stappen ook uit en lopen alvast richting voordeur. Zonder ons te begroeten opent de vrouw de deur met de sleutel en stapt naar binnen, we blijven een beetje beteuterd staan. Dan draait ze zich om, mompelt iets en geeft ons een sleutelbosje met twee sleutels. Een voor de voordeur en een voor de slaapkamer. Ze wijst naar de trap en zegt "second door on the left" . Ok dan! Ik kan nog net vragen, voordat ze wegloopt, hoe laat en waar ontbijt? Ze wijst op de deur met het opschrift "kitchen" en noemt twee tijdstippen 8 en 9 uur. Ik neem aan dat ze bedoelt dat we tussen acht en negen uur kunnen ontbijten. Teus pakt onze tas uit de auto en een beetje ongemakkelijk lopen we de trap op. De kamer is schoon, het bed ziet er leuk uit en ook de badkamer oogt aardig. Beetje klein. We gaan op zoek naar een kast waar we onze kleren kwijt kunnen. Onder de schuine kant bevindt zich een klein kastje waar kussens en dekens in liggen dus we pakken niet uit.

 Teus moppert een beetje, hij vindt het helemaal niks en wil het liefste terug naar Wicklow maar dat kan niet. Niet moeilijk doen we hoeven hier alleen maar te slapen! We gaan gewoon lekker naar Kinsale, zoeken een leuke tent op om te eten en kijken een beetje rond in de omgeving. Helaas zijn alle winkels al dicht, we besluiten om in een pub wat te gaan eten en wandelen dan naar de haven. De temperatuur is nog heerlijk en we gaan pas tegen 10 uur terug naar de kamer. En dan komen we tot de conclusie dat het bed twee afwijkingen heeft. Ten eerste staat die beeldige metalen achterkant los tegen de muur. Zodra je je grote teen beweegt, rammelen de beschilderde bollen tegen de achterwand en zo te zien doen ze dat al geruime tijd. Ten tweede heeft het bed een behoorlijke 'verzakking' in het midden. Zodra we beiden gaan liggen, rollen we automatisch de kuil in. Kreun...en dat met die baggerrug van mij. Halverwege de nacht word ik wakker en kan met geen ,mogelijkheid meer in slaap komen, de tv maar aan (zonder geluid) en dom plaatjes kijken. Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen want ik word wakker van een vreemd geluid. Het is half acht, mooi op tijd!Teus is ook wakker en kreunend en steunend werken we ons het bed uit. Teus gaat eerst douchen en ik hoor weer dat vreemde geluid maar nu dichter bij. Als hij met een een scheve grijns uit de badkamer stapt begin ik hem al te knijpen. "Nou meid, maak je borst maar nat"
En ja dan blijkt dat ik nauwelijks door het deurtje kan om in de douchecabine te komen. Beter gezegd ik kan er gewoon niet in! Goeie raad is duur, ik wil douchen en dat ga ik dus doen ook. Bij de wastafel maak ik mezelf nat en smeer mijn lijf goed in met douchegel en zie, het wonder geschied, ik glibber zo naar binnen! Dan komt uitdaging twee! Aan de muur hangt een soort apparaat met knopjes, ik draai wat aan het ene dan aan het andere en besluit dan om op de bovenste knop te drukken. Een oorverdovend lawaai ( weet ik meteen wat dat rare geluid was) en zie er komt water uit de sproeier. Botsend en stotend tegen de zijwanden, was ik mijn haar en spoel het schuim af. Inmiddels blijkt dat de afvoer niet zo goed werkt want het water staat al aan de rand van de bak. Gauw kraan dicht...wat een gedoe! Aangezien ik nu minder glad ben is het verlaten van de douchecabine ook iets minder makkelijk en ik houd er een paar schaafwondjes aan over. Uiteindelijk kunnen we naar beneden voor het ontbijt. Er is plaats voor maximaal 6 personen. Bij het raam staat een klein tafeltje waar al een echtpaar zit te eten. Dan staat er nog een grotere tafel die gedekt is voor 4 dus we nemen maar plaats. Een paar minuten later staat opeens die gastvrouw naast ons, ninja modus!! We melden onze wensen en ze verdwijnt weer even geruisloos als dat ze verschenen was. Na 10 minuten komt ze weer binnen met twee borden waarop ons ontbijt. Helaas niet zo uitgebreid als bij Roisin maar toch smakelijk. Dan komen de andere gasten ook beneden en gelukkig zijn die een stuk praatgrager dan de doodgravers bij het raam of de gastvrouw. We mikken het ontbijt naar binnen en willen vertrekken maar dan blijkt dat we volledig ingeparkeerd staan. Nou ja uiteindelijk rijden we de oprit af en besluiten om er een lange dag van te gaan maken!

De vorige dag hadden we al gezien dat de Wild Atlantic Way in Kinsale aangegeven staat dus daar start onze trip langs de kust. Op onze detailkaart hadden we al wat bezienswaardigheden aangekruist en we beginnen bij "Old Head of Kinsale" helaas kunnen we niet helemaal tot aan de 'punt'rijden want er is een golfclub gevestigd en die is alleen toegankelijk voor leden. Maar tot waar we kunnen is het prachtig.

We vervolgen onze reis en de eerstvolgende stop is Dromberg waar we één van de oudste "stone cirkels" van Ierland kunnen vinden. Niet alleen een stenen cirkel maar ook overblijfselen van 2 prehistorische hutten met zelfs een stenen trog die water uit een bron ontvangt. Anders dan bij Stonehenge kun je hier vrij over het terrein wandelen, alles van dichtbij bekijken en zoals we zien, zelfs met een groep mensen een ritueel uitvoeren midden in de cirkel.

We vervolgen onze reis langs de kust, drinken ergens koffie, maken een kleine strandwandeling en buigen uiteindelijk af richting het noorden. Vanaf Bantry rijden we dwars door de bergen weer terug richting Cork. En ooohhh die smalle bergwegen, ik zit regelmatig met mijn ogen dicht als we uit moeten wijken voor een tegenligger en ik links naast me alleen maar een afgrond zien. Teus heeft nergens last van...pfffff... gelukkig maar! Stel je voor dat hij ook steeds zijn ogen dicht zou doen.

Tegen 6 uur 's avonds zijn we terug in Kinsale en we zoeken maar meteen een eetgelegenheid op. Jammer genoeg is het weer omgeslagen en het regent pijpenstelen. De stad maakt een beetje troosteloze indruk. De Blue Haven Bistro is een leuke eetgelegenheid, en we besluiten om hier maar een poosje te blijven zitten.

Ierland, deel 2

Ruimschoots voordat de wekker gaat ben ik wakker. Zo'n baggernacht achter de rug! Kramp in mijn benen heeft er voor gezorgd dat ik de kleine badkamervloer ( voorzien van koude tegels) van links naar rechts en van voor naar achter 'bepoteld' heb. Uiteindelijk heb ik een uurtje geslapen. Niet verwonderlijk natuurlijk, gisteren de totale energievoorraad opgebruikt en dan krijg ik de rekening wel gepresenteerd.
Nadat we ingecheckt hadden bij Ashgrove B&B waren we even gaan liggen, even beentjes omhoog. Van omkleden kon geen sprake zijn of ik had mijn jas ipv mijn T-shirt aan moeten trekken. Na een half uurtje hielden we het voor gezien en melden ons bij de gastvrouw die ons meteen naar binnen sleurde alwaar we konden kennis maken met haar man en kleinzoon van amper 1 jaar. Een kamer vol speelgoed en ik waande me meteen thuis! Zowel Roisin als haar man Martin bleken gezellige praters en mateloos gastvrij. Na een half uurtje kletsen kregen we een papiertje waarop het adres van een pub stond, daar konden we prima eten. We stapten weer in het Hyundaaitje en togen richting Wicklow. Vol vertrouwen volgden we de aanwijzingen van Roisin en zonder verdwalen kwamen we in Wicklow aan. Ook de aangewezen parkeerplaats was moeiteloos te vinden, dus we gingen ervan uit dat de pub ook geen probleem kon zijn. Jammer....na twee keer de straat op en neer gelopen te zijn hadden we de pub van Neil nog steeds niet gevonden en waren van plan om dan maar bij de eerste de beste Chinees naar binnen te duiken.We waren op de terugweg naar de auto toen ik zomaar opeens naar rechts keek, de deur stond open en ik zag een klein soort halletje met een groot bord...De pub van Neil!! Eenmaal binnen bleek het een flinke toko te zijn en we schoven lekker aan. Ik ga niet vertellen dat we een mega hamburger op hebben. Voldaan togen we weer naar het Hyundaaitje en zonder kleerscheuren kwamen we weer  bij ons logeeradres aan. Nog een afzakkertje en naar bed. De rest heb ik al verteld.

Om acht uur maak ik Teus wakker, we hebben afgesproken dat we om half negen zouden ontbijten. Uitslapen doen we thuis wel, ik ben niet in Ierland om op mijn bed te liggen. Zodra we aangekleed zijn gaan we op zoek naar de ontbijtruimte, ondanks al het geklets van gisteren heeft Roisin ons niet verteld waar we moeten zijn. We lopen onze neus maar achterna, de geur van bacon en gebakken eieren is een goed spoor. We vinden de ontbijtruimte en schuiven aan een tafeltje bij het raam. De ontbijtruimte is een glazen serre met uitzicht op de tuin en in de verte bergen. Heerlijk!! Eindelijk begin ik een beetje het gevoel te krijgen dat we in Ierland zijn. Gisteren was zo'n rare dag. Zodra we ons ontbijt op tafel hebben komt Roisin bij ons staan en vraagt wat onze plannen zijn. Teus verteld haar dat we graag in de omgeving wat rond willen kijken. Dat is het startschot! .Het kleine vrouwtje snelt weg en komt even later weer terug met een detailkaart en routebeschrijving. We gaan blijkbaar naar Glendalough. We hopen dat onze koffer vandaag bezorgd wordt maar voor het geval dat dat niet gebeurd vragen we meteen waar we het beste wat nieuwe spullen kunnen kopen. Ze verwijst ons naar een winkel net buiten Wicklow. We gaan het zien, eerst maar naar Glendalough. Helaas kunnen we nauwelijks foto's maken want onze telefoons zijn inmiddels zo goed als leeg en een camera hebben we ook niet bij ons. Best jammer want het is beslist de moeite waard. Wat ik eigenlijk het allermooiste vond was een plek halverwege de berg. We stopten langs de weg en stapten uit, de stilte was overweldigend net als het groen. We liepen zomaar het bos in en het gevoel dat we in een sprookjeswereld terecht waren gekomen werd met elke stap sterker. Elke steen, elke boom, elke tak of stronk was begroeid met een dikke, zachte, droge laag mos. Niet dat ielige mos dat we hier hebben, nee dit waren weelderige groene kussens en ik wilde er blijven...voor altijd! Gaan liggen en naar het ruisen van de bomen luisteren, het felle groen tegen de blauwe lucht. Zo sprookjesachtig mooi. Ik had echt niet raar opgekeken als er 'little fairy's' hadden rondgevlogen, eigenlijk was ik best een beetje teleurgesteld dat ze er niet waren. Als je de film "The lord of the Ring" gezien hebt....daar waar de Hobbits wonen....daar waren wij!!

We vervolgen ( een beetje met tegenzin...dus toch betoverd?!) onze weg omhoog en omlaag over smalle bochtige weggetjes. Inmiddels volgen we allang de route niet meer die we gepland hadden, op gevoel slaat Teus een keer links en een keer rechtsaf en we vallen van het ene in het andere adembenemende uitzicht. Het klooster en de keltische kruizen hebben we niet gevonden, wel prachtige diepblauwe meren omring door groene bergen en ach....oude gebouwen zie je in Ierland overal langs de weg ;-)  We rijden een veel grotere route dan gepland en ik ben blij dat we een flink ontbijt achter onze kiezen hebben geschoven want, anders dan bij ons, zie je hier geen MacDonalds oid langs de weg. Soms een tanksstation met 'Service' dus daar halen we koffie, broodje en drinken voor onderweg. Tegen vijven zijn we in de buurt van Wicklow en we bellen even met Roisin om te vragen of onze koffer aangekomen is. Nee dus. We vinden de bedoelde winkel ( een soort Primark) en slaan ondergoed, sokken, t-shirts en broeken in. Kassa!! Ierland is zeker niet goedkoper dan Nederland ( behalve benzine en diesel)maar gelukkig vielen er nog wat uitverkoopjes te scoren.



Dolgelukkig dat we in ieder geval onze onderbroeken kunnen verschonen besluiten we om naar de B&B terug te gaan, douchen en omkleden!! Maar dan....we hebben geen idee waar we precies zitten. Straatnaambordjes in het buitengebied....die zijn er niet! We slingeren links of rechtsom, berg op en berg af en na elke bocht denken we dat we er zijn. Telefoon zo goed als leeg dus even Google maps opstarten zit er niet in. Verdorie...we hadden een oplader moeten kopen! Morgen dan maar. Enigszins gedesoriënteerd staan we stil op een T kruising. We turen op de kaart, een traktor rijdt op de andere weg voorbij, na vijf minuten komt ie terug en stopt aan de overkant. Teus denkt dat we in de weg staan en prakt het Hyundaaitje nog even iets verder de berm ( lees struikgewas) in en ik ben voor de zoveelste keer blij dat het een huurauto is!  ( en dat we de verzekering afgekocht hebben)  De bestuurder van de traktor steekt op zijn gemakkie de weg over en Teus draait het raam omlaag. Met een zwaar Ierss accent vraagt de man waarom we daar al 10 minuten staan? In ons beste Engels leggen we uit dat we verdwaald zijn. Hij vraagt waar we heen moeten en ik diep uit mijn tas het adres van de B&B op. Met een grote grijns op zijn vriendelijke verweerde hoofd zwaait hij zijn arm naar links. "200 mtrs, the first house on the left" we kijken hem verbaasd aan....echt waar, zijn we zo dichtbij? "Please, when you are lost, raise your hand and ask somebody, and tell Roisin that Johnny sent you!" Lachend steekt hij zijn hand nog een keer op en stapt op zijn traktor en wij slaan linksaf. Die avond gaan we weer naar dezelfde pub en bestellen een heerlijke maaltijd. We genieten van de sfeer en de mensen om ons heen. Ieren zijn heerlijke mensen, ze praten met hun hele lijf, zijn vriendelijk en het maakt hen niets uit of je een toerist bent of niet. In de pub zijn we getuige van een onverwachts weerzien tussen een groep mensen, blijkbaar lang verloren gewaande familie of vrienden. Emotionele taferelen met tranen en veel omhelzingen. Zonder enige schaamte. En dan weet ik opeens waarom ik mijn hart verloren heb aan Ierland, het is de combinatie van een prachtig land en échte mensen!

                                                   
                                                            Roisin Bunn

Ierland

Al jaren stond Ierland op ons verlanglijstje. Na Engeland, Schotland en de Kanaaleilanden wilden we toch ook wel graag een keer naar dat andere mystieke groene eiland. Dat het zolang geduurd heeft, heeft alles te maken met onze spaarpot die steeds opnieuw leeg getrokken werd door verbouwingen en onverwachte uitgaven. Maar afgelopen maart bedacht ik dat het er dit jaar maar eens van moest komen. Als ik eenmaal een besluit neem dan komt er ook niets meer tussen. Dus na even speurwerk op internet besloten we om de reis te boeken via Scanbrit, een reisbureau gespecialiseerd in reizen naar Scandinavië en Groot Brittannië. In het verleden reisden we meestal per boot en eigen auto naar de andere kant van de Noordzee, deze keer doen we het anders. We boeken een Fly&Drive vakantie. Met andere woorden, met het vliegtuig heen&terug en ter plekke een huurauto. Aangezien ik daar totaal geen ervaring mee heb, kies ik voor de eerste optie die aangeboden wordt, een kleine auto dus. Wat een mazzel achteraf!!

Na het boeken begon de voorpret, via internet besloot ik alvast een kijkje te nemen zodat ik wist wat we konden verwachten. Ook dat heeft achteraf gezien totaal geen nut. De foto's laten een overweldigend mooi landschap zien, tot zover klopt het aardig maar hoe je door dat landschap rijdt met een onbekende auto op onbekende wegen is een totaal ander verhaal.

Dag 1, 1 september 2016

Als om half zes de wekker afloopt, ben ik meteen klaarwakker. Dat gebeurt zeker niet altijd! Mijn wederhelft kreunt nog even als ik hem in zijn zij por maar besluit dan toch ook om uit de veren te komen. Beneden worden we begroet door een slaperige chihuahua en een hele wakkere kitten. De koffer en trolley staan al klaar dus het enige dat we nodig hebben is een sloot koffie. Inmiddels is de thuisblijvende zoon ook wakker genoeg om ons uit te zwaaien. Ik denk dat hij, zodra onze achterlichten de hoek om zijn, meteen zijn bed weer inkruipt en gelijk heeft hij. Het is al aardig druk op de snelweg maar de rit richting Schiphol verloopt probleemloos en we liggen netjes op schema. Eenmaal voor de vertrekhal bel ik de 'parkeerservice' en tien minuten later wordt onze bolide opgehaald en ( naar we hopen) veilig geparkeerd. Een blik op de klok, tien over half 8! We hebben nog wel even tijd voor een sigaretje. Ons vliegtuig vertrekt om kwart over tien, dus tijd zat! Dan begeven we ons naar de incheckbalie waar al een flinke rij vakantiegangers en andere reislustigen staan te wachten. We raken in gesprek met een echtpaar die ook op weg naar Dublin zijn alleen hebben zij een vlucht later. Ik vraag me af waarom ze dan nu al in de rij staan?
De wijzers van de klok springen vooruit en wij staan nog steeds op dezelfde plek. De incheckbalie wordt slechts 'bemand' door twee vrouwen en blijkbaar kost het verschrikkelijk veel moeite en tijd om een paar passagiers in te checken. Ik bekijk de situatie even en dan blijkt dat beide passagiers het nodige aan 'vreemde' bagage bij zich hebben, de bewaking komt er ook nog aan te pas. Inmiddels is het bijna half tien en ik begin hem een beetje te knijpen. Inchecken is één maar we moeten ook nog door de paspoortcontrole en de douane inclusief bodycheck. Opeens komt er enige beweging in de rij wachtenden, een medewerkster van Aer Lingus begint de passagiers te verdelen over twee rijen, 1 voor Cork en 1 voor Dublin. Cork gaat blijkbaar als eerste de lucht in want binnen no-time zijn de passagiers verdwenen en dan is de rij voor Dublin aan de beurt. Aangezien het om twee vluchten na elkaar gaat zou je denken dat de eerste vlucht het eerste aan de beurt is, maar nee...zo werkt dat niet! We schuifelen voorwaarts totdat de dame van Aer Lingus op een wat paniekerige toon vraagt of er nog passagiers voor vlucht 1 in de rij staan. Jawel...wij dus! Opschieten opschieten...over een kwartier sluit de gate. Onze koffer wordt voorzien van een plakbandlabel en ter plekke besluit ik de trolley, waarin slechts onze jassen zitten, mee te nemen als handbagage. Dan begint de race tegen de klok. En racen is niet mijn sterkste talent, met een hartkwaal inclusief hoge bloeddruk en een vervelend "iets" in mijn rug is hardlopen eigenlijk niet aan te bevelen. Maar we moeten en zullen ons vliegtuig halen, het zal me toch niet gebeuren dat die vlucht zonder ons vertrekt! En dan weet ik opeens weer waarom ik zo'n hekel aan Schiphol heb, overal staan rijen mensen te wachten, geen idee waarop of waarom. Maar ik ben niet van plan om in die rijen aan te sluiten dus ik schiet een Schiphol-beambte aan en in een paar woorden leg ik de situatie uit, Afzetlintjes worden open geklikt en de dame loodst ons richting paspoortcontrole. Ook daar dikke rijen passagiers, even twijfel ik maar dan denk ik aan Ierland waar ik zo graag naar toe wil en met man in mijn kielzog stuif ik de wachtenden voorbij terwijl ik een excuus mompel. Zonder pardon dring ik voor en heb lak aan de boze woorden die ons nageroepen worden. Nog één hindernis te gaan ... denk ik...al lopend ruk ik de riem uit mijn broek en maan mijn man om hetzelfde te doen. Ik mik tassen, telefoons en aanverwante zaken in de grijze plastic bak en posteer me voor het scanapparaat, terwijl ik er doorheen stap doe ik mijn armen alvast omhoog...gauw fouilleren en dan rennen! Gate D29, God mag het weten maar volgens mij is het aan het eind van de wereld. Hijgend en zwetend strompel ik voort, mijn man vraagt bezorgd of ik het nog wel red. Nou, al is het het laatste wat ik doe maar ik zal dat vliegtuig halen. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen maar dan uiteindelijk zien we Gate 29 en....een rij wachtende passagiers. Of ik heb het snelheidsrecord verbroken en binnen 10 minuten 3 kilometer afgelegd of....het vliegtuig heeft en ietsiepietsie vertraging. Bij de balie laten we onze instapkaarten zien, de mijne krijg ik terug maar die van Teus blijft liggen. Met andere woorden, hij moet weer terug om zijn instapkaart op te halen. Maar dan schuiven we eindelijk op onze stoelen. Mijn haren en kleren zijn drijfnat van het zweet, ik prop mijn handtas onder de stoel voor me en Teus stouwt de trolley in het bagagevak boven ons hoofd. Hèhè...we zitten en nog bij het raampje ook! Terwijl er nog wat laatste passagiers hun plekje opzoeken, kijk ik naar buiten en zie hoe de koffers in het bagageruim van het vliegtuig geladen worden. Ook zie ik een voertuigje aankomen met nog twee volle bagagekarren erachter. Op de laatste zie ik onze koffer liggen, met de knaloranje band eromheen. Maar nog voor dat die koffers geladen worden gaat het luik dicht en ik denk; "het zal toch niet?" Nee, natuurlijk niet, het is vast niet onze bagage, er staat tenslotte nog een vliegtuig naast ons!

Over de vlucht valt niet veel te vertellen, het duurt ook niet zo lang ( anderhalf uur) voordat we landen op Dublin en we weer aan mogen sluiten in de rijen wachtenden voor de paspoortcontrole. Eindelijk staan we in de bagagehal en zoeken de band op waarop onze koffer moet komen. De eerste exemplaren komen al voorbij, voorbij, voorbij...blijkbaar bagage die niet afgehaald is. Dan komen er meer tassen en koffers, mondjesmaat wordt er iets van de band gehaald maar het merendeel van onze medepassagiers staat nog steeds te wachten. Sommige hebben alvast één of twee koffers te pakken maar de rest komt maar niet. Een uur gaat voorbij en nog steeds geen koffer. De groep mensen groeit omdat vlucht 2 naar Dublin inmiddels ook is geland ( het is inmiddels bijna 14.00 uur plaatselijke tijd) en nog steeds geen koffer. De tweede groep blijkt ook problemen te hebben met de bagage en als het display boven de band aangeeft dat de laatste koffer op de band ligt, kijken we elkaar een beetje beduusd aan. Wat nu? We zijn om half twaalf geland en het is nu half drie en geen spoor van onze koffer. We besluiten om met 80 andere passagiers om een balie te gaan zoeken waar iemand ons iets kan vertellen. Op onze tocht door de hal komen we langs een 'woud' van niet opgehaalde koffers, even hebben we hoop maar al snel wordt die de bodem ingeslagen. De labels aan de tassen en koffers laten zien dat ze er al dagen staan en volgens mij moesten ze niet naar Dublin. Ik begin een donkerbruin vermoeden te krijgen dat onze koffer wel eens heel ergens anders kan zijn. Al snel krijgen we, alweer, een rij wachtenden te zien. We vrezen, geheel terecht, dat onze eerste vakantiedag een verloren dag zal zijn. De balie met drie medewerkers is absoluut niet berekend op deze enorme hoeveelheid passagiers die hun koffers kwijt zijn maar na een half uur bedenkt één van hen dat het misschien handiger is als de wachtenden alvast formulieren invullen terwijl ze in de rij staan. Klembordjes met formulieren en pennen worden uitgedeeld en doorgegeven zodat het allemaal een klein beetje sneller verloopt. Eindelijk zijn we aan de beurt. De dame is ondanks de drukte nog steeds vriendelijk en verzekerd ons dat de koffer 's avonds om zes uur in Dublin arriveert. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt om tot zes uur in die hal te gaan zitten wachten, dan maar geen koffer! We krijgen een papiertje mee met het nummer van onze verdwenen koffer en een telefoonnummer. We laten het eerste logeeradres achter en vertrekken met de belofte dat de koffer de volgende dag bezorgd zal worden.


                                                                   

We balen als stekkers want in die koffer zit alles aan kleding, toiletartikelen en opladers voor de telefoons. Het enige dat we bij ons hebben is de tas met onze jassen en, godzijdank, mijn op het allerlaatst toch nog in de handtas gestopte medicijnvoorraad. Zonder die medicijnen had ik linea recta terug naar huis gekund.

Nu op zoek naar het autoverhuurbedrijf. We volgen de bordjes in de aankomsthal en al snel hebben we de juiste gevonden. Teus zwaait met het bundeltje papieren maar nog voordat we iets kunnen zeggen wordt ons duidelijk gemaakt dat we naar beneden moeten en dan twee keer links. Oké! Met frisse moed begeven we ons naar beneden met de lift en belanden in een parkeergarage. We gaan twee keer links en...staan buiten. En nu? We lopen een keer links en een keer rechts, misschien in de garage zelf? Maar nergens iets te zien wat lijkt op een autoverhuurbedrijf. Weer naar buiten waar een man bij een busje staat, even vragen dan maar. Dan blijkt dat we hier moeten wachten op een pendelbus die ons naar de desbetreffende autoverhuurder brengt. Fijn als dat ook wordt uitgelegd! Om een lang verhaal niet nog veel langer te maken...we komen ter plekke en krijgen de sleutels van een kittig klein wit Hyundaaitje. Thuis hadden we al besloten dat Teus zou rijden, tenslotte zit hij 10 tot 12 weken per jaar in Engeland en is zo'n beetje gewend om links te rijden. Ik vouw mijn lijfje op de bijrijdersstoel, best raar aan die kant zitten zonder bedieningspedalen en stuur. Teus kruipt aan de rechterkant naar binnen en dan zien we het eerste probleempje al opdoemen. Het is een handgeschakelde auto, met andere woorden...links schakelen. De 'vooruit'versnellingen heeft ie snel onder de knie maar de 'achteruit' blijft de hele vakantie een probleem dus die neem ik voor mijn rekening. De volgende keer huren we een automaat!

                                                                         

Ter plekke besluiten we dat we geen toeristische route naar de eerste B&B gaan rijden, we hebben geen TomTom aan boord dus de kaart wordt uitgevouwen en we bekijken beiden de te rijden route naar Wicklow zonder omwegen. Zonder kleerscheuren belanden we op de 'snelweg' die ons zuidelijk moet gaan brengen en het grote genieten kan gaan beginnen. Al is het even wennen dat links rijden, het feit dat de 'snelweg' bestaat uit twee en een halve baan is nog veel meer wennen. Na een kilometer of wat snappen we dat die vluchtstrook met oranje belijning eigenlijk óók een rijbaan is, zodra een auto achter je te kennen geeft ( door lekker dicht bij je achterkantje te komen) dat hij je voorbij wil, ga je op die vluchtstrook rijden en kan er ingehaald worden. Datzelfde geldt ook op de anderhalf-baans wegen! En het gekke is...het werkt nog ook!
We besluiten om Bray ( spreek uit als Breee) aan te doen en ergens een kop koffie te scoren. Al snel zien we een parkeerplaats met omringend winkelcentrum en...Starbucksfiliaal. Hoera...koffie!! Nog nooit heeft een kop koffie zo lekker gesmaakt als die! We kijken even rond en nemen alvast wat toiletspulletjes mee, die hebben we sowieso nodig. We vervolgen onze reis naar Kildare (  wij denken dan nog steeds dat het een dorpje is) De "snelweg" maakt plaats voor een smalle tweebaansweg en na de derde rotonde voor een éénbaansweg die ons slingerend over heuvels en langs dalen voert. Ik vergaap me aan het immens groene landschap. Zo groen ...zo groen!!

Vlgs de kaart moeten we nu in de buurt van ons eerste logeeradres zijn maar alles lijkt op elkaar, we slingeren van links naar rechts en nergens een straatnaambordje of plaatsaanduiding te zien. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als Google Maps en binnen tien minuten staan we voor een alleraardigst huis. Ashgrove Bed & Breakfast . Pffff....het is inmiddels half zes en we zijn nu 13 uur ( uur tijdsverschil) in touw en best een beetje moe. We bellen aan, we bellen nog een keer aan...geen mens te bekennen. Het zal ook eens meezitten! Dan maar bellen met de telefoon. Een opgewekte stem neemt op en als ik vertel wie we zijn, krijg ik excuses en de mededeling dat ze binnen een half uurtje thuis is, te horen. Het maakt ons niet uit, we bevinden ons op een prachtig plekje met uitzicht over een groene vallei met op de achtergrond bergen. Inderdaad, binnen een half uurtje draait er een auto door het toegangshek en stapt er een energiek vrouwtje uit. Ze ratelt aan één stuk door en ik versta maar de helft. Ondertussen opent ze de toegangsdeur en loodst ons naar onze kamer. Zodra ze hoort dat onze bagage vermist is krijgen we honderd en één adviezen en instructies die we ter plekke weer vergeten. Eerst ons vermoeide lijf even op bed gooien en de rest komt straks wel. Gelukkig snapt ze het en ze belooft om ons over een uurtje te roepen zodat we nog kunnen gaan eten. Dan blijkt dat Kildare geen dorp is zoals wij dachten, het is een verzameling wijd verspreid liggende huizen en voor onze maaltijd zullen we naar Wicklow moeten. Op dat moment zal het ons een grote zorg zijn!

Van sprookjes en prinsessen.

Parmantig stapt ze over de drempel naar binnen, twee pluizige blonde staartjes bovenop haar hoofdje. Ze houdt haar ene armpje wat gebogen want daaraan hangt het Mickey Mouse tasje, waarin haar telefoon en make-updoosje. Een echte 'vrouw' gaat natuurlijk nooit op pad zonder telefoon of make-up! De zachte roze wangetjes bollen op zodra haar mondje een brede glimlach tevoorschijn tovert en ik verdrink ter plekke in die stralende blauwe oogjes. Snel snoer ik Lady, onze Chihuahua, de mond want het doordringende gekef daar moet onze kleine prinses niks van hebben. Dan vang ik haar in mijn armen en kus haar koele huid. Meteen duw ik mijn neus in het warme halsje en snuif haar geur diep naar binnen. Mijn hart zwelt en barst bijna uit mijn borstkas, zoveel liefde!!

Over een paar weekjes viert ze haar derde verjaardag en even denk ik terug aan die dag in mei. Een dag die zo mooi begon maar bijna in een drama eindigde. Twee weken over tijd maar die nacht waren de weeën dan toch eindelijk begonnen. De afspraak in het ziekenhuis stond echter al gepland en de verloskundige nam het zekere voor het onzekere. Godzijdank!  Heel even flits het beeld van een levenloos kindje nog door mijn hoofd maar dan roept haar lieve stemmetje me terug naar het heden. "Los oma!" En ze wurmt zich uit mijn armen. Met een vloeiende beweging trekt ze de rits van haar jas naar beneden en keurig netjes hangt ze het manteltje aan het kinderkapstokje in de hal. Wat gaat de tijd toch snel! Maar wat hebben we geluk dat we nog een keer in de herkansing mogen!

Negen jaar geleden werden we voor de eerste keer opa en oma. Nooit had ik kunnen bedenken hoe dat zou voelen. Het kind van je kind in je armen houden. Daar heb ik gewoon geen woorden voor! En hoe gelukkig was ik dat mijn zoon en schoondochter zoveel vertrouwen in me hadden dat ik 3 dagen per week dit wonder in mijn leven mocht verwelkomen. Het grote koesteren en genieten was begonnen en duurt nog steeds! Want al negen jaar ben ik oppasoma en heb alles vanaf dag 1 meegemaakt. En dan, als prinses Cheyenne 6 jaar is, komt prinses Noëlle erbij. Ondanks het feit dat onze dochter 'thuisblijfmama' is, zie ik prinses Noëlle zeker 2 dgn per week. Wat wil je nou nog meer?

Prinses Noëlle heeft inmiddels de speelgoedkist uitgepakt en wandelt de kamer rond met haar buggy waarin 'baby' en haar tasje aan de duwstang. Oma krijgt een boek in haar handen geduwd die ze vast moet houden totdat prinses Noëlle vindt dat het tijd is om eruit voor te lezen. En dat kan nog even duren maar waag het vooral niet om het boekje weg te leggen want ze houdt oma in de gaten! En ik bedenk ondertussen dat het tijd wordt voor een nieuw sprookje, een sprookje voor prinses Noëlle. Vijf jaar geleden heb ik voor prinses Cheyenne een sprookje geschreven waarin zij de hoofdrol speelt. Het ligt nog op de plank te wachten om uitgegeven te worden. Want ooit dan ben ik er niet meer en ik wil graag iets nalaten aan mijn kleinkinderen. Mijn oma verzon ook verhalen, ik herinner me er nog flarden van. Helaas heeft zij ze niet opgeschreven en dat betreur ik nog steeds. En daarom wil ik mijn verhalen voor mijn liefste kleindochters wel opschrijven zodat ze weten, heel hun leven lang, hoe verschrikkelijk veel ik van ze houd!

Thuis

Hijgend en steunend neemt ze de laatste drie treden van de trap. Haar hart rammelt de Radetsky mars in haar borstkas. Dit was nu precies de reden dat ze ingestemd had met de verhuizing. En eigenlijk heeft ze hier boven ook niks meer te zoeken. Alles is leeg. Drie weken geleden hadden haar schoondochters de kasten uitgeruimd. Gesorteerd en ingepakt, haar leven gereduceerd tot een paar verhuisdozen met de noodzakelijkste dingen.
Geluiden van beneden drijven naar boven, gelach en gestommel. Haar  zoons en kleinzoons die haar laatste meubelstukken in de verhuiswagen sjouwen. Slechts een linnenkast en klein meubilair want meer ging niet passen in het kleine kamertje waar ze de rest van haar dagen zou moeten slijten. De grote meubels, inclusief het antieke eikenhouten ledikant waar ze 45 jaar in had geslapen, waren al verkocht en naar hun nieuwe eigenaars verhuisd. Straks moet ze slapen in een nieuw, eenpersoons, IKEA bed.

Inmiddels is het bonken in haar borstkas wat bedaard en ze opent de deur van de voorslaapkamer. Het zonlicht stroomt door de grote ramen naar binnen en stofjes dansen schitterend in het licht. De echo's van lachende kinderstemmen en rennende voetjes vullen de ruimte en haar hoofd. Ze leunt tegen de deurpost en streelt met haar hand het geverfde hout. Ze weet precies waar ze zitten, de kerfjes op verschillende hoogtes. Ze hoeft haar ogen niet te sluiten om de herinneringen naar boven te halen. Het blonde en donkere krullenkopje, de een wat hoger dan het andere, strak tegen de deurpost.
"Wie is de grootste mama? Zijn we gegroeid?"
Ze laat de deur openstaan en grijpt de klink van de volgende deur. Hier geen zonlicht want de kamer ligt op het noorden. De grote ramen kijken uit op de weelderige achtertuin en het aangrenzende park. Met een diepe zucht stapt ze voor de laatste keer over de drempel om nog zich nog één keer heel dicht bij hem te voelen. Veertig jaar, het lijkt een heel mensenleven maar het was voorbij voor ze het besefte. Die laatste ochtend, voor hij op zijn fiets stapte om naar de werf te gaan, had hij haar nog gekust. Bij de herinnering aan die laatste kus knijpt haar hart zich met zo'n grote kracht samen dat het haar de adem beneemt. Snel duwt ze de beelden terug in haar geheugen. Niet aan denken nu...niet nu en eigenlijk liever nooit meer. Ook deze deur laat ze openstaan en weifelend legt ze de paar passen af naar de volgende deur. Een snik welt op in haar borst en met trillende hand duwt ze de klink omlaag.
De tranen in haar ogen vervormen haar zicht en even denkt ze het wiegje in de hoek te zien staan. Een wiegje met een kanten hemel, gemaakt van haar bruidssluier. Het kleine bolletje, bedekt met donkere donshaartjes, rust op een roze sloopje waar ze met liefde piepkleine roosjes op heeft geborduurd. Het wiegje heeft nooit plaats hoeven maken voor het ledikantje of een nog groter bed.

Terwijl de tranen over haar gegroefde wangen stromen neemt ze de laatste horde, nog één keer stapt ze over die drempel en staart uit het kleine raam. Het uitzicht op de tuin van de buren waarin een schommel zachtjes heen en weer beweegt. Het is alsof ze dit uitzicht nog nooit heeft gezien. "Stond dat schuurtje daar altijd al?" Ze leunt met haar voorhoofd tegen het koele raam en negeert het geroep van beneden.
"Moeder!! Kom je? We brengen je nu naar je nieuwe huis. Moeder??"

Nog voor ze antwoord kan geven hoort ze een andere stem.
"Moeder? Kom je? Ik wacht op je in je nieuwe huis!"
Verward schudt ze haar hoofd heen en weer, het bonzen van haar hart overstemd nu alle andere geluiden. Haar benen weigeren opeens dienst en ze voelt hoe de grond onder haar voeten lijkt te verdwijnen. Een straal zonlicht schijnt precies op de hoek waar het wiegje ooit stond.
"Zonlicht? De kamer ligt op het westen en het is nog ochtend!"
De Radetsky mars in haar borst maakt plaats voor een traag klokkengebeier en dan wordt het stil, heel stil.

Mooi...

Anders dan de titel doet vermoeden is het onderwerp van mijn blog niet écht mooi te noemen. Mooi is de titel van een nummer van Marco Borsato en vanaf de allereerste keer dat ik dit nummer hoorde, was ik geraakt. Niet zomaar geraakt maar tot tranen diep ontroert en nog steeds, bij elke keer dat dit nummer op de radio voorbij komt, huil ik. Niet altijd even handig als ik in de auto zit om mijn kleindochter uit school te halen. De tekst van dit nummer maakt zoveel bij me los dat ik het bijna therapie zou kunnen noemen! Normaal gesproken ben ik niet zo'n Borsato fan, al zijn er een paar liedjes van hem die ik zeker de moeite waard vind, maar met dit nummer heeft ie een plekje in mijn hart verovert.

Even een flinke sprong terug in de tijd, laten we zeggen een dikke 50 jaar.

"Mama, waarom huil je? Ben ik niet lief geweest vandaag? Ik heb toch bloemen voor je geplukt!"

Ik kijk naar mijn moeder, ze zit aan de eethoektafel en de tranen druppen van haar wangen totdat er een plasje op het tafelblad ligt. Ze geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Ze reageert eigenlijk nergens op. Ik weet niet wat ik moet doen. Verloren blijf ik naast haar staan en streel voorzichtig haar hand. Misschien moet de dokter weer komen of mijn opa en oma. Ik weet het niet. Langzaam maakt de dag plaats voor de schemering en mijn moeder zit nog steeds aan tafel, ze huilt inmiddels niet meer. Haar ogen staren naar de muur achter mij, mij ziet ze niet.

"Mama, David huilt, ik denk dat hij honger heeft"

Nog steeds geen reactie en ik word steeds banger. Ik weet zeker dat mijn moeder niet dood is, dode mensen huilen niet maar waarom geeft ze me geen antwoord?

Deze herinnering is er één van vele, mijn moeder leed aan depressies al noemden ze dat vroeger niet zo. Toen noemden ze dat zwakke zenuwen of overspannen. Het valt me zwaar om hierover te schrijven. Ik trek een deur open die niet meer dicht wil en alle emoties die erbij horen komen omhoog. Soms heb ik het gevoel dat ik stik. Maar ik heb ook het gevoel dat het goed is om erover te schrijven want erover praten lukt nog niet.

Mijn moedertje was gelukkig niet altijd depressief en er waren ook gelukkige tijden. Maar het heeft mijn jeugd getekend en me gemaakt tot wie ik nu ben. En daar ben ik dan weer niet altijd gelukkig mee. Als mijn moeder in een depressieve periode zat, probeerde ik haar op te vrolijken door dingetjes voor haar te doen. Kadootjes te maken of te kopen. Ik deed dan werkelijk alles voor een glimlach. Als die glimlach dan ook nog haar ogen bereikten was ik zielsgelukkig. Maar, zoals alle mensen die depressief zijn weten, zo'n opleving was maar voor een seconde, daarna schoof de schaduw weer voor de zon en veranderde de sfeer weer in huis. Ik heb werkelijk geen idee hoeveel behandelingen ( volkomen nutteloze slaapkuren) mijn moeder gehad heeft. Psychiaters bezocht, medicijnen geslikt en lichtbaktherapie...alles is wel voorbij gekomen. Maar niets werkte langdurig. Inmiddels weet ik dat mijn moeder aan een depressieve stoornis leed die waarschijnlijk al vroeg in haar leven is ontstaan. Niet dat het er iets toe doet, het veranderd namelijk niets meer. Mijn moeder is in 2008 overleden op 69 jarige leeftijd.

Leven met iemand die depressief is, is moeilijk. Moeilijk voor die persoon zelf en moeilijk voor de partner en overige gezinsleven. Degene die depressief is, weet dat hij het leven van de mensen om hem heen altijd een beetje ( of een beetje meer) grijs kleurt. Begrip is niet altijd aanwezig. Want waarom is die persoon depressief? Hij/zij heeft toch alles om blij mee te zijn? Een mooi gezin, leuk werk, genoeg geld op de bank etc.,gezondheid etc.etc. En dan wordt het nog lastiger. De depressieve persoon gaat zich schuldig voelen vanwege het feit dat ie depressief is en proberen om de schijn op te houden wat de ellende alleen maar meer versterkt.

Inmiddels weet ik ook dat er verschillende soorten depressies bestaan. En helaas ook uit eigen ervaring. Onze jongste zoon ( hij heeft toestemming gegeven om dit te publiceren) heeft een dysthyme stoornis die zich al op jonge(kinder) leeftijd openbaarde. Helaas had ik toen geen idee dat zijn melancholieke aard beruste op deze stoornis. Je verwacht gewoon niet dat een jong kind al 'depressief' kan zijn. Halverwege de twintig sloeg de depressie keihard toe en was/is sterke medicatie nodig om hem weer een beetje te kunnen laten functioneren. Ik denk dat elke ouder zich zal herkennen in mijn gevoelens, ik voelde me machteloos en falend als ouder. Bovendien kwamen al die sterke emoties vanuit mijn jeugd hier nog even bovenop. Ook nu weer het onbegrip in de omgeving, niemand snapt waarom hij depressief is. Uitleggen kan niet..wat valt er uit te leggen, hoe kun je somberheid etc. uit leggen? De vooroordelen liggen ook al klaar maar daar stap ik overheen. We knokken gewoon verder. Hij tegen zijn depressie en ik tegen de mijne.

Toegeven dat ik depressief ben was best moeilijk want ik zag mezelf helemaal niet als depressief. Ok, ik heb het af en toe een beetje moeilijk maar dat is niet raar. Ons leven is niet altijd over rozen gegaan en sinds het overlijden van mijn moeder, is er nogal wat ellende over ons uitgestort. Maar daarnaast ook veel moois en ik kies ervoor om dat mooie steeds opnieuw te blijven zien en proberen te voelen. Want dat voelen... daar draait het om. Toen ik besefte dat ik niets meer voelde wist ik dat er iets mis was. 's Morgens opstaan en niets voelen is eigenlijk best raar, alles is even vlak en betekenisloos. Je voelt geen blijdschap of verdriet, je voelt gewoon helemaal niets. "Houden van" zijn lege woorden omdat je die liefde niet meer voelt. Volgens mij heb ik best lang de schijn op kunnen houden, je speelt gewoon je rol en doet je dagelijkse ding. En alles wat er gebeurde aan fijne en nare dingen werden in dezelfde kast gegooid, deur dicht en sleutel omdraaien. Het was gewoon mijn manier om te overleven. En dan komt er een moment dat die deur, volkomen onverwachts, opengaat en je alles in één keer op je bord krijgt. Dat moment kwam bij mij toen mijn vriendin in 2014 besloot een einde aan haar leven te maken. Het verdriet maakte iets los en vanaf dat moment kreeg ik die deur niet meer dicht. Ik besefte dat ik vanaf mijn kinderjaren dezelfde tactiek had toegepast, nare dingen wegstoppen en alleen mooie dingen herinneren. Maar ergens op die weg ben ik mezelf kwijt geraakt. En dat maakt me somber en verdrietig. Maar... ik voel wel weer en ook al kan ik nog niet goed handelen met die stroom aan emoties en gevoelens, ik weet dat ik op de goede weg ben. Aan mijn depressie komt een eind dat voel ik. Ik heb een keuze en ik kies ervoor om te voelen.

Helaas heeft niet iedereen een keuze, mijn depressie is niet dezelfde als die van vele duizenden anderen. Mijn depressie is van tijdelijke aard. Inmiddels wordt duidelijk dat duizenden mensen aan één of andere vorm van depressie leiden. Vele jonge mensen zijn depressief en dat baart me zorgen.
Het gevoel hebben dat ze er niet meer toe doen, niet meer kunnen ervaren wat geluk of blijdschap is. Ze schamen zich voor hun depressie en verbergen dit achter een façade van nep vrolijkheid. En daarom komt die tekst van Marco's "Mooi" zo hard binnen... elke keer dat ik dat nummer hoor.

Ik ben een "Tena-Lady"

Zoals ik in mijn vorige blog ( Van de regen in een hoosbui) al schreef ben ik ondertussen een wandelende medicijnkast. Pilletje voor dit, pilletje voor dat en er komt maar geen einde aan. Ik ben de hele dag bezig met pillen slikken en als ik ergens een pest hekel aan heb, is het wel aan pillen slikken! Mijn oma ( die overigens 94 is geworden) zeulde letterlijk een tas medicijnen met zich mee als ze ergens heen ging. En maar piepen en kraken. Het was een schat van een mens maar sinds de dood van mijn opa mankeerde ze van alles en nog wat. Als ze bij ons kwam logeren dan werd één van ons gevraagd om de medicijnen uit te zoeken want ze zag het niet zo goed meer. Dat kon wel kloppen, ze had vanaf haar vroege jeugd al een bril met jampotglazen en later kreeg ze ook nog staar. Daar is ze uiteindelijk aan geopereerd maar toen kwam ze al niet meer logeren. Waar die pillen nou allemaal voor waren is me nog steeds een raadsel want toen ze uiteindelijk in een verzorgingshuis terecht kwam, bleef er van die hele tas niks over. Het enige dat écht nodig was waren haar oogdruppels. Mijn lieve moedertje had ook zo'n doos van Pandora, het begon met reumamedicijnen en langzaam maar zeker kwam daar een heel arsenaal bij. Mijn mama was echt ziek, die kon niet zonder medicijnen leven. Hart & vaatziekte/Reuma en uiteindelijk kanker. Ik zie haar nog zo aan de keukentafel zitten met die halve apotheek uitgestald voor haar neus.  Hoe vaak ze niet tegen me zei; "Hier wordt ik niet beter van maar niet innemen betekend zeker een vroege dood". Uiteindelijk stierf ze toch, op amper 69 jarige leeftijd.

En nu ben ik aan de beurt. Ik heb het lang uit kunnen zingen en ik hoopte al dat ik het gestel van mijn vader zou hebben, helaas! Mijn vader, inmiddels bijna 81 lentes jong, vitaal en levenslustig. Hij fitness nog elke dag in zijn privé sportruimte. Werkt in de tuin, niet zomaar tuin maar een flink voetbalveld. Als je mijn vader ziet, schat je hem zo rond de 65.

Maar nee, ik lijk dus niet op mijn vader. Een jaar of 9 geleden begon ik te sukkelen en werd Hashimoto geconstateerd ( traag tot niet werkende schildklier) Daar kreeg ik Thyrax voor, eerst 25 mcrg en inmiddels 200 mcgr. Maakt niet uit, daar is mee te leven. Je levert wel wat energie in maar je kunt er oud mee worden. Elke ochtend 2 pillen en verder niet meer aan denken. En toen begon dat gelazer met die bloeddruk. Onderzoekje hier, onderzoekje daar en weer een lading pillen rijker. Maar zo simpel is dat dus niet, ik weet niet of mijn geest nou protesteert of mijn lijf, feit is dat ik van elke pil ook de bijbehorende bijwerkingen krijg. Mijn aversie tegen medicijnen groeit met de dag. Uiteindelijk moet ik stoppen met een ACE-remmer ( bloeddrukpil) ik slik meerdere soorten dus het was even vogelen welke nou wel en welke nou niet verantwoordelijk was voor de vervelende bijwerking. Dat betekend dus in de praktijk dat je steeds moet stoppen met één soort en dan maar afwachten. Gelukkig was het bij pil 2 raak! Dus in overleg met de arts en dan blijkt er nog maar 1 optie te zijn en dat zijn plaspillen. Oh mijn god!! Plaspillen!! Ik krijg meteen visioenen over onophoudelijk toiletbezoek en tassen vol incontinentiemateriaal. Want helaas ben ik ook nog gezegend met 'stress-incontinentie" en een lumbale stenose ( een vernauwing in het lendewervelkanaal), wat in de praktijk neerkomt op in je broek piesen als je lacht, hoest, niest of touwtje springt. Dat laatste laat ik achterwege vanwege die stenose want als ik 10 minuten sta, voel ik mijn benen niet meer en om dan touwtje te gaan springen lijkt me ook niet zo'n handige zet. Maar om nou nooit meer te lachen? En niesen en hoesten daar heb ik geen controle over, net zomin als over mijn blaas. Het heeft trouwens niets met stress te maken, ik ben helemaal geen stresserig persoon al zou je van het hele gesodemieter wel in de stress schieten.

Het uitzoeken van het juiste inlegmatrasje zorgt trouwens ook nog wel voor de nodige stress. Gelukkig zijn de meeste drogisterijen en supermarkten aardig voorzien van verschillende merken en soorten. Afgaande op mijn eigen probleem kies ik voor een pakket met veel druppels op de verpakking, als aanduiding voor de hoeveelheid urineverlies. Eenmaal thuis lijkt dat toch niet zo'n verstandige keus en ik had het kunnen weten, gezien de grootte van de verpakking en het geringe aantal stuks als inhoud.  Ik tover een volledig boxspringmatras uit de verpakking. Voordeel is wel dat ik de hele dag niet naar het toilet hoef te rennen, er past wel een liter in. Alleen het loopt en zit niet zo comfortabel. Ik merk dat ik wijdbeens ga lopen en als ik ga zitten krijg ik hoogtevrees. Terug naar de winkel, ander merk en minder druppels. Bij de kassa vraag ik aan de juffrouw of dit een veel verkocht merk is en of ze misschien weet hoe groot die dingen zijn. Ze verschiet van kleur en mompelt een beetje beschaamd dat ze 'geen idee' heeft. Dat is nou jammer, blijkbaar is het niet erg om tig soorten maandverband/tampons en Durex glijmiddel dan wel prikkelende gels te verkopen maar iets simpels als incontinentiemateriaal zorgt voor schaamrood op de kaken. Ik reken af en neem mezelf voor om thuis even op te schrijven welk merk en welke hoeveelheid druppels het beste passen bij 'het probleem'. Want ook al kocht ik wel vaker op de bonnefooi van die inlegluiers ( bij hevige verkoudheid etc.) ik vergeet dan vrolijk weer welke wel en welke niet voldoen.

Intussen ben ik een 'kenner' en koop bij elke supermarkt- en drogisterijketen het 'eigen' merk. De  echte merkvarianten zijn vaak veel duurder dan het eigen merk maar veel verschil zit er niet in. Behalve dan in die druppelaanduidingen. Is bij de ene 3 druppels op de verpakking genoeg voor een dag lang winkelen zonder zoektocht naar het toilet, bij de ander drijf je na 1 hoestbui al uit je broek. En geloof me, dat wil je niet als je in de rij bij de kassa staat. Dan helpt het niet meer dat je drie grootverpakkingen op de band hebt liggen. Thuis op de plank heb ik ze allemaal staan, van 1 tot veel druppels dus ik kan lekker kiezen. Kom maar op met die plaspillen!

Verhuizen, ik moet er niet aan denken! Las ik gisteren een stukje van iemand die druk bezig is met inpakken en mijn gedachten gingen meteen met me op de loop. Hoelang woon ik al in dit huis, even rekenen, onze oudste was 7 en is nu ruim 34. Een dikke 27 jaar dus. Jeetje ik was 30 toen ik dit huis ging bekijken en meteen een bod deed. Dertig!! Jong, vitaal en een hoofd vol dromen. Moeiteloos haal ik de herinneringen terug, vreemd eigenlijk dat dit zo zonder haperingen gebeurt, zaken die ik gisteren gedaan heb lijken wel in een zwart gat verdwenen te zijn. Ik zie mezelf hier nog de straat in rijden, met mijn moeder. Het huis had ik gespot bij een makelaar in Tiel, waar ik was voor een andere bezichtiging. Tiel werd het niet, ook al wilde ik eigenlijk niet meer in zo'n klein flutdorpje wonen. Een stad zag ik ook niet zitten. Ergens had ik nog de smoor in dat het huis waar ik mijn zinnen op gezet had, inmiddels verkocht was. Het was precies wat ik wilde, ruim en zonnig. Met 4 grote slaapkamers en een balkon! De prijs lag ruimschoots binnen ons budget dus we aarzelden geen moment en brachten een bod uit. Twee dagen later lag onze droom aan diggelen, de eigenaar had een onderhands bod geaccepteerd en het huis ging aan onze neus voorbij.

Weer op zoek dus en de tijd begon te dringen. We hadden ons huis namelijk verkocht op voorwaarde dat we er binnen 6 weken uit zouden zijn. Maar huizen kijken met drie jonge kinderen op school etc. was nog niet zo eenvoudig. Tot ik dus dit huis vond in de etalage bij die bewuste makelaar. Ik had nog nooit van Rhenoy gehoord en wist niet eens waar het lag! Mijn voormalige buurvrouw wilde wel even op mijn kinderen  passen en mijn moeder wilde wel mee. Dus in de auto, op zoek naar Rhenoy. Volgens mij heb ik een halve wereldreis gemaakt want een Tom Tom bestond nog niet en binnendoorroute's durfde ik niet te nemen. Na een klein uurtje had ik het dorpje en de betreffende straat gevonden. En toen stonden er twee identieke huizen te koop.... welke was het nou? Aangezien ik geen bezichtigingsafspraak had gemaakt waren beide huizenverkopers niet thuis en stond ik een beetje beteuterd op straat. En dan komt het karakter van zo'n dorpje opeens naar boven. De buurvrouw van één van de te koop staande huizen ziet ons staan en vraagt of ze iets voor ons kan doen? Ik vertel haar het doel van mijn komst en zonder aarzelen nodigt ze me binnen uit zodat ik in haar huis kan kijken. "Het zijn toch dezelfde huizen en dan heb je vast een indruk."

Op slag ben ik verliefd op die ruime woonkamer met grote ramen waar het zonlicht door naar binnen stroomt. Dit heb ik zo gemist in mijn oude huis! Slechts 1 niet zo groot raam in de woonkamer en ook nog eens op het westen. Ik bedenk me geen moment, dit gaat het worden! Eenmaal weer thuis bel ik meteen de makelaar en regel een afspraak voor bezichtiging van beide huizen. We kochten het huis met de grootste tuin.
En dan zijn er zomaar al 27 jaar voorbij. Het huis heeft in die 27 jaar een metamorfose ondergaan. Zo'n beetje elke ruimte is wel verbouwd, van de zolder tot aan de kruipruimte. Onze kinderen zijn inmiddels volwassen en twee van de drie hebben al geruime tijd een eigen stek. Er woont nog 1 zoon thuis en sinds 5 jaar een neef die nu in Utrecht studeert. En weet je, ik heb heus wel eens gedacht aan verhuizen.  Een groter huis.... een kleiner huis, uiteindelijk toch maar niet.
We hebben mensen zien gaan en komen in de straat. Toch wonen er nog veel van de eerste buurtjes. Maar nu wordt er sinds kort een nieuwbouwwijk gebouwd en hebben sommige bewoners van De Brink besloten om hun oude dag in een nieuw huis te gaan slijten. Ik pas! Mij mogen ze hier wegdragen. Alleen al het idee dat ik al die meuk, die we in 27 jaar vergaard hebben, moet gaan sorteren en inpakken of weggooien. Het zweet breekt me uit als ik alleen al aan die twee schuren denk. Per slot van rekening ben ik geen 30 meer, zijn de meeste van mijn dromen vervuld en ben ik allang niet meer vitaal. De dromen die ik nog heb, droom ik lekker in mijn oude vertrouwde slaapkamer met de volle kasten. En als ik de trap niet meer op kan, dan plaatsen we een lift.
Genietend zit ik aan tafel in het warme zonlicht, wat wil ik nou nog meer? Het huis past als een paar oude maar heerlijk lopende schoenen. Ik ken elk geluidje en vind blindelings in het donker mijn weg.
Ik hoop dat ze gelukkig worden in hun nieuwe huis, die oude buurtjes. Ik blijf zitten waar ik zit!

Welkom bij uw zorgverzekeraar!!!

Laat ik voorop stellen dat ik niet echt ontevreden ben over mijn zorg verzekeraar. Maar wat ze me nu flikken daar kan ik echt even helemaal niks mee.

Zo lang je niet vaak bij de dokter komt en medicijnen nodig hebt is er eigenlijk niets aan de hand. Je betaald je maandelijkse premie en je hebt er geen omkijken naar. Maar dan op een dag ga je naar de huisarts voor een simpel onderzoekje. Bloeddruk meten. Dan blijkt die bloeddruk torenhoog en kom je in de medische molen terecht. De eerste lading medicijnen worden opgehaald bij de apotheek en in je tas een verwijsbrief voor de polikliniek, bloedprikformulieren en lege potjes om een plas in op te vangen. Daar ben je dan een week of twee/drie hartstikke druk mee. Ook omdat die eerste lading pillen niet zo lekker vallen, beter gezegd ik viel ervan om. Nieuwe lading pillen ophalen dus. Zo werkt dat, als het ene niet doet wat het moet doen dan proberen we nummer 2 of 3 of 4 etc. So far, so good. Dokter zus, dokter zo, pilletje voor het hart erbij, 2 bloeddruk verlagers, 2x pillen voor de niet werkende schildklier en nog iets voor het cholesterol dat de pan uit rees. Alleen al met die pillen innemen en uitzoeken ben ik een uur per dag bezig. Dan nog het feit dat je van het hele arsenaal eerst slechts 15 proefexemplaren krijgt om te kijken of het wel werkt, komen er dus ook de nodige tripjes naar de apotheek bij inclusief een vracht papier werk vanwege alle bijwerkingen. Fijn... alleen daar zou ik al een hoge bloeddruk van oplopen!

Inmiddels ben ik 4 maanden onderweg. Om te controleren of alles naar behoren zijn werk doet en de bloeddruk binnen de perken blijft, mag ik om de paar weken bloed prikken, bloeddruk meten en nog meer van die ongein. En zoals alles in Nederland, dat kost geld... veel geld! Maar hoeveel? Dat weet je nooit helemaal precies van te voren want de ene pil kost meer dan de andere, het ene laboratorium rekent 80 euro voor een bloed test en het andere 50 euro. Schiet mij maar lek. Elke maand ontvang ik van mijn zorg verzekeraar een overzichtje van alle gedeclareerde kosten en welk bedrag via de eigen bijdrage zelf moet worden voldaan. "Tot nu valt het mee" September 2015 een bedrag van E 62,50 ( bloedonderzoek en medicatie) . Oktober 2015  valt de volgende rekening op de mat, E 22,50 eigen bijdrage Thorax. November E 83,90 ( weer een bloedonderzoek en medicatie) en in december krijg ik de laatste 36,40 eigen bijdrage medicijnen. Met alle vorige eigen bijdrage's ( elke drie maanden ongeveer 22 euro vanwege de Thorax) blijf ik toch nog net binnen de grens van die 365,00 euro eigen risico. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen zullen we maar denken.

En dan is het 13 januari 2016 en valt er een rekening op de mat waar ik even duizelig van word.
Ik moet dan ook echt even twee keer kijken om het te geloven. Spontaan springt mijn bloeddruk weer naar de 220/135 ( als het niet hoger is) ik hoef die bloeddrukmeter echt niet aan te sluiten om dat te weten, ik zie namelijk sterretjes en dan weet ik genoeg!

Geachte mevrouw van Oostenbrugge

U hebt van ons een rekening ontvangen. Misschien bent u deze vergeten want wij hebben nog geen betaling van u ontvangen. Omdat wij begrijpen dat dat kan gebeuren, ontvangt u deze servicebrief. ( Hoera!!)

Om welk bedrag gaat het?
Nou het zijn 6 bedragen, variërend van 15,90 tot 73,48, een totaalbedrag van E 230,11 om precies te zijn!

En of ik dat bedrag maar even heel snel wil betalen, voor 22 januari dus anders komen er kosten bij!

Géén haar op mijn hoofd die daar aan denkt!! Eerst maar eens even bellen waar dit vandaan komt!

"Goedemiddag u spreekt met mevrouw huppeldepup van de klantenservice, waarmee kan ik u van dienst zijn?"

"Goedemiddag mevrouw, u spreekt met mij... klant nummer 3241524321, je weet wel van die onbetaalde rekeningen!!"

Nadat het computerprogramma is opgestart en mijn gegevens ingevoerd zijn, kan mevrouw huppeldepup mij haarfijn uitleggen waar al die bedragen vandaan komen. Bloed prikken, medicijnen, lab-onderzoek..".u heeft zeker urine ingeleverd?"  Inderdaad, niet 1 keer maar wel drie keer en daar heb ik iedere maand voor betaald... toch? In mijn hoofd klinkt ergens een belletje. Drie onderzoeken...2 rekeningen...euh ....
De dame verteld verder dat het niet mijn schuld is hoor, dat die rekeningen niet betaald zijn. Nee mevrouwtje er is hier iets fout gegaan, ik zie hier dat u alles per post wenst te ontvangen en dat is niet helemaal goed door gekomen.

Niet goed doorgekomen? En die andere rekeningen en overzichten die ik per post krijg dan? Het blijft even stil aan de andere kant. Dan vervolgt ze gewoon haar verhaaltje. "Om u tegemoet te komen, verruimen wij de uiterste betaaldatum. U mag nu voor 13 februari betalen!"
Nee, ik betaal helemaal niets want met deze rekeningen zit ik ruimschoots aan mijn eigen bijdrage dus ik gok zo dat ik er een aantal niet hoef te betalen.
En weer blijft het stil, dit kan ze even niet verwerken. Stotterend verklaard ze dat het zo niet werkt want die facturen zijn op datum en euh ze zijn van september en oktober enne december. Ja en???
"Nou dan klopt het niet meer!!"

Hahaha, zei ze dat nou echt?

Ik zucht maar eens diep en vraag haar heel vriendelijk of het mogelijk is dat ze de overzichten van alle facturen vanaf september tot en met december aan mij op kan sturen. Dan kan ik zelf wel optellen en aftrekken, wedden dat het dan wel klopt!!

Een stuk minder zeker van zichzelf antwoord mevrouw Huppeldepup van de klantenservice dat ze dat even met iemand moet overleggen en dat ik nog van ze hoor!

Ik kan nog nét roepen, voordat ze de verbinding verbreekt ; "Wel voor 13 februari graag anders komen er kosten bij, voor jullie wel te verstaan!!"