Ierland, deel 4

De afgelopen nacht zo mogelijk nog slechter geslapen dan gisteren, blijkbaar ben ik op Teus zijn arm gerold en dat voelt natuurlijk niet zo fijn, voor hem ook niet. Na honderd keer draaien besluiten we om er maar uit te gaan ook al is het nog te vroeg voor ontbijt. Douchen gaat het voor mij vanochtend niet worden dus ik hoop van ganser harte dat de volgende B&B uitgerust is met een fatsoenlijke douche en was mezelf bij de wastafel. Om de tijd een beetje te doden tot aan het ontbijt, pak ik onze tas uit en weer in ( je moet wat) en we brengen de spullen maar vast naar de auto die we gisteravond op een 'veilige' plek geparkeerd hebben. We zijn de eerste en blijkbaar ook enige gasten deze ochtend want er is maar voor 2 gedekt. Ontbijt naar binnen en wegwezen hier. In de auto weet ik opeens waarom we op het eerste gezicht een soort van antipathie voelden. De vrouw lijkt ( heel erg zelfs) op iemand die we absoluut niet mogen, haar uiterlijk, haar stem, haar gedrag en zelfs de manier waarop ze het huis ingericht heeft. We voelden het al toen we voor de deur stonden en het gevoel werd alleen maar sterker. Zodra we Kinsale achter ons hebben gelaten verdwijnt het ongemakkelijk gevoel en kunnen we weer ontspannen. Van Kinsale naar Killarney is niet zo heel ver ( ongeveer 100 km) We besluiten om eerst richting Cork te rijden en dan de 'snelweg' ( hahaha) N 22 te pakken. De route voert ons dwars door de Derrynasaggart Mountans en langs het Inishcarra Reservoir ( probeer het maar eens uit te spreken zonder je tong te breken)

  Wat me opvalt is dat de bermen in Ierland zo mooi zijn, kleurige rode, gele en oranje bloemen en als ik zo'n struik eens van wat dichter bij bekijk, zie ik dat het fuchsia's zijn. Ook de kleuren van de huizen spreken me erg aan. De dorpjes en stadjes zijn net een schilderspallet, soms alleen zachte pasteltinten maar ook fellere kleuren zoals knalblauw, knalgroen en knalpaars worden gebruikt om de panden een vrolijk aanzien te geven. Wat me ook opvalt is dat er op de gekste plekken huizen staan, nou ja wat is gek?! Maar er zijn toch echt momenten dat ik niet verwacht dat iemand op zo'n plek een huis bouwt. ( onderaan een helling die vol ligt met rolstenen en flinke rotsblokken.) En anders dan in Schotland, waar je uren kunt rijden zonder teken van menselijk leven te zien, zijn hier veel vrijstaande huizen met flinke lappen grond eromheen. Ergens herinner ik me dat de economische opleving van een jaar of twintig geleden, daar mede verantwoordelijk voor is geweest. Veel Ieren konden toen hun droom waarmaken en een huis bouwen op een flinke lap grond. Inmiddels heeft de crisis er ook daar voor gezorgd dat mensen diep in de schulden zijn geraakt. De huizenmarkt trekt blijkbaar wel weer een beetje aan maar de prijzen zijn echt niet leuk!!  De streken waar we doorheen rijden zijn afwisselend maar nooit echt vlak, dan is ons landje toch echt een platte pannenkoek! Het lijkt me een behoorlijke klus om hier in de bergen een boerenbedrijf te runnen. Wat ik ook geweldig vind zijn die enorme kuddes koeien, die hebben echt een leven als een luis op een zeer hoofd! Lekker grazen, beetje schuilen als het regent en als het echt warm is dan zakken ze af naar het strand.

( de foto is niet van mezelf, toen wij er waren was het niet zo warm!)

Doordat we verschillende tussenstops maken doen we best lang over de kleine 100 km maar wat valt er veel te zien onderweg!!

Halverwege de middag komen we in Killarney aan, we besluiten om eerst maar eens de stad te verkennen voordat we op zoek gaan naar "The Mystical Rose", ons derde en laatste logeeradres. Het blijkt een echte toeristenstad te zijn, veel pubs en restaurantjes maar ook veel souvenirswinkels. Het is echt hartstikke druk op straat en overal staan bankjes en zitten mensen. Gezellig! De winkels zijn hier ook lang open ( tot 10 uur 's avonds) waardoor de binnenstad tot laat druk bezocht blijft. Meteen bij de eerste winkel vinden we leuke petten voor onze zoon en schoonzoon. Ze hebben ook een grote afdeling merchandise van Guinnes maar of ze daar op zitten te wachten? We houden het maar bij de wat traditioneler Ierse souvenirs ( met de Leprachauns enzo) 

Tegen vijven lijkt het ons wel handig om onze B&B op te zoeken en we gaan op weg. Net buiten het centrum volgen we de borden National Park en bij het tweede stoplicht slaan we linksaf en ja hoor na ongeveer 500 meter zien we aan de rechterkant het uithangbord. We slaken een zucht van opluchting, de tuin is een bonte verzameling bloeiende planten en rozen en er staat ook nog een kitscherig Mariabeeld in. Het gevoel is gelijk goed, dit kan niet mis gaan.

Als we uit de auto stappen worden we begroet door een chocoladebruine labrador, blijkbaar vindt hij Teus helemaal het einde want hij wijkt niet van zijn zijde. Zodra we aanbellen gaat er naast de officiële ingang een schuifpui open en een jonge vrouw begroet ons enthousiast. Ze opent de deur naar de aanbouw en wijst ons meteen de ontbijtruimte. Wat gezellig!! Overal staan vazen met zonnebloemen en ook de aankleding doet huiselijk aan. Ze opent de deur van onze kamer en ik ben meteen verliefd op de lavendelkleurige muren, het grote bed met spierwit linnengoed en het raam dat uitkijkt op de tuin. Een snelle blik in de badkamer laat een ruime douche zien met glazen wanden...pfffff gelukkig!! Hier gaan we het wel drie dagen uithouden!

Nadat we onze tas hebben uitgepakt én gedoucht vragen we aan Roisin 2( ja ook zij heet zo, het is een Keltische naam die 'kleine roos' betekend) waar we het beste kunnen gaan eten. Ze doet een paar suggesties en kruist ze aan op de stadsplattegrond. We hebben een heerlijke avond in de stad, lekker eten en 'live muziek' op straat. We nemen plaats op een bankje en vermaken ons kostelijk met de straatmuziekant en zijn publiek ( voor het overgrote deel Amerikanen).  Tegen een uur of 11 gaan we terug naar onze kamer en kletsen nog even na, ons humeur is er een stuk op vooruit gegaan nadat we uit Kinsale zijn vertrokken. Na twee rotnachten hoop ik dat ik nu eindelijk een goede nachtrust kan genieten, aan het bed zal het niet liggen!

Ierland, deel 3

De tweede nacht in Ashgrove B&B is gelukkig beter verlopen dan de eerste, ik heb geen kramp meer gehad. Het is even voor 7 uur en ik ben klaar wakker. Zachtjes ( Teus is nog in dromenland) sluip ik naar de kitchenette en fabriek een bakje oploskoffie waarmee ik naar de tuin verhuis. Ik zie dat er gisteravond laat blijkbaar nog gasten aangekomen zijn want er staat een derde auto op de oprit. Vanuit het huis klinken inmiddels ook geluiden en niet veel later ruik ik de bacon and eggs. Genietend snuif ik de frisse, aardse ochtendlucht mijn longen in en mijmer een beetje weg. Het is nu zaterdag en vandaag verhuizen we naar ons volgende logeeradres in Kinsale. Het is een route van ongeveer 300 km dus tijd genoeg voor wat 'site-seeing' onderweg. Helaas is onze koffer gisteren niet bezorgd, wel ontvingen we een sms bericht van Aer Lingus dat de bagage met nummer 'huppeldepup' helaas niet gevonden was. Voor meer informatie moeten we tel.nr. huppeldepup bellen. Dat gaan we straks maar even proberen dan. Inmiddels is Teus ook wakker en we schuiven aan de ontbijttafel in de serre. Roisin zet twee grote borden voor ons neer waarop weer een 'weelderig' Iers ontbijt ligt uitgestald. Worstjes, tomaten, champignons, 'white pudding', spiegelei en twee dikke plakken bacon. Als ik nog geen hart&vaatziekte zou hebben dan kreeg ik dat nu spontaan. We kletsen even met haar over onze verdwenen koffer en ze bied aan om te bellen met Aer Lingus. Ze schrijft het nummer, dat we toegestuurd hebben gekregen, op een velletje papier en verdwijnt de keuken weer in om het ontbijt voor de andere gasten klaar te maken. Wij gaan naar onze kamer om onze schamele bezittingen in te pakken. Nog voor we klaar zijn staat Roisin al voor onze deur en meldt dat het "Lost Luggage Departement" van Aer Lingus niet werkt in het weekend. Ze is zwaar verontwaardigd en ik moet eigenlijk wel lachen, zij neemt dit een stuk zwaarder op dan wij. Uiteindelijk zijn we zover, de auto is ingepakt en we nemen afscheid van Roisin met een stevige omhelzing.

 De rit zuidwaarts is, alweer, adembenemend mooi! We stoppen regelmatig om foto's te nemen en ook al veranderd het weer van bewolkt naar regenachtig, we genieten met volle teugen van het prachtige landschap. In mijn stoutste dromen had ik niet kunnen bedenken dat Ierland zo mooi is! We hebben diverse trips naar Engeland gemaakt (ook nog 13 dagen met mijn ouders langs de zuidkust) en ook in Schotland zijn we geweest maar toch is Ierland niet te vergelijken. De sfeer is zo anders, nog relaxter dan in Engeland! We vermijden grote steden en slingeren over bergpassen om dan opeens weer aan de kust te belanden. De grillige kustlijn verrast ons steeds opnieuw.

Op ons gemakje, dat is ook beter want de wegen zijn niet overal even goed...kuilen en gaten..., leggen we de ruim 300 km af en halverwege de middag komen we aan in Kinsale. Inmiddels schijnt de zon weer en het stadje maakt een levendige indruk. Ik vang een blik op van de haven en de ruime baai. Onderweg hebben we een auto-oplader gekocht zodat beide telefoons weer voor de helft vol zijn. Ik besluit om ons reisbureau maar eens te bellen en het probleem van de verloren koffer aan hun voor te leggen. Hoera, die werken zaterdags wel en ze gaan contact opnemen met Aer Lingus. Ik word die dag nog een paar keer door het bureau terug gebeld en met de mededeling dat het heus allemaal goed gaat komen laat ik het kofferverhaal maar aan hen over. En dan gaan we op zoek naar Valley View, ons 2de logeeradres. De routebeschrijving is redelijk duidelijk totdat we de bebouwde kom achter ons laten en via smalle weggetjes dieper de bergen in slingeren. Hier klopt iets niet, vlgs de beschrijving zou de B&B amper 5 minuten rijden zijn vanaf het centrum van Kinsale. We blijken er al twee keer langs te zijn gereden, het is gewoon niet duidelijk aangegeven. Als we de oprit oprijden zien we een grote bungalow omringd door een smetteloze tuin. Het gras is gemillimeterd en de bloembakken staan als soldaten opgesteld. Volgens mij met een liniaal uitgemeten. Het voelt niet fijn hier, ook al is het uitzicht over de vallei mooi. We bellen aan, en nog eens....voor de tweede keer staan we voor een gesloten deur. Maar weer bellen, zowel het vaste als het mobiele nummer wordt niet beantwoord. Pffff en het begint ook weer te regenen. We gaan maar weer in de auto zitten en bedenken dat we desnoods nog even naar de stad kunnen gaan. Dan komt er een auto aan en er stapt een wat ouder echtpaar uit. Wij stappen ook uit en lopen alvast richting voordeur. Zonder ons te begroeten opent de vrouw de deur met de sleutel en stapt naar binnen, we blijven een beetje beteuterd staan. Dan draait ze zich om, mompelt iets en geeft ons een sleutelbosje met twee sleutels. Een voor de voordeur en een voor de slaapkamer. Ze wijst naar de trap en zegt "second door on the left" . Ok dan! Ik kan nog net vragen, voordat ze wegloopt, hoe laat en waar ontbijt? Ze wijst op de deur met het opschrift "kitchen" en noemt twee tijdstippen 8 en 9 uur. Ik neem aan dat ze bedoelt dat we tussen acht en negen uur kunnen ontbijten. Teus pakt onze tas uit de auto en een beetje ongemakkelijk lopen we de trap op. De kamer is schoon, het bed ziet er leuk uit en ook de badkamer oogt aardig. Beetje klein. We gaan op zoek naar een kast waar we onze kleren kwijt kunnen. Onder de schuine kant bevindt zich een klein kastje waar kussens en dekens in liggen dus we pakken niet uit.

 Teus moppert een beetje, hij vindt het helemaal niks en wil het liefste terug naar Wicklow maar dat kan niet. Niet moeilijk doen we hoeven hier alleen maar te slapen! We gaan gewoon lekker naar Kinsale, zoeken een leuke tent op om te eten en kijken een beetje rond in de omgeving. Helaas zijn alle winkels al dicht, we besluiten om in een pub wat te gaan eten en wandelen dan naar de haven. De temperatuur is nog heerlijk en we gaan pas tegen 10 uur terug naar de kamer. En dan komen we tot de conclusie dat het bed twee afwijkingen heeft. Ten eerste staat die beeldige metalen achterkant los tegen de muur. Zodra je je grote teen beweegt, rammelen de beschilderde bollen tegen de achterwand en zo te zien doen ze dat al geruime tijd. Ten tweede heeft het bed een behoorlijke 'verzakking' in het midden. Zodra we beiden gaan liggen, rollen we automatisch de kuil in. Kreun...en dat met die baggerrug van mij. Halverwege de nacht word ik wakker en kan met geen ,mogelijkheid meer in slaap komen, de tv maar aan (zonder geluid) en dom plaatjes kijken. Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen want ik word wakker van een vreemd geluid. Het is half acht, mooi op tijd!Teus is ook wakker en kreunend en steunend werken we ons het bed uit. Teus gaat eerst douchen en ik hoor weer dat vreemde geluid maar nu dichter bij. Als hij met een een scheve grijns uit de badkamer stapt begin ik hem al te knijpen. "Nou meid, maak je borst maar nat"
En ja dan blijkt dat ik nauwelijks door het deurtje kan om in de douchecabine te komen. Beter gezegd ik kan er gewoon niet in! Goeie raad is duur, ik wil douchen en dat ga ik dus doen ook. Bij de wastafel maak ik mezelf nat en smeer mijn lijf goed in met douchegel en zie, het wonder geschied, ik glibber zo naar binnen! Dan komt uitdaging twee! Aan de muur hangt een soort apparaat met knopjes, ik draai wat aan het ene dan aan het andere en besluit dan om op de bovenste knop te drukken. Een oorverdovend lawaai ( weet ik meteen wat dat rare geluid was) en zie er komt water uit de sproeier. Botsend en stotend tegen de zijwanden, was ik mijn haar en spoel het schuim af. Inmiddels blijkt dat de afvoer niet zo goed werkt want het water staat al aan de rand van de bak. Gauw kraan dicht...wat een gedoe! Aangezien ik nu minder glad ben is het verlaten van de douchecabine ook iets minder makkelijk en ik houd er een paar schaafwondjes aan over. Uiteindelijk kunnen we naar beneden voor het ontbijt. Er is plaats voor maximaal 6 personen. Bij het raam staat een klein tafeltje waar al een echtpaar zit te eten. Dan staat er nog een grotere tafel die gedekt is voor 4 dus we nemen maar plaats. Een paar minuten later staat opeens die gastvrouw naast ons, ninja modus!! We melden onze wensen en ze verdwijnt weer even geruisloos als dat ze verschenen was. Na 10 minuten komt ze weer binnen met twee borden waarop ons ontbijt. Helaas niet zo uitgebreid als bij Roisin maar toch smakelijk. Dan komen de andere gasten ook beneden en gelukkig zijn die een stuk praatgrager dan de doodgravers bij het raam of de gastvrouw. We mikken het ontbijt naar binnen en willen vertrekken maar dan blijkt dat we volledig ingeparkeerd staan. Nou ja uiteindelijk rijden we de oprit af en besluiten om er een lange dag van te gaan maken!

De vorige dag hadden we al gezien dat de Wild Atlantic Way in Kinsale aangegeven staat dus daar start onze trip langs de kust. Op onze detailkaart hadden we al wat bezienswaardigheden aangekruist en we beginnen bij "Old Head of Kinsale" helaas kunnen we niet helemaal tot aan de 'punt'rijden want er is een golfclub gevestigd en die is alleen toegankelijk voor leden. Maar tot waar we kunnen is het prachtig.

We vervolgen onze reis en de eerstvolgende stop is Dromberg waar we één van de oudste "stone cirkels" van Ierland kunnen vinden. Niet alleen een stenen cirkel maar ook overblijfselen van 2 prehistorische hutten met zelfs een stenen trog die water uit een bron ontvangt. Anders dan bij Stonehenge kun je hier vrij over het terrein wandelen, alles van dichtbij bekijken en zoals we zien, zelfs met een groep mensen een ritueel uitvoeren midden in de cirkel.

We vervolgen onze reis langs de kust, drinken ergens koffie, maken een kleine strandwandeling en buigen uiteindelijk af richting het noorden. Vanaf Bantry rijden we dwars door de bergen weer terug richting Cork. En ooohhh die smalle bergwegen, ik zit regelmatig met mijn ogen dicht als we uit moeten wijken voor een tegenligger en ik links naast me alleen maar een afgrond zien. Teus heeft nergens last van...pfffff... gelukkig maar! Stel je voor dat hij ook steeds zijn ogen dicht zou doen.

Tegen 6 uur 's avonds zijn we terug in Kinsale en we zoeken maar meteen een eetgelegenheid op. Jammer genoeg is het weer omgeslagen en het regent pijpenstelen. De stad maakt een beetje troosteloze indruk. De Blue Haven Bistro is een leuke eetgelegenheid, en we besluiten om hier maar een poosje te blijven zitten.

Ierland, deel 2

Ruimschoots voordat de wekker gaat ben ik wakker. Zo'n baggernacht achter de rug! Kramp in mijn benen heeft er voor gezorgd dat ik de kleine badkamervloer ( voorzien van koude tegels) van links naar rechts en van voor naar achter 'bepoteld' heb. Uiteindelijk heb ik een uurtje geslapen. Niet verwonderlijk natuurlijk, gisteren de totale energievoorraad opgebruikt en dan krijg ik de rekening wel gepresenteerd.
Nadat we ingecheckt hadden bij Ashgrove B&B waren we even gaan liggen, even beentjes omhoog. Van omkleden kon geen sprake zijn of ik had mijn jas ipv mijn T-shirt aan moeten trekken. Na een half uurtje hielden we het voor gezien en melden ons bij de gastvrouw die ons meteen naar binnen sleurde alwaar we konden kennis maken met haar man en kleinzoon van amper 1 jaar. Een kamer vol speelgoed en ik waande me meteen thuis! Zowel Roisin als haar man Martin bleken gezellige praters en mateloos gastvrij. Na een half uurtje kletsen kregen we een papiertje waarop het adres van een pub stond, daar konden we prima eten. We stapten weer in het Hyundaaitje en togen richting Wicklow. Vol vertrouwen volgden we de aanwijzingen van Roisin en zonder verdwalen kwamen we in Wicklow aan. Ook de aangewezen parkeerplaats was moeiteloos te vinden, dus we gingen ervan uit dat de pub ook geen probleem kon zijn. Jammer....na twee keer de straat op en neer gelopen te zijn hadden we de pub van Neil nog steeds niet gevonden en waren van plan om dan maar bij de eerste de beste Chinees naar binnen te duiken.We waren op de terugweg naar de auto toen ik zomaar opeens naar rechts keek, de deur stond open en ik zag een klein soort halletje met een groot bord...De pub van Neil!! Eenmaal binnen bleek het een flinke toko te zijn en we schoven lekker aan. Ik ga niet vertellen dat we een mega hamburger op hebben. Voldaan togen we weer naar het Hyundaaitje en zonder kleerscheuren kwamen we weer  bij ons logeeradres aan. Nog een afzakkertje en naar bed. De rest heb ik al verteld.

Om acht uur maak ik Teus wakker, we hebben afgesproken dat we om half negen zouden ontbijten. Uitslapen doen we thuis wel, ik ben niet in Ierland om op mijn bed te liggen. Zodra we aangekleed zijn gaan we op zoek naar de ontbijtruimte, ondanks al het geklets van gisteren heeft Roisin ons niet verteld waar we moeten zijn. We lopen onze neus maar achterna, de geur van bacon en gebakken eieren is een goed spoor. We vinden de ontbijtruimte en schuiven aan een tafeltje bij het raam. De ontbijtruimte is een glazen serre met uitzicht op de tuin en in de verte bergen. Heerlijk!! Eindelijk begin ik een beetje het gevoel te krijgen dat we in Ierland zijn. Gisteren was zo'n rare dag. Zodra we ons ontbijt op tafel hebben komt Roisin bij ons staan en vraagt wat onze plannen zijn. Teus verteld haar dat we graag in de omgeving wat rond willen kijken. Dat is het startschot! .Het kleine vrouwtje snelt weg en komt even later weer terug met een detailkaart en routebeschrijving. We gaan blijkbaar naar Glendalough. We hopen dat onze koffer vandaag bezorgd wordt maar voor het geval dat dat niet gebeurd vragen we meteen waar we het beste wat nieuwe spullen kunnen kopen. Ze verwijst ons naar een winkel net buiten Wicklow. We gaan het zien, eerst maar naar Glendalough. Helaas kunnen we nauwelijks foto's maken want onze telefoons zijn inmiddels zo goed als leeg en een camera hebben we ook niet bij ons. Best jammer want het is beslist de moeite waard. Wat ik eigenlijk het allermooiste vond was een plek halverwege de berg. We stopten langs de weg en stapten uit, de stilte was overweldigend net als het groen. We liepen zomaar het bos in en het gevoel dat we in een sprookjeswereld terecht waren gekomen werd met elke stap sterker. Elke steen, elke boom, elke tak of stronk was begroeid met een dikke, zachte, droge laag mos. Niet dat ielige mos dat we hier hebben, nee dit waren weelderige groene kussens en ik wilde er blijven...voor altijd! Gaan liggen en naar het ruisen van de bomen luisteren, het felle groen tegen de blauwe lucht. Zo sprookjesachtig mooi. Ik had echt niet raar opgekeken als er 'little fairy's' hadden rondgevlogen, eigenlijk was ik best een beetje teleurgesteld dat ze er niet waren. Als je de film "The lord of the Ring" gezien hebt....daar waar de Hobbits wonen....daar waren wij!!

We vervolgen ( een beetje met tegenzin...dus toch betoverd?!) onze weg omhoog en omlaag over smalle bochtige weggetjes. Inmiddels volgen we allang de route niet meer die we gepland hadden, op gevoel slaat Teus een keer links en een keer rechtsaf en we vallen van het ene in het andere adembenemende uitzicht. Het klooster en de keltische kruizen hebben we niet gevonden, wel prachtige diepblauwe meren omring door groene bergen en ach....oude gebouwen zie je in Ierland overal langs de weg ;-)  We rijden een veel grotere route dan gepland en ik ben blij dat we een flink ontbijt achter onze kiezen hebben geschoven want, anders dan bij ons, zie je hier geen MacDonalds oid langs de weg. Soms een tanksstation met 'Service' dus daar halen we koffie, broodje en drinken voor onderweg. Tegen vijven zijn we in de buurt van Wicklow en we bellen even met Roisin om te vragen of onze koffer aangekomen is. Nee dus. We vinden de bedoelde winkel ( een soort Primark) en slaan ondergoed, sokken, t-shirts en broeken in. Kassa!! Ierland is zeker niet goedkoper dan Nederland ( behalve benzine en diesel)maar gelukkig vielen er nog wat uitverkoopjes te scoren.



Dolgelukkig dat we in ieder geval onze onderbroeken kunnen verschonen besluiten we om naar de B&B terug te gaan, douchen en omkleden!! Maar dan....we hebben geen idee waar we precies zitten. Straatnaambordjes in het buitengebied....die zijn er niet! We slingeren links of rechtsom, berg op en berg af en na elke bocht denken we dat we er zijn. Telefoon zo goed als leeg dus even Google maps opstarten zit er niet in. Verdorie...we hadden een oplader moeten kopen! Morgen dan maar. Enigszins gedesoriënteerd staan we stil op een T kruising. We turen op de kaart, een traktor rijdt op de andere weg voorbij, na vijf minuten komt ie terug en stopt aan de overkant. Teus denkt dat we in de weg staan en prakt het Hyundaaitje nog even iets verder de berm ( lees struikgewas) in en ik ben voor de zoveelste keer blij dat het een huurauto is!  ( en dat we de verzekering afgekocht hebben)  De bestuurder van de traktor steekt op zijn gemakkie de weg over en Teus draait het raam omlaag. Met een zwaar Ierss accent vraagt de man waarom we daar al 10 minuten staan? In ons beste Engels leggen we uit dat we verdwaald zijn. Hij vraagt waar we heen moeten en ik diep uit mijn tas het adres van de B&B op. Met een grote grijns op zijn vriendelijke verweerde hoofd zwaait hij zijn arm naar links. "200 mtrs, the first house on the left" we kijken hem verbaasd aan....echt waar, zijn we zo dichtbij? "Please, when you are lost, raise your hand and ask somebody, and tell Roisin that Johnny sent you!" Lachend steekt hij zijn hand nog een keer op en stapt op zijn traktor en wij slaan linksaf. Die avond gaan we weer naar dezelfde pub en bestellen een heerlijke maaltijd. We genieten van de sfeer en de mensen om ons heen. Ieren zijn heerlijke mensen, ze praten met hun hele lijf, zijn vriendelijk en het maakt hen niets uit of je een toerist bent of niet. In de pub zijn we getuige van een onverwachts weerzien tussen een groep mensen, blijkbaar lang verloren gewaande familie of vrienden. Emotionele taferelen met tranen en veel omhelzingen. Zonder enige schaamte. En dan weet ik opeens waarom ik mijn hart verloren heb aan Ierland, het is de combinatie van een prachtig land en échte mensen!

                                                   
                                                            Roisin Bunn

Ierland

Al jaren stond Ierland op ons verlanglijstje. Na Engeland, Schotland en de Kanaaleilanden wilden we toch ook wel graag een keer naar dat andere mystieke groene eiland. Dat het zolang geduurd heeft, heeft alles te maken met onze spaarpot die steeds opnieuw leeg getrokken werd door verbouwingen en onverwachte uitgaven. Maar afgelopen maart bedacht ik dat het er dit jaar maar eens van moest komen. Als ik eenmaal een besluit neem dan komt er ook niets meer tussen. Dus na even speurwerk op internet besloten we om de reis te boeken via Scanbrit, een reisbureau gespecialiseerd in reizen naar Scandinavië en Groot Brittannië. In het verleden reisden we meestal per boot en eigen auto naar de andere kant van de Noordzee, deze keer doen we het anders. We boeken een Fly&Drive vakantie. Met andere woorden, met het vliegtuig heen&terug en ter plekke een huurauto. Aangezien ik daar totaal geen ervaring mee heb, kies ik voor de eerste optie die aangeboden wordt, een kleine auto dus. Wat een mazzel achteraf!!

Na het boeken begon de voorpret, via internet besloot ik alvast een kijkje te nemen zodat ik wist wat we konden verwachten. Ook dat heeft achteraf gezien totaal geen nut. De foto's laten een overweldigend mooi landschap zien, tot zover klopt het aardig maar hoe je door dat landschap rijdt met een onbekende auto op onbekende wegen is een totaal ander verhaal.

Dag 1, 1 september 2016

Als om half zes de wekker afloopt, ben ik meteen klaarwakker. Dat gebeurt zeker niet altijd! Mijn wederhelft kreunt nog even als ik hem in zijn zij por maar besluit dan toch ook om uit de veren te komen. Beneden worden we begroet door een slaperige chihuahua en een hele wakkere kitten. De koffer en trolley staan al klaar dus het enige dat we nodig hebben is een sloot koffie. Inmiddels is de thuisblijvende zoon ook wakker genoeg om ons uit te zwaaien. Ik denk dat hij, zodra onze achterlichten de hoek om zijn, meteen zijn bed weer inkruipt en gelijk heeft hij. Het is al aardig druk op de snelweg maar de rit richting Schiphol verloopt probleemloos en we liggen netjes op schema. Eenmaal voor de vertrekhal bel ik de 'parkeerservice' en tien minuten later wordt onze bolide opgehaald en ( naar we hopen) veilig geparkeerd. Een blik op de klok, tien over half 8! We hebben nog wel even tijd voor een sigaretje. Ons vliegtuig vertrekt om kwart over tien, dus tijd zat! Dan begeven we ons naar de incheckbalie waar al een flinke rij vakantiegangers en andere reislustigen staan te wachten. We raken in gesprek met een echtpaar die ook op weg naar Dublin zijn alleen hebben zij een vlucht later. Ik vraag me af waarom ze dan nu al in de rij staan?
De wijzers van de klok springen vooruit en wij staan nog steeds op dezelfde plek. De incheckbalie wordt slechts 'bemand' door twee vrouwen en blijkbaar kost het verschrikkelijk veel moeite en tijd om een paar passagiers in te checken. Ik bekijk de situatie even en dan blijkt dat beide passagiers het nodige aan 'vreemde' bagage bij zich hebben, de bewaking komt er ook nog aan te pas. Inmiddels is het bijna half tien en ik begin hem een beetje te knijpen. Inchecken is één maar we moeten ook nog door de paspoortcontrole en de douane inclusief bodycheck. Opeens komt er enige beweging in de rij wachtenden, een medewerkster van Aer Lingus begint de passagiers te verdelen over twee rijen, 1 voor Cork en 1 voor Dublin. Cork gaat blijkbaar als eerste de lucht in want binnen no-time zijn de passagiers verdwenen en dan is de rij voor Dublin aan de beurt. Aangezien het om twee vluchten na elkaar gaat zou je denken dat de eerste vlucht het eerste aan de beurt is, maar nee...zo werkt dat niet! We schuifelen voorwaarts totdat de dame van Aer Lingus op een wat paniekerige toon vraagt of er nog passagiers voor vlucht 1 in de rij staan. Jawel...wij dus! Opschieten opschieten...over een kwartier sluit de gate. Onze koffer wordt voorzien van een plakbandlabel en ter plekke besluit ik de trolley, waarin slechts onze jassen zitten, mee te nemen als handbagage. Dan begint de race tegen de klok. En racen is niet mijn sterkste talent, met een hartkwaal inclusief hoge bloeddruk en een vervelend "iets" in mijn rug is hardlopen eigenlijk niet aan te bevelen. Maar we moeten en zullen ons vliegtuig halen, het zal me toch niet gebeuren dat die vlucht zonder ons vertrekt! En dan weet ik opeens weer waarom ik zo'n hekel aan Schiphol heb, overal staan rijen mensen te wachten, geen idee waarop of waarom. Maar ik ben niet van plan om in die rijen aan te sluiten dus ik schiet een Schiphol-beambte aan en in een paar woorden leg ik de situatie uit, Afzetlintjes worden open geklikt en de dame loodst ons richting paspoortcontrole. Ook daar dikke rijen passagiers, even twijfel ik maar dan denk ik aan Ierland waar ik zo graag naar toe wil en met man in mijn kielzog stuif ik de wachtenden voorbij terwijl ik een excuus mompel. Zonder pardon dring ik voor en heb lak aan de boze woorden die ons nageroepen worden. Nog één hindernis te gaan ... denk ik...al lopend ruk ik de riem uit mijn broek en maan mijn man om hetzelfde te doen. Ik mik tassen, telefoons en aanverwante zaken in de grijze plastic bak en posteer me voor het scanapparaat, terwijl ik er doorheen stap doe ik mijn armen alvast omhoog...gauw fouilleren en dan rennen! Gate D29, God mag het weten maar volgens mij is het aan het eind van de wereld. Hijgend en zwetend strompel ik voort, mijn man vraagt bezorgd of ik het nog wel red. Nou, al is het het laatste wat ik doe maar ik zal dat vliegtuig halen. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen maar dan uiteindelijk zien we Gate 29 en....een rij wachtende passagiers. Of ik heb het snelheidsrecord verbroken en binnen 10 minuten 3 kilometer afgelegd of....het vliegtuig heeft en ietsiepietsie vertraging. Bij de balie laten we onze instapkaarten zien, de mijne krijg ik terug maar die van Teus blijft liggen. Met andere woorden, hij moet weer terug om zijn instapkaart op te halen. Maar dan schuiven we eindelijk op onze stoelen. Mijn haren en kleren zijn drijfnat van het zweet, ik prop mijn handtas onder de stoel voor me en Teus stouwt de trolley in het bagagevak boven ons hoofd. Hèhè...we zitten en nog bij het raampje ook! Terwijl er nog wat laatste passagiers hun plekje opzoeken, kijk ik naar buiten en zie hoe de koffers in het bagageruim van het vliegtuig geladen worden. Ook zie ik een voertuigje aankomen met nog twee volle bagagekarren erachter. Op de laatste zie ik onze koffer liggen, met de knaloranje band eromheen. Maar nog voor dat die koffers geladen worden gaat het luik dicht en ik denk; "het zal toch niet?" Nee, natuurlijk niet, het is vast niet onze bagage, er staat tenslotte nog een vliegtuig naast ons!

Over de vlucht valt niet veel te vertellen, het duurt ook niet zo lang ( anderhalf uur) voordat we landen op Dublin en we weer aan mogen sluiten in de rijen wachtenden voor de paspoortcontrole. Eindelijk staan we in de bagagehal en zoeken de band op waarop onze koffer moet komen. De eerste exemplaren komen al voorbij, voorbij, voorbij...blijkbaar bagage die niet afgehaald is. Dan komen er meer tassen en koffers, mondjesmaat wordt er iets van de band gehaald maar het merendeel van onze medepassagiers staat nog steeds te wachten. Sommige hebben alvast één of twee koffers te pakken maar de rest komt maar niet. Een uur gaat voorbij en nog steeds geen koffer. De groep mensen groeit omdat vlucht 2 naar Dublin inmiddels ook is geland ( het is inmiddels bijna 14.00 uur plaatselijke tijd) en nog steeds geen koffer. De tweede groep blijkt ook problemen te hebben met de bagage en als het display boven de band aangeeft dat de laatste koffer op de band ligt, kijken we elkaar een beetje beduusd aan. Wat nu? We zijn om half twaalf geland en het is nu half drie en geen spoor van onze koffer. We besluiten om met 80 andere passagiers om een balie te gaan zoeken waar iemand ons iets kan vertellen. Op onze tocht door de hal komen we langs een 'woud' van niet opgehaalde koffers, even hebben we hoop maar al snel wordt die de bodem ingeslagen. De labels aan de tassen en koffers laten zien dat ze er al dagen staan en volgens mij moesten ze niet naar Dublin. Ik begin een donkerbruin vermoeden te krijgen dat onze koffer wel eens heel ergens anders kan zijn. Al snel krijgen we, alweer, een rij wachtenden te zien. We vrezen, geheel terecht, dat onze eerste vakantiedag een verloren dag zal zijn. De balie met drie medewerkers is absoluut niet berekend op deze enorme hoeveelheid passagiers die hun koffers kwijt zijn maar na een half uur bedenkt één van hen dat het misschien handiger is als de wachtenden alvast formulieren invullen terwijl ze in de rij staan. Klembordjes met formulieren en pennen worden uitgedeeld en doorgegeven zodat het allemaal een klein beetje sneller verloopt. Eindelijk zijn we aan de beurt. De dame is ondanks de drukte nog steeds vriendelijk en verzekerd ons dat de koffer 's avonds om zes uur in Dublin arriveert. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt om tot zes uur in die hal te gaan zitten wachten, dan maar geen koffer! We krijgen een papiertje mee met het nummer van onze verdwenen koffer en een telefoonnummer. We laten het eerste logeeradres achter en vertrekken met de belofte dat de koffer de volgende dag bezorgd zal worden.


                                                                   

We balen als stekkers want in die koffer zit alles aan kleding, toiletartikelen en opladers voor de telefoons. Het enige dat we bij ons hebben is de tas met onze jassen en, godzijdank, mijn op het allerlaatst toch nog in de handtas gestopte medicijnvoorraad. Zonder die medicijnen had ik linea recta terug naar huis gekund.

Nu op zoek naar het autoverhuurbedrijf. We volgen de bordjes in de aankomsthal en al snel hebben we de juiste gevonden. Teus zwaait met het bundeltje papieren maar nog voordat we iets kunnen zeggen wordt ons duidelijk gemaakt dat we naar beneden moeten en dan twee keer links. Oké! Met frisse moed begeven we ons naar beneden met de lift en belanden in een parkeergarage. We gaan twee keer links en...staan buiten. En nu? We lopen een keer links en een keer rechts, misschien in de garage zelf? Maar nergens iets te zien wat lijkt op een autoverhuurbedrijf. Weer naar buiten waar een man bij een busje staat, even vragen dan maar. Dan blijkt dat we hier moeten wachten op een pendelbus die ons naar de desbetreffende autoverhuurder brengt. Fijn als dat ook wordt uitgelegd! Om een lang verhaal niet nog veel langer te maken...we komen ter plekke en krijgen de sleutels van een kittig klein wit Hyundaaitje. Thuis hadden we al besloten dat Teus zou rijden, tenslotte zit hij 10 tot 12 weken per jaar in Engeland en is zo'n beetje gewend om links te rijden. Ik vouw mijn lijfje op de bijrijdersstoel, best raar aan die kant zitten zonder bedieningspedalen en stuur. Teus kruipt aan de rechterkant naar binnen en dan zien we het eerste probleempje al opdoemen. Het is een handgeschakelde auto, met andere woorden...links schakelen. De 'vooruit'versnellingen heeft ie snel onder de knie maar de 'achteruit' blijft de hele vakantie een probleem dus die neem ik voor mijn rekening. De volgende keer huren we een automaat!

                                                                         

Ter plekke besluiten we dat we geen toeristische route naar de eerste B&B gaan rijden, we hebben geen TomTom aan boord dus de kaart wordt uitgevouwen en we bekijken beiden de te rijden route naar Wicklow zonder omwegen. Zonder kleerscheuren belanden we op de 'snelweg' die ons zuidelijk moet gaan brengen en het grote genieten kan gaan beginnen. Al is het even wennen dat links rijden, het feit dat de 'snelweg' bestaat uit twee en een halve baan is nog veel meer wennen. Na een kilometer of wat snappen we dat die vluchtstrook met oranje belijning eigenlijk óók een rijbaan is, zodra een auto achter je te kennen geeft ( door lekker dicht bij je achterkantje te komen) dat hij je voorbij wil, ga je op die vluchtstrook rijden en kan er ingehaald worden. Datzelfde geldt ook op de anderhalf-baans wegen! En het gekke is...het werkt nog ook!
We besluiten om Bray ( spreek uit als Breee) aan te doen en ergens een kop koffie te scoren. Al snel zien we een parkeerplaats met omringend winkelcentrum en...Starbucksfiliaal. Hoera...koffie!! Nog nooit heeft een kop koffie zo lekker gesmaakt als die! We kijken even rond en nemen alvast wat toiletspulletjes mee, die hebben we sowieso nodig. We vervolgen onze reis naar Kildare (  wij denken dan nog steeds dat het een dorpje is) De "snelweg" maakt plaats voor een smalle tweebaansweg en na de derde rotonde voor een éénbaansweg die ons slingerend over heuvels en langs dalen voert. Ik vergaap me aan het immens groene landschap. Zo groen ...zo groen!!

Vlgs de kaart moeten we nu in de buurt van ons eerste logeeradres zijn maar alles lijkt op elkaar, we slingeren van links naar rechts en nergens een straatnaambordje of plaatsaanduiding te zien. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als Google Maps en binnen tien minuten staan we voor een alleraardigst huis. Ashgrove Bed & Breakfast . Pffff....het is inmiddels half zes en we zijn nu 13 uur ( uur tijdsverschil) in touw en best een beetje moe. We bellen aan, we bellen nog een keer aan...geen mens te bekennen. Het zal ook eens meezitten! Dan maar bellen met de telefoon. Een opgewekte stem neemt op en als ik vertel wie we zijn, krijg ik excuses en de mededeling dat ze binnen een half uurtje thuis is, te horen. Het maakt ons niet uit, we bevinden ons op een prachtig plekje met uitzicht over een groene vallei met op de achtergrond bergen. Inderdaad, binnen een half uurtje draait er een auto door het toegangshek en stapt er een energiek vrouwtje uit. Ze ratelt aan één stuk door en ik versta maar de helft. Ondertussen opent ze de toegangsdeur en loodst ons naar onze kamer. Zodra ze hoort dat onze bagage vermist is krijgen we honderd en één adviezen en instructies die we ter plekke weer vergeten. Eerst ons vermoeide lijf even op bed gooien en de rest komt straks wel. Gelukkig snapt ze het en ze belooft om ons over een uurtje te roepen zodat we nog kunnen gaan eten. Dan blijkt dat Kildare geen dorp is zoals wij dachten, het is een verzameling wijd verspreid liggende huizen en voor onze maaltijd zullen we naar Wicklow moeten. Op dat moment zal het ons een grote zorg zijn!