Wie trouwt mijn zoon 8 -de finale

Wie trouwt mijn zoon 8 – De finale!

De afgelopen weken is er veel gebeurt. Wat ooit begon als een grapje is uitgegroeid tot een heus avontuur waarvan we de afloop niet kunnen voorzien. Ruim een jaar geleden verstuurden we, met een grijns op ons gezicht, het aanmeldformulier voor een nieuw seizoen Wie Trouwt Mijn Zoon. In december 2012 werden we door Eyeworks uitgenodigd voor een screentest. Saillant detail....toen wij bij het pand van Eyeworks aankwamen, liepen we opa Cor en Zico tegen het lijf! Toen wisten we niet of we wel leuk genoeg waren om mee te mogen doen en al helemaal niet dat Zico en zijn opa in hetzelfde programma zouden zitten. De uitkomst is inmiddels bekend anders zou ik dit blog niet schrijven natuurlijk! En nu staan we klaar voor het grote moment! Onze spullen staan al in de auto, familieleden en vrienden zijn uitgenodigd. Vandaag is de grote dag! Stephen is nerveus en ik eigenlijk ook wel een beetje. De afgelopen dagen hebben we veelvuldig contact gehad met Christina en zodoende weten we dat ook zij met bibbers in haar lijf rondloopt. Het kan natuurlijk nog alle kanten op! Ook al heeft Stephen in Parijs voor haar gekozen, dat wil nog niet zeggen dat hij straks, op Slot Zeist, ook voor haar kiest. Voor hetzelfde geld bedenkt hij zich op het allerlaatste moment en krijg ik de ring toegeschoven! We nemen voor nu even afscheid van onze familieleden, zij komen straks ook naar Zeist.

                                                           

Onze dag begint iets eerder natuurlijk. Visagie, omkleden en dan de opname's in de auto. Een prachtige witte Rolls Royce met chauffeur. Jeroen ( jawel onze cameraman uit Parijs) wurmt zich op de voorstoel en we gaan rondjes rijden over het terrein. De chauffeur, een hele aardige man maar wel een beetje eigenwijs, rijdt de rondjes zoals hij ze wil. Gevolg...véél opnametijd!! De regisseur staat te springen op het bordes, zwaaiend met zijn armen brult hij aanwijzingen naar ons. Wij liggen slap van het lachen op de achterbank. Jeroen loopt rood aan van inspanning want die camera is loodzwaar en de chauffeur rijdt doodgemoedereerd weer een verkeerd rondje. Gooi ons maar achter de kast! Volgens mij hebben we die 'aankomst-opname' wel 15 x overnieuw gedaan, de poedermoeder moest er zelfs weer aan te pas komen om mijn uitgelopen make-up bij te werken! Maar eindelijk staat het erop al zitten we nu wel een beetje in tijdnood want er moeten 4 ceremoniën opgenomen worden! Wij zijn het eerste koppel! Familieleden en vrienden vullen de 'trouwzaal', Jochem staat al klaar en doet even zijn woordje. Stephen en ik staan in een aangrenzende ruimte. Eerst mag Steef naar binnen. Ik kan via een monitor meekijken en zie aan zijn mondhoeken dat hij toch wel een beetje zenuwachtig is. Het is ook niet niks. Op alle strategische plaatsen staan camera's, de regisseur wappert met zijn armen en roept aanwijzingen. Familie en vrienden in het publiek en dan sta je daar in je apepakkie met....jawel...alweer een verkeerde ( dus te grote) broek!!!! Dan voegt Christina zich bij mij. Wauw...wat ziet ze er mooi uit in haar lange zwarte avondjurk. We geven elkaar een hand en ik voel haar vingers trillen. “Rustig maar meisje, het komt allemaal goed!” We krijgen een seintje en mogen ook de zaal betreden. Jochem kijkt blij, ik weet zeker dat hij hier een goed gevoel bij heeft! Aan de ene kant van de zaal zitten onze familie en vrienden, aan de andere kant...Tracey ( Christina's moeder) Kim met haar moeder en tante, Barbara, Charlotte, Nienke en vast nog meer mensen die ik vergeet! Helaas is Suraya er niet bij, die moest voor haar werk naar Barcelona maar ze heeft wél een berichtje gestuurd!! Ze hebben allemaal een brede lach op hun gezichten. En dan gaat het beginnen. Stephen is zeker van zijn zaak! Hij pakt de prachtige ring die ik heb helpen maken op de vakschool in Schoonhoven en zonder aarzelen vraagt hij of Christina de ring wil accepteren. Gelukkig, ze zegt JA en hij schuift hem aan haar vinger. Iedereen klapt en dan zit het erop...zomaar..klaar! Ik volg het setje naar buiten waar de Rolls weer klaarstaat, een laatste zwaai en daar gaan ze ( voor weer een rondje terrein!) Er worden nog meer foto's gemaakt, we moeten nog even een paar praatjes voor de camera houden en dan zit het er voor ons écht op. Inmiddels is Rick's ceremonie in volle gang en die missen we dus, jammer! Maar ik neem me voor om wel bij die van Richard en Zico te gaan kijken. Dat belooft namelijk wel een spektakel te worden. Ik heb in de wandelgangen al iets opgevangen dus ik ben benieuwd.

Beneden bij de kleedruimtes loop ik Zico tegen het lijf die worstelt met zijn broek...het zal toch niet? Jawel, alsof de duvel ermee speelt....Stephen heeft Zico's broek en Zico heeft die van Stephen. Uiteindelijk kan Zico met een passende broek zijn ceremonie doen en Steef? Steef trekt zijn eigen kleren weer aan! De dag loopt ten einde en voor we het weten is het donker. Ongelooflijk maar waar, het is af. De serie Wie Trouwt Mijn Zoon is een feit. We moeten afscheid nemen van heel veel mensen. Ik zie Heiko en Luc ( onze crew tijdens de thuisdates) Jeroen (onze cameraman hier en in Parijs), Quirine van der Kamp ( de verslaggeefster van Rick en moeder Liesbeth met haar waren we in Parijs). Desiree( onze poedermoeder) De mensen van Eyeworks: Marianne Ras, David wiens achternaam ik niet weet, Chris(tian) Ashman, Rowan Kallasingh, Jerrald Pieterman en Sabrina Cobussen. En natuurlijk Cheeru..onze kleine Belgische heldin die nog steeds op potjes babyvoeding leeft. Van Jochem krijg ik een extra knuffel, we hebben het goed gedaan!! Wat zullen we jullie vreselijk missen!!

_____________________

De stand van zaken nu....april 2014

Er is ruim een half jaar voorbij. De lente heeft inmiddels zijn intrede gedaan na een natte herfstachtige winter. Hoe is het Stephen en Christina vergaan de afgelopen 6 maanden? Het gaat goed met allebei! Ze zijn helaas geen liefdespartners geworden maar onderhouden wel vriendschappelijk contact. Na de opnamen zijn ze nog een paar keer samen uit geweest. En toen besloten Tracey en Christina om terug te keren naar hun geboorteland Canada. Op 23 februari jl zijn ze op het vliegtuig gestapt en sindsdien wonen ze aan de andere kant van de oceaan! Via Facebook en telefoon onderhouden we regelmatig contact en zodoende blijven we deel uitmaken van elkaars leven. Ook met de andere meisjes ( Kim, Barbara, Suraya en Charlotte) onderhouden we nog contact en zijn ook zeker van plan om elkaar weer eens te ontmoeten ( Wie Trouwt Mijn Zoon Reünie??)

Stephen heeft genoten van zijn medewerking aan het programma en ontdekt dat hij het heel leuk vindt om voor de camera te staan. In november heeft hij een fotoshoot gedaan en sindsdien staat hij ingeschreven bij diverse castingbureaus en hoopt nog eens aan een TV programma mee te mogen werken. Hij heeft zijn beroep weer opgepakt en is dagelijks te vinden in zijn werkplaats. Smeden ( en dan vooral zilversmeden) is toch zijn lust en leven. Dankzij dit programma snappen nu heel veel mensen waarom Stephen anders is dan anderen. Nu ze weten dat hij het syndroom van Asperger heeft, kijken ze anders naar hem en dat maakt het voor hem ook iets makkelijker om contact te leggen. Dankzij Christina is hij ook wat minder onzeker vwb lichamelijk contact. Al met al heeft dit programma voor veel positieve reacties uit de omgeving gezorgd. Heeft Stephen nog geen liefdespartner gevonden ( is ook niet wanhopig op zoek hoor) maar wie weet....”Op elk potje past een deksel” dus ..we wachten rustig af. Ik geef de moed niet op, er komt vast een leuke schoondochter op ons pad en ze is welkom!!

                                                                 

We hebben de afgelopen weken met heel veel plezier de afleveringen van Wie Trouwt Mijn Zoon gekeken. Ook voor ons is het elke keer weer een verrassing hoe het er op TV uitziet. Cheeru en Marianne Ras, jullie hebben geweldig werk verricht! Mooie montage en wat hebben we genoten van alle dates en tripjes! Fantastisch leuk ook de extra clips die op de site van SBS staan! En dan de geweldige kans om mijn blog te linken aan die website, bedankt SBS!!

 

Wie Trouwt Mijn Zoon 7 - Last Tango in Paris

Wie trouwt mijn zoon 7 – “Last Tango in Paris”

Stephen in bad met Christina.

Jody, onze geluidsvrouw, emotioneel en ontroerd.

Bar en ik een beetje beduusd door deze actie.

Deze avond verloopt een beetje anders dan de vorige. Er is iets veranderd in de sfeer. We besluiten om een poosje naar buiten te gaan, terrasje pakken en dan zien we wel. Jeroen en Jody bergen hun peperdure camera en geluidsapparatuur op in ons appartement aangezien er is ingebroken bij de collega cameraploeg en de camera is gestolen. Dat is geen grap natuurlijk. We spreken af dat we de volgende ochtend vroeg klaar zullen staan voor een hele drukke laatste dag in Parijs.

Montmartre is 's avonds bijna net zo druk bevolkt als overdag. We belanden op een terrasje en verbazen ons over de vrouwen op torenhoge naaldhakken die, zonder hun benen te breken, over de keien wandelen. Al zijn er ook wel enkele bij die, met stijve knieën, aan de arm van hun partner over het plein worden gesleurd. We bestellen een drankje ( op kosten van Eyeworks, proost jongens!) en kijken maar niet naar de prijs. Voor het bedrag wat je hier voor 1 glas betaald kun je jezelf 't lazarus zuipen in het appartement! We maken het niet te laat, ook omdat ik de indruk krijg dat Barbara het niet echt naar haar zin heeft. Eenmaal in het appartement verdwijnen de meiden ieder naar hun eigen bed en schuiven Steef en ik nog even op het balkonnetje met een sigaretje. Het was een vreemde dag. Stephen die een beetje worstelt met zijn gevoelens. Aan de ene kant vindt hij Barbara heel erg leuk omdat ze vrolijk en spontaan is. Ze trekt hem uit zijn schulp maar zulke meisjes heeft hij al vaker gehad en dat liep op niets uit. Aan de andere kant is daar Christina bij wie hij zich op zijn gemak voelt. Hij was verbaasd over zichzelf toen hij zonder aarzelen bij haar in bad stapte. Het voelde zo natuurlijk en goed. Bij Christina kan hij gewoon zichzelf zijn. Vanuit mijn moederhart kan ik dat beamen. Natuurlijk ligt de keuze helemaal bij hem maar ik denk dat Christina beter bij hem past dan Barbara. Zonder teveel druk op hem te leggen geef ik hem het advies om morgen, tijdens de date met Christina, zijn aandacht helemaal op haar te focussen en Barbara los te laten. Ik denk namelijk dat Christina heeft laten zien dat ze zijn Asperger accepteert als iets wat onderdeel is van zijn karakter, ze geeft hem de tijd om te ontdekken wat hij voelt en aankan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gelukkig ben ik deze ochtend niet opgesloten. Snel onder de douche, bed afhalen, koffertje weer inpakken en ontbijten. Cheeru, Jeroen en Jody zijn alweer van de partij. Vandaag onze laatste dag en we hebben een drukke/strakke planning. Eerst moeten alle spullen weer ingepakt worden en komen David en Chris de koffers halen...die mogen weer fijn in de lift! Inmiddels is mijn conditie met sprongen vooruit gegaan de afgelopen dagen. Elke dag een aantal keren 14 trappen op en af doet wonderen! Als ik hier nog 2 weken blijf zou dat ook zomaar eens een kilo of vijf kunnen schelen! Helaas....vanavond lig in alweer in mijn eigen bed. Jammer dat leuke dingen altijd zo snel voorbij gaan. Voordat Stephen op date gaat mogen we eerst nog even bij “de trappen” foto's maken. Terwijl Jeroen de camera opstelt en wij onze posities innemen hoor ik achter me een bekend stemgeluid. Ahhhh vandaar dat we hier nog een opname moeten maken!! Jochem en onze 'poedermoeder' zijn gearriveerd! Het verbaasd me inmiddels wel hoe gemakkelijk het ons vergaat om, met hordes publiek, geheel ontspannen een gesprek te voeren. Voelde ik tijdens de eerste dagen op het slot in Zeist nog wel enige gène, nu maakt het me niks meer uit. Stephen doet het zelfs nog gemakkelijker dan ik. Ik voel nog wel eens een lachkriebel opkomen als ik, voor de vierde keer geheel spontaan, iets moet zeggen. Hij verblikt of verbloost niet en vindt het zelfs leuk om mee te denken hoe het beter kan. Jochem vraagt of we het naar ons zin hebben en of Stephen het allemaal nog leuk vindt. Het antwoord staat op Steefs gezicht geschreven en Jochem zegt dan ook dat hij het geweldig vindt om te zien hoe Stephen gegroeid is de afgelopen weken. Veel zelfverzekerder en 'losser' ( mede dankzij Christina!!) is geworden. Ja, het verschil met een paar weken geleden is overduidelijk! Hopelijk houdt hij dit vast!

Dan tempo maken! Christina en Stephen gaan op date en Bar en ik gaan proberen een paar vintage winkels te vinden. We besluiten met de metro te gaan al is het wel even puzzelen. We stappen op goed geluk ergens uit en gaan te voet verder...langs de Seine. Het is zulk heerlijk weer...echt genieten dit!! Eigenlijk doet het er helemaal niet toe of we die winkels wel of niet vinden, we praten met elkaar en ik vind Bar een top meid. Dat het tussen haar en Stephen niks wordt is duidelijk, zij loopt tegen zijn 'Asperger-gedrag' aan en vindt hem veel te onvolwassen. Maar dan, tijdens ons gesprek, wordt er voor haar ook veel duidelijk en begrijpt ze hoe de situatie in elkaar zit. Het maakt allemaal niet meer uit, ze heeft Stephen te kennen gegeven dat het wat haar betreft nooit meer dan vriendschap kan worden. Ergens vind ik dat ook wel prima. Barbara is een schat van een meid maar gewoon 'te veel' voor Stephen. Ook Barbara is het met mij eens dat Christina veel beter bij Stephen past en hoopt dat hij dat ook inziet. Vanaf de thuisdates was ook wel duidelijk dat hij met haar en Christina de meeste 'klik' had. Het kost hem alleen moeite om te ontdekken wat hij precies voelt.

Mijn mobieltje gaat af, Chris aan de lijn! “Waar zijn jullie? Spring maar in een taxi want we verwachten jullie binnen een half uur bij de Eiffeltoren!” Wel ja...spring maar in een taxi! Alle taxi's die we zien gaan de verkeerde kant op of zijn bezet! Maar dan eindelijk...een lege taxi die ons binnen een kwartier aan de voet van de Eiffeltoren dropt en dan begint het grote zoeken! We bellen en lopen vijfentwintig rondjes ...eindelijk vinden we ze...verdekt opgesteld achter een bus! Want filmen op locatie is in Parijs niet toegestaan! Met andere woorden...overal waar bordjes of hekjes staan, daar mag niet gefilmd worden. In de verte zien we alweer 2 zwaar bewapende militairen aankomen dus...hup alles inpakken en naar de overkant. Dan eerst maar wat scenes schieten zonder geluid. Zodra de beveiliging uit het zicht is, schuiven we met camera en al weer onder de Eiffeltoren en in het parkje voor de quotes etc. Gelukkig mogen Bar en ik ook nog even wat te eten halen want het is inmiddels al lang lunchtijd en onze magen rammelen!. Dan naar het restaurantje verderop voor een kop koffie en even pauze. Stephen en ik krijgen nauwelijks de gelegenheid om een woord met elkaar te wisselen. Wel zie ik even kans om hem even snel bij te praten vwb Barbara's afwijzing. Op e.o.a. manier heb ik niet de indruk dat het hem nog echt raakt. Misschien heeft de date met Christina duidelijkheid verschaft. Ik heb dus geen idee wat hij met Christina heeft gedaan vandaag! Stephen propt er snel een paar crêpes in. We moeten de eliminatie ook nog opnemen bij het graf van Napoleon ( leuke locatie!!) dus...alles en iedereen weer in de taxi en gaan met die banaan. Het is warm en het wordt steeds warmer. Eenmaal op locatie moeten de meisjes met hun koffertjes ( die door David en Chris weer uit de Eyeworksbus zijn gehaald) over het gras ploeteren! Opname 1....opname 2...opname 3 en nog een keertje. De laatste opnames van Stephen en Christina worden geschoten en hup...weg is iedereen. Daar staan we dan! Het is inmiddels de hoogste tijd om te zorgen dat we op het station komen want om 8 uur vertrekt de trein. We zwaaien, roepen en proberen alles om een taxi aan te houden maar bij het zien van 4 personen rijden ze allemaal door. ( passagiers mogen niet voorin bij de bestuurder zitten)

En dan eindelijk stopt er een taxi met een meesterlijke chauffeur! Hij ontpopt zich als een ware komiek en is zowaar de eerste Fransman met gevoel voor humor! Het wordt een doldwaze rit dwars door Parijs midden in de spits! Ik zit voorin en hou regelmatig mijn hart vast maar we komen heelhuids aan en zien David en Chris al staan. Met koffers en tassen worden we een café in geloodst alwaar Rick met zijn gezelschap ook al is gearriveerd. We hebben nog wel tijd voor een kop koffie of een ander drankje. En dan krijgen we het seintje dat we naar het perron moeten...in optocht. We worden nagestaard door de overige gasten en zwaaien naar de filmcrew die per auto de terugreis maakt. Het zit erop! Drie wervelende dagen in Parijs met veel hoogtepunten en verrassende gebeurtenissen. Eenmaal in de trein vallen mijn ogen dicht en ik merk niet eens dat Cheeru gedag komt zeggen voordat ze uitstapt in Antwerpen. Op Schiphol nemen we afscheid van Barbara en Christina. Even verderop zie ik Jeroen en Jody staan dus die ook nog een hand en een zoen. En dan naar huis. Bijkomen en hopen dat ik kan slapen. We hebben veel om over na te denken, veel om aan terug te denken en er ligt nog iets in het verschiet! In de auto krijg ik eindelijk de kans om aan Stephen te vragen wat hij nou precies met Christina heeft gedaan vandaag Als hij verteld dat hij met haar naar een bruidswinkel is geweest moet ik opeens weer denken aan die eerste dag toen we net in Parijs waren aangekomen. Die straat met al die bruidswinkels en Christina die mij de mooiste jurken aanwees. Wat toevallig!! Daarna zijn ze met een tuktuk naar de Arc de Triomph geweest en hebben ze vreselijk gelachen maar ook doodsangsten uitgestaan op die idioot drukke rotonde. Ohh ik ben zo benieuwd naar die beelden! De aankomende week hebben we even tijd om alles op een rijtje te krijgen. Ik hoop dat hij Christina gaat missen ;-)  

Wie trouwt mijn zoon 6 – Paris.. Paris mon amour!!

De afgelopen week is voorbijgevlogen. Na het vertrek van de meisjes had ik even moeite om weer in het gareel te komen. Vier dagen doorlopend mensen over de vloer, een camera die je overal volgt en een microfoon op je lijf. Het is gewoon even wennen dat ik nu, zonder over mensen te struikelen, door mijn huis kan lopen. Stil is het ook! Geen vrolijke meidenklets meer aan de ontbijttafel, ik ben weer de enige vrouw in huis tussen drie mannen. Maar de koffertjes zijn weer gepakt want we gaan op reis! Teus brengt ons naar Schiphol in alle vroegte en, zoals gewoonlijk, gaat het bij ons weer niet van een leien dakje! Er staat een file van hier heb ik jou daar! Gelukkig hebben we daar wel rekening mee gehouden en waren vroeg genoeg vertrokken maar toch! Zonder er bij na te denken rijd mijn man richting “Vertrek” en wij stappen ( ook zonder er bij na te denken) uit. Een kus, een zwaai en weg is ie! Stephen kijkt me vragend aan...waar moeten we zijn? Ik heb geen idee, het papiertje waarop staat waar we ons moeten verzamelen, ligt nog op de keukentafel. Met onze koffertjes lopen we maar naar binnen. Het is, ondanks het vroege uur, een drukte van vanjewelste. Trouwens...het is eigenlijk altijd druk op Schiphol! Speurend probeer ik een bekend gezicht te ontwaren in de mensenmassa...onbegonnen werk natuurlijk. We hebben nog tien minuten en het zweet breekt me al uit. Dan maar even een belletje plegen naar Christina. “Zijn jullie er al? En zo ja...waar dan?” Dan blijkt dat we niet bij “Vertrek”maar bij de “Aankomst” dienen te verzamelen. Natuurlijk, lekker logisch ook! Gezien het feit dat we niet dagelijks op Schiphol komen, zoeken we ons een breuk naar de “Delifrance” maar uiteindelijk zie ik Christina en Tracey ( Christina's moeder) zwaaiend staan. Gelukkig!! Rick, Cindy en Liesbeth zijn er ook al. We krijgen koffie en broodjes van hun verslaggeefster, de onze ( Cheeru) stapt in Antwerpen op de trein. Ohhh natuurlijk...”Aankomsthal”... vanuit hier kom je bij de trein! Halloooo Mar!

Het wachten is nog op Tanja ( Rick's meisje) en 'onze' Barbara. Ondertussen kletsen we wat met Tracey en Christina. We horen Tanja eerder dan dat we haar zien, ze struint met grote passen op ons af met Rowan in haar kielzog. Dan begint het toch een beetje penibel te worden want Barbara is nog in geen velden of wegen te bekennen. Rowan belt, Christina belt, de verslaggeefster belt...maar geen gehoor! We moeten nu naar het perron want over 6 minuten vertrekt de trein. De trein is nog niet gearriveerd en we houden hoop dat Barbara zo meteen de trap af komt rennen. Nerveus kijkt Stephen steeds naar boven of hij al een glimp van haar opvangt en ondertussen blijft iedereen bellen. Dan komt de trein en moeten we instappen...zonder Barbara! Shit! Ik zie de teleurstelling op Stephens gezicht. Dit is toch wel heel erg balen! Je gaat ervan uit dat je met twee meiden naar Parijs gaat en nu is het er maar één. De deuren sluiten en we zoeken onze plaatsen op....zonder Barbara. Stephen en ik zitten bij elkaar. Christina zit in haar eentje, lekker gezellig. We maken ons op voor een drie uur durende treinrit naar de stad van de liefde...Parijs we komen eraan!

In Antwerpen voegt Cheeru zich bij ons en komt even vragen hoe het gaat, ook zij baalt dat Barbara verstek heeft laten gaan. Maar ja...wat doe je eraan? Twee uur later arriveren we op een zonnig Gare du Nord en kan ons avontuur beginnen. Stephen en Christina wandelen voor me uit het perron af en Cheeru verklapt dat zij dit 'setje' wel ziet zitten. Wie weet, misschien grijpt Christina nu haar kans. We worden opgewacht door David en Chris ( twee mensen van Eyeworks) Zij brengen onze koffers naar het appartement en wij krijgen geld, een plattegrond en de mededeling dat we tot 4 uur de tijd hebben om ons te melden bij het ontmoetingspunt onder aan de trappen bij de Sacré Coeur de Montmartre. Wauw ...we kunnen dus heerlijk even op ons zelf de stad verkennen. We besluiten eerst maar een terrasje te pakken...koffie en een sigaretje! Dan gaan we op pad. Zo zonder bagage is het prima te doen, de zon schijnt en we zijn in Parijs..YEAH!!! Met de plattegrond in de aanslag kiezen we richting Montmartre. We wandelen op ons gemakje door de stad en kijken onze ogen uit. De straat waar we lopen is één groot bruidswinkel Walhalla. Etalage na etalage gevuld met bruidsjurken en avondkleding, is dit een aanwijzing voor wat er te gebeuren staat? We vergeten even dat Barbara er niet is en Christina en ik wijzen elkaar de mooiste jurken aan. Helaas is het niet helemaal Stephens ding en hij krijgt de pip van allerlei figuren die hem aanspreken met de vraag of hij drugs wil kopen. Zijn dreads zijn blijkbaar een signaal dat ie dat vast wel wil.

We arriveren ruim op tijd bij de afgesproken locatie, zo ruim dat we best nog wel ergens wat kunnen gaan eten. We besluiten om in de schilderswijk een restaurantje te zoeken en schuiven een verlate lunch naar binnen. De zon staat stralend aan de hemel en wij wandelen op ons akkertje naar de Sacré Coeur, nemen foto's van elkaar en de omgeving en even...heel even lijkt het écht op vakantie! Mijn mobieltje gaat af en ik krijg Cheeru aan de lijn met het verzoek of we ons beneden willen 'melden'. Op een terrasje recht tegenover “de trappen” zit de rest van ons gezelschap en even hebben we nog hoop dat Barbara inmiddels is gearriveerd... Maar nee. Wel een drama in notendop. Cindy, één van de meisjes van Rick, is zojuist bestolen van haar telefoon. Ze is ( terecht) helemaal overstuur. Nog geen 3 uur in Parijs en dan al slachtoffer van een bende criminelen. Als ze verteld waar ze bestolen is weet ik meteen wat ze bedoelt. In de kleine straatjes vol souvenirwinkeltjes en toeristen, opereren bende's die je afleiden met een spelletje 'balletje-balletje. Ze wapperen met een biljet van € 50,00 en iemand in het publiek kijkt goed waar iedereen zijn portemonnee en telefoons heeft opgeborgen. Cindy wilde wel een gokje wagen nadat ze gezien had dat iemand ook daadwerkelijk won ( hallo...dat zijn de handlangers!!) Tja en dan is het zo gepiept...spullen weg, criminelen weg..en zie maar dat je iets regelt. Dus haar tripje Parijs begon al niet zo goed, ze mocht fijn naar het bureau om aangifte te gaan doen.

We krijgen een 'nieuwe' opname crew toegewezen. “Hé Jeroen...jou kennen we nog van het Slot in Zeist!” En we maken kennis met Jody onze geluidsvrouw! Wat een leuk mens! Het is de bedoeling dat we nu gezamenlijk naar ons logeeradres gaan...wéér naar boven dus! Gelukkig is er zoiets als een treintje want Christina nog een keer op die hoge hakken de trap op sleuren ..néé!! Natuurlijk moeten we voor de opname wel nét doen alsof we die koffers alle trappen opgesleurd hebben ..hahahaha!! En geloof me ...vier opnames later, heb ik dat gevoel ook! Dan mogen we eindelijk naar het appartement. Ik krijg de schrik van mijn leven, we zitten op de 7de verdieping en die lift...Ohh my God!! Het is iets uit een oud ver verleden, een houten hokje met een traliehek ervoor. Er passen nauwelijks drie mensen in en volgens mij staat er iemand op het dak om dat ding omhoog te takelen..zuchtend en kreunend! Ik zie de bui al hangen, dat wordt veel trappen lopen de komende dagen! Ik schuif mijn koffer de lift in en wandel met mijn laatste restje energie de veertien trappen ( twee voor elke verdieping) omhoog. Hijgend, als een oud molenpaard, kom ik als laatste boven. Maar dan...verrassing...een prachtig appartement in hartje Montmartre. Wauw...jullie gaan het zien!! Twee verdiepingen! Christina pikt meteen de meest luxe slaapplek in...hahaha. Recht boven de huiskamer is nl. een vide waar een riant tweepersoonsbed staat...een grootbeeld tv en het mooiste uitzicht dat je kunt bedenken via twee grote dakramen! De witte koepel van de Sacré Coeur kun je bijna aanraken! Stephen moet genoegen nemen met het kleinste kamertje met het 1 persoons-bed. Ik geef hem een dikke knipoog. Maakt niet uit jongen...wie weet wat Parijs nog voor je in petto heeft. Er is ook een super-de-luxe badkamer op deze verdieping met een groot rond bad...het lijkt wel iets uit een film! Dan mag ik naar beneden, daar zijn ook nog twee slaapkamers en een mooie badkamer! Mocht Barbara nog komen dan mag zij de minst gewilde kamer hebben..lekker puh! En dan is het tijd om onze gedachten even de vrije loop te laten. Cheeru vraagt wat ik ervan vind dat Barbara er niet is. Dat is nogal simpel...ik vind het heel jammer maar heb geen idee wat er aan de hand kan zijn. Toen ze vorige week zondag bij ons wegging leek het erop dat ze het heel leuk vond om met Stephen en mij naar Parijs te gaan. Ik had echt niet de indruk dat ze niet wilde. OK, misschien vindt Stephen haar leuker dan zij hem maar dat kan toch nooit de reden zijn dat ze er nu niet is.

We bespreken met Cheeru de plannen voor de komende dagen. Nu Barbara er niet is zullen de plannen voor de dates een beetje gewijzigd moeten worden. Terwijl we de dagen een beetje doornemen gaat opeens de deur open en staat Barbara in de kamer. Ik kijk snel naar Stephens reactie en dan schiet ik een beetje vol. De blijdschap staat op zijn gezicht te lezen!! Christina kijkt wat minder blij.... Bar legt uit dat ze de afgelopen nacht ziek is geworden en nauwelijks had geslapen. Ze is tegen de ochtend in slaap gevallen en is door de wekker heen geslapen. Tot overmaat van ramp was haar telefoon uitgevallen en heeft ze dus al die telefoontje ook niet gehoord. Pech op pech dus. Maar ...nu is ze er en kan het feest beginnen!! De sfeer is op slag veranderd. Barbara's energie heeft een soort van opwekkend effect op Stephen en hij veert op als een dorstige plant die water heeft gekregen. Mmmmmm....Christina moet echt haar best gaan doen als ze nog kans wil maken, denk ik! De avond verloopt gezelliger dan verwacht, we gaan lekker uit eten en dan op een terras genieten van alles wat er zoal voorbij komt op deze mooie locatie! Al is niet alles even leuk en aardig, ook hier mensen die op straat leven. Zoals die jongen met zijn hond die tegenover ons op de stoep zit. Of de tekenaar die langs elk tafeltje gaat om nog een paar centjes te verdienen. Het werpt een beetje een schaduw over het gezellige sfeertje en ik bedenk hoe wreed het leven voor minder fortuinlijke mensen is. Ook aan Stephens gezicht kan ik zien dat hem dit raakt. Hij is in staat om zijn laatste cent weg te geven en als er iemand naar ons tafeltje komt en een sigaretje bietst, geeft hij hem het hele pakje + aansteker. We besluiten op te stappen...morgen weer een drukke dag voor de boeg.

Wakker worden in een vreemd bed, in een vreemde kamer heeft altijd iets surrealistisch. Even denk ik dat ik nog droom als ik door het raam de koepel van de Sacré Coeur heel dichtbij zie. Maar dan gaat het licht in mijn hoofd aan. “Ohh ja..we zijn in Parijs!!” Ik spring ( nou ja...spring) mijn bed uit en schuif onder de douche. Dan snel in de kleren want ik had beloofd om broodjes te halen voor het ontbijt! En dan...kom ik tot de ontdekking dat ik opgesloten zit! De deur tussen Barbara's kamer, waar ook de trap naar boven zit, en de mijne heeft geen deurklink aan mijn kant! Ik klop en roep maar Barbara ( nog niet helemaal beter natuurlijk) is zo diep vertrokken dat ze mijn hulpgeroep niet hoort. Nu zou ik via het 'Franse balkonnetje' misschien naar buiten kunnen maar...we zitten 7 hoog en ik ben de lenigste niet. Het beroep 'geveltoerist' heeft me ook nooit getrokken. Dan maar proberen Christina of Stephen wakker te bellen....het duurt wel even voordat iemand zijn telefoon opneemt maar dan wordt ik eindelijk 'bevrijd'. En Bar....Bar slaapt gewoon door!! Veertien trappen naar beneden en op zoek naar een bakker. Gisteren heb ik alleen souvernirwinkeltjes, galeries en restaurants gezien maar ik neem aan dat de mensen die hier wonen toch ook ergens boodschappen doen. Na twee straten zonder resultaat, duik in een galerie in en roep vrolijk “Bonjour”. Een chagrijnig hoofd duikt op vanachter een muurtje en in mijn beste Frans probeer ik te vragen of er ergens een “boulanger” in de buurt zit. De man doet alsof hij me niet begrijpt en ik probeer het in het Engels ( misschien is het geen Fransman...). Blafferig bijt hij me toe dat ik me in een galerie bevindt en dat hij geen brood verkoopt ( tenminste..ik denk dat ie dat zegt) Ik blijf vriendelijk lachen en wens hem in het Nederlands een hele fijne dag toe...tenminste, dàt denkt hij!! Eenmaal weer buiten zie ik een vrouw met een croissantje in haar hand dus ik waag een nieuwe poging. Deze keer heb ik beet. Ze neemt me bij de hand en sleurt me een hoek om. In ganzenpas ren ik achter deze kittige dame aan. Ze stopt voor een piepklein winkeltje met een piepklein etalage-tje waar, hoog opgestapeld, broodjes liggen! Met een zwaai en een groet rent ze weer door. Hèhè eindelijk...ontbijt! Ik koop voor iedereen croissants en chocoladebroodjes en dan weer terug naar het appartement. Inmiddels is iedereen wakker, de tafel gedekt en een pot thee gezet. De filmploeg is er ook al en genoeglijk schuiven we een paar broodjes naar binnen. De plannen voor deze dag zijn simpel. Christina en ik gaan boodschappen ( op zondag!!) doen en een beetje gezellig de buurt verkennen terwijl Stephen en Barbara op date gaan!

Na de koffie besluiten we maar op pad te gaan..op zoek naar een winkel die op zondag open is. Christina wil vanavond koken maar dan moeten we wel spullen hebben! Via Google maps proberen we een winkel te vinden die op zondag open is én in de buurt. We treffen het niet....de enige winkel die open is zit in de beneden stad! Christina heeft geen platte schoenen bij zich en dat betekend dus op hoge hakken over keien, heel veel trappen naar beneden. Zij neemt wijselijk de lift terwijl ik een paar extra trappen afga...voor de tweede keer vandaag! Om een lang verhaal iets korter te maken, we vinden de winkel, slaan eten in voor een weeshuis en bedenken dat we dus vier volle boodschappen tassen naar boven moeten gaan zeulen!. Welkom in Parijs!!!

Onderweg sta ik doodsangsten uit, Christina op haar torenhoge hakken zwikkend over de keien. Wat ben ik blij met mijn slippers!! We maken eten klaar en dan is het wachten op Steef en Barbara. Gelukkig kunnen we het heel goed samen vinden en hebben we veel gespreksstof! We praten over haar 'roots' daar in het verre Canada, over koetjes en kalfjes en over Stephen. Ik merk dat ze hem echt leuk vindt! We gaan maar eten want Bar en Steef zijn nog niet terug en dan eindelijk gaat de deur open en verschijnen twee lachende mensen. Ze hebben het leuk gehad. Een boottocht over de Seine. Al was het wel jammer dat ze weinig konden praten omdat er steeds een bandje afgespeeld werd om de toeristen op alle bezienswaardigheden te attenderen. En dat zijn er veel...heel veel!! Maar toch merk ik aan Stephen dat er iets voorgevallen is dus na het eten gaan we even samen op het balkonnetje zitten. Hij verteld dat zijn voorkeur toch naar Barbara uitgaat maar dat zij duidelijk heeft gezegd dat zijn gevoelens niet beantwoord worden. Dat was even slikken. Toch vindt hij Christina ook heel aardig zij maakt andere gevoelens in hem los. Door haar voorzichtige manier van doen, haar geduld ( komt vast door het Indiaanse bloed!) geeft ze hem het gevoel dat hij niks hoeft te overhaasten. Na het eten verdwijnt Christina naar de badkamer, misschien last van haar buik? Maar nee, opeens horen we haar roepen, ze roept Stephen! Hij verdwijnt ook in de badkamer en dan horen we ze lachen en giechelen. Verhip waar is de cameraploeg? Bar kijkt mij aan...ik kijk Bar aan? Samen met Barbara en Cheeru schuiven we op het balkon met een wijntje. Na een kwartiertje komen Jeroen en Jody de badkamer uit. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke, Jody huilt, ze is duidelijk geëmotioneerd. Ze verteld hoe mooi het was om ze zo liefdevol en teder te zien..ze was er duidelijk van onder de indruk! En dat vind ik dan weer zó lief en fijn om te horen. We laten ze lekker samen in bad zitten en trekken ons eigen plan. Christina heeft er geen gras over laten groeien!!

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/aEG68s4UtKZr/stephen-voor-het-eerst-samen-in-bad 

Wie trouwt mijn zoon 5 – Wie ruimt het veld?

De eerste pot koffie van deze dag is alweer gezet. Ontbijttafel gedekt maar iedereen nog in diepe rust. Op de hoek van de salontafel ligt Kim's haar, ik vind het maar niks...ik ben niet zo van de “nep”. Nepwimpers, nephaar, nepborsten...ik vind het verlakkerij! Leuk voor je nieuwe liefde! Die denkt een wulpse schone aan de haak te hebben geslagen maar als alle accessoires afgekoppeld zijn blijft er niet veel meer van over. Zo had ik ooit een buurmeisje die enorme ladingen make-up gebruikte, ik had haar nog nooit zonder gezien tot die ene ochtend dat ik vroeg aan de deur stond. Ik schrok me lam en dacht dat ze doodziek was...Nee, ze had zich nog niet opgemaakt! Geef mij dan maar gewoon puur natuur, normale make-up en verzorging daargelaten.

Dan hoor ik wat gerommel en de eerste jongedame maakt haar opwachting, beetje verkreukeld maar met een brede lach. “Goedemorgen Barbara. Lekker geslapen?” Ook Christina en Kim komen naar beneden en vanonder het dekbed op de bank klinkt ook wat gegrom. Uiteindelijk is iedereen beneden en klaar voor de laatste dag. We hebben de tijd vandaag, ook voor de filmploeg is het zondag dus die komen pas tegen een uur of twaalf. Aan tafel nemen we de afgelopen dagen nog eens door. Het was boven verwachting erg leuk en gezellig. Voor zover ik kan inschatten hebben alle meisjes het naar hun zin gehad en wij, ondanks de drukte, ook. Wat ooit begon als een geintje begint nu toch wel een beetje serieus te worden. Ik heb de overgebleven dames wat beter leren kennen en ook wat meer achtergrond informatie gekregen. Zij hebben Stephen en ons nu ook in een andere situatie gezien en denken er het hunne van. We hebben ons huis en leven gedeeld met wildvreemde mensen die dag en nacht over de vloer zijn geweest de afgelopen 3 dagen en uiteindelijk gaan we dit met heel veel mensen in Nederland delen. Als ik erover nadenk, bekruipt het me wel een beetje.

We ruimen de ontbijtboel af, drinken koffie en wachten op de filmploeg. Cheeru arriveert weer als eerste. Maar niet veel later staan ook Luc en Heiko voor de deur gevolgd door de altijd trouwe helpers...de stagiairs voor deze keer; Sabrina en Samira. Vanmiddag ga ik met Christina en Kim iets doen en is eindelijk Barbara aan de beurt voor haar date met Stephen. Ik weet dat Stephen zich erg op deze date verheugd omdat het helemaal in zijn straatje past. Ben wel benieuwd wat Barbara hiervan gaat vinden. Stephen twijfelt volgens mij nog een beetje tussen Barbara en Christina maar het is wel duidelijk dat Kim niet mee gaat op de buitenlandse reis. Daar hoeven we niet geheimzinnig over te gaan doen! Als er al een klik is van haar kant dan merk ik daar in ieder geval helemaal niets van en Stephen ziet het sowieso niet zitten. Daarentegen vindt hij Barbara wel leuk, ze ziet er natuurlijk ook heel leuk uit en heeft een aanstekelijke energie wat bij Stephen (nu nog wel) iets los maakt. Maar ik zeg niks, dit is iets wat hij zelf zal moeten ontdekken, hij is tenslotte 29 jaar en geen baby meer. Mijn voorkeur gaat wel uit naar 1 bepaald meisje maar ik zal hem mijn keus nooit opdringen!

Zodra iedereen weer voorzien is van koffie en koek worden de plannen voor vanmiddag besproken en krijgen de meisjes en ik weer een zender omgehangen. Zelfs daar raak je aan gewend! Bar en Steef hebben nog even tijd voor zichzelf en wij vertrekken naar een Grand Café in het naburige dorp. Althans...dat is de bedoeling. Cheeru en de opname-mannen kruipen in 1 auto en de meiden en ik in die van onszelf. Maar dan....ik draai de sleutel om, start de auto en...hij slaat af. Nog maar een keertje, zelfde verhaal...ik kan starten tot ik een ons weeg maar na een paar seconden slaat de motor af en weigert dienst. Nu heb ik niet zo heel veel geduld dus ik hoop van harte dat Luc de opname apparatuur nog niet aan heeft staan.

Als hij heeft opgenomen wat ik gezegd heb sta ik vanaf volgende week in het Guinness Book of Records...”Wie kan binnen 2 minuten de meeste vloeken uitkramen zonder in herhaling te vallen.” Teus ( mijn man dus) komt naar buiten en probeert het nog eens. Alsof hij magische talenten heeft!! Dan begrijp ik het. Er is iets mis met de startonderbreking, het lampje op het dashboard blijft knipperen. Plannen worden ter plekke gewijzigd, Cheeru stapt uit en pakt haar Mini, Christina en ik bij haar in de auto en Kim mag bij Heiko en Luc! Een half uur later dan gepland arriveren we in Beesd voor een potje biljarten ( hahahaha...ik kan er geen bal van!) een wijntje en een portie bitterballen. Vandaag krijg ik nog even de kans om de meisjes wat beter te leren kennen. Ik praat met Christina en merk dat ik steeds meer en makkelijker met haar om ga. Met Kim daarentegen krijg ik niet echt contact. Ik heb geen idee of dit nou aan mij ligt of aan haar jeugd, het werkt gewoon niet! Het personeel en de eigenaar van het Grand Café vinden het maar wat leuk dat er opnamen gemaakt worden in hun zaak en we moeten met iedereen op de foto! Ze zullen het vast leuk vinden om de beelden straks terug te zien. Natuurlijk moet er ook nog ge-quote worden maar zelfs daar ben ik aan gewend geraakt. Het gaat me steeds makkelijker af. Dan weer terug naar huis.

Kim en Christina vertrekken naar boven om even bij te komen van vanmiddag maar ik krijg niet veel rust. Nog voor ik iets te drinken heb ingeschonken gaat de bel van de voordeur en staat Jochem van Gelder voor de deur. Gezellig!! Jochem heeft gehoord dat ik wat moeite had met Stephen's bekentenis en komt een praatje maken. Dat vind ik erg lief! We hebben een prima gesprek en al snel maakt de serieuze toon plaats voor humor en eindigt de middag met veel gelach. Bedankt Jochem voor je heerlijke manier om zaken te relativeren! Ik hoop dat je gelijk krijgt!! ;-)

De dag vliegt voorbij en voordat ik het weet is het alweer tijd om te koken, deze keer slechts voor 5 personen. Dat wordt een makkie! Barbara en Stephen worden boven ( veel gelach en kabaal) in hun kostuum gehesen. Zij gaan met de crew uit eten en dan naar “de date”. Stephen heeft hier hoge verwachtingen van. Hij vindt dit verreweg het leukste plan en heeft dit speciaal voor Barbara bewaart. Dat snap ik ook wel. Barbara die danst en acteert, op stelten door de stad loopt. Barbara met haar artistieke inslag en tomeloze energie, dit is wel zeker een date die bij haar past. Vooral de verkleedpartij natuurlijk. Ze heeft een wit heksenkostuum aan en is op zoek naar een bezem! Helaas...ik heb alleen een blauwe kunststof mop....!! Geen probleem, ze slingert haar been eroverheen en Graaf Dracula ( Stephen) mag achter haar plaats nemen. Met een ijselijke kreet vliegen ze de avond in.... Ik hoop zo dat ze het leuk hebben! Eigenlijk gun ik Stephen gewoon dit soort leuke dingen. Hij heeft het niet altijd makkelijk in deze hectische wereld. Zijn ervaringswereld is zo anders dan de onze en toch wil hij net als ieder ander gewoon gelukkig en blij zijn. In het normale dagelijkse leven houden we niet altijd rekening met zijn Asperger, dat hoeft ook niet. Hij is kan zich prima aanpassen aan onze manier van denken en leven maar daarbuiten...dan wordt het toch lastiger. Sociaal/emotioneel is hij gewoon niet sterk. Dat hij hoogbegaafd is maakt het er ook niet makkelijker op. Terwijl hij toch net zo goed behoefte heeft aan iemand die speciaal bij hem is, voor hém! Op ieder potje past een deksel...ik hoop het!!

De avond verloopt voor ons vrij rustig, Kim en Christina pakken hun spullen alvast in. De logeerpartij is hoe dan ook ten einde. Vanavond maakt Stephen zijn keuze bekend en dan zie ik slechts twee van de drie meisjes weer terug als we op reis gaan. Kim heeft haar ouders gebeld, die komen haar straks ophalen. We kijken wat TV en praten nog wat na. Marten kan vanavond ook weer in zijn eigen bed slapen in plaats van op de bank! Het is mooi geweest...

De ouders van Kim zijn gearriveerd maar helaas zijn Stephen en Barbara nog niet terug van hun date. Kopje koffie, glaasje fris en de klok tikt verder. Kim wiebelt ongeduldig op haar stoel, de kletspraatjes over koetjes en kalfjes zijn op en ze wil gewoon naar huis. Ze heeft vast wel gevoeld dat Stephen niet erg veel interesse in haar toont dus ze kan op haar klompen aanvoelen dat ze niet mee op reis gaat. Maar je weet maar nooit natuurlijk. Voor hetzelfde geld valt de date met Barbara vreselijk tegen ( soms gebeurt dat wel eens) en keren haar kansen! En dan eindelijk gaat de voordeurbel. Cheeru, Luc en Heiko zijn gearriveerd maar van Stephen en Barbara geen spoor. Die zitten bij Sabrina en Samira in de auto. We bellen en bellen en dan eindelijk neemt iemand zijn mobiele telefoon op. Ze zijn verdwaald!! Sabrina heeft geen navigatie in haar auto, de telefoon van Stephen is leeg en die van Barbara ligt boven. Na een uur komen ze eindelijk, verfomfaaid, aan. Beetje lacherig, dat dan weer wel. De date was geweldig!

“Je gaat het op TV zien, mam!”

Stephen's schmink is uitgelopen en Barbara's pruik zit scheef. Wat hebben die twee gedaan??

Zenders worden weer omgehangen en microfoons weer vastgeplakt. Het is tijd om even te overleggen en dan bekend te maken wie met ons mee gaat naar....

Teus, Marten,de ouders van Kim, Sabrina en Samira worden in de keuken gepropt( letterlijk!). Die mogen niet in beeld natuurlijk. Het gekwek is echter in de kamer te horen dus er moet opnieuw opgenomen worden. Iedereen is moe, dat is te zien, de lontjes worden korter. Eindelijk staan de gesprekjes op film en mogen de meisjes hun koffertjes gaan pakken. Nou koffertjes?! Kim heeft een koffer formaat Titanic bij zich die de trap af moet. In mezelf moet ik wel een beetje lachen, misschien zitten er nog wel meer 'dooie beesten' in. Voor elke dag een nieuwe! Sorry Kim ;-) En, zoals verwacht, Kim is degene die we voor het laatst hebben gezien. Nog 1 x apart een interview met iedereen en dan eindelijk...eindelijk zit dit hele lange weekend erop. Vier hele intensieve dagen, soms leek het wel alsof we 4 dagen in één hadden gepropt. Onze energiefles is leeg en de hoofden overvol. We hebben allemaal veel om over na te denken maar....we gaan ons ook voorbereiden op iets heel leuks! Volgende week gaan we op reis met de meiden en ik verheug me erop!!

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/PqHdr1NMGfbY/wie-trouwt-mijn-zoon-aflevering-5 

Wie trouwt mijn zoon 4 – daten met de meiden

Tjonge wat een rust deze ochtend in huize van Oostenbrugge! Geen cameraploeg om 8 uur voor de deur! Mijn eerste kop koffie drink ik in volledige stilte...even wakker worden en dan in de auto! Ik tik het adres in op mijn navigatiesysteem en zie dat ik er een klein uurtje over ga doen om in Amsterdam te komen. Geen idee wat me te wachten staat. Gelukkig is het op zaterdagochtend niet zo druk op de weg dus mijn tripje richting Amsterdam Noord verloopt zonder oponthoud. Tegen de meiden heb ik niks mogen zeggen dus ergens vermoed ik dat ik naar iemands huis wordt gestuurd...ik ben benieuwd. Navigatietrut verteld me dat ik bijna op de plek van bestemming ben en ik bevind me in een nieuwbouwwijk met parkeerplaatsen overal. Op goed geluk parkeer ik mijn auto en blik nieuwsgierig in het rond. Mijn mobieltje gaat af en ik krijg Cheeru aan de lijn, ze vraagt me waar ik ben..en dat zij zo arriveert . Ik mag nog even in de auto blijven zitten. Dan zie ik ze de bocht omscheuren...Cheeru in haar toffe Mini en Heiko en Luc in een zwart monster. Alles wordt uitgeladen en ik zie mensen achter de vitrage loeren. Hahaha...ja dat zou ik ook doen als er opeens een complete cameraploeg voor de deur staat. Dan mag ik met de sleutelbos in de aanslag naar de juiste deur lopen. Ik heb geen idee welke sleutel past dus ik probeer maar wat. Luc, de geluidsman, wijst op een druppelvormig hangertje aan de sleutelbos ( ik dacht dat het een sleutelhanger was) en op een plaatje naast de deur. Ik snap er niks van. Ik ben niet zo handig met die dingen. Dan uiteindelijk heb ik het door ( zó ...nu al?) druppel tegen het plaatje drukken en ...Sesam open u! We stappen met zijn allen naar binnen en merken dan dat we niet de juiste deur hebben geopend, we zien een lange gang met links en rechts deuren. Het zijn de “boxen”...of op zijn dorps...de “schuurtjes.” Hup de hele optocht weer terug door de gang, Cheeru snapt er ook geen fluit van maar gelukkig zijn de mannen beter bekend met dit fenomeen en ergens halverwege ontdekken zij een deur die naar een centrale hal c.q. trappenhuis voert. Tjonge wat een gedoe zeg! We gaan in optocht de trap op, ik mag drie keer op en neer....dat hoort zo bij tv opnames! Hijgend, alsof ik de Mount Everest beklommen heb, mag ik dan eindelijk de sleutel in de voordeur steken..maar dan...we horen muziek. Paniek...voorzichtig gaat eerst Cheeru met de mannen naar binnen, ik mag nog even buiten blijven. Ik hoor wat gestommel en geroezemoes achter de deur. Dan gaat de deur weer open ( het lijkt wel een slapstick) gelukkig heeft de wachttijd me goed gedaan en kan ik weer normaal ademen. Ik stap naar binnen en tot mijn grote verrassing zijn er mensen in het huis aanwezig. Ik hoef me niet af te vragen waar ik ben...bij de ouders van Christina! Al vind ik het wel een beetje ongemakkelijk dat ik die mensen zomaar op zaterdagochtend in hun eigen huis overval. Gelukkig zijn het leuke gastvrije mensen en binnen tien seconden lijkt het alsof ik ze mijn hele leven al ken. Volgens mij is zelfs de crew verbaasd over de klik! Samen met Christina's moeder mag ik een kijkje nemen op Christina's kamer. En dan zie ik iets heel bijzonders...Christina heeft geen eigen kamer. Het appartement telt namelijk maar twee kamers. De huiskamer met open keuken en 1 aangrenzende slaapkamer waarin een tweepersoonsbed staat. Bovenop, als bij een stapelbed, is een tweede 'verdieping' gebouwd. Daarop een 1 persoons- matras, een schemerlampje, wat persoonlijke spulletjes en een kleine tv. Ik ben verbaasd. Tijdens de koffie, die Christina's stiefvader inmiddels gezet heeft, vertellen ze dat Christina's relatie na anderhalf jaar op de klippen is gelopen. Christina stond op straat en in Amsterdam vindt je niet zomaar even een nieuw huis. Natuurlijk laat niemand zijn kind op straat staan dus...is deze oplossing bedacht. Ik vind het super! De jongens filmen en Cheeru heeft eigenlijk niet veel te doen. Dan krijg ik een seintje dat het bezoek afgerond moet worden, de filmploeg heeft nog meer te doen en ik mag boodschappen halen. We krijgen allemaal een zakje met Luikse wafels mee (wat lief!) Ik neem afscheid van Tracey en Dave maar weet zeker dat ik ze snel weer zal ontmoeten. Dat gevoel heb ik gewoon!

Op mijn dooie akkertje rij ik lekker naar Leerdam voor de boodschappen. Vanavond koken voor de hele kluit. Ik heb bedacht dat ik maar drie enorme plaatpizza's ga maken. Gelukkig heb ik een groot fornuis en dito oven. Ik houd er maar rekening mee dat de filmploeg en de stagiairs ook mee eten. Met andere woorden een man of veertien. Bij thuiskomst tref ik mijn nichtje en haar vriend uit Groningen aan, blijf ook maar mee eten dan! Stephen is inmiddels op pad met Christina en ik ben reuze benieuwd wat ze bedacht hebben. Barbara en Kim hebben zich geloof ik ook wel vermaakt.

Het is een vreemde zaterdag, ik heb het gevoel alsof ik in een film belandt ben...ohhh maar dat is ook zo! Rowan en Jerrald vallen ook weer binnen en verklappen dat Stephen en de meisjes vanavond uit gaan...naar Utrecht! En dan eindelijk zie ik Stephen en Christina aan komen met de filmploeg in hun kielzog. Ze zijn gaan Tangodansen en ik verslik me acuut in mijn koffie. Stephen...Tangodansen....whahahahahaha. Volgens zeggen hebben ze het er nog niet eens zo gek vanaf gebracht maar ik kan het me niet voorstellen. Dit soort dansen is helemaal niks voor hem, ik heb hem trouwens nog nooit zien dansen behalve headbangen op Metalmuziek en zijn 'mini tribal dance' als ie blij is. Misschien best begrijpelijk dat ik heel nieuwsgierig ben naar de beelden! Dan vertel ik Christina dat ik bij haar thuis geweest ben en dat ik onder de indruk ben van haar ouders...ik zie aan haar gezicht dat ze er blij mee is. Ik vind haar lief! Natuurlijk vind ik de andere meiden ook prima maar ik heb op e.o.a. manier een klik met Christina. Ze past qua leeftijd mooi bij Stephen ( Christina is ook 29) en ze straalt rust uit. Al denk ik dat Steef op dit moment meer in Barbara ziet. Barbara...vrolijke spring in 't veld, gekke invallen en veel gevoel voor humor. Het wordt nu wel spannend. Volgens mij vind Kim Stephen wel interessant maar of hij haar net zo leuk vind? Ik heb mijn twijfels maar we zullen het zien, wie weet slaat de vlam in de pan tijdens hun date. Want Steef krijgt weinig rust! Net thuis van zijn date met Christina mag hij meteen met Kim op pad. Ondertussen werk ik me in het zweet om al die pizza's de oven in te krijgen, de meiden snijden de groenten en ik kneed grote ballen deeg.

“Beetje opschieten moeder, de jongelui willen zich klaar maken voor een avondje stappen in Utrecht”

De keuken begint steeds meer op een slagveld te lijken maar het ruikt wel lekker. Cheeru met haar vastgeklonken kaakjes kan natuurlijk geen pizza eten en warmt maar weer een potje babyvoeding op in de magnetron. Arme meid! Zodra de pizza's de oven uit komen is ze er als de kippen bij om te snuiven...met haar neus vlak boven de verse Italiaanse lekkernij...ik zie het water in haar mond stromen. “Hup, weg jij...voordat je begint te lekken!” Nog voor ik de tweede pizza in stukken kan snijden is de eerste al op en staan ze in de rij voor een tweede stuk...Een kwartier later hebben ze 3 meter pizza verorberd! Volgens Heiko moet ik hiermee geld kunnen verdienen, zó lekker! Het zal best maar voorlopig ben ik er even klaar mee zeker! Al moet ik natuurlijk wel iets bewaren voor Stephen en Kim...ik heb geen idee waar ze naar toe zijn en het wordt later en later. Uiteindelijk gaan Christina, Barbara en ik ook maar eten voor dat alles op is en koud. We zitten nét als ze eraan komen. Natuurlijk willen zij ook pizza! Erg enthousiast is Steef niet, ik heb sterk de indruk dat de date met Kim in ieder geval geen vlinders opgeleverd heeft. Van Cheeru krijg ik een seintje, even naar de bijkeuken en Stephen erbij roepen. Ja en dan wordt het wel duidelijk! Stephen ziet écht helemaal niets in Kim. Ze hebben kleiduiven geschoten...lekker romantisch! Ja Steef heeft het wel naar zijn zin gehad...hij kan goed schieten en vindt het ook leuk maar Kim?? Ik denk dat ik wel weet wie er naar huis gaat! De crew neemt afscheid, de pizza is op en al wat rest is een slagveld in de keuken. Cheeru en Rowan blijven nog. Zij gaan mee naar “The Stairway” en zullen de capriolen van Steef en zijn dames filmen. Ik roep nog “Hou het netjes! Je wil niet met je billen bloot op de buis!” en dan is er rust....

Eerst koffie en dan ga ik de keuken maar aanharken samen met mijn (v) echtgenoot. Die man heeft toch ook wat te verduren zeg! Doorlopend worden hij en Marten naar buiten gestuurd, zij komen namelijk niet in beeld. Maar vanavond is hij blij...even samen. Tijdens het poetsen bespreken we het verloop van de afgelopen dagen en hoe hij het ervaart. Net als ik heeft hij ook zo zijn twijfels bij Kim. Ze is nog zo jong! We vinden het allebei zo jammer dat Suraya naar huis is, die schattige kindjes had ik zo graag beter willen leren kennen maar helaas... We zakken uitgeteld op de bank voor de buis en zijn benieuwd hoe de jongelui het hebben.

Echtgenoot heeft inmiddels de bank verruild voor zijn bed maar ik wacht tot Stephen en de meisjes weer thuis komen. Ik ben zo nieuwsgierig hoe ze het hebben. En dan duurt wachten lang en ik sukkel een beetje in. Het wordt later en later....en dan eindelijk hoor ik wat rumoer op straat en zie vier redelijk aangeschoten mensen het tuinpad opkomen. Giechelend proberen ze een sleutel in het slot te wurmen...hahaha. Ik doe maar open. Rowan staat grijnzend achter het hele stel, zo te zien hebben ze het leuk gehad! Giechelend en hikkend proberen ze door elkaar heen te vertellen hoe het geweest is en Kim zakt uitgeteld op een stoel in elkaar. Met een 'vloeiende' beweging rukt ze haar extensions uit en ligt er opeens een dood beest op de grond. Barbara en Christina hebben de grootste lol en Rowan besluit dat het mooi is geweest. Hij nokt af! Tot morgen jongen!! Met lichte dwang dirigeer ik de meiden en Stephen naar boven, ze krijgen allemaal een emmer mee voor “je weet maar nooit” en dan schuif ik ook eindelijk mijn bed in...wat een dag!

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/FOijWeno03cr/aflevering-4

Wie trouwt mijn zoon – kom maar logeren!

In je hoofd lijken plannen altijd wel haalbaar terwijl in het echie dingen toch vaak net even niet zo makkelijk gaan. Zo ook het in orde maken van de logeerruimte want vandaag komen de 4 overgebleven meisjes bij ons thuis. Gezien het feit dat wij in een normale rijtjeswoning vertoeven met vier volwassen personen zal het iedereen duidelijk zijn dat we niet al te veel ruimte over hebben. We hebben een klein logeerkamertje waar onze oudste kleindochter af en toe slaapt. Gelukkig staat er wel een 1-persoonsbed in en geen kinderledikantje. Maar hier passen geen 4 dames. Goeie raad is duur of...nee, ik leen wel een 2-persoons luchtbed bij mijn vriendin.

Marten ( onze inwonende neef) is zo lief om zijn kamer inclusief bed af te staan voor drie nachtjes. We ruimen wat meubelstukken weg en proberen of het luchtbed er bij past...krap...héél krap. Maar 't is niet anders, het is dit of buiten in een partytent. We zijn best wel een beetje nerveus nu. Het is niet niks om straks vier meiden over de vloer te hebben én een hele opnameploeg. Wat zullen de meisjes verwachten...misschien wel een ruim luxe huis. Ook zij zullen nerveus zijn en kunnen ze het wel met elkaar vinden? Ondanks het feit dat ze elkaars concurrenten zijn, moeten ze wel vier dagen met elkaar optrekken én met ons gezin. Ook moet ik ze duidelijk maken dat we hier respect voor elkaar hebben en dat er géén gekke dingen in ons huis gaan gebeuren. Ik herinner me nog die bad-scène van vorig seizoen met Jesper en Lesley. Dat soort zaken tolereer ik dus gewoon niet in huis! Ons huis, onze regels. De crew is inmiddels al gearriveerd en met zijn allen gaan we het luchtbed oppompen. Whahahaha met zijn vijven in die slaapkamer en dan moet óók de apparatuur er nog bij. Er gaan vele makke schapen in een hok maar dit is toch wel een beetje te veel van het goede. Dit is meer iets van “als haringen in een ton.” De ene na de andere lachbui galmt door de kamer want probeer maar eens een beetje charmant een hoeslaken over zo'n luchtbed te sjorren als er geen cm ruimte is. Uiteindelijk mag ik uiterst elegant met mijn “kleine lijfje óver het luchtbed heen kruipen naar de deur. Ik roep nog “cut” maar volgens mij heeft Heiko de cameraman dat niet gehoord!

De eerste 'quotjes' voor vandaag zijn alweer opgenomen en vol spanning klopt ons hart. De boorhamer bij de buren ook! Want in al hun wijsheid heeft de plaatselijke woningbouwvereniging besloten om deze week de aangrenzende huurwoningen te gaan renoveren. Gelukkig hebben ze die monsterlijke vuilcontainer, die recht voor ons huis stond, verwijderd. Maar niettemin...aan die herrie gaan we nog veel plezier beleven, ik zie het al aan Cees ( de geluidsman) zijn blik. Eindelijk is het dan zover. We zien drie ( drie??) dames met koffertjes onze richting uit komen. Dan keren ze weer om en verdwijnen om de hoek..WTH?? Ohhh, opnieuw!! En nog een keer komen ze met de koffertjes de hoek om en staan wij een beetje verscholen achter het gordijn. Lache!! Dan eindelijk na een keer of 4 op en neer met die koffertjes, mogen ze via het tuinpad naar de voordeur lopen. Stephen doet de deur open en we verwelkomen de meisjes. Hup meiden weer naar buiten, deur dicht maar eerst de cameraman naar binnen...die moet nu de aankomst van binnenuit filmen. Whahaha, het is net een klucht en ik moet echt zorgen dat ik niet in een lachstuip schiet, de zenuwen helpen ook niet mee. Kim heeft een prachtig boeket bloemen meegebracht...wat lief. Even is het ongemakkelijk vooral ook omdat we 1 dame missen en de meisjes zijn nerveus. De mensen van de productie bellen...bellen en bellen naar Suraya maar er wordt niet opgenomen. Er zal toch niks gebeurt zijn? Stephen leidt de meisjes even rond en laat zien waar ze gaan slapen en ( daar had ik een wedje op kunnen leggen) Kim kiest voor het kleine logeerkamertje. Dat betekent dus dat Barbara, Christina en Suraya ( als ze nog komt) samen op 1 slaapkamer zullen vertoeven. Ook Steef's kamer krijgt een inspectiebeurt en Christina gaat vast op zijn bed liggen, er worden grapjes gemaakt over de afmetingen van zijn bed...éénpersoons! Zien de meiden een laag stof op een kastje en leg ik uit dat ik zijn kamer niet schoon maak, dat moet ie zelf doen. Mannen en stof afnemen....ahum! Ook zijn enorme verzameling Transformers zorgt voor commentaar...maar hij laat zich niet op de kast jagen. Natuurlijk moet er weer ge-quote worden maar in huis is dat echt geen optie vanwege de herrie. Dus...naar buiten. Bij het kerkhof dan maar want normaal gesproken is het daar toch wel erg rustig. Behalve vandaag! ( nee geen spontane herrijzenis!!!) Het lijkt wel alsof het hele dorp vandaag besloten heeft om massaal de straat op te gaan. Alle +/- 740 inwoners komen wel een keer voorbij. Natuurlijk staat er ook niet elke dag een cameraploeg in het dorp dus wel begrijpelijk.

Inmiddels struikel ik over de mensen in huis...Cheeru onze verslaggeefster, Heiko de cameraman, Cees de geluidsman, Jerrald de productie stagair en dan vallen er ook nog 'zomaar' mensen van Eyeworks binnen.( met kratten vol spullen en eten) Het lijkt wel een heel nest! En dan zijn mijn overige gezinsleden nog niet eens thuis, Marten is nog op school en Teus aan het werk. Jodelahitieieie!! Ik zet doorlopend grote potten koffie en thee, ruim afwasmachine in en uit en tussen de bedrijven door mag ik af en toe ook nog iets doen...op de bank met Steef in het fotoboek kijken. Maar nu moet worden overlegd wat we vandaag gaan eten en welke boodschappen er gedaan moeten worden. Samen met Stephen en de meisjes vertrekken we naar de supermarkt in Leerdam. Het avondeten bestaat uit spaghetti met verse groentesaus. Aangezien Stephen een vreselijke zeurneus is met eten en absoluut niet van brokjessaus ( saus met grovere stukken groenten) houdt moet ik de meisjes uitleggen dat ik de saus pureer met de staafmixer. Afijn...we doen boodschappen, trekken veel bekijks en hebben grote lol. Gelukkig arriveert ook Suraya en ze heeft een triest excuus voor haar afwezigheid ( een sterfgeval in de familie) maar ze is toch gekomen. Gezamenlijk bereiden we het avondeten ( zelfs Stephen snijdt een ui!) en na het eten is het tijd voor een spelletje Triviant.

Samen met mijn man en neef verdwijn ik naar de achtertuin en waag me slechts naar binnen voor een kop koffie. Er is een fles drank tevoorschijn gekomen en ik hou mijn hart vast. De shotjes worden achterovergeslagen alsof het water is en opeens is het spelletje Triviant veranderd in een spelletje Truth or Dare. In mijn onnozelheid blijf ik in de keuken staan en hoor een vraag over pandapunten voorbij komen. Pandapunten?? De helft van de aanwezigen (inclusief mijzelf) weet niet wat pandapunten zijn en dat wordt even door één van de dames uitgelegd. Pandapunten schijn je te verdienen voor elke maand die je geen seks hebt gehad. Ik hoor wat gegiechel vanuit de kamer en dan hoor ik Stephen een getal opnoemen en verschiet ik van kleur. Nog voor ik iets kan zeggen roept Christina “Ohh dan ben je dus nog maagd?” En Stephens aarzelende antwoord...”euh ja”. Het is opeens doodstil aan tafel, iedereen houdt zijn adem in ..ik ook! De camera heeft het gefilmd en het geluid stond ook aan...pfffff.

Dan, alsof er niets gebeurd is, kletsen de meiden weer honderduit. Maar de sfeer is veranderd, ernstiger, minder jolig dan daarvoor. Cheeru komt naar me toe en we besluiten om eerst even een moeder/zoon moment in te lassen. Straks mogen de meisjes zeggen wat ze van Stephens bekentenis vonden. Ik ben nog in een soort van shock....Natuurlijk is hij niet zo groen als nu lijkt over te komen. Hij heeft heus wel vriendinnetjes gehad en niet alleen handjes vast gehouden. Maar Stephen heeft eigenlijk een soort dubbele 'handicap' en dat is nog niet iedereen duidelijk. Ten eerste heeft hij moeite met fysieke aanraking en beweegt zich daarin heel onhandig. Ten tweede heeft ie een soort van übermoraal wat het voor hem onmogelijk maakt om 'zomaar' seks te hebben met een vrouw. Een prachtige en bijzondere eigenschap waar ik alleen maar respect voor kan hebben want hij ziet vrouwen in ieder geval niet als gebruiksvoorwerpen! Maar ja...wil je wel dat heel Nederland dit van je weet? Voor Stephen maakt het niks uit, hij is wie hij is en aangezien hij ook niet kan liegen moest hij de vraag wel beantwoorden! Nou ja, er zijn ergere dingen op de wereld, ten slotte heeft ie geen moord bekend! Toch zit het hele gebeuren me niet lekker maar in alle hectiek verdwijnt het een beetje naar de achtergrond. De crew verzekert me dat ze dit met respect zullen behandelen en daar vertrouw ik dan maar op. Het is Stephen keus om dit te laten zoals het is.

Als de filmploeg naar huis is krijgen we eindelijk een beetje rust en kunnen we ontspannen met elkaar praten. Ik merk dat de meisjes zich erg op hun gemak gaan voelen al heb ik mijn twijfels nog wel over Kim. Ze is natuurlijk ook wel de jongste van het hele stel en sluit zich niet makkelijk aan. Ze is erg stil. Barbara, Suraya en Christina daarentegen hebben het hoogste woord en we vermaken ons kostelijk met de meiden. Uiteindelijk vertrekt echtgenoot naar zijn bed...over een paar uurtjes begint zijn werkdag weer! Marten verkast met de rest naar Stephens kamer. Drinken en hapjes mee...die gaan een griezelfilm kijken! En dan ben ik even alleen.....en laat de dag nog eens passeren. Als ik aan Stephens bekentenis denk, krijg ik weer een knoop in mijn maag. Morgen toch nog een keertje met Cheeru babbelen...

Dag 2.

Natuurlijk ben ik als eerste uit de veren en ondanks alles heb ik toch een paar uurtjes geslapen. De filmploeg is er al en Kim krijgt de eer om Stephen te wekken met beschuit en aardbeien. Gaat ie vast lekker vinden!! Terwijl zij boven is komen de andere meiden naar beneden en nemen we de plannen voor deze dag door. Het hangt er natuurlijk een beetje vanaf wie er als eerste op date gaat. Inmiddels komt Steef ook naar beneden en zegt dat de eerste date met Suruya is. Wij ( de overgebleven meisjes en ik) gaan shoppen in Leerdam...nieuwe kleren scoren voor Stephen. Dan is er even tijd voor een gesprekje met Cheeru. We verhuizen naar de tuin en ik maak haar deelgenoot van mijn zorgen. Ze begrijpt het wel...ik ben gewoon bang dat Stephen straks niet meer op straat kan komen zonder dat er achter zijn rug gefluisterd wordt. In mijn achterhoofd speelt ook de serie van vorig jaar nog mee...daar komen sommige jongens en moeders niet echt geweldig over. Cheeru probeert me gerust te stellen, ze zijn er zeker niet op uit om Stephen belachelijk te maken. Ok, ik wil haar geloven maar ergens kriebelt het wantrouwen nog steeds. Al te vaak mijn neus gestoten! Niet veel later vallen er nog wat mensen van Eyeworks binnen en ook met hun spreek ik over het gebeurde. Iedereen probeert me ervan te overtuigen dat ze het beste met Stephen voor hebben en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Dan gaan we eindelijk op pad...het is een hele optocht daar in dat kleine provinciestadje. We trekken dan ook veel bekijks. In de winkel nemen de meiden het heft in handen en ik vind het leuk!! We krijgen(!!! )de kleding gratis mee. Bedankt Shoeby!!! En gaan weer naar huis. Dan arriveren ook Steef en Soraya weer en ik zie aan zijn gezicht dat hij een leuke date heeft gehad....hij heeft de kindjes van Suraya ontmoet daar in het dierenparkje. Dan krijgt hij zijn nieuwe kloffie wat natuurlijk meteen aan moet. Als de meisjes even boven zijn mogen wij even aan tafel napraten over de dag. De dag zit er bijna op en Stephen moet weer een meisje kiezen...ik zie aan hem dat hij het moeilijk heeft. Hij wil Suraya niet naar huis sturen maar 'moet' wel...twee kindjes ...dat trekt hij gewoon nog niet. Ik begrijp zijn keuze maar mijn moederhart krimpt ineen want zij had zomaar zijn hart kunnen veroveren....Die avond is de sfeer toch anders, het vertrek van Suraya heeft indruk gemaakt ook op de andere meiden. Je zou verwachten dat ze opgelucht zouden zijn maar die indruk krijg ik niet echt. Wel begin ik te zien dat Barbara en Christina steeds meer in de smaak gaan vallen bij Steef. Het zijn totaal tegenovergestelde types, Barbara extraver en Christina introver. En Kim....Kim is een beetje het buitenbeentje. Ik heb inmiddels een sms-je ontvangen van Jerrald met een adres in Amsterdam waar ik me morgenochtend om 10 uur moet melden. Op de kast ligt een sleutelbos die ik mee moet nemen...spannend. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. De avond loopt op zijn end en iedereen is wel aan zijn/haar bed toe. Barbara en Christina vertrekken naar boven, ik loop nog een laatste rondje door het huis en wens Kim en Marten ( die op de bank in de huiskamer moet slapen) weltrusten! Schiet me opeens te binnen dat Kim qua leeftijd veel beter bij Marten past.....neeeeee...

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/l2xNsSos1kCe/moeder-zoon-momentje

Wie trouwt mijn zoon – De groepsdates

Wat ben ik blij om de eerste zonnestralen door het gordijn te zien piepen. Dit was geen fijne nacht. Dit was helemaal geen fijne nacht! Ten eerste een vreemd bed, ten tweede lag ik aan de verkeerde kant van het bed! Ten derde; er lag iemand naast me die er normaal nooit ligt! Ondanks de vermoeidheid heb ik nog lang wakker gelegen, in gedachten heb ik de hele dag nog eens opnieuw beleefd. En geloof me...het was een hele lange dag! Inmiddels slaat de twijfel ook weer toe. “Is dit nu wel zo'n goed idee?” Thuis was het allemaal nog grappig, toen hadden we nog geen benul wat ons te wachten stond. Het is net een rollercoaster. Tijdens de opnamen heb je geen tijd om na te denken maar eenmaal op bed, in het donker, springen alle monsters uit de kast. Volgens mij heeft Steef wel goed geslapen. Ik ga eruit en duik maar onder de douche...met het douchemutsje op want de haren mogen niet nat worden. Vandaag geen “poedermoeder” om de boel recht te trekken! Steef komt er na enig aandringen ook uit en schuift met een onweershoofd onder de douche. Mooi, onweer en water gaan meestal goed samen! Na de douche is hij enigszins aanspreekbaar maar voor een normaal gesprek heeft ie eerst nog een liter koffie nodig. Op mijn vraag of hij lekker geslapen heeft krijg ik een grom als antwoord. Ik doe dus maar niet al te veel moeite en wacht gelaten op de filmploeg. Zodra de complete crew in de slaapkamer staat ( altijd gezellig als je nog in je pyjamaatje zit)en de zenders geplakt zijn, kan het feest beginnen.

Klopje op de deur...ontbijt aanpakken....bordjes vullen en weer onder het dekbed kruipen. My God...wat een gedoe! En dan te bedenken dat ik gruw van ontbijt op bed! Gelukkig hoef ik hier de lakens niet te verschonen als ik een glas jus omkieper, dat scheelt weer! Het is de bedoeling dat we gezellig keuvelen over hetgeen ons vandaag te wachten staat. Ik ben blij met mijn aardbeien want Stephen verslikt zich regelmatig in zijn croissantje ( kruimeltjes hè..). Praten met je mond vol is geen optie! De mensen van de productie, aan het voeteneinde van het bed, rollen met hun ogen...hardop lachen is uitgesloten!! De opname zit erop en ik smikkel mijn laatste aardbeien op. Nog een slok koffie en dan snel in de kleren, gelukkig wel onze eigen kleren! ( Steef baalt dat de camera nog loopt want hij moet weer in felgroen boxershort door de kamer huppelen) Zodra iedereen van de kamer vertrokken is prop ik nog snel een paar stukjes zalmwrap achter mijn kiezen. Geen idee of en wanneer we vandaag nog tijd hebben om te eten en dan heb ik dit maar alvast binnen. In principe heb ik het niet nodig want ik kan wéken vooruit op mijn 'eigen voorraad'. We mogen ons melden in de centrale hal alwaar Stephen te horen krijgt dat hij als eerste op date mag. En deze vrouw mag lekker op het terras gaan zitten, ik heb even vrij! Wat een geluk dat het zulk heerlijk weer is! Ik besluit om alvast een begin te maken met mijn blog dus tablet en toetsenbord mee onder de parasol. Op het terras zit de filmploeg van gisteren ook al aan de koffie. Onze Belgische verslaggeefster Cheeru heeft net haar vloeibare ontbijtje naar binnen gewerkt. Wat heb ik te doen met het meidje. Ze heeft een zware kaakoperatie achter de rug en haar onder- en bovengebit zit d.m.v. elastiekjes aan elkaar waardoor ze haar mond maar een klein stukje kan openen. Wel een bikkel die meid, want ze maakt toch lange dagen op vloeibare kost. Ik krijg een kop koffie en start met tikken. Na verloop van tijd vraagt de cameraman of het goed is dat hij 'stille' opnamen maakt van mijn getikkel en brengt na mijn goedkeuring de camera in stelling. Net op tijd ( afgesproken werk natuurlijk!) want dan verschijnt opeens Jochem op het terras met een envelop in zijn hand. Ik herinner me dit uit de vorige serie; nu wordt er een geheim onthult! Nou ik ben benieuwd.

Er komt een foto van Suraya tevoorschijn. Ik baal al want volgens mij is dit Steefs favoriete meisje tot nu. Het 'geheim' is niet zozeer schokkend als wel een beetje problematisch. Suraya heeft een kindje. En ook al heeft Stephen absoluut geen hekel aan kinderen, dit gaat ie toch zeker niet leuk vinden. Eigenlijk is hij zelf nog een groot kind en helemaal niet toe aan kinderen opvoeden. Voor mij is het geen probleem...hoe meer (klein)kinderen hoe beter maar ja...hierin heb ik niks te zeggen! Samen met Jochem neem ik dit nieuws nog even door en ik krijg meteen te horen dat ik deze boodschap aan Stephen mag melden zodra daar de gelegenheid voor is. Jochem vertrekt en Cheeru neemt zijn plaats in...het is weer “Quotjes-tijd” Dit vind ik zonder meer het vervelendste onderdeel van alles. Die verrekte interviews. Er worden door Cheeru vragen gesteld die ik moet beantwoorden en in het antwoord moet de vraag verwerkt zijn zodat de 'kijker' snapt waar ik het over heb. Dus ik moet én nadenken over het antwoord én over de vraag die ik op een of andere manier begrijpelijk verwerk in dat antwoord. Zucht...ik weet niet of ik het nog leuk vind.

Na het interview heb ik nog even tijd voor mezelf en weer gaan mijn 'angsten' met me op de loop. Stel je voor dat bij nader inzien die meisjes helemaal niet zo leuk en aardig zijn. Ik heb vanmiddag de gelegenheid om ze een beetje te leren kennen maar of dat ook genoeg tijd is? En hoe zal Stephen reageren op het nieuws over Suraya's kindje? En hoe gaat dit er straks allemaal op tv uit zien? Ships...heel Nederland ziet straks ons gestuntel! Vanuit volkomen anonimiteit opeens in de spotlights. Misschien krijgen we wel heel veel negatief commentaar en hoe gaat Stephen daar dan weer mee om? Maar we hebben A gezegd en nu moeten we wel B zeggen...

Dan komt Jerrald ( de productie-assistent die ons gisteren zo goed verzorgd heeft met eten en drinken) naar me toe met de mededeling dat ik mijn auto mag halen. We gaan een tripje maken! Ik krijg een papiertje met het adres waar ik me mag melden. Een heel bekend adres! Dit hoef ik niet in mijn navigatiesysteem in te toetsen...het is een locatie in Schoonhoven. Namelijk Stephens oude school. De school waar hij zoveel jaar met plezier naar toe gegaan is en zijn prachtige vak heeft geleerd! Ik ben reuze benieuwd wat ik daar ga doen! Na een klein halfuurtje arriveer ik ter plaatse en de filmploeg staat al klaar. Buiten bij de school staan al heel veel leerlingen te kijken naar wat er allemaal gaat gebeuren. De vijf meisjes staan bij de ingang en volgens mij hebben zij een heel creatief ochtendje achter de rug! In ieder geval ..kleurrijk! Natuurlijk mogen ze mij niet vertellen wat ze gedaan hebben en daar is ook geen tijd voor. Met gezwinde spoed worden we naar een lokaal geloodst. Stephen is nergens te bekennen. Het gebruikelijke ritueel van zenders plakken en dan mogen we aan een lange tafel plaatsnemen. Al snel wordt duidelijk dat we een ring gaan (af) maken. We maken allemaal een keuze en gaan aan de slag. Nu is het natuurlijk de bedoeling dat ik met de meisjes een babbeltje maak zodat we elkaar wat beter leren kennen. Ik praat met Charlotte en Christina. Charlotte maakt me maar meteen duidelijk dat ze (nog) niet echt een klik voelt met Stephen. Christina daarentegen gaat voor meer diepgang. Met Barbara heb ik absoluut een klik en we lachen heel wat af.  En dan is het de beurt aan Suraya. Ik neem haar even apart en vertel haar dat Jochem me heeft verteld dat ze een kindje heeft. Het blijken er zelfs twee! Ze laat me foto's zien van twee beeldschone meisjes...ze passen naadloos in ons gezin...maar ik weet ook dat Stephen hier nog niet aan toe is. Dan probeer ik ook Kim nog een beetje 'los' te krijgen, ze is erg verlegen en praat niet veel. Onze workshop zit erop...en dan even tijd voor pauze! Buiten lekker in het zonnetje! De meisjes mogen om de beurt naar binnen voor een...jawel...quotje! Ik hoop dat ze mij een keertje overslaan. In de tussentijd amuseer ik me kostelijk met de dames...gelukkig veel humor!! Dat beloofd een gezellige boel te gaan worden tijdens de thuisdates!!

Stephen komt er ook bij...en ook hij ziet er kleurrijk uit. De zenders worden weer opgeplakt en we mogen apart op een bankje. Gloeiende gloeiende, alsof de duvel ermee speelt.... “Hoe was je dag?” Steef haalt diep adem om antwoord te geven en er komt een brommer langs. Overnieuw. “Hoe was je dag?” ….. even wachten...er komt een groep luidruchtige leerlingen aan met koffertjes op wielen!

Ok, we kunnen weer....”hoe was je dag...??” Grijns!! Een vliegtuig komt laag over. Uiteindelijk kunnen we tussen langsrijdende bussen, vrachtwagens, toeterende auto's etc. etc. een soort van gesprekje voeren. Ik vertel hem over Suraya's kindjes en zie de teleurstelling op zijn gezicht. Hij vertelt over zijn groepsdate...bodypainting....en ik probeer mijn verbazing te verbergen. Bodypainting?? Steef??? Stephen houdt er niet zo van als mensen hem aanraken. Op de weinige keren dat ik hem aanraak reageert hij meestal heel kriegelig. Dat was al zo vlak na zijn geboorte. Zodra ik hem uit zijn wiegje pakte, verstijfde hij als een plank. Hij ontspande pas weer als ik hem losliet. Knuffelen was ook nooit zijn ding en troosten bij pijn o.i.d. liet hij ook niet toe. Daardoor wist ik al vrij snel dat Stephen 'anders' was. Van Asperger had ik toen nog nooit gehoord maar wel van Autisme...mijn jongere broer is namelijk 'klassiek' autistisch. En hij reageerde exact hetzelfde op aanrakingen. Vandaar dat ik al vrij snel aan de bel heb getrokken bij de huisarts etc. Maar ja...bij een baby wordt nog geen diagnose gesteld...dat kwam pas veel later.

En dan is het toch tijd om met de meisjes te gaan praten en een keuze te maken. Eerst waren het er 10...vielen er 5 af...vandaag gaat er weer 1 naar huis. Ik ben echt benieuwd! Ik verwacht dat hij Suraya naar huis gaat sturen. Samen met Jerrald sta ik achter de camera ploeg en zie hoe Stephen eerst met Suraya praat. De andere meisjes zitten gespannen op het grasveldje. Dan is het de beurt aan Charlotte...en ik val bijna van verbazing van het stoeprandje. Hij stuurt Charlotte naar huis en niet Suraya. Dit had ik echt niet verwacht..... Met andere woorden, Christina, Barbara, Kim en Suraya komen logeren!

En dan zit het er eindelijk op, we zijn allemaal moe...heel moe. In de auto, op de terugweg naar huis, nemen we de afgelopen twee dagen nog eens door. Waren het écht maar twee dagen? We hebben allebei het gevoel dat we een week onderweg zijn geweest. Na de eerste dag wilden we eigenlijk de handdoek in de ring gooien. Niet dat dat kan maar bij wijze van spreken natuurlijk. Vandaag was wel heel hectisch maar we hebben allebei het gevoel dat we het leuk gaan vinden. De cameraploeg Jeroen en Luc, Cheeru onze verslaggeefster, Jerrald en Rowan de productieassistenten...we gaan ze beter leren kennen en waarderen. Ik heb bewondering voor hun geduld! Hoe vaak moeten we iets over doen ( niet alleen onze schuld...) en ze blijven lachen! Ook op momenten waarop ik mijn geduld allang had verloren! Natuurlijk....wij zijn maar gewone mensen en hebben dit nog nooit eerder gedaan. In het begin voelt het zo ongemakkelijk als je steeds zinnen overnieuw moet zeggen. Opnieuw aan moet komen lopen en niet naar de camera kijken!! Maar Stephen vindt het helemaal geweldig, hij heeft ontdekt dat hij het leuk vindt om voor de camera te staan. En eerlijk is eerlijk....hij doet het beter dan ik had verwacht. Als we thuis komen willen we allebei maar één ding...KOFFIE!!  

Wie trouwt mijn zoon - De eerste kennismaking

Wie trouwt mijn zoon, de eerste kennismaking.

Ruim voordat de wekker afloopt sta ik al naast mijn bed.

Nog eenmaal de koffertjes checken.. “niks vergeten?”

Boven mijn hoofd kraken de vloerplanken van de zolderverdieping. De zoon in kwestie is ook al wakker. Sinds gisteravond gieren de zenuwen door mijn lijf. Hebben we hier nou wel goed aan gedaan? In een opwelling hebben we ons opgegeven voor deze datingshow. Eigenlijk hadden we nooit verwacht dat we uitgekozen zouden worden. Na de proefopnames hoorden we zo lang niets dat we de moed al opgegeven hadden. En dan gaat alles opeens in een sneltreinvaart. Op een dag staat er een complete filmploeg op de stoep, wordt er een promofilm gemaakt. Op een avond zie je opeens dat filmpje langs komen op SBS en dan weet je dat het écht gaat gebeuren. Met een diepe zucht trek ik mijn schoenen aan, mijn voeten nog pijnlijk dik van het tripje Parijs. Twee kapotte blaren...verdomme!! Toch die nieuwe schoenen aan, ik kan kwalijk op mijn slippers gaan.

Een klein klopje op de slaapkamerdeur, Stephen steekt zijn hoofd naar binnen. “Ohh jij bent ook al klaar, zal ik de koffertjes mee naar beneden nemen?”

Koffie en sigaretjes....nog meer koffie en sigaretjes en dan eindelijk schuiven we in de auto richting Zeist. Een groot deel van mijn leven heb ik in deze omgeving gewoond dus geen moeite om de locatie te vinden. Geen idee echter waar we ons moeten melden. Uiteindelijk zien we iemand naar ons zwaaien vanachter het imposante hekwerk. We worden voorgesteld aan de jongedame die ons tijdens het gehele avontuur zal begeleiden. Ze komt uit België en heeft een alleraardigst accent. We worden voorzien van koffie en broodjes en daarna bij de visagie verwacht. De door onszelf meegebrachte kleding mag in de koffers blijven, die trouwens nog in de auto staan. Zoon krijgt een pak en bloes aangereikt en ik mag een jurkje uitzoeken. Nou ja, jurkje?! Ik ben niet zo van de jurken, mijn garderobe bestaat voornamelijk uit broeken en ruimvallende shirts.  Voor deze ene keer hijs ik mezelf in de minst erge jurk maar bedank vriendelijk voor de lakleren pumps met hakken van een centimeter of 8. Hou eens op zeg!! Daarna mag ik naar de “poedermoeder” die vakkundig het e.e.a. aan on-effenheidjes en wallen wegwerkt. Stephen komt om de hoek en vraagt of ik eraan gedacht heb om zijn riem in te pakken? Ja zeker heb ik die riem ingepakt maar de koffer ligt nog in de auto enne...geen idee of iemand die even voor hem wil gaan halen. Iemand van de redactie roept dat hij de riem gaat halen...Mooi want die broek is veel te groot!! Intussen komt er iemand met plakband, zenderkastjes en microfoontjes de hoek om en vraagt of ie even onder mijn jurk mag...??!! De eerste keer is het raar maar geloof het of niet, na verloop van een paar keer vind ik het heel normaal dat vreemde mannen zich via armsgaten een weg banen naar mijn BH-bandjes. Of via andere omwegen ergens een microfoon op je lijf vastplakken.

 

Het is tijd voor de eerste opnames! Jammer maar geen riem! ( hijs hijs sjor sjor) Buiten staat een grote zwarte auto. We mogen instappen! De cameraman neemt plaats op de voorstoel naast de chauffeur en wurmt de schoudercamera zodanig dat hij ons in beeld heeft. In de kofferbak ligt onze Belgische verslaggeefster die aanwijzingen geeft. Ik voel een lachkriebel opkomen....Rondje over het terrein van Slot Zeist. Even kletsen etc. en dan stopt de auto bij de trap. Daar staat Jochem van Gelder ons al op te wachten. Galant opent hij mijn portier en ik val bijna naar buiten. Overnieuw! Alles moet precies kloppen dus...eerst moet Stephen uitstappen en om de auto heen lopen dan mag ik eruit zonder te struikelen over mijn lange jurk. Wel om een lang verhaal niet nog langer te maken, daar zijn verschillende opnames voor nodig geweest maar we blijven lachen!! Niet te vaak want dan moeten die opnames wéér over! Jochem is een geweldige vent, als geen ander weet hij je op je gemak te stellen en al gauw lijkt het alsof we elkaar al jaren kennen. Echt iemand die zijn vak verstaat! Vooral als er opnames worden gemaakt zonder geluid....wat hij er dan allemaal uitkraamt met een uitgestreken gezicht...probeer dan maar eens serieus te blijven!

Zorgvuldig worden we naar ruimtes gedirigeerd waar we niet in het zicht zijn. Dan begin ik het te snappen, de dames zijn natuurlijk gearriveerd! Mensen van de productie rennen af en aan en wij gaan trap op trap af...het bloed staat inmiddels ook in mijn schoenen ( letterlijk!!) en Steef heeft nog steeds geen riem.( Hijs hijs, sjor sjor) Eindelijk is het dan zover! Stephen wordt naar een prachtige kamer gebracht en ik mag met Jochem en een cameraploeg in een andere ruimte gaan zitten. Er staat een groot tv scherm en via dat scherm kan ik dus meekijken naar de speeddate's. Stephen zit een beetje nerveus op de eerste dame te wachten. De deur gaat open en het eerste meisje komt binnen.... Wow precies zijn type! Klein, Aziatisch en lief lachend! Ik zie aan zijn ogen dat hij aangenaam verrast is. Jochem fluistert in mijn oor dat ik hardop mijn gedachten mag spuien over hetgeen ik op het beeldscherm zie. Dat vind ik een beetje moeilijk, ik ben zelf ook niet perfect en om dan die meisjes te gaan bekritiseren...dat is eigenlijk niks voor mij.  De eerste date is wat ongemakkelijk maar als Steef eenmaal op zijn praatstoel zit én nerveus is krijgt niemand er nog een speld tussen. Wat de kijker niet ziet maar ik wel, zijn de productie-assistenten die tussendoor even aanwijzingen geven. Tenslotte is het wel de bedoeling dat de meisjes ook iets over zichzelf kunnen vertellen. In hoog tempo volgen de dames elkaar op en ik zie de verwarring bij Steef toenemen. Want tja, voor een 'normaal' mens is dit al moeilijk, laat staan voor iemand met Asperger. Ik vind het nog steeds bewonderenswaardig hoe hij zich hier staande houdt! Tot nu toe zijn het allemaal leuke meiden en ik denk dat het niet makkelijk gaat worden om te kiezen! Dan komt er een meisje binnen waarvan ik meteen zie dat het totaal zijn type niet is...als ze haar leeftijd noemt weet ik helemaal zeker dat zij af gaat vallen. Stephen is 29 en zij....18! Ik ken mijn zoon goed genoeg om te weten dat ie dat veel te jong vindt. Dan komt er een instort momentje en ik mag even naar hem toe met wat zoetigheid en een sigaretje. We nemen even pauze en dan kan hij met frisse moed weer verder. De laatste dames worden voorgesteld...een leuk blondje ( ook al valt ie niet echt op blond) met bruine ogen. Dan weer een donker schone met een Amerikaans accent, ik ben op slag “om”...wat een interessante vrouw! Haar culturele achtergrond zal Stephen absoluut aanspreken, ze is een 'volbloed' Native en komt uit Canada. Bij de laatste jongedame mag ik weer naar binnen om hem een beetje bij te staan, best grappig want opeens mag ik de speeddate doen!

En dan zit het erop! We krijgen de foto's van de meisjes en mogen samen overleggen wie blijft en wie er naar huis moet. Het is een lastige keuze. Natuurlijk is zijn eerste afvaller het meisje van 18 maar eigenlijk vind ik dat een beetje zielig. Tenslotte heeft ze wel alle moeite gedaan en zich voor hem opgegeven. Ik denk dat ze hoe dan ook een kans verdient! Na veel vijven en zessen blijven er vijf meisjes over. Ik stel me zo voor hoe die meiden zich moeten voelen....Intussen wordt mijn make-up weer bijgewerkt, de 'poedermoeder' volgt ons op de voet!! Stephen heeft nog steeds géén riem en raakt lichtelijk geïrriteerd en mijn voeten doen zó pijn! Maar...we blijven lachen!! Nu mogen we even pauze en weer naar buiten, gelukkig is het heerlijk weer. De dag is voorbij gevlogen, het is inmiddels al donker en we zijn nog niet klaar! De opnames van de uiteindelijke eliminatie moeten nog en dan...nog een 'slaapkamerscene'. Het hele slot is één grote filmset, overal liggen kabels, staan er lampen en camera's, rennen mensen af en aan. En wij...wij zitten op een stoeltje in de grote hal en zien het allemaal gebeuren. We mogen weer....Zenders worden weer tussen BH en jurk verstopt, microfoon vastgeplakt en Steef hijst zijn broek maar weer omhoog. De meisjes hebben zich verzameld in één van de ruimte's en wij zitten in een aangrenzende ruimte en kunnen meekijken op een monitor. De dames worden toegesproken door Jochem en opgesteld door mensen van de productie...we horen veel gelach! Dan mogen wij ook naar binnen en mag Stephen zijn keuze bekend maken. Blijkbaar is het niet echt een verrassing welke meisjes hij kiest, behalve dan zijn keuze voor Kim. Jochem is oprecht verbaasd omdat ik tijdens de speeddate's duidelijk had gemaakt dat dit beslist niet zijn type is. Mag ik natuurlijk uitleggen dat hij die keuze heeft gemaakt op mijn aandringen....

Voor de meiden zit het er nu op, we nemen afscheid van de afvallers en de andere meisjes zien we morgen weer. Zij mogen naar huis en wij....wij mogen nog even.... Met de regisseur en de cameraploeg vertrekken we naar de slaapkamer. Wij mogen ons omkleden in de 'badkamer' en ons dan klaar maken voor de nacht ( ahum) Steef bedenkt zich dat hij geen pyama-broek of id heeft en dus in zijn onderbroek op TV moet...zijn knalgroene Kermit de Kikker boxer. Ik krijg de slappe lach.  Gelukkig heb ik er wel aan gedacht om iets degelijks voor mezelf in te pakken! Stel je voor dat ik in een doorzichtig negligé door het beeld had moeten lopen!! We nemen samen de dag nog even door en kruipen onder de wol. ( dit is geloof de eerste keer in twintig jaar dat we samen in één bed hebben gelegen!) Dan moeten de lampjes uit....hahahaha....lampje 1 en lampje 2 en tegelijk alle verlichting die nodig is voor het filmen. Het kost even moeite....zulke scenes gaan echt nooit in één keer goed! De ene keer gaat het grote licht te vroeg uit dan weer te laat, dan heb ik mijn bril nog op en schiet weer in de lach..geloof me, dit is écht niet makkelijk! En dan is iedereen weg en vragen we onszelf oprecht af wat ons bezield heeft om hieraan mee te doen. Als dit elke opnamedag zo gaat, zijn we aan het eind van de rit hartstikke dood!!

We gaan slapen...morgen weer een drukke dag!!

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/EznSUya9KMA0/aflevering-1