Het begint al op het moment dat je weet dat je zwanger bent, zorgen maken. Het eindigt nooit! Het lijkt allemaal zo heerlijk, je ontmoet een partner, kneutert een tijdje met zijn tweetjes rond en dan bedenken … laten we samen een kindje maken. Zo leuk!! Bij de ene lukt dat snel, bij de andere wat minder maar uiteindelijk raken we zwanger. Hoera! En dan begint het gedonder. De eerste zestien weken kan het nog mis gaan dus bij elke scheet die dwarszit denk je “Oh hemel nee!!” en vlieg je naar het toilet. Ben je eenmaal de twintig weken gepasseerd dan komt er een beetje rust in de tent maar niet voor lang. Echootje hier, echootje daar, is het wel een kind of ben ik zwanger van een alien? Gelukkig was dat in mijn tijd nog niet van toepassing, ik mocht slechts via een doppler apparaat de hartslag horen en daar bleef het bij. Al droomde ik ook wel eens dat ik zwanger was van een alien!
Hoera … we hebben een baby!
En dan is die garnaal geboren, zit alles erop en eraan? Pffff gelukkig, weer een zorg minder. We kunnen eindelijk op die roze wolk gaan zitten. Ohhh dacht je dat? Nou vergeet het maar! Hij (of zij) huilt; vieze luier? Darmkrampjes? Niet genoeg gedronken? Teveel gedronken? Boertje dwars? Oh, mijn hemel waarom huilt dat kind? Elke gang naar het consultatiebureau is weer een spannend avontuur. Is hij/zij wel genoeg aangekomen, of teveel. Ontwikkelt hij/zij wel volgens het schema? Jeetje heeft die van jou al tandjes, die van mij is een half jaar ouder en nog niks, dat wordt een kunstgebit! Het gaat kruipen, lopen en praten. De ene wat eerder dan de ander, niks om je zorgen over te maken, toch? Waar blijft die roze wolk nou?
Met vallen en opstaan
Ze groeien op, gaan naar school en dan begint de volgende fase. Met drie kinderen heb je drie keer zoveel kans op ongelukjes, pesten, leerproblemen en noem het maar op. De oudste deed het niet verkeerd maar was een robbedoes eerste klas. Vanaf het moment dat hij kon lopen zaten we bij de dokter. Hechting hier, gips daar en uiteindelijk een flink ongeluk waar we anderhalf jaar zoet mee zijn geweest. Nummer twee lag vanaf zijn 6de maand meer in het ziekenhuis dan in zijn eigen bed, dus ook daar hebben we menig slapeloos nachtje van gehad. En al redelijk snel werd ons vermoeden bevestigd, hij had ASS en daarbij ook nog hoogbegaafd. Dat levert ook de nodige zorgen op. Gelukkig hadden we ook nog een nummer drie, herkansing dus. Een voorspoedige zwangerschap, makkelijke bevalling en een voorbeeldig kind. Eindelijk een roze wolk!!
Puberen en nog meer van die ongein
Vanaf het moment dat er brommers in het spel kwamen, deed ik helemaal geen oog meer dicht. Na de brommers een rijbewijs en dat deed er nog een schepje bovenop. Avondjes stappen, ’s nachts niet thuis komen, geen berichtje sturen. Laten we Gothic worden en compleet met zwarte nagellak, geverfd zwart haar en een ( op zijn zachts gezegd) vreemde kledingkeus door het leven gaan. Ik was als de dood dat het zinloze geweld een keer op onze zoon losgelaten zou worden. We hebben het allemaal meegemaakt en overleefd. Onze dochter naar de disco (oudste broer als waakhond mee) vrijers met boeketten rozen voor de deur. Please please … trap er niet in, ze willen maar één ding!! Hoe vaak heb ik verzucht; Ik wou dat ze groot waren!! En nu zijn ze groot en wat denk je? Ze planten zich voort en het hele verhaal begint weer overnieuw!!
