Zoals ik in mijn vorige blog ( Van de regen in een hoosbui) al schreef ben ik ondertussen een wandelende medicijnkast. Pilletje voor dit, pilletje voor dat en er komt maar geen einde aan. Ik ben de hele dag bezig met pillen slikken en als ik ergens een pest hekel aan heb, is het wel aan pillen slikken! Mijn oma ( die overigens 94 is geworden) zeulde letterlijk een tas medicijnen met zich mee als ze ergens heen ging. En maar piepen en kraken. Het was een schat van een mens maar sinds de dood van mijn opa mankeerde ze van alles en nog wat. Als ze bij ons kwam logeren dan werd één van ons gevraagd om de medicijnen uit te zoeken want ze zag het niet zo goed meer. Dat kon wel kloppen, ze had vanaf haar vroege jeugd al een bril met jampotglazen en later kreeg ze ook nog staar. Daar is ze uiteindelijk aan geopereerd maar toen kwam ze al niet meer logeren. Waar die pillen nou allemaal voor waren is me nog steeds een raadsel want toen ze uiteindelijk in een verzorgingshuis terecht kwam, bleef er van die hele tas niks over. Het enige dat écht nodig was waren haar oogdruppels. Mijn lieve moedertje had ook zo'n doos van Pandora, het begon met reumamedicijnen en langzaam maar zeker kwam daar een heel arsenaal bij. Mijn mama was echt ziek, die kon niet zonder medicijnen leven. Hart & vaatziekte/Reuma en uiteindelijk kanker. Ik zie haar nog zo aan de keukentafel zitten met die halve apotheek uitgestald voor haar neus. Hoe vaak ze niet tegen me zei; "Hier wordt ik niet beter van maar niet innemen betekend zeker een vroege dood". Uiteindelijk stierf ze toch, op amper 69 jarige leeftijd.
En nu ben ik aan de beurt. Ik heb het lang uit kunnen zingen en ik hoopte al dat ik het gestel van mijn vader zou hebben, helaas! Mijn vader, inmiddels bijna 81 lentes jong, vitaal en levenslustig. Hij fitness nog elke dag in zijn privé sportruimte. Werkt in de tuin, niet zomaar tuin maar een flink voetbalveld. Als je mijn vader ziet, schat je hem zo rond de 65.
Maar nee, ik lijk dus niet op mijn vader. Een jaar of 9 geleden begon ik te sukkelen en werd Hashimoto geconstateerd ( traag tot niet werkende schildklier) Daar kreeg ik Thyrax voor, eerst 25 mcrg en inmiddels 200 mcgr. Maakt niet uit, daar is mee te leven. Je levert wel wat energie in maar je kunt er oud mee worden. Elke ochtend 2 pillen en verder niet meer aan denken. En toen begon dat gelazer met die bloeddruk. Onderzoekje hier, onderzoekje daar en weer een lading pillen rijker. Maar zo simpel is dat dus niet, ik weet niet of mijn geest nou protesteert of mijn lijf, feit is dat ik van elke pil ook de bijbehorende bijwerkingen krijg. Mijn aversie tegen medicijnen groeit met de dag. Uiteindelijk moet ik stoppen met een ACE-remmer ( bloeddrukpil) ik slik meerdere soorten dus het was even vogelen welke nou wel en welke nou niet verantwoordelijk was voor de vervelende bijwerking. Dat betekend dus in de praktijk dat je steeds moet stoppen met één soort en dan maar afwachten. Gelukkig was het bij pil 2 raak! Dus in overleg met de arts en dan blijkt er nog maar 1 optie te zijn en dat zijn plaspillen. Oh mijn god!! Plaspillen!! Ik krijg meteen visioenen over onophoudelijk toiletbezoek en tassen vol incontinentiemateriaal. Want helaas ben ik ook nog gezegend met 'stress-incontinentie" en een lumbale stenose ( een vernauwing in het lendewervelkanaal), wat in de praktijk neerkomt op in je broek piesen als je lacht, hoest, niest of touwtje springt. Dat laatste laat ik achterwege vanwege die stenose want als ik 10 minuten sta, voel ik mijn benen niet meer en om dan touwtje te gaan springen lijkt me ook niet zo'n handige zet. Maar om nou nooit meer te lachen? En niesen en hoesten daar heb ik geen controle over, net zomin als over mijn blaas. Het heeft trouwens niets met stress te maken, ik ben helemaal geen stresserig persoon al zou je van het hele gesodemieter wel in de stress schieten.
Het uitzoeken van het juiste inlegmatrasje zorgt trouwens ook nog wel voor de nodige stress. Gelukkig zijn de meeste drogisterijen en supermarkten aardig voorzien van verschillende merken en soorten. Afgaande op mijn eigen probleem kies ik voor een pakket met veel druppels op de verpakking, als aanduiding voor de hoeveelheid urineverlies. Eenmaal thuis lijkt dat toch niet zo'n verstandige keus en ik had het kunnen weten, gezien de grootte van de verpakking en het geringe aantal stuks als inhoud. Ik tover een volledig boxspringmatras uit de verpakking. Voordeel is wel dat ik de hele dag niet naar het toilet hoef te rennen, er past wel een liter in. Alleen het loopt en zit niet zo comfortabel. Ik merk dat ik wijdbeens ga lopen en als ik ga zitten krijg ik hoogtevrees. Terug naar de winkel, ander merk en minder druppels. Bij de kassa vraag ik aan de juffrouw of dit een veel verkocht merk is en of ze misschien weet hoe groot die dingen zijn. Ze verschiet van kleur en mompelt een beetje beschaamd dat ze 'geen idee' heeft. Dat is nou jammer, blijkbaar is het niet erg om tig soorten maandverband/tampons en Durex glijmiddel dan wel prikkelende gels te verkopen maar iets simpels als incontinentiemateriaal zorgt voor schaamrood op de kaken. Ik reken af en neem mezelf voor om thuis even op te schrijven welk merk en welke hoeveelheid druppels het beste passen bij 'het probleem'. Want ook al kocht ik wel vaker op de bonnefooi van die inlegluiers ( bij hevige verkoudheid etc.) ik vergeet dan vrolijk weer welke wel en welke niet voldoen.
Intussen ben ik een 'kenner' en koop bij elke supermarkt- en drogisterijketen het 'eigen' merk. De echte merkvarianten zijn vaak veel duurder dan het eigen merk maar veel verschil zit er niet in. Behalve dan in die druppelaanduidingen. Is bij de ene 3 druppels op de verpakking genoeg voor een dag lang winkelen zonder zoektocht naar het toilet, bij de ander drijf je na 1 hoestbui al uit je broek. En geloof me, dat wil je niet als je in de rij bij de kassa staat. Dan helpt het niet meer dat je drie grootverpakkingen op de band hebt liggen. Thuis op de plank heb ik ze allemaal staan, van 1 tot veel druppels dus ik kan lekker kiezen. Kom maar op met die plaspillen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten