zondag 26 juni 2022

 Too Good To Go


Sinds een maand of vier heb ik een nieuwe hobby. Of moet ik spreken van een verslaving? Hobby's kunnen aardig verslavend zijn dus ik spreek dan toch maar van een hobby. Too Good To Go is een concept om voedselverspilling tegen te gaan, dat concept is me met de paplepel ingegoten door (groot) ouders die de hongerwinter in Rotterdam mee hebben gemaakt, dus op mijn lijf geschreven. Even voor degene die het concept niet kennen: je download een app op je smartphone en het wijst zichzelf. 

Ik kwam op het spoor van dit gebeuren door een Facebookgroep waar ik lid van ben wegens een andere hobby. Ja ook die hobby heeft met voedsel te maken ( natuurlijk!) namelijk 'slowcooking'.  Slowcooking doe je op het fornuis op een sudderplaatje, petroleumstel of in een speciaal daarvoor ontwikkelde elektrische pan. Wel zo handig die pan gezien de gasprijzen van tegenwoordig! Iemand in die groep plaatste een berichtje waarin ze sprak over TGTG en mijn interesse was meteen gewekt. De app geïnstalleerd op mijn telefoon en al snel had ik mijn eerste 'magicbox' te pakken bij het plaatselijke La Place restaurant. Niet verkeerd voor E4,99 maar met een gezin zou ik hier toch niet aan beginnen. Zo'n overgebleven lunchpakket is hooguit toereikend voor 2 personen en dan wordt het nog vechten om die ene smoothie! Na wat 'bladerwerk'  in de app zag ik dat er verschillende supermarkten, bakkers en zuivelbedrijven meededen dus was het zaak om daar eens een pakket te scoren. Om klokslag 19.00 uur zit ik klaar met de app geopend om bij een supermarkt de broodbox te scoren voor E 3,33, bij een andere supermarkt ( die al 10 jaar nummer 1 staat v.w.b. groente&fruit) de zogeheten groente&fruitbox voor E 2,99 en bij weer een andere supermarkt de beroemde Magicbox, die 4,8 sterren heeft gescoord, voor E4,99. De TGTG engeltjes zijn met mij want ik heb ze alledrie binnen 5 minuten! Nu wordt het spannend, ik kan die boxen pas de volgende dag ophalen en ik heb geen idee wat ik kan verwachten. De volgende ochtend rijd ik eerst naar Leerdam voor de broodbox. Er stond vermeld dat ik zelf een tas mee moest brengen. Nu had ik geen idee wat ik kon verwachten voor E 3,33 ook al zou de oorspronkelijke waarde rond de tien euro liggen, ik had dus zo'n klein opvouwbaar stoffen tasje meegebracht. Eenmaal binnen bij de servicebalie zag ik van die grote broodkratten staan met hele en halve broden, zakken bollen en nog wat aanverwante artikelen. In de veronderstelling dat ik van elk iets mee krijg meld ik me bij de medewerker die meteen om mijn tassen vraagt. Tassen? Blijkt dat ik de inhoud van zo'n volle krat meekrijg! Holy Moses! Dat wordt drie keer lopen! Eenmaal thuis bekijk ik mijn 'buit, en ben zo blij als een klein kind....voor een maand brood gescoort voor driehonderdrienendertig eurocenten. Gelukkig hebben we vorig jaar een extra vriezer aangeschaft, die nu meteen voor het grootste gedeelte gevuld is met brood. Om 1 uur 's middags kan ik de volgende box ophalen, inmiddels iets wijzer neem ik een grotere boodschappentas mee. Ook hier worden mijn verwachtingen vér overtroffen! Tjonge werk aan de winkel, de verse groenten vries ik zoveel mogelijk in, zelfs de 9 avocado's verdwijnen in stukjes in de diepvries. Ben ik blij met mijn eerdere aanschaf van een vacumeerapparaat! Zo nemen de pakketjes minder ruimte in. Nog 1 box te gaan! Om half zes sta ik pontificaal bij de derde supermarkt en krijg een volgepakte papieren tas mee. Ik ben sprakeloos! Vlees, groente, zuivel, brood en als klap op de vuurpijl 4 tompoezen! De verslaving is geboren!

Inmiddels ben ik zover dat ik een beetje uitkien waar ik welke pakketten bestel, het liefst gecombineerd met andere bezigheden/boodschappen. Het is natuurlijk absoluut niet rendabel om van het ene naar het andere dorp te rijden voor 1 pakket, gezien de benzineprijzen sla ik dan helemaal de plank mis als het om besparing gaat. Dat ik bespaar op mijn wekelijkse budget voor boodschappen is al na een maand zichtbaar! Twee vliegen in één klap zogezegd! Al sla ik soms nog wel eens de plank mis als het om hoeveelheden gaat! Zo zag ik bij de kaasboerderij in weer een ander dorp óók 'magicboxen' online komen. Nieuwsgierig reserveer ik er 1 en kan hem al dezelfde dag ophalen. Heppie de peppie stap in in mijn 'Pindaatje" en leg de 8 km fluitend en zingend af. Na even zoeken ( want Google maps heeft het niet altijd bij het juiste eind) arriveer ik bij een prachtige zuivelboerderij met een nog mooiere boerderijwinkel. Ik meld me bij de balie en een enthousiaste dame duikt de koeling in om even later met een fikse krat weer tevoorschijn te komen. De krat wordt op de toonbank leeg gemaakt en ik moet een paar keer slikken...zovéél?? 4 liter volle melk...zo van de buiten grazende koeien, 2 liter karnemelk, 1 liter chocolademelk, 4 liter vanillevla, 1 liter frambozen en 1 liter chocolade vla, 2 bakken kwark en om nog enige variatie aan te brengen 1 mooi zakje cakemix in de smaak bitterkoekjes en een flink stuk belegen boerenkaas. Alweer moet ik 2 keer naar mijn auto lopen. Beduusd reken ik het statiegeld voor de glazen flessen af en ondertussen maakt mijn brein overuren...hoe gaan we dit binnen afzienbare tijd opdrinken/eten en hoe lang zou het nog houdbaar zijn? Gelukkig komt mijn broer het weekend logeren, die tankt met gemak wel een paar liter karnemelk weg en ook de vla vormt geen probleem. Een paar dagen later zie ik iets dat ik sinds mijn kindertijd niet meer heb gezien! Op de flessen volle melk heeft zich een vier tot vijf centimeter dikke laag room gevormd die ik af kan scheppen en opklop tot heerlijke slagroom. Over de houdbaarheid had ik me ook geen zorgen hoeven maken, ook al staat er een 'tht' datum op, zolang je de flessen niet opent kun je ze nog wel een week goed houden in de koelkast, dus alles is zonder verspilling in onze buikjes verdwenen. Inmiddels heb ik mijn weg naar de boerderijen in de buurt ook aardig gevonden dus haal ik er ook gewoon melk, zonder TGTG.

Inmiddels weten man en zoon ook al wanneer er pakketten gehaald gaan worden. Op de vraag; wat eten we vandaag?" krijgen ze een lachje en een schouderophalen als antwoord. Dan is het duidelijk....we eten wat er in een pakket zit. En van het één komt altijd het ander! Naast een slowcooker zou het soms ook wel makkelijk zijn ( gezien de inhoud van de gescoorde pakketten) om een multicooker te hebben. Dan duurt het niet zolang voordat we eten op ons bord hebben. Dus, alsof het zo moest zijn, werd er weer een berichtje gedeeld dat de multicookers in de aanbieding waren en voordat ik het wist had ik al besteld en betaald. Zo gaat dat ook als ik de TGTG app open en al die 'roepende' magic, zuivel en broodboxen zie staan. K(l)ik ik heb je! De afgelopen maand heb ik de app van mijn telefoon gekieperd, de vriezers en koelkast puilen uit, daar past niks meer bij. Eerst opeten en dan pas weer "Too Good To Go-en" Maar zoals een echte verslaafde ook wel weet....dat duurt niet lang, het eerste vak in de vriezer was leeg en dus stond op 'magische' wijze de app weer op mijn telefoon en had ik de eerste box alweer te pakken. Misschien moet ik mijn telefoon een poosje achter slot en grendel plaatsen!


zaterdag 25 juni 2022

 Toeval of niet.

Als je ruim 5 jaar niet geschreven hebt, voelt het wat onwennig om de woorden die in je hoofd ronddansen, via je vingers, op "papier" te krijgen. Het is niet zo dat ik het niet geprobeerd heb. Veel pogingen strandde al na een tiental zinnen en ik weet ook niet of dit stukje uiteindelijk af zal komen. Toch probeer ik het weer. Na zoveel aanmoedigingen uit mijn omgeving ben ik het bijna aan hun en mezelf verplicht om te proberen mijn "writer's block" te doorbreken. Het allerlaatste duwtje kwam in de vorm van een boek. Het boek van Ton Schipper ( Ton sur Ton) waarin hij een plaatsje ingeruimd heeft voor mijn laatste verhaaltje. Tijdens het lezen van de eerste verhaaltjes voelde ik al dat er iets gebeurde in mijn 'schrijversbrein'. Even waande ik me terug in de tijd van Hyves. Het platform waar ik voor het eerst mijn schrijfsels plaatste. Maar al verder lezend plopte de ene na de andere jeugdherinnering naar boven en verbaasde ik me weer over het 'toeval' dat ons op elkaars pad geplaatst heeft. Om te weten waar dit over gaat plaats ik hier het verhaal zoals het in Ton's boek opgenomen is.
Familie
Zo'n 8 jaar geleden zette ik, op aandringen van een emigrerende vriendin, mijn eerste stappen in de wereld van de social media. Hyves om precies te zijn. In eerste instantie snapte ik er nog niet veel van maar al snel begreep ik dat ik door het toevoegen van vrienden een erg makkelijke en leuke manier van contact maken had gevonden. Door diezelfde vrienden werd ik ook op het spoor van de 'bloggers' gezet en breidde mijn vriendenkring zich gestaag uit, Heerlijk vond ik het om een nieuwe wereld te ontdekken, de blogs van vrienden én niet vrienden te lezen. Nog maar een jaar daarvoor was mijn moeder overleden en het gemis was zo pijnlijk aanwezig daar kon zelfs mijn prachtige kleindochter, waar ik drie volle dagen per week op paste, geen verandering in brengen. Maar door het lezen van verhalen van anderen kon ik mezelf even verplaatsen in een andere wereld en het verdriet naar de achtergrond duwen. Heel voorzichtig begon het te kriebelen, eigenlijk wilde ik zelf ook graag schrijven en vertellen wat me bezig hield. Schrijven is voor mij veel gemakkelijker dan praten! Maar om ook daadwerkelijk mijn gedachtespinsels te delen via internet, dat heeft nog wel een jaartje geduurd.
Inmiddels was ik wel veel vrijer geworden en nodigde links en rechts 'bloggers' uit zodat ik meteen hun nieuwe schrijfsels kon lezen zodra ze geplaatst waren. Onder die nieuwe vrienden een man genaamd Ton Schipper. Zijn blogs raakten vaak een snaar in mijn hart en uiteindelijk durfde ik ook regelmatig een reactie te plaatsen onder zijn vertelsels. Op een dag plaatste hij een foto van zichzelf , een foto van heel wat jaartjes geleden. En opeens werd ik getroffen door de gelijkenis tussen hem en en mijn neef Simon. Grappig dat een volslagen vreemde op je bloedeigen neef lijkt. In diezelfde periode durfde ik het ook eindelijk aan om zelf blogs te plaatsen, meestal waren het gewoon mijn dagelijkse beslommeringen en verslagen van mijn oppasdagen. Maar soms ook wel eens een fantasieverhaal, al waren die verhalen altijd wel doorweven met herinneringen en ervaringen van mezelf. Ton reageerde steevast op mijn blogs, vooral de blogs over mijn moeder. Hij vertelde dat zijn moeder op jonge leeftijd was overleden en stukje bij beetje werden onze gesprekken wat persoonlijker. Op een dag plaatste ik wat foto's van de schilderijen van mijn vaders hand. Voornamelijk Rotterdamse haven- en stadsgezichten. De foto van één schilderij in het bijzonder had zijn aandacht getrokken, het was precies het uitzicht dat hij vanuit zijn ouderlijk huis had gehad, een schip en daarachter een stukje 'sky-line' van Rotterdam. Dat schilderij wilde hij graag ooit aan zijn muur hebben! Inmiddels noemde ik hem gekscherend 'mijn grote broer' en hij mij liefkozend zijn 'kleine zusje'. Het voelt vreemd vertrouwd tussen ons, alsof we daadwerkelijk familie zijn.
Hyves verdween en daarvoor in de plaats kwam Facebook. Ondanks het feit dat Facebook een stuk vluchtiger en onpersoonlijker is dan Hyves, vond ik gelukkig al snel veel van mijn 'oude' Hyves (schrijf) vrienden terug. Helaas op Facebook geen blogs al is er wel een mogelijkheid om notities te plaatsen of een aparte pagina aan te maken. Maar het voelt niet hetzelfde en ik parkeerde mijn schrijfhobby maar een poosje in de kast. Ook van Ton las ik geen stukjes meer maar daarentegen las ik wel zijn boeken ( drie inmiddels) en genoot van zijn zo herkenbare manier van schrijven. Ons contact is niet meer zo als toen op Hyves al blijven we meer dan 'vluchtige' vrienden. We sturen elkaar steevast een handgeschreven kerstkaart. Dat doet me opeens denken aan die eerste kaart die ik hem stuurde! Al wat ik van hem wist was dat hij in Ridderkerk woont en zijn voor en achternaam. Met die gegevens ging ik aan de slag op Google en al snel had ik een adres. De kaart werd verstuurd en een dag of vier later kreeg ik een berichtje van Ton. Hij was zo verrast dat zijn vader een kerstkaart had ontvangen die eigenlijk voor hem bestemd was! Tja...dat kan dus gebeuren, ik stuurde de kaart naar Ton sr ipv naar Ton jr. maar de kerst en nieuwjaarswensen waren er niet minder om!
En dan krijg ik een berichtje van Ton dat zijn vader is overleden, ik voel met hem mee!! Net voor dit overlijden was zijn tweede boek naar de drukker en dat tweede boek heet "Pa" en is gevuld met jeugdherinneringen en verhalen over Ton's vader. Op de dag dat Ton sr naar zijn laatste rustplaats gaat deelt Ton jr zijn boek uit aan de genodigden. Ook ik kreeg zijn boek, via de post. Het boekje bracht soms tranen en glimlachjes omdat ik zoveel herkende in het leven van toen. Dankjewel lieve grote broer omdat je zoveel prachtige herinneringen tot leven wekt! Het boekje ligt steevast op mijn nachtkastje, naast een stapel andere boeken. Soms lees ik er een stukje in en reis eventjes terug in de tijd.
Tijdens ons jarenlange contact, komen soms zaken aan de orde waar je niet met iedereen over praat. Zoals het feit dat we allebei Joodse voorouders hebben. Grappig, allebei aan de moeders zijde. En dan krijg ik een mailtje waarin hij verteld dat hij bezig is met een nieuw boek. Deze keer duikt hij in het verleden en dan met name die van de Joodse voorouders. Gekscherend zeg ik nog; Stel je voor dat je ontdekt dat we daadwerkelijk familie zijn!! We lachen er allebei om want dat, naast alle andere "toevallige" raakpunten, zou gewoon te gek voor woorden zijn. Om alvast in de stemming te komen, stuurt hij één van de verhalen voor zijn nieuwe boek, mee. Met een glimlach op mijn gezicht begin ik te lezen. Bij één van de eerste regels denk ik al: " Het zal niet waar zijn...alwéér een raakpunt erbij". Ton's moeder, dochter van een Joodse vader en een niet Joodse moeder, nét als mijn moeder. Nou is de kans daarop natuurlijk wel 50%. Grinnikend lees ik verder totdat ik de naam zie staan van Ton's overgrootmoeder en mijn hart een slag overslaat. Ik kan het bijna niet geloven maar het staat er echt! Dientje Gompel-Hofstede. Hofstede is de meisjesnaam van mijn moeder. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Snel stuur ik hem nog een berichtje voordat hij vertrekt naar Zwitserland en als antwoord krijg ik een soort stamboom toegestuurt ( uit het gemeentearchief van Rotterdam) met zoveel herkenbare namen dat ik ter plekke weet dat dit geen toeval meer is....toeval bestaat niet toch?
Diezelfde avond kruip ik achter de computer en duik het Rotterdamse gemeentearchief in en ik hoef niet lang te zoeken; Ton's overgrootmoeder is de zus van mijn betovergrootvader. De bloedband is een feit, al is ie dan wel aardig verdund. En dan bedenk ik dat de kosmos, het universum of wie/wat dan ook, absoluut gevoel voor humor heeft. Want zeg nou zelf, dit is toch wel een heel bijzondere manier om familieleden met elkaar in contact te brengen!
Je zou denken dat het vat 'toevalligheden' na de ontdekking dat we daadwerkelijk familie zijn, wel uitgeput is. Niets is minder waar! Ton had me in diezelfde periode nog een mailtje gestuurd dat op onverklaarbare wijze in een zwart gat beland was. Ik heb het nooit gezien, noch geopend. Nadat hij anderhalve week geleden zijn boek naar mij toegestuurd had, herinnerde hij me aan dat mailtje en ik heb mijn postvak uitgemest. Ja verhip, gevonden! Na het lezen moest ik onbedaarlijk lachen! Dit kon niet waar zijn! Ton had me een ledenlijst gestuurd van een koor waar hij ooit gezongen had. Op die ledenlijst stond een heel bekende naam, namelijk die van mijn neef! Ja dezelfde die zo op Ton leek tijdens zijn jonge jaren! Hebben ze dus gewoon gezellig samen in een koor gezeten zonder te weten wat we nu weten. Maar dat was nog niet alles, Ton's zus blijkt op Facebook bevriend te zijn met mijn andere neef ( de broer van eerstgenoemde) je gelooft het toch niet!! En dan lees ik in Ton's boek verder en zie het woord "Spangen" staan. Kippenvel over mijn hele lijf! In Spangen ben ik opgegroeid op de Bilderdijkstraat. Ton's moeder blijkt ook opgegroeid in Spangen op de Multatulistraat ( waar ik regelmatig kwam omdat onze achternicht daar woonde) Al lezend verweven mijn jeugdherinneringen zich met de zijne. Hoe wonderlijk kan het toch zijn. En dan herinner ik me opeens Ton's mailtje dat hij me stuurde nadat ik hem mijn ( bovenstaande) verhaal had toegestuurd:
Je hebt mijn dag goed gemaakt. Wat een prachtig verhaal. Natuurlijk ken ik de feiten, maar zoals jij alles beschreven hebt, ontroert het mij en heb ik een zakdoek nodig om de tranen te deppen. 'Simon, het schilderij van je vader, de stamboom, onze moeders, de kerstkaart'... alles gebundeld tot één uniek verhaal, prachtig!!
Hoewel ik inmiddels 3 boeken heb uitgebracht, twijfel ik toch elke keer weer of de verhalen welke goed genoeg zijn, of er wel lezers voor te vinden zijn... aangezien het toch een aardige investering is. Ik word dan heen en weer geslingerd tussen wel of niet verder schrijven, wel of niet uitbrengen.
Soms zijn er mensen die je net dat zetje geven (meestal is dat Marion) om verder te gaan.
Vandaag ben jij dat. Door zo'n bijzonder verhaal stimuleer je mij ook weer om verder te schrijven en mijn nieuwe bundel aan te vullen.
Ik begin meteen.... "
Mijn verhaal stimuleerde hem om verder te gaan en zijn boek heeft mij weer over de streep getrokken. Misschien begin ik het te snappen.....toeval bestaat niet!!