maandag 4 januari 2016

Van de regen in een hoosbui

Ik wist het al voordat ik ging! Je komt voor het één en je gaat naar huis met een aandeel in de farmaceutische industrie. Zo'n maand of 3 geleden ging ik op aanraden van mijn vriendin maar eens naar de dokter om mijn bloeddruk te laten controleren. Bij een vorige controle was ie wat aan de hoge kant maar niet verontrustend. Wanneer was die vorige controle eigenlijk?? Kan wel een jaar of wat geleden zijn. De enige keer dat ik bij de dokter kom is om bloed te laten prikken vanwege mijn niet werkende schildklier. Zelfde verhaal... je begint met 25 microgram en ( nu 200 microgram) het eind is nog niet in zicht!
Ok, bloeddruk. De dokter vraagt; heeft u klachten? Euhhh nou ik heb opvliegers en hoofdpijn. Die opvliegers heb ik in geen jaren gehad maar die zijn dus weer van de partij. En die hoofdpijn... tja... ik zie soms letterlijk sterretjes. De band wordt om mijn arm geschoven en opgepompt. Het apparaat doet zelf zijn werk, de techniek staat voor niets. De dokter kijkt naar de uitslag en kijkt naar mij. We gaan even van arm wisselen. De band wordt weer om mijn arm geschoven, deze keer de linker en het apparaat wordt weer ingeschakeld. Opnieuw een wat verontruste blik van de dokter.
"Ik ga even bellen, blijft u rustig zitten."
Ik ga nergens heen... ik zit nog vast aan die bloeddrukmeter weet je wel.
Ze komt terug met de telefoon nog aan haar oor en schakelt het apparaat weer in. Nu begin ik hem toch wel een beetje te knijpen. Wat is er aan de hand?
Ze leest de uitslag nu hardop voor aan de persoon die ze aan de lijn heeft. 223/138.
Nu ben ik dus niet gek en weet dat dit te hoog is, de vorige keer was stond de teller stil bij 150/90 of zoiets. Spontaan schieten er nu nog wat punten bij, gelukkig staat het apparaat niet meer aan. De dokter loopt weer weg met de telefoon nog aan haar oor. Daar zit ik dan. En nu?
Na een paar minuten komt ze de spreekkamer weer in en gaat tegenover me zitten.
"Mevrouw van Oostenbrugge, dit is niet zo mooi."
Nee, dat snapt deze mevrouw wel maar wat gaan we eraan doen dan?
"Ik heb het ziekenhuis even gebeld en de cardioloog wilde u wel opnemen"
Ik kijk haar aan..." opnemen?" Nee dat gaat even niet gebeuren, ik heb nog zoveel te doen en mijn kleindochter staat straks te wachten op oma. Dus van opnemen is geen sprake. Ze knikt.
"dat antwoord had ik al verwacht, ik ken u inmiddels een beetje. Dus er komt zo iemand van de apotheek langs met medicijnen die u meteen moet innemen en dan gaan we weer meten, als de bloeddruk zakt mag u naar huis en morgen naar het ziekenhuis. Als de bloeddruk niet zakt..."
Ja, ik vat hem!
Een kwartiertje later worden de capsules bezorgt op de praktijk en mag ik ze meteen openbreken en innemen. Nog eens tien minuten later herhalen we het ritueel met de bloeddrukmeter en... godzijdank... hij is gezakt naar 160/110. Ik mag naar huis met een pakket pillen.
En dan gaat het balletje rollen. Ohh hemel! Bloed prikken, bloeddruk meten en om de dag naar de praktijk. Hartfilmpjes en cardiogrammen. Het houdt niet op. Van het ene bloeddrukverlagend medicijn naar het volgende. Van 1 pil per dag naar 4 pillen per dag en het eind is nog niet in zicht. De uitslagen van de bloedonderzoeken komen binnen. Ik probeer ze telefonisch te krijgen maar die vlieger gaat weer niet op. Ik mag me weer melden bij de huisarts. Nierfalen, leverfalen, problemen met de bijnieren en bijschildklieren en een ernstig ( zeg maar gerust zeer ernstig) vitamine D tekort.
Zie je wel ik wist het!!
Je gaat voor iets simpels en dan gaat de doos van Pandora open! Niks niet van de regen in de drup!! Nee ik krijg gewoon gelijk een tsunami over me heen. Nu ... drie maanden en een schijtlading pillen verder voel ik me nog belabberder dan voordat ik naar de dokter ging. Ohh ja en omdat ik er toch was heb ik meteen maar even gezegd dat ik zo'n last van mijn benen heb. Beter gezegd, ik voel ze de helft van de tijd niet en dat is best lastig als je boodschappen moet doen. Ergens in mijn achterhoofd rekende ik op een herniaatje of zoiets. Néé natuurlijk niet, geen hernia want daar zou misschien simpel iets aan gedaan kunnen worden. Ik ga maar meteen voor een lumbale stenose. Met andere woorden, lendewervelkanaalvernauwing. Zo dat is nog eens iets voor dat letterspel! Een MRI mag uitwijzen in hoeverre dit kanaal precies vernauwd is. Ik denk dat ik het wel weet. Als je niet verder dan 50 meter kunt lopen of welgeteld 8 minuten kunt staan dan zal de boel wel flink in de knel zitten. Hier krijg ik nou spontaan hartkloppingen van! Oh jee.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten