Verhuizen, ik moet er niet aan denken! Las ik gisteren een stukje van iemand die druk bezig is met inpakken en mijn gedachten gingen meteen met me op de loop. Hoelang woon ik al in dit huis, even rekenen, onze oudste was 7 en is nu ruim 34. Een dikke 27 jaar dus. Jeetje ik was 30 toen ik dit huis ging bekijken en meteen een bod deed. Dertig!! Jong, vitaal en een hoofd vol dromen. Moeiteloos haal ik de herinneringen terug, vreemd eigenlijk dat dit zo zonder haperingen gebeurt, zaken die ik gisteren gedaan heb lijken wel in een zwart gat verdwenen te zijn. Ik zie mezelf hier nog de straat in rijden, met mijn moeder. Het huis had ik gespot bij een makelaar in Tiel, waar ik was voor een andere bezichtiging. Tiel werd het niet, ook al wilde ik eigenlijk niet meer in zo'n klein flutdorpje wonen. Een stad zag ik ook niet zitten. Ergens had ik nog de smoor in dat het huis waar ik mijn zinnen op gezet had, inmiddels verkocht was. Het was precies wat ik wilde, ruim en zonnig. Met 4 grote slaapkamers en een balkon! De prijs lag ruimschoots binnen ons budget dus we aarzelden geen moment en brachten een bod uit. Twee dagen later lag onze droom aan diggelen, de eigenaar had een onderhands bod geaccepteerd en het huis ging aan onze neus voorbij.

Weer op zoek dus en de tijd begon te dringen. We hadden ons huis namelijk verkocht op voorwaarde dat we er binnen 6 weken uit zouden zijn. Maar huizen kijken met drie jonge kinderen op school etc. was nog niet zo eenvoudig. Tot ik dus dit huis vond in de etalage bij die bewuste makelaar. Ik had nog nooit van Rhenoy gehoord en wist niet eens waar het lag! Mijn voormalige buurvrouw wilde wel even op mijn kinderen  passen en mijn moeder wilde wel mee. Dus in de auto, op zoek naar Rhenoy. Volgens mij heb ik een halve wereldreis gemaakt want een Tom Tom bestond nog niet en binnendoorroute's durfde ik niet te nemen. Na een klein uurtje had ik het dorpje en de betreffende straat gevonden. En toen stonden er twee identieke huizen te koop.... welke was het nou? Aangezien ik geen bezichtigingsafspraak had gemaakt waren beide huizenverkopers niet thuis en stond ik een beetje beteuterd op straat. En dan komt het karakter van zo'n dorpje opeens naar boven. De buurvrouw van één van de te koop staande huizen ziet ons staan en vraagt of ze iets voor ons kan doen? Ik vertel haar het doel van mijn komst en zonder aarzelen nodigt ze me binnen uit zodat ik in haar huis kan kijken. "Het zijn toch dezelfde huizen en dan heb je vast een indruk."

Op slag ben ik verliefd op die ruime woonkamer met grote ramen waar het zonlicht door naar binnen stroomt. Dit heb ik zo gemist in mijn oude huis! Slechts 1 niet zo groot raam in de woonkamer en ook nog eens op het westen. Ik bedenk me geen moment, dit gaat het worden! Eenmaal weer thuis bel ik meteen de makelaar en regel een afspraak voor bezichtiging van beide huizen. We kochten het huis met de grootste tuin.
En dan zijn er zomaar al 27 jaar voorbij. Het huis heeft in die 27 jaar een metamorfose ondergaan. Zo'n beetje elke ruimte is wel verbouwd, van de zolder tot aan de kruipruimte. Onze kinderen zijn inmiddels volwassen en twee van de drie hebben al geruime tijd een eigen stek. Er woont nog 1 zoon thuis en sinds 5 jaar een neef die nu in Utrecht studeert. En weet je, ik heb heus wel eens gedacht aan verhuizen.  Een groter huis.... een kleiner huis, uiteindelijk toch maar niet.
We hebben mensen zien gaan en komen in de straat. Toch wonen er nog veel van de eerste buurtjes. Maar nu wordt er sinds kort een nieuwbouwwijk gebouwd en hebben sommige bewoners van De Brink besloten om hun oude dag in een nieuw huis te gaan slijten. Ik pas! Mij mogen ze hier wegdragen. Alleen al het idee dat ik al die meuk, die we in 27 jaar vergaard hebben, moet gaan sorteren en inpakken of weggooien. Het zweet breekt me uit als ik alleen al aan die twee schuren denk. Per slot van rekening ben ik geen 30 meer, zijn de meeste van mijn dromen vervuld en ben ik allang niet meer vitaal. De dromen die ik nog heb, droom ik lekker in mijn oude vertrouwde slaapkamer met de volle kasten. En als ik de trap niet meer op kan, dan plaatsen we een lift.
Genietend zit ik aan tafel in het warme zonlicht, wat wil ik nou nog meer? Het huis past als een paar oude maar heerlijk lopende schoenen. Ik ken elk geluidje en vind blindelings in het donker mijn weg.
Ik hoop dat ze gelukkig worden in hun nieuwe huis, die oude buurtjes. Ik blijf zitten waar ik zit!