tag:blogger.com,1999:blog-48433112474050947352024-02-22T22:45:36.728-08:00Van de hak op de takMarianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.comBlogger49125tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-25239272710411034942022-06-26T08:49:00.002-07:002022-06-26T08:49:33.275-07:00<p> Too Good To Go</p><p><br /></p><p>Sinds een maand of vier heb ik een nieuwe hobby. Of moet ik spreken van een verslaving? Hobby's kunnen aardig verslavend zijn dus ik spreek dan toch maar van een hobby. Too Good To Go is een concept om voedselverspilling tegen te gaan, dat concept is me met de paplepel ingegoten door (groot) ouders die de hongerwinter in Rotterdam mee hebben gemaakt, dus op mijn lijf geschreven. Even voor degene die het concept niet kennen: je download een app op je smartphone en het wijst zichzelf. </p><p>Ik kwam op het spoor van dit gebeuren door een Facebookgroep waar ik lid van ben wegens een andere hobby. Ja ook die hobby heeft met voedsel te maken ( natuurlijk!) namelijk 'slowcooking'. Slowcooking doe je op het fornuis op een sudderplaatje, petroleumstel of in een speciaal daarvoor ontwikkelde elektrische pan. Wel zo handig die pan gezien de gasprijzen van tegenwoordig! Iemand in die groep plaatste een berichtje waarin ze sprak over TGTG en mijn interesse was meteen gewekt. De app geïnstalleerd op mijn telefoon en al snel had ik mijn eerste 'magicbox' te pakken bij het plaatselijke La Place restaurant. Niet verkeerd voor E4,99 maar met een gezin zou ik hier toch niet aan beginnen. Zo'n overgebleven lunchpakket is hooguit toereikend voor 2 personen en dan wordt het nog vechten om die ene smoothie! Na wat 'bladerwerk' in de app zag ik dat er verschillende supermarkten, bakkers en zuivelbedrijven meededen dus was het zaak om daar eens een pakket te scoren. Om klokslag 19.00 uur zit ik klaar met de app geopend om bij een supermarkt de broodbox te scoren voor E 3,33, bij een andere supermarkt ( die al 10 jaar nummer 1 staat v.w.b. groente&fruit) de zogeheten groente&fruitbox voor E 2,99 en bij weer een andere supermarkt de beroemde Magicbox, die 4,8 sterren heeft gescoord, voor E4,99. De TGTG engeltjes zijn met mij want ik heb ze alledrie binnen 5 minuten! Nu wordt het spannend, ik kan die boxen pas de volgende dag ophalen en ik heb geen idee wat ik kan verwachten. De volgende ochtend rijd ik eerst naar Leerdam voor de broodbox. Er stond vermeld dat ik zelf een tas mee moest brengen. Nu had ik geen idee wat ik kon verwachten voor E 3,33 ook al zou de oorspronkelijke waarde rond de tien euro liggen, ik had dus zo'n klein opvouwbaar stoffen tasje meegebracht. Eenmaal binnen bij de servicebalie zag ik van die grote broodkratten staan met hele en halve broden, zakken bollen en nog wat aanverwante artikelen. In de veronderstelling dat ik van elk iets mee krijg meld ik me bij de medewerker die meteen om mijn tassen vraagt. Tassen? Blijkt dat ik de inhoud van zo'n volle krat meekrijg! Holy Moses! Dat wordt drie keer lopen! Eenmaal thuis bekijk ik mijn 'buit, en ben zo blij als een klein kind....voor een maand brood gescoort voor driehonderdrienendertig eurocenten. Gelukkig hebben we vorig jaar een extra vriezer aangeschaft, die nu meteen voor het grootste gedeelte gevuld is met brood. Om 1 uur 's middags kan ik de volgende box ophalen, inmiddels iets wijzer neem ik een grotere boodschappentas mee. Ook hier worden mijn verwachtingen vér overtroffen! Tjonge werk aan de winkel, de verse groenten vries ik zoveel mogelijk in, zelfs de 9 avocado's verdwijnen in stukjes in de diepvries. Ben ik blij met mijn eerdere aanschaf van een vacumeerapparaat! Zo nemen de pakketjes minder ruimte in. Nog 1 box te gaan! Om half zes sta ik pontificaal bij de derde supermarkt en krijg een volgepakte papieren tas mee. Ik ben sprakeloos! Vlees, groente, zuivel, brood en als klap op de vuurpijl 4 tompoezen! De verslaving is geboren!</p><p>Inmiddels ben ik zover dat ik een beetje uitkien waar ik welke pakketten bestel, het liefst gecombineerd met andere bezigheden/boodschappen. Het is natuurlijk absoluut niet rendabel om van het ene naar het andere dorp te rijden voor 1 pakket, gezien de benzineprijzen sla ik dan helemaal de plank mis als het om besparing gaat. Dat ik bespaar op mijn wekelijkse budget voor boodschappen is al na een maand zichtbaar! Twee vliegen in één klap zogezegd! Al sla ik soms nog wel eens de plank mis als het om hoeveelheden gaat! Zo zag ik bij de kaasboerderij in weer een ander dorp óók 'magicboxen' online komen. Nieuwsgierig reserveer ik er 1 en kan hem al dezelfde dag ophalen. Heppie de peppie stap in in mijn 'Pindaatje" en leg de 8 km fluitend en zingend af. Na even zoeken ( want Google maps heeft het niet altijd bij het juiste eind) arriveer ik bij een prachtige zuivelboerderij met een nog mooiere boerderijwinkel. Ik meld me bij de balie en een enthousiaste dame duikt de koeling in om even later met een fikse krat weer tevoorschijn te komen. De krat wordt op de toonbank leeg gemaakt en ik moet een paar keer slikken...zovéél?? 4 liter volle melk...zo van de buiten grazende koeien, 2 liter karnemelk, 1 liter chocolademelk, 4 liter vanillevla, 1 liter frambozen en 1 liter chocolade vla, 2 bakken kwark en om nog enige variatie aan te brengen 1 mooi zakje cakemix in de smaak bitterkoekjes en een flink stuk belegen boerenkaas. Alweer moet ik 2 keer naar mijn auto lopen. Beduusd reken ik het statiegeld voor de glazen flessen af en ondertussen maakt mijn brein overuren...hoe gaan we dit binnen afzienbare tijd opdrinken/eten en hoe lang zou het nog houdbaar zijn? Gelukkig komt mijn broer het weekend logeren, die tankt met gemak wel een paar liter karnemelk weg en ook de vla vormt geen probleem. Een paar dagen later zie ik iets dat ik sinds mijn kindertijd niet meer heb gezien! Op de flessen volle melk heeft zich een vier tot vijf centimeter dikke laag room gevormd die ik af kan scheppen en opklop tot heerlijke slagroom. Over de houdbaarheid had ik me ook geen zorgen hoeven maken, ook al staat er een 'tht' datum op, zolang je de flessen niet opent kun je ze nog wel een week goed houden in de koelkast, dus alles is zonder verspilling in onze buikjes verdwenen. Inmiddels heb ik mijn weg naar de boerderijen in de buurt ook aardig gevonden dus haal ik er ook gewoon melk, zonder TGTG.</p><p>Inmiddels weten man en zoon ook al wanneer er pakketten gehaald gaan worden. Op de vraag; wat eten we vandaag?" krijgen ze een lachje en een schouderophalen als antwoord. Dan is het duidelijk....we eten wat er in een pakket zit. En van het één komt altijd het ander! Naast een slowcooker zou het soms ook wel makkelijk zijn ( gezien de inhoud van de gescoorde pakketten) om een multicooker te hebben. Dan duurt het niet zolang voordat we eten op ons bord hebben. Dus, alsof het zo moest zijn, werd er weer een berichtje gedeeld dat de multicookers in de aanbieding waren en voordat ik het wist had ik al besteld en betaald. Zo gaat dat ook als ik de TGTG app open en al die 'roepende' magic, zuivel en broodboxen zie staan. K(l)ik ik heb je! De afgelopen maand heb ik de app van mijn telefoon gekieperd, de vriezers en koelkast puilen uit, daar past niks meer bij. Eerst opeten en dan pas weer "Too Good To Go-en" Maar zoals een echte verslaafde ook wel weet....dat duurt niet lang, het eerste vak in de vriezer was leeg en dus stond op 'magische' wijze de app weer op mijn telefoon en had ik de eerste box alweer te pakken. Misschien moet ik mijn telefoon een poosje achter slot en grendel plaatsen!</p><p><br /></p>Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-11533060579545996542022-06-25T15:25:00.003-07:002022-06-25T15:25:46.633-07:00<p> <span style="color: var(--primary-text); font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Toeval of niet.</span></p><div style="font-family: inherit;"><div class="" dir="auto" style="font-family: inherit;"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc ihqw7lf3 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_4z" style="font-family: inherit; padding: 4px 16px 16px;"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg" style="display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px;"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d" style="font-family: inherit; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v b1v8xokw oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto" style="color: var(--primary-text); display: block; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; overflow-wrap: break-word; word-break: break-word;"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Als je ruim 5 jaar niet geschreven hebt, voelt het wat onwennig om de woorden die in je hoofd ronddansen, via je vingers, op "papier" te krijgen. Het is niet zo dat ik het niet geprobeerd heb. Veel pogingen strandde al na een tiental zinnen en ik weet ook niet of dit stukje uiteindelijk af zal komen. Toch probeer ik het weer. Na zoveel aanmoedigingen uit mijn omgeving ben ik het bijna aan hun en mezelf verplicht om te proberen mijn "writer's block" te doorbreken. Het allerlaatste duwtje kwam in de vorm van een boek. Het boek van Ton Schipper ( Ton sur Ton) waarin hij een plaatsje ingeruimd heeft voor mijn laatste verhaaltje. Tijdens het lezen van de eerste verhaaltjes voelde ik al dat er iets gebeurde in mijn 'schrijversbrein'. Even waande ik me terug in de tijd van Hyves. Het platform waar ik voor het eerst mijn schrijfsels plaatste. Maar al verder lezend plopte de ene na de andere jeugdherinnering naar boven en verbaasde ik me weer over het 'toeval' dat ons op elkaars pad geplaatst heeft. Om te weten waar dit over gaat plaats ik hier het verhaal zoals het in Ton's boek opgenomen is.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Familie</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Zo'n 8 jaar geleden zette ik, op aandringen van een emigrerende vriendin, mijn eerste stappen in de wereld van de social media. Hyves om precies te zijn. In eerste instantie snapte ik er nog niet veel van maar al snel begreep ik dat ik door het toevoegen van vrienden een erg makkelijke en leuke manier van contact maken had gevonden. Door diezelfde vrienden werd ik ook op het spoor van de 'bloggers' gezet en breidde mijn vriendenkring zich gestaag uit, Heerlijk vond ik het om een nieuwe wereld te ontdekken, de blogs van vrienden én niet vrienden te lezen. Nog maar een jaar daarvoor was mijn moeder overleden en het gemis was zo pijnlijk aanwezig daar kon zelfs mijn prachtige kleindochter, waar ik drie volle dagen per week op paste, geen verandering in brengen. Maar door het lezen van verhalen van anderen kon ik mezelf even verplaatsen in een andere wereld en het verdriet naar de achtergrond duwen. Heel voorzichtig begon het te kriebelen, eigenlijk wilde ik zelf ook graag schrijven en vertellen wat me bezig hield. Schrijven is voor mij veel gemakkelijker dan praten! Maar om ook daadwerkelijk mijn gedachtespinsels te delen via internet, dat heeft nog wel een jaartje geduurd.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Inmiddels was ik wel veel vrijer geworden en nodigde links en rechts 'bloggers' uit zodat ik meteen hun nieuwe schrijfsels kon lezen zodra ze geplaatst waren. Onder die nieuwe vrienden een man genaamd Ton Schipper. Zijn blogs raakten vaak een snaar in mijn hart en uiteindelijk durfde ik ook regelmatig een reactie te plaatsen onder zijn vertelsels. Op een dag plaatste hij een foto van zichzelf , een foto van heel wat jaartjes geleden. En opeens werd ik getroffen door de gelijkenis tussen hem en en mijn neef Simon. Grappig dat een volslagen vreemde op je bloedeigen neef lijkt. In diezelfde periode durfde ik het ook eindelijk aan om zelf blogs te plaatsen, meestal waren het gewoon mijn dagelijkse beslommeringen en verslagen van mijn oppasdagen. Maar soms ook wel eens een fantasieverhaal, al waren die verhalen altijd wel doorweven met herinneringen en ervaringen van mezelf. Ton reageerde steevast op mijn blogs, vooral de blogs over mijn moeder. Hij vertelde dat zijn moeder op jonge leeftijd was overleden en stukje bij beetje werden onze gesprekken wat persoonlijker. Op een dag plaatste ik wat foto's van de schilderijen van mijn vaders hand. Voornamelijk Rotterdamse haven- en stadsgezichten. De foto van één schilderij in het bijzonder had zijn aandacht getrokken, het was precies het uitzicht dat hij vanuit zijn ouderlijk huis had gehad, een schip en daarachter een stukje 'sky-line' van Rotterdam. Dat schilderij wilde hij graag ooit aan zijn muur hebben! Inmiddels noemde ik hem gekscherend 'mijn grote broer' en hij mij liefkozend zijn 'kleine zusje'. Het voelt vreemd vertrouwd tussen ons, alsof we daadwerkelijk familie zijn.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Hyves verdween en daarvoor in de plaats kwam Facebook. Ondanks het feit dat Facebook een stuk vluchtiger en onpersoonlijker is dan Hyves, vond ik gelukkig al snel veel van mijn 'oude' Hyves (schrijf) vrienden terug. Helaas op Facebook geen blogs al is er wel een mogelijkheid om notities te plaatsen of een aparte pagina aan te maken. Maar het voelt niet hetzelfde en ik parkeerde mijn schrijfhobby maar een poosje in de kast. Ook van Ton las ik geen stukjes meer maar daarentegen las ik wel zijn boeken ( drie inmiddels) en genoot van zijn zo herkenbare manier van schrijven. Ons contact is niet meer zo als toen op Hyves al blijven we meer dan 'vluchtige' vrienden. We sturen elkaar steevast een handgeschreven kerstkaart. Dat doet me opeens denken aan die eerste kaart die ik hem stuurde! Al wat ik van hem wist was dat hij in Ridderkerk woont en zijn voor en achternaam. Met die gegevens ging ik aan de slag op Google en al snel had ik een adres. De kaart werd verstuurd en een dag of vier later kreeg ik een berichtje van Ton. Hij was zo verrast dat zijn vader een kerstkaart had ontvangen die eigenlijk voor hem bestemd was! Tja...dat kan dus gebeuren, ik stuurde de kaart naar Ton sr ipv naar Ton jr. maar de kerst en nieuwjaarswensen waren er niet minder om!</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">En dan krijg ik een berichtje van Ton dat zijn vader is overleden, ik voel met hem mee!! Net voor dit overlijden was zijn tweede boek naar de drukker en dat tweede boek heet "Pa" en is gevuld met jeugdherinneringen en verhalen over Ton's vader. Op de dag dat Ton sr naar zijn laatste rustplaats gaat deelt Ton jr zijn boek uit aan de genodigden. Ook ik kreeg zijn boek, via de post. Het boekje bracht soms tranen en glimlachjes omdat ik zoveel herkende in het leven van toen. Dankjewel lieve grote broer omdat je zoveel prachtige herinneringen tot leven wekt! Het boekje ligt steevast op mijn nachtkastje, naast een stapel andere boeken. Soms lees ik er een stukje in en reis eventjes terug in de tijd.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Tijdens ons jarenlange contact, komen soms zaken aan de orde waar je niet met iedereen over praat. Zoals het feit dat we allebei Joodse voorouders hebben. Grappig, allebei aan de moeders zijde. En dan krijg ik een mailtje waarin hij verteld dat hij bezig is met een nieuw boek. Deze keer duikt hij in het verleden en dan met name die van de Joodse voorouders. Gekscherend zeg ik nog; Stel je voor dat je ontdekt dat we daadwerkelijk familie zijn!! We lachen er allebei om want dat, naast alle andere "toevallige" raakpunten, zou gewoon te gek voor woorden zijn. Om alvast in de stemming te komen, stuurt hij één van de verhalen voor zijn nieuwe boek, mee. Met een glimlach op mijn gezicht begin ik te lezen. Bij één van de eerste regels denk ik al: " Het zal niet waar zijn...alwéér een raakpunt erbij". Ton's moeder, dochter van een Joodse vader en een niet Joodse moeder, nét als mijn moeder. Nou is de kans daarop natuurlijk wel 50%. Grinnikend lees ik verder totdat ik de naam zie staan van Ton's overgrootmoeder en mijn hart een slag overslaat. Ik kan het bijna niet geloven maar het staat er echt! Dientje Gompel-Hofstede. Hofstede is de meisjesnaam van mijn moeder. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Snel stuur ik hem nog een berichtje voordat hij vertrekt naar Zwitserland en als antwoord krijg ik een soort stamboom toegestuurt ( uit het gemeentearchief van Rotterdam) met zoveel herkenbare namen dat ik ter plekke weet dat dit geen toeval meer is....toeval bestaat niet toch? </div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Diezelfde avond kruip ik achter de computer en duik het Rotterdamse gemeentearchief in en ik hoef niet lang te zoeken; Ton's overgrootmoeder is de zus van mijn betovergrootvader. De bloedband is een feit, al is ie dan wel aardig verdund. En dan bedenk ik dat de kosmos, het universum of wie/wat dan ook, absoluut gevoel voor humor heeft. Want zeg nou zelf, dit is toch wel een heel bijzondere manier om familieleden met elkaar in contact te brengen! </div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Je zou denken dat het vat 'toevalligheden' na de ontdekking dat we daadwerkelijk familie zijn, wel uitgeput is. Niets is minder waar! Ton had me in diezelfde periode nog een mailtje gestuurd dat op onverklaarbare wijze in een zwart gat beland was. Ik heb het nooit gezien, noch geopend. Nadat hij anderhalve week geleden zijn boek naar mij toegestuurd had, herinnerde hij me aan dat mailtje en ik heb mijn postvak uitgemest. Ja verhip, gevonden! Na het lezen moest ik onbedaarlijk lachen! Dit kon niet waar zijn! Ton had me een ledenlijst gestuurd van een koor waar hij ooit gezongen had. Op die ledenlijst stond een heel bekende naam, namelijk die van mijn neef! Ja dezelfde die zo op Ton leek tijdens zijn jonge jaren! Hebben ze dus gewoon gezellig samen in een koor gezeten zonder te weten wat we nu weten. Maar dat was nog niet alles, Ton's zus blijkt op Facebook bevriend te zijn met mijn andere neef ( de broer van eerstgenoemde) je gelooft het toch niet!! En dan lees ik in Ton's boek verder en zie het woord "Spangen" staan. Kippenvel over mijn hele lijf! In Spangen ben ik opgegroeid op de Bilderdijkstraat. Ton's moeder blijkt ook opgegroeid in Spangen op de Multatulistraat ( waar ik regelmatig kwam omdat onze achternicht daar woonde) Al lezend verweven mijn jeugdherinneringen zich met de zijne. Hoe wonderlijk kan het toch zijn. En dan herinner ik me opeens Ton's mailtje dat hij me stuurde nadat ik hem mijn ( bovenstaande) verhaal had toegestuurd:</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Je hebt mijn dag goed gemaakt. Wat een prachtig verhaal. Natuurlijk ken ik de feiten, maar zoals jij alles beschreven hebt, ontroert het mij en heb ik een zakdoek nodig om de tranen te deppen. 'Simon, het schilderij van je vader, de stamboom, onze moeders, de kerstkaart'... alles gebundeld tot één uniek verhaal, prachtig!!</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Hoewel ik inmiddels 3 boeken heb uitgebracht, twijfel ik toch elke keer weer of de verhalen welke goed genoeg zijn, of er wel lezers voor te vinden zijn... aangezien het toch een aardige investering is. Ik word dan heen en weer geslingerd tussen wel of niet verder schrijven, wel of niet uitbrengen.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Soms zijn er mensen die je net dat zetje geven (meestal is dat Marion) om verder te gaan.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Vandaag ben jij dat. Door zo'n bijzonder verhaal stimuleer je mij ook weer om verder te schrijven en mijn nieuwe bundel aan te vullen. </div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ik begin meteen.... "</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Mijn verhaal stimuleerde hem om verder te gaan en zijn boek heeft mij weer over de streep getrokken. Misschien begin ik het te snappen.....toeval bestaat niet!!</div></div></span></div></div></div></div></div><div class="ecm0bbzt aglmviwh dati1w0a ihqw7lf3 def1xbws mkjtxrlb o9f14d3k hqeojc4l i1fnvgqd lhclo0ds btwxx1t3 j83agx80 l6v480f0 s1tcr66n bq4bzpyk" style="border-bottom: 1px solid var(--divider); border-top: 1px solid var(--divider); display: flex; flex-flow: row wrap; font-family: inherit; margin: -1px; padding: 4px 14px 16px 16px; place-content: flex-start space-between;"><div class="oajrlxb2 g5ia77u1 qu0x051f esr5mh6w e9989ue4 r7d6kgcz rq0escxv nhd2j8a9 nc684nl6 p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql l9j0dhe7 abiwlrkh p8dawk7l lzcic4wl" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; border-color: initial; border-radius: inherit; border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; user-select: none;" tabindex="0"><div class="n8tt0mok n1l5q3vz" style="font-family: inherit; margin-top: 12px; padding-right: 2px;"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg" style="display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px;"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d" style="font-family: inherit; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v lrazzd5p oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto" style="color: var(--primary-text); display: block; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; font-weight: 600; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; overflow-wrap: break-word; word-break: break-word;"><br /></span></div></div></div></div></div><div style="font-family: inherit;"><div class="stjgntxs ni8dbmo4 l82x9zwi uo3d90p7 h905i5nu monazrh9" data-visualcompletion="ignore-dynamic" style="border-radius: 0px 0px 8px 8px; font-family: inherit; overflow: hidden;"><div style="font-family: inherit;"><div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"><div style="font-family: inherit;"><div class="tvfksri0 ozuftl9m" style="font-family: inherit; margin-left: 12px; margin-right: 12px;"><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 pfnyh3mw i1fnvgqd gs1a9yip owycx6da btwxx1t3 ph5uu5jm b3onmgus e5nlhep0 ecm0bbzt nkwizq5d roh60bw9 mysgfdmx hddg9phg" style="align-items: stretch; box-sizing: border-box; display: flex; flex-flow: row nowrap; flex-shrink: 0; font-family: inherit; justify-content: space-between; margin: -6px -2px; padding: 4px; position: relative; z-index: 0;"><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 cbu4d94t d2edcug0 hpfvmrgz rj1gh0hx buofh1pr g5gj957u n8tt0mok hyh9befq iuny7tx3 ipjc6fyt" style="box-sizing: border-box; display: flex; flex-direction: column; flex: 1 1 0px; font-family: inherit; max-width: 100%; min-width: 0px; padding: 6px 2px; position: relative; z-index: 0;"><div aria-label="Stuur dit naar vrienden of plaats het op je tijdlijn." class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 mg4g778l pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso l9j0dhe7 i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql pq6dq46d btwxx1t3 abiwlrkh p8dawk7l lzcic4wl" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; background-color: transparent; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-radius: inherit; border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline-flex; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s rnr61an3" data-visualcompletion="ignore" style="background-color: var(--hover-overlay); border-radius: 4px; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: opacity; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></div></div></div></div></div></div><div class="cwj9ozl2 tvmbv18p" style="color: #1c1e21; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; margin-bottom: 4px;"></div></div></div></div>Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-7406193879883380972018-10-01T03:34:00.002-07:002018-10-01T03:34:45.334-07:00Doe mij maar een allergietje of twee....of drieJanuari 2018<br />
<br />
De afgelopen maanden zijn redelijk verlopen qua maag- en buikklachten. Een flesje Iberogast doet wonderen. Al ben ik de laatste tijd wel vermoeider dan voorheen. Het lijkt wel alsof mijn energiepeil met de dag afneemt. Ik kan op elk moment van de dag wel slapen en na een maaltijd kan ik mijn ogen sowieso niet meer open houden. Achteraf gezien heb ik hier al veel langer last van maar weet ik het aan mijn schildklieraandoening ( Hashimoto).<br />
<br />
Het is tijd voor mijn periodieke bloedonderzoek en de uitslag is niet verrassend, ik moet het schildklierhormoon wat ophogen. Na de ophoging voel ik me ellendiger dan ervoor. Hartkloppingen, maag en buikpijn, opgeblazen gevoel en ik zit gewoon echt niet lekker in mijn vel. Ik besluit om eens op te letten wat er gebeurt als ik bepaalde voedingsmiddelen gegeten heb. Al snel heb ik duidelijkheid. Zodra ik brood of pasta eet, zakt mijn energielevel naar 0,0 en beginnen mijn darmen te rommelen, het lijkt wel oorlog daarbinnen. Het zal toch niet?? "Google is your friend". Ik neem een kijkje op de schildklierpagina en lees een artikel over auto-immuun aandoeningen. Heb je er 1 dan volgen er meer! Ik maak maar weer een afspraak bij de huisarts en mag meteen even door naar de poli. Testje hier, testje daar en dan is het zonneklaar! Gluten intolerantie! Gloeiende gloeiende!! Naast lactose nu ook gluten vermijden. Het wordt nu wel een beetje ingewikkelder om een maaltijd in elkaar te flansen. Allereerst maar een zoektocht naar 'eetbaar' brood, ik probeer verschillende merken, bak zelfs zelf ook nog iets maar ik vind het niet te nassen. Uiteindelijk vind ik het brood van Appie Happie nog het beste uit de test komen. Ook het glutenvrije assortiment andere producten is daar redelijk uitgebreid. Het kost je een godsvermogen maar dan heb je ook wat!<br />
<br />
En dan gaan er weer wat weken voorbij. Dankzij een streng gluten- en lactosevrij dieet voel ik me wel beter maar echt optimaal is het nog niet. Ook qua gluten ga ik regelmatig de mist in, lees etiketten niet goed en breng weer een paar uur op het toilet door. En dan breekt de zomer aan, niet zomaar een zomer! Bloedheet! En als ik ergens niet tegen kan is het wel hitte. Ik zwel op als een ballon, houd liters vocht vast en ben niet vooruit te branden! Eetlust heb ik nauwelijks en ik leef op fruit, water en sla. Dan zou je verwachten dat ik kilo's afval....nee hoor, ik kom kilo's aan! Mijn nieren zijn niet zo best, ik heb hoge bloeddruk en natuurlijk die schildklier ellende. Ik krijg steeds meer last van mijn maag en darmen en uiteindelijk is er niets meer wat nog werkt. Na elke hap voedsel crepeer ik van de maagpijn die uitstraalt naar mijn buik en rug. Ik weet het niet meer, zelfs Iberogast doet helemaal niets meer. Wéér naar de huisarts! En dan heb ik een nieuwe huisarts, in opleiding maar dat maakt mij niet uit. Ze luistert naar mijn klachten, onderzoekt mijn buik en maagstreek. Leest mijn dossier en trekt een conclusie. De maagbacterie is nu een jaar onbehandeld gebleven en vlgs haar is dàt de boosdoener. Tja, dat kan best maar penicilline is geen optie. Ze gaat op zoek naar een alternatief en na een week belt ze me hoogstpersoonlijk terug. Ze heeft iets gevonden!<br />
<br />
Ook dit is een kuur van twee soorten bacteriedoders ( en Omeprazol om de maagzuurproductie af te remmen) alleen dit werkt iets anders en misschien niet zo goed maar het is het proberen waard. En passant meld ik haar dat ik er inmiddels nog een allergie bij gekweekt heb. Histamine! Glutenvrije pasta met lactosevrije roomkaassaus waarin vlokken zalm en garnalen zorgden ervoor dat ik onder de gigantische jeukende bulten kwam te zitten. Twee dagen later een vers gekookt champignonnensoepje deed de rest. Ik krab me helemaal open! Toch start ik met de medicijnen in de hoop dat mijn maag- en buikpijn afneemt. Twee dagen later ben ik zo ziek als een hond! Maar ik houd vol! Dag na dag mik ik ladingen pillen naar binnen in de hoop dat het zoden aan de dijk zet. Je weet tenslotte maar nooit, misschien verdwijnen die ellendige allergieën dan ook wel. Want ondanks dat er best veel vervangende producten zijn droom ik soms ( echt waar!) van een heerlijke snee bruin brood met roomboter en jonge kaas. Of zomaar een slagroompunt of Bossche bol. Een kroket!! Ik ben best creatief met voedsel want ik houd van koken maar soms even niet!<br />
<br />
Na een week pillen slikken voel ik me langzaam beter worden. De bacteriedoders zitten erin, nu nog vier weken Omeprazol slikken en dan weer testen. Het gaat steeds beter. Ik krijg weer meer energie, slaap gemiddeld 7 uur per nacht en overdag niet meer. Dat gaat de goede kant op! Helaas dient de volgende allergische reactie zich aan. Suiker! Gisteren heb ik stoofpeertjes gemaakt en gegeten. Na een half uur begon het gedonder. Rommelende darmen en wind ..... heel veel wind! Stormkracht 11 of 12....de hele nacht door. Het dekbed bolde op als een zeil op volle zee. Wanneer houdt dit in hemelsnaam op? Volgende week mag ik weer bloed en andere lichaamssappen etc gaan doneren. Ik ben benieuwd of de Helicobacter het loodje heeft gelegd. En dan vraag ik maar een verwijskaart voor iets of iemand die verstand heeft van auto-immuunziekten en allergieën want ik word hier een beetje tureluurs van!<br />
<br />
wordt vervolgdMarianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-77476264333757681432018-10-01T02:00:00.003-07:002018-10-01T02:03:41.374-07:00Doe mij maar een allergietje of twee...of drieJuli 2017<br />
<br />
Onze weekendtassen zijn ingepakt en ik verheug me op een lang weekend aan zee. Zandvoort om precies te zijn. We vertrekken lekker vroeg zodat we lang kunnen genieten, gelukkig werkt het weer ook mee. Eenmaal aangekomen brengen we onze tassen naar de besproken hotelkamer en genieten alvast van het uitzicht, het hotel ligt 50 stappen vanaf het strand, mijn minivakantie kan al niet meer stuk.<br />
<br />
We pakken onze tas uit en besluiten om maar meteen het strand op te gaan. Heerlijk, mijn blote voeten in het zand. Met mijn schoenen in de hand wandelen we langs de vloedlijn richting het ´dorp´om daar aangekomen een strandtentje op te zoeken waar we iets kunnen drinken en eten. So far so good. ´s Avonds eten we in het hotel en als nagerecht kies ik een kaasplankje met diverse soorten Nederlandse en Franse kazen. Een mooie afsluiter van een heerlijk diner en een prachtige dag.<br />
<br />
De volgende ochtend aan het ontbijt merk ik dat de koffiemelk bedorven is, tenminste ... dat denk ik. Ik word misselijk en besluit om in plaats van koffie dan maar thee te drinken. We gaan gezellig naar Zandvoort centrum en bekijken de winkeltjes. Het strand blijft trekken dus belanden we wederom bij een gezellig strandpaviljoen voor koffie met iets lekkers. Alweer bedorven melk? Na twee slokken koffie komt mijn ontbijt omhoog en ik laat het taartje onaangeroerd op tafel staan.<br />
<br />
De rest van het weekend vermijd ik koffie met melk, kaas en toetjes. Misschien een virusje onder de leden? Eenmaal thuis denk ik er niet meer aan totdat ik een snee brood met jonge kaas eet en met een sneltreinvaart naar het toilet moet. Overgeven en diarree tegelijk! Hier klopt iets niet! Ik leg al snel het verband met de kaas en om het even uit te testen neem ik een glas melk. Bingo....maar dan zonder prijs! Om zekerheid te krijgen maak ik een afspraak bij de huisarts die meteen wat onderzoekjes laat doen. Binnen een week heb ik de uitslag maar die is toch even anders dan ik bedacht had. Een actieve Helicobacter Pylori (maagbacterie) infectie. Even een kuurtje antibiotica halen. Ohhh dat gaat niet lukken want ik ben allergisch voor penicilline. Vlgs de apotheek MOET ik het kuurtje toch meenemen en innemen want de huisarts heeft het voorgeschreven. Ik sta perplex. Ik neem het doosje pillen mee naar huis en nog voor ik de buitendeur van het slot kan draaien hoor ik de telefoon binnen overgaan. De assistente van de huisarts. "U mag die pillen niet innemen hoor!!" Nee natuurlijk neem ik die pillen niet in, ik ben niet gek! Ergens in het verleden ( zo'n 20 jr geleden) is iemand vergeten op te schrijven dat ik met een allergische reactie in het ziekenhuis beland ben. Beetje jammer.<br />
<br />
Ik besluit om dan maar lactose vrij te gaan eten en drinken, de maagbacterie laat ik maar even voor wat het is. Vlgs de huisarts is het moeilijk om deze te bestrijden zonder antibiotica. In mijn achterhoofd heb ik het idee dat het misschien nog vanzelf overgaat, ik heb tenslotte mijn hele leven ( 59 jaar) gewoon melkprodukten gegeten en gedronken. Beetje naïef misschien?<br />
Ondanks wat 'missers' blijkt het lactose vrije dieet nog redelijk te doen en al snel ben ik er aan gewend. Heb ik natuurlijk ook de "mazzel" dat steeds meer mensen lactose- en glutenvrij gaan eten/drinken. In de supermarkt zijn redelijk wat lactosevrije produkten te scoren, helaas wel vaak 2 x zo duur. Soms probeer ik wel eens iets mét lactose, alleen als ik thuis ben en het toilet vlakbij is. Helaas...het gaat niet vanzelf over.<br />
<br />
wordt vervolgd<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-30410649598472547012017-05-01T07:06:00.001-07:002017-05-01T07:07:26.270-07:00Kinderen...een bron van...<p dir="ltr">Het begint al op het moment dat je weet dat je zwanger bent, zorgen maken. Het eindigt nooit! Het lijkt allemaal zo heerlijk, je ontmoet een partner, kneutert een tijdje met zijn tweetjes rond en dan bedenken … laten we samen een kindje maken. Zo leuk!! Bij de ene lukt dat snel, bij de andere wat minder maar uiteindelijk raken we zwanger. Hoera! En dan begint het gedonder. De eerste zestien weken kan het nog mis gaan dus bij elke scheet die dwarszit denk je “Oh hemel nee!!” en vlieg je naar het toilet. Ben je eenmaal de twintig weken gepasseerd dan komt er een beetje rust in de tent maar niet voor lang. Echootje hier, echootje daar, is het wel een kind of ben ik zwanger van een alien? Gelukkig was dat in mijn tijd nog niet van toepassing, ik mocht slechts via een doppler apparaat de hartslag horen en daar bleef het bij. Al droomde ik ook wel eens dat ik zwanger was van een alien!</p>
<p dir="ltr"><b>Hoera … we hebben een baby!</b></p>
<p dir="ltr">En dan is die garnaal geboren, zit alles erop en eraan? Pffff gelukkig, weer een zorg minder. We kunnen eindelijk op die roze wolk gaan zitten. Ohhh dacht je dat? Nou vergeet het maar! Hij (of zij) huilt; vieze luier? Darmkrampjes? Niet genoeg gedronken? Teveel gedronken? Boertje dwars? Oh, mijn hemel waarom huilt dat kind? Elke gang naar het consultatiebureau is weer een spannend avontuur. Is hij/zij wel genoeg aangekomen, of teveel. Ontwikkelt hij/zij wel volgens het schema? Jeetje heeft die van jou al tandjes, die van mij is een half jaar ouder en nog niks, dat wordt een kunstgebit! Het gaat kruipen, lopen en praten. De ene wat eerder dan de ander, niks om je zorgen over te maken, toch? Waar blijft die roze wolk nou?</p>
<p dir="ltr"><b>Met vallen en opstaan</b></p>
<p dir="ltr">Ze groeien op, gaan naar school en dan begint de volgende fase. Met drie kinderen heb je drie keer zoveel kans op ongelukjes, pesten, leerproblemen en noem het maar op. De oudste deed het niet verkeerd maar was een robbedoes eerste klas. Vanaf het moment dat hij kon lopen zaten we bij de dokter. Hechting hier, gips daar en uiteindelijk een flink ongeluk waar we anderhalf jaar zoet mee zijn geweest. Nummer twee lag vanaf zijn 6de maand meer in het ziekenhuis dan in zijn eigen bed, dus ook daar hebben we menig slapeloos nachtje van gehad. En al redelijk snel werd ons vermoeden bevestigd, hij had ASS en daarbij ook nog hoogbegaafd. Dat levert ook de nodige zorgen op. Gelukkig hadden we ook nog een nummer drie, herkansing dus. Een voorspoedige zwangerschap, makkelijke bevalling en een voorbeeldig kind. Eindelijk een roze wolk!!</p>
<p dir="ltr"><b>Puberen en nog meer van die ongein</b></p>
<p dir="ltr">Vanaf het moment dat er brommers in het spel kwamen, deed ik helemaal geen oog meer dicht. Na de brommers een rijbewijs en dat deed er nog een schepje bovenop. Avondjes stappen, ’s nachts niet thuis komen, geen berichtje sturen. Laten we Gothic worden en compleet met zwarte nagellak, geverfd zwart haar en een ( op zijn zachts gezegd) vreemde kledingkeus door het leven gaan. Ik was als de dood dat het zinloze geweld een keer op onze zoon losgelaten zou worden.  We hebben het allemaal meegemaakt en overleefd. Onze dochter naar de disco (oudste broer als waakhond mee) vrijers met boeketten rozen voor de deur. Please please … trap er niet in, ze willen maar één ding!!  Hoe vaak heb ik verzucht; Ik wou dat ze groot waren!! En nu zijn ze groot en wat denk je? Ze planten zich voort en het hele verhaal begint weer overnieuw!!<br></p>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-54519253179286417082016-10-02T15:46:00.001-07:002016-10-02T15:53:53.365-07:00Ierland, deel 5<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmSIFyCBdD3If_xlYHw3ViAtci2Li_maXJvFy8bP4LlxggMmSD5Jg1VGRt0FVMcfuVUx7Lccmsyu2DfZmBVmN-md598Sj9k2ij342iaKV0xQgEmD011bhNjzL0V8o0l2QuT3OPMRTUMaU/s1600/20160906_100652.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmSIFyCBdD3If_xlYHw3ViAtci2Li_maXJvFy8bP4LlxggMmSD5Jg1VGRt0FVMcfuVUx7Lccmsyu2DfZmBVmN-md598Sj9k2ij342iaKV0xQgEmD011bhNjzL0V8o0l2QuT3OPMRTUMaU/s320/20160906_100652.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
Na een geweldige nacht en een heerlijk ontbijt ( pannenkoekjes met vers fruit) gaan we er vandaag een mooie dag van maken! Volgens Roisin 2 is Dingle echt de moeite waard maar we moeten wel opletten hoe we de route gaan rijden. Volgens haar kunnen we het beste met de klok meerijden ivm met de touringbussen. Die rijden namelijk ook met de klok mee. Teus begrijpt het meteen, smalle wegen en geen ruimte om elkaar te passeren in geval van tegenliggers dus, Roisin knikt! Ze kruist op de kaart een aantal bezienswaardigheden aan en hoopt dat het weer goed blijft zodat we eventueel met de boot het water op kunnen om Fungie ( de solitair levende dolfijn) te ontmoeten.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMV9FHHxqfI68NJY0W1UhjbtoyvYFj1dPsEzOOSUy5kZfKD3O6lZHmEQXwPYseyzpZqfOGuzVvgPVnInQdQryr4fu1lIGZgqiBJztRvbrUJs3dxbSy3DjD6FUBtKVpgLRSpSBQeaeEouY/s1600/Fungie_%25281483877277%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMV9FHHxqfI68NJY0W1UhjbtoyvYFj1dPsEzOOSUy5kZfKD3O6lZHmEQXwPYseyzpZqfOGuzVvgPVnInQdQryr4fu1lIGZgqiBJztRvbrUJs3dxbSy3DjD6FUBtKVpgLRSpSBQeaeEouY/s320/Fungie_%25281483877277%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Walvissen zullen we niet zien, daar is het 't seizoen niet meer voor. De zon schijnt maar je weet maar nooit dus we nemen onze jassen wel mee. Met volle buik en goede zin vertrekken we. Teus vertrouwt volledig op mijn navigeerkunsten en vindt mij lang niet zo irritant als de TomTom die we niet hebben ;-) Blij met de veer in mijn kont ga ik er eens goed voor zitten en spreid de kaart op mijn benen uit. Klaar voor de start?!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKM1a5jPX88kFJMja3LbbsOBQqO2Sy2FubiBWV-8EpLhvF5fnt0ow-6sSd7w2or1ARGMALOfSOB79aJzUXhTN8bapfIdfhPkZty1upiV5Mw3Vs6IEBFHCfNJH-vgYZpjVp-wdl5K1n5Ao/s1600/20160906_105012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKM1a5jPX88kFJMja3LbbsOBQqO2Sy2FubiBWV-8EpLhvF5fnt0ow-6sSd7w2or1ARGMALOfSOB79aJzUXhTN8bapfIdfhPkZty1upiV5Mw3Vs6IEBFHCfNJH-vgYZpjVp-wdl5K1n5Ao/s320/20160906_105012.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_ZsYGHpusU5n-G25ozq3yzEodaUZ2AIQLQi1Oga6zZrTv7AGujKL71R7NHfpr-VuXoHzxYfBl9rPhLEs6Y5ZH3VjkDtviL-E1r-jwTp_mOOTgqQ-Pz8pLwsVSDvmSh4g29uZ8nXjbfiY/s1600/20160906_105437.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_ZsYGHpusU5n-G25ozq3yzEodaUZ2AIQLQi1Oga6zZrTv7AGujKL71R7NHfpr-VuXoHzxYfBl9rPhLEs6Y5ZH3VjkDtviL-E1r-jwTp_mOOTgqQ-Pz8pLwsVSDvmSh4g29uZ8nXjbfiY/s320/20160906_105437.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
We hadden het eigenlijk niet beter kunnen treffen, Teus is gek op bergen en ik op de zee. In Ierland vindt je het alle twee! De route naar Dingle voert ons langs de kust en dwars door de bergen, mooi, mooier, mooist! Soms stoppen we langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten en de zorgen uit ons hoofd te laten waaien. We genieten allebei van onze vakantie en elkaar, zomaar kijken we elkaar even aan en pakken elkaars hand. Hoe fijn dat we dit kunnen delen! We vervolgen onze route en rijden met de klok mee het schiereiland op. Was het weer in Killarney nog zonnig en droog, hier begint het aardig bewolkt te raken en ik vrees het ergste. Hoe verder we richting 'punt' rijden hoe mistiger het wordt, vooral als de weg een flink stuk stijgt. Met andere woorden, Dingle is gehuld in nevelen en we zien er geen fluit van! Het enige wat we (soms) wel zien zijn de achterlichten van de auto die voor ons de smalle bergweg omhoog kruipt. Een voordeel, omdat het zo mistig is kan ik ook niet zien hoe hoog we zitten en hoe diep de afgrond naast me is. Ik zit de hele rit uit zonder mijn ogen dicht te doen! Halverwege de route langs de zuidelijke kust van Dingle, stoppen we bij een waanzinnig strand, enorme golven en enkele waaghalzen die proberen te surfen. Hier geen mist maar wel een giga stortbui, binnen 10 seconden zijn we tot op onze huid nat geregend.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgahE9mL6nI7cVO9y-mnnnKFhzBHENkGCNGihg53dA4e119SDBdkC3xVFDTYkWvoLeVeevhnb4KEPbP0_Qggwi3HofxEMDYeS7-otbGVWYjm42sP6N45NUzRLljoFrU-hhBiUT3EcRs29c/s1600/20160906_110334.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgahE9mL6nI7cVO9y-mnnnKFhzBHENkGCNGihg53dA4e119SDBdkC3xVFDTYkWvoLeVeevhnb4KEPbP0_Qggwi3HofxEMDYeS7-otbGVWYjm42sP6N45NUzRLljoFrU-hhBiUT3EcRs29c/s320/20160906_110334.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
We vervolgen onze weg en zigzaggen de berg weer op. En dan opeens staan we stil, geen flauw idee wat er aan de hand is totdat we stapvoets verder rijdend een stuk weg kunnen zien waar een touringbus probeert een haakse bocht te nemen. Na vijf keer steken heeft ie het voor elkaar maar dan doemt het volgende probleem op. Er komt een redelijke grote auto tegenin en van normaal passeren kan geen sprake zijn. De bus rijd aan de kant van de afgrond en gaat geen centimeter verder de kant in dan noodzakelijk. De tegenligger prakt zijn bolide tegen de bergwand aan en uiteindelijk, na veel geschuur ( ik ben zooooo blij dat het niet onze auto was), zijn ze elkaar gepasseerd. Wat ben ik dankbaar dat wij de raad van Roisin2 opgevolgd hebben! We vervolgen onze weg in afwisselend regen en/of mist. Opeens ontwaar ik een bordje langs de kant van de weg en een klein parkeerplaatsje, volgens mij zijn we bij de 'Beehive huisjes' gearriveerd. We stappen uit en ik kijk naar mijn voeten die in roze Crocs slippers gestoken zijn. ( mijn wandelschoenen zitten in de koffer die nog op reis is) Euhhh de route naar de huisjes voert omhoog over een rotsig en modderig pad, dat gaat hem niet worden. Ik vraag aan Teus hoe graag hij de huisjes wil zien maar eigenlijk weet ik het antwoord al, die huisjes kunnen hem gestolen worden. Teus is niet zo van de 'ouwe meuk' en gaat alleen maar mee om mij een plezier te doen. Inmiddels houdt het ook op met miezeren en plenst het behoorlijk. We duiken de auto weer in en gaan op weg naar de volgende bezienswaardigheid. De Pottery van Louis Mulcahy. Het is niet moeilijk te vinden en we betreden allereerst de winkel op de begane grond. We kijken onze ogen uit, wat een prachtige dingen staan hier uitgestald...ik wordt er ook een beetje hebberig van. Maar ja, hoe ga ik die prachtige lampenvoeten en schalen meenemen? Maar gelukkig hebben ze ook een webshop!!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMqxG7sI3rC3PB9SKtDxRNO3j1wuuIRvItjpoN5x8tSyRkQknGN1PAuHSYp3J-aSMu2ygaIoWhunCoJpHW3-aMbfLGR8Bms_zrfT7VOQzp38vPTh13k5vuQw9g_-rX77Yf97wTQr3Kg84/s1600/pottery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMqxG7sI3rC3PB9SKtDxRNO3j1wuuIRvItjpoN5x8tSyRkQknGN1PAuHSYp3J-aSMu2ygaIoWhunCoJpHW3-aMbfLGR8Bms_zrfT7VOQzp38vPTh13k5vuQw9g_-rX77Yf97wTQr3Kg84/s320/pottery.jpg" width="292" /></a></div>
<br />
Ze hebben ook nog een showroom boven én een restaurantje waar we heerlijke scones met room/jam eten en cappuccino drinken, uit één van die prachtige kommen!<br />
<br />
Helaas blijft het mistig en regenen, we besluiten om Dingle te laten voor wat het is en steken dwars door richting Tralee. En zowaar, zodra we richting het binnenland rijden, wordt het weer beter. We parkeren onze auto op een parkeerplaatsje even buiten het centrum en wandelen in het zonnetje door de winkelstraat. Helaas, zoals we in Nederlandse steden ook overal zien, staan er veel winkelpanden leeg. Zo jammer van die mooie markante panden. We strijken neer op een terras voor een glaasje fris en een kop koffie en bellen even naar huis. Ook checken we even bij het reisbureau of ze nog nieuws hebben over onze koffer. Helaas, die is nog steeds spoorloos maar ze blijven hun best doen!<br />
We wandelen nog wat door de stad maar zijn het erover eens dat Killarney een leukere stad is ook al probeert Tralee toeristen te lokken, erg veel bezienswaardigheden zijn er niet. We rijden via Bantry terug naar Killarney en eten in de stad bij de Italiaan. Een heerlijke pasta carbonara met een glas wijn, een wandeling door de stad en dan uiteindelijk terug naar de B&B. Ondanks de regen en mist op Dingle hebben we een heerlijke dag gehad. Morgen gaan we The Ring of Kerry rijden en de kliffen bezoeken.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicKeJSEdsox6GENUxyYjYF2WlLyh1AR3iYFDgnJ5fpSxoMyZ0Syb87KbUeSyTQxoiuR_eJqYJ3zSBoCio7uiyt38jyXtVF4J5W0oHTlqEj0cqNkXO9FOI5pJERSLLyHIZrUGWG0VJHTI8/s1600/20160907_110310.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicKeJSEdsox6GENUxyYjYF2WlLyh1AR3iYFDgnJ5fpSxoMyZ0Syb87KbUeSyTQxoiuR_eJqYJ3zSBoCio7uiyt38jyXtVF4J5W0oHTlqEj0cqNkXO9FOI5pJERSLLyHIZrUGWG0VJHTI8/s320/20160907_110310.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-79735437414731449482016-09-21T11:37:00.001-07:002016-09-21T11:37:25.763-07:00Ierland, deel 4<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigWysnGCtPKO8oVacoBFz9XpFgtcl_wIW2UjHBJ5nZyP4Ce-JXbXsy7vRTItfZ4arzzIO6vZrVo2Fz0KDC7RcB-Gl3__rcqijRy_s5yVKzkD9PpaDCwFQyXdEHdqwE9qifYqSDOrQX5lQ/s1600/20160902_113307.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigWysnGCtPKO8oVacoBFz9XpFgtcl_wIW2UjHBJ5nZyP4Ce-JXbXsy7vRTItfZ4arzzIO6vZrVo2Fz0KDC7RcB-Gl3__rcqijRy_s5yVKzkD9PpaDCwFQyXdEHdqwE9qifYqSDOrQX5lQ/s320/20160902_113307.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
De afgelopen nacht zo mogelijk nog slechter geslapen dan gisteren, blijkbaar ben ik op Teus zijn arm gerold en dat voelt natuurlijk niet zo fijn, voor hem ook niet. Na honderd keer draaien besluiten we om er maar uit te gaan ook al is het nog te vroeg voor ontbijt. Douchen gaat het voor mij vanochtend niet worden dus ik hoop van ganser harte dat de volgende B&B uitgerust is met een fatsoenlijke douche en was mezelf bij de wastafel. Om de tijd een beetje te doden tot aan het ontbijt, pak ik onze tas uit en weer in ( je moet wat) en we brengen de spullen maar vast naar de auto die we gisteravond op een 'veilige' plek geparkeerd hebben. We zijn de eerste en blijkbaar ook enige gasten deze ochtend want er is maar voor 2 gedekt. Ontbijt naar binnen en wegwezen hier. In de auto weet ik opeens waarom we op het eerste gezicht een soort van antipathie voelden. De vrouw lijkt ( heel erg zelfs) op iemand die we absoluut niet mogen, haar uiterlijk, haar stem, haar gedrag en zelfs de manier waarop ze het huis ingericht heeft. We voelden het al toen we voor de deur stonden en het gevoel werd alleen maar sterker. Zodra we Kinsale achter ons hebben gelaten verdwijnt het ongemakkelijk gevoel en kunnen we weer ontspannen. Van Kinsale naar Killarney is niet zo heel ver ( ongeveer 100 km) We besluiten om eerst richting Cork te rijden en dan de 'snelweg' ( hahaha) N 22 te pakken. De route voert ons dwars door de Derrynasaggart Mountans en langs het Inishcarra Reservoir ( probeer het maar eens uit te spreken zonder je tong te breken)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIA9K7Ht0aPsMl26YRhJOZCf-xBlDT74AlEu_6TFUSctr9jswFtxT7v1bh97AE9HMXwZbUWx3UKIV2_4TdcQU4GJRNauSP-AMehyphenhyphenJgTOPk5cWEc8e1-_vfllQ0gjGiTd3ZwTtopfnfFKw/s1600/20160904_121553.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIA9K7Ht0aPsMl26YRhJOZCf-xBlDT74AlEu_6TFUSctr9jswFtxT7v1bh97AE9HMXwZbUWx3UKIV2_4TdcQU4GJRNauSP-AMehyphenhyphenJgTOPk5cWEc8e1-_vfllQ0gjGiTd3ZwTtopfnfFKw/s320/20160904_121553.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1PA9IbMNBqgPanvzD0YwLzYc09WqK0AYyo3c-QJMoldXfuMFMFUdhzNhIWc34OUc39VgcMuO4E5n4Frr4bq0BGs-xZIVHuZai686xapSKWcmE3j-O14gUWN6sdsK0aCMjM8gwGfjfvhk/s1600/20160904_151134.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1PA9IbMNBqgPanvzD0YwLzYc09WqK0AYyo3c-QJMoldXfuMFMFUdhzNhIWc34OUc39VgcMuO4E5n4Frr4bq0BGs-xZIVHuZai686xapSKWcmE3j-O14gUWN6sdsK0aCMjM8gwGfjfvhk/s320/20160904_151134.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMokLvyNSvEkl85aehYUq-S2Vlfvru-6pmfpNg4hKhQzKTa5tJlZZlEsK7Vf9K92leKkxTrIBVlmH-bFz0EpX4oNcM5Sxojf6wxJdW3ZYLOePrf5cQLCcxGzAG5SNtCXAb0Xd_Cr1xIAw/s1600/20160904_151323.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMokLvyNSvEkl85aehYUq-S2Vlfvru-6pmfpNg4hKhQzKTa5tJlZZlEsK7Vf9K92leKkxTrIBVlmH-bFz0EpX4oNcM5Sxojf6wxJdW3ZYLOePrf5cQLCcxGzAG5SNtCXAb0Xd_Cr1xIAw/s320/20160904_151323.jpg" width="180" /></a></div>
Wat me opvalt is dat de bermen in Ierland zo mooi zijn, kleurige rode, gele en oranje bloemen en als ik zo'n struik eens van wat dichter bij bekijk, zie ik dat het fuchsia's zijn. Ook de kleuren van de huizen spreken me erg aan. De dorpjes en stadjes zijn net een schilderspallet, soms alleen zachte pasteltinten maar ook fellere kleuren zoals knalblauw, knalgroen en knalpaars worden gebruikt om de panden een vrolijk aanzien te geven. Wat me ook opvalt is dat er op de gekste plekken huizen staan, nou ja wat is gek?! Maar er zijn toch echt momenten dat ik niet verwacht dat iemand op zo'n plek een huis bouwt. ( onderaan een helling die vol ligt met rolstenen en flinke rotsblokken.) En anders dan in Schotland, waar je uren kunt rijden zonder teken van menselijk leven te zien, zijn hier veel vrijstaande huizen met flinke lappen grond eromheen. Ergens herinner ik me dat de economische opleving van een jaar of twintig geleden, daar mede verantwoordelijk voor is geweest. Veel Ieren konden toen hun droom waarmaken en een huis bouwen op een flinke lap grond. Inmiddels heeft de crisis er ook daar voor gezorgd dat mensen diep in de schulden zijn geraakt. De huizenmarkt trekt blijkbaar wel weer een beetje aan maar de prijzen zijn echt niet leuk!! De streken waar we doorheen rijden zijn afwisselend maar nooit echt vlak, dan is ons landje toch echt een platte pannenkoek! Het lijkt me een behoorlijke klus om hier in de bergen een boerenbedrijf te runnen. Wat ik ook geweldig vind zijn die enorme kuddes koeien, die hebben echt een leven als een luis op een zeer hoofd! Lekker grazen, beetje schuilen als het regent en als het echt warm is dan zakken ze af naar het strand.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLZYyq9-AnWYE-aU3dAUqrcVfAd6T304NZNJDGGmGYQwc4W8o1pM01updwJH81ePnkCSA4MhRQpnn2qpcMSrB5jlwFQJo36VMVH6eE1YlpIuwY1QqFTQQEjm-kjLq0tMv7LUhrN6U9uis/s1600/koe+op+strand+van+Meike.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLZYyq9-AnWYE-aU3dAUqrcVfAd6T304NZNJDGGmGYQwc4W8o1pM01updwJH81ePnkCSA4MhRQpnn2qpcMSrB5jlwFQJo36VMVH6eE1YlpIuwY1QqFTQQEjm-kjLq0tMv7LUhrN6U9uis/s320/koe+op+strand+van+Meike.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
( de foto is niet van mezelf, toen wij er waren was het niet zo warm!)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Doordat we verschillende tussenstops maken doen we best lang over de kleine 100 km maar wat valt er veel te zien onderweg!!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Halverwege de middag komen we in Killarney aan, we besluiten om eerst maar eens de stad te verkennen voordat we op zoek gaan naar "The Mystical Rose", ons derde en laatste logeeradres. Het blijkt een echte toeristenstad te zijn, veel pubs en restaurantjes maar ook veel souvenirswinkels. Het is echt hartstikke druk op straat en overal staan bankjes en zitten mensen. Gezellig! De winkels zijn hier ook lang open ( tot 10 uur 's avonds) waardoor de binnenstad tot laat druk bezocht blijft. Meteen bij de eerste winkel vinden we leuke petten voor onze zoon en schoonzoon. Ze hebben ook een grote afdeling merchandise van Guinnes maar of ze daar op zitten te wachten? We houden het maar bij de wat traditioneler Ierse souvenirs ( met de Leprachauns enzo) </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Tegen vijven lijkt het ons wel handig om onze B&B op te zoeken en we gaan op weg. Net buiten het centrum volgen we de borden National Park en bij het tweede stoplicht slaan we linksaf en ja hoor na ongeveer 500 meter zien we aan de rechterkant het uithangbord. We slaken een zucht van opluchting, de tuin is een bonte verzameling bloeiende planten en rozen en er staat ook nog een kitscherig Mariabeeld in. Het gevoel is gelijk goed, dit kan niet mis gaan.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqQdQuuJacpZNq_xbTJ7kIiO55UcY_dBhNaQqTVKBURyuI6i-E9SvtSaq_YTDlAOR9ogV2k72V49sh64VLvtHZDAZBgaREEb8-n6hB7-0zMvMYBoqfk6RRvMJ8BsjhJpCbKSoNdp0u4fw/s1600/20160905_175238.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqQdQuuJacpZNq_xbTJ7kIiO55UcY_dBhNaQqTVKBURyuI6i-E9SvtSaq_YTDlAOR9ogV2k72V49sh64VLvtHZDAZBgaREEb8-n6hB7-0zMvMYBoqfk6RRvMJ8BsjhJpCbKSoNdp0u4fw/s320/20160905_175238.jpg" width="180" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Als we uit de auto stappen worden we begroet door een chocoladebruine labrador, blijkbaar vindt hij Teus helemaal het einde want hij wijkt niet van zijn zijde. Zodra we aanbellen gaat er naast de officiële ingang een schuifpui open en een jonge vrouw begroet ons enthousiast. Ze opent de deur naar de aanbouw en wijst ons meteen de ontbijtruimte. Wat gezellig!! Overal staan vazen met zonnebloemen en ook de aankleding doet huiselijk aan. Ze opent de deur van onze kamer en ik ben meteen verliefd op de lavendelkleurige muren, het grote bed met spierwit linnengoed en het raam dat uitkijkt op de tuin. Een snelle blik in de badkamer laat een ruime douche zien met glazen wanden...pfffff gelukkig!! Hier gaan we het wel drie dagen uithouden!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX5cgP4q1koNfRIP1vvZuf0SP_p3MFVDQSfKHBrV0SBBXRqfsEWimUXaQuPuHZxKPUJa7PVDEYzwFCOwzLm5BfDznz7LqSQuI8i7QJpQk4z38ucThl3Za8G9WwwsrwryRX0QAh9yvY6Yc/s1600/20160905_175015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX5cgP4q1koNfRIP1vvZuf0SP_p3MFVDQSfKHBrV0SBBXRqfsEWimUXaQuPuHZxKPUJa7PVDEYzwFCOwzLm5BfDznz7LqSQuI8i7QJpQk4z38ucThl3Za8G9WwwsrwryRX0QAh9yvY6Yc/s320/20160905_175015.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEwm-HjL47Bc-nXD_waaEnTIULPOi6o_seNPeZpfW81xr4srzY9xSCpC1u9DxmN8ipMSyCwgIxWPFNgTG8RXWHfh7_ydDhWRLsH4TvsMu_ulZpaN3cGZf790joxfTH2IlSx25B_8efolA/s1600/20160905_175024.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEwm-HjL47Bc-nXD_waaEnTIULPOi6o_seNPeZpfW81xr4srzY9xSCpC1u9DxmN8ipMSyCwgIxWPFNgTG8RXWHfh7_ydDhWRLsH4TvsMu_ulZpaN3cGZf790joxfTH2IlSx25B_8efolA/s320/20160905_175024.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUADRWJ68UqRTvCkqiiIpFbtBBApRfEpJCSnlbK9dDz12wTPT1caZh_0FjYt4Bi-oiViEGMbrz5auWJ2ZTWNrNAoNfrn5vVseaNgp8w6SXDyjNLZhiLh0yJC2fhPB-pS-VZnu8utOPxqU/s1600/20160905_154019.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUADRWJ68UqRTvCkqiiIpFbtBBApRfEpJCSnlbK9dDz12wTPT1caZh_0FjYt4Bi-oiViEGMbrz5auWJ2ZTWNrNAoNfrn5vVseaNgp8w6SXDyjNLZhiLh0yJC2fhPB-pS-VZnu8utOPxqU/s320/20160905_154019.jpg" width="180" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
Nadat we onze tas hebben uitgepakt én gedoucht vragen we aan Roisin 2( ja ook zij heet zo, het is een Keltische naam die 'kleine roos' betekend) waar we het beste kunnen gaan eten. Ze doet een paar suggesties en kruist ze aan op de stadsplattegrond. We hebben een heerlijke avond in de stad, lekker eten en 'live muziek' op straat. We nemen plaats op een bankje en vermaken ons kostelijk met de straatmuziekant en zijn publiek ( voor het overgrote deel Amerikanen). Tegen een uur of 11 gaan we terug naar onze kamer en kletsen nog even na, ons humeur is er een stuk op vooruit gegaan nadat we uit Kinsale zijn vertrokken. Na twee rotnachten hoop ik dat ik nu eindelijk een goede nachtrust kan genieten, aan het bed zal het niet liggen!Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-43878902611791999152016-09-21T01:02:00.002-07:002016-09-21T01:13:32.672-07:00Ierland, deel 3<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9N1kF-q797QvGMF-pAbF9BjuQNfxuDNpXBSyQb5MVEEPUr6swlLWEKKKT6MpDCauCJ89kBGgLMKb08PRJ_1EDeG47XHoEw2VwxA_OdIyP8FzsT-7H-4EVWD3cFB0nRbRWPrOcuRDubYM/s1600/20160907_105905.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9N1kF-q797QvGMF-pAbF9BjuQNfxuDNpXBSyQb5MVEEPUr6swlLWEKKKT6MpDCauCJ89kBGgLMKb08PRJ_1EDeG47XHoEw2VwxA_OdIyP8FzsT-7H-4EVWD3cFB0nRbRWPrOcuRDubYM/s320/20160907_105905.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
De tweede nacht in Ashgrove B&B is gelukkig beter verlopen dan de eerste, ik heb geen kramp meer gehad. Het is even voor 7 uur en ik ben klaar wakker. Zachtjes ( Teus is nog in dromenland) sluip ik naar de kitchenette en fabriek een bakje oploskoffie waarmee ik naar de tuin verhuis. Ik zie dat er gisteravond laat blijkbaar nog gasten aangekomen zijn want er staat een derde auto op de oprit. Vanuit het huis klinken inmiddels ook geluiden en niet veel later ruik ik de bacon and eggs. Genietend snuif ik de frisse, aardse ochtendlucht mijn longen in en mijmer een beetje weg. Het is nu zaterdag en vandaag verhuizen we naar ons volgende logeeradres in Kinsale. Het is een route van ongeveer 300 km dus tijd genoeg voor wat 'site-seeing' onderweg. Helaas is onze koffer gisteren niet bezorgd, wel ontvingen we een sms bericht van Aer Lingus dat de bagage met nummer 'huppeldepup' helaas niet gevonden was. Voor meer informatie moeten we tel.nr. huppeldepup bellen. Dat gaan we straks maar even proberen dan. Inmiddels is Teus ook wakker en we schuiven aan de ontbijttafel in de serre. Roisin zet twee grote borden voor ons neer waarop weer een 'weelderig' Iers ontbijt ligt uitgestald. Worstjes, tomaten, champignons, 'white pudding', spiegelei en twee dikke plakken bacon. Als ik nog geen hart&vaatziekte zou hebben dan kreeg ik dat nu spontaan. We kletsen even met haar over onze verdwenen koffer en ze bied aan om te bellen met Aer Lingus. Ze schrijft het nummer, dat we toegestuurd hebben gekregen, op een velletje papier en verdwijnt de keuken weer in om het ontbijt voor de andere gasten klaar te maken. Wij gaan naar onze kamer om onze schamele bezittingen in te pakken. Nog voor we klaar zijn staat Roisin al voor onze deur en meldt dat het "Lost Luggage Departement" van Aer Lingus niet werkt in het weekend. Ze is zwaar verontwaardigd en ik moet eigenlijk wel lachen, zij neemt dit een stuk zwaarder op dan wij. Uiteindelijk zijn we zover, de auto is ingepakt en we nemen afscheid van Roisin met een stevige omhelzing.<br />
<br />
De rit zuidwaarts is, alweer, adembenemend mooi! We stoppen regelmatig om foto's te nemen en ook al veranderd het weer van bewolkt naar regenachtig, we genieten met volle teugen van het prachtige landschap. In mijn stoutste dromen had ik niet kunnen bedenken dat Ierland zo mooi is! We hebben diverse trips naar Engeland gemaakt (ook nog 13 dagen met mijn ouders langs de zuidkust) en ook in Schotland zijn we geweest maar toch is Ierland niet te vergelijken. De sfeer is zo anders, nog relaxter dan in Engeland! We vermijden grote steden en slingeren over bergpassen om dan opeens weer aan de kust te belanden. De grillige kustlijn verrast ons steeds opnieuw.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOJJEdAxmKWdxmLGANKLJn3uhPCS2kQMkxbHhdS0hK2H_i5M5rCo1QYjPJ0b5XXycqU_re-yMBX5_tO1Wli4wnd5eK-L6069nmB2B_BZ8AEEKer0DU0eCJaJNmzv1dNOM1i7Jo4vM_zaM/s1600/20160904_101244.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOJJEdAxmKWdxmLGANKLJn3uhPCS2kQMkxbHhdS0hK2H_i5M5rCo1QYjPJ0b5XXycqU_re-yMBX5_tO1Wli4wnd5eK-L6069nmB2B_BZ8AEEKer0DU0eCJaJNmzv1dNOM1i7Jo4vM_zaM/s320/20160904_101244.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUi5Wkegu3OCnsRPIcR2JP_a20W0s7vyMkfJ9as3OiLO1ecrAxi10eRwzszsa2FCIA0F6PTICrfn06btP7BmDLRBn1IZUtYFnYVcdlJYAz67NCbtID1jLA2nuH4VsxtdfxXLSLlmBL8Nw/s1600/20160904_111126.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUi5Wkegu3OCnsRPIcR2JP_a20W0s7vyMkfJ9as3OiLO1ecrAxi10eRwzszsa2FCIA0F6PTICrfn06btP7BmDLRBn1IZUtYFnYVcdlJYAz67NCbtID1jLA2nuH4VsxtdfxXLSLlmBL8Nw/s320/20160904_111126.jpg" width="180" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Op ons gemakje, dat is ook beter want de wegen zijn niet overal even goed...kuilen en gaten..., leggen we de ruim 300 km af en halverwege de middag komen we aan in Kinsale. Inmiddels schijnt de zon weer en het stadje maakt een levendige indruk. Ik vang een blik op van de haven en de ruime baai. Onderweg hebben we een auto-oplader gekocht zodat beide telefoons weer voor de helft vol zijn. Ik besluit om ons reisbureau maar eens te bellen en het probleem van de verloren koffer aan hun voor te leggen. Hoera, die werken zaterdags wel en ze gaan contact opnemen met Aer Lingus. Ik word die dag nog een paar keer door het bureau terug gebeld en met de mededeling dat het heus allemaal goed gaat komen laat ik het kofferverhaal maar aan hen over. En dan gaan we op zoek naar Valley View, ons 2de logeeradres. De routebeschrijving is redelijk duidelijk totdat we de bebouwde kom achter ons laten en via smalle weggetjes dieper de bergen in slingeren. Hier klopt iets niet, vlgs de beschrijving zou de B&B amper 5 minuten rijden zijn vanaf het centrum van Kinsale. We blijken er al twee keer langs te zijn gereden, het is gewoon niet duidelijk aangegeven. Als we de oprit oprijden zien we een grote bungalow omringd door een smetteloze tuin. Het gras is gemillimeterd en de bloembakken staan als soldaten opgesteld. Volgens mij met een liniaal uitgemeten. Het voelt niet fijn hier, ook al is het uitzicht over de vallei mooi. We bellen aan, en nog eens....voor de tweede keer staan we voor een gesloten deur. Maar weer bellen, zowel het vaste als het mobiele nummer wordt niet beantwoord. Pffff en het begint ook weer te regenen. We gaan maar weer in de auto zitten en bedenken dat we desnoods nog even naar de stad kunnen gaan. Dan komt er een auto aan en er stapt een wat ouder echtpaar uit. Wij stappen ook uit en lopen alvast richting voordeur. Zonder ons te begroeten opent de vrouw de deur met de sleutel en stapt naar binnen, we blijven een beetje beteuterd staan. Dan draait ze zich om, mompelt iets en geeft ons een sleutelbosje met twee sleutels. Een voor de voordeur en een voor de slaapkamer. Ze wijst naar de trap en zegt "second door on the left" . Ok dan! Ik kan nog net vragen, voordat ze wegloopt, hoe laat en waar ontbijt? Ze wijst op de deur met het opschrift "kitchen" en noemt twee tijdstippen 8 en 9 uur. Ik neem aan dat ze bedoelt dat we tussen acht en negen uur kunnen ontbijten. Teus pakt onze tas uit de auto en een beetje ongemakkelijk lopen we de trap op. De kamer is schoon, het bed ziet er leuk uit en ook de badkamer oogt aardig. Beetje klein. We gaan op zoek naar een kast waar we onze kleren kwijt kunnen. Onder de schuine kant bevindt zich een klein kastje waar kussens en dekens in liggen dus we pakken niet uit.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyKmR-9bWi-H_27lJf2K4_1j_5L-1AGILTMwOzjlFFSjvk20jgbQFQ2gYZL1vk5rB4cytgLM7vmRGIWcwHG-0O4sBCYI4cmJFvulEM6eti5oLskjIhby4MEU0QUFQP4eT_sHo3r2lhsI4/s1600/20160903_160335.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyKmR-9bWi-H_27lJf2K4_1j_5L-1AGILTMwOzjlFFSjvk20jgbQFQ2gYZL1vk5rB4cytgLM7vmRGIWcwHG-0O4sBCYI4cmJFvulEM6eti5oLskjIhby4MEU0QUFQP4eT_sHo3r2lhsI4/s320/20160903_160335.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO68w2an3vxZYuGC9ppvXnD3XsPmYUAw6XrJbuIdmGs62BD1S_blUMHsuGSebyrKH15oHPF9horWipQYl3YqQc77kHjl16NBgzbLdj2XDRAlQ1Q4zxMv3zzlEiMfqAzVCtlfvtBvzAYY0/s1600/valley+view.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO68w2an3vxZYuGC9ppvXnD3XsPmYUAw6XrJbuIdmGs62BD1S_blUMHsuGSebyrKH15oHPF9horWipQYl3YqQc77kHjl16NBgzbLdj2XDRAlQ1Q4zxMv3zzlEiMfqAzVCtlfvtBvzAYY0/s320/valley+view.jpg" width="320" /></a></div>
Teus moppert een beetje, hij vindt het helemaal niks en wil het liefste terug naar Wicklow maar dat kan niet. Niet moeilijk doen we hoeven hier alleen maar te slapen! We gaan gewoon lekker naar Kinsale, zoeken een leuke tent op om te eten en kijken een beetje rond in de omgeving. Helaas zijn alle winkels al dicht, we besluiten om in een pub wat te gaan eten en wandelen dan naar de haven. De temperatuur is nog heerlijk en we gaan pas tegen 10 uur terug naar de kamer. En dan komen we tot de conclusie dat het bed twee afwijkingen heeft. Ten eerste staat die beeldige metalen achterkant los tegen de muur. Zodra je je grote teen beweegt, rammelen de beschilderde bollen tegen de achterwand en zo te zien doen ze dat al geruime tijd. Ten tweede heeft het bed een behoorlijke 'verzakking' in het midden. Zodra we beiden gaan liggen, rollen we automatisch de kuil in. Kreun...en dat met die baggerrug van mij. Halverwege de nacht word ik wakker en kan met geen ,mogelijkheid meer in slaap komen, de tv maar aan (zonder geluid) en dom plaatjes kijken. Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen want ik word wakker van een vreemd geluid. Het is half acht, mooi op tijd!Teus is ook wakker en kreunend en steunend werken we ons het bed uit. Teus gaat eerst douchen en ik hoor weer dat vreemde geluid maar nu dichter bij. Als hij met een een scheve grijns uit de badkamer stapt begin ik hem al te knijpen. "Nou meid, maak je borst maar nat"<br />
En ja dan blijkt dat ik nauwelijks door het deurtje kan om in de douchecabine te komen. Beter gezegd ik kan er gewoon niet in! Goeie raad is duur, ik wil douchen en dat ga ik dus doen ook. Bij de wastafel maak ik mezelf nat en smeer mijn lijf goed in met douchegel en zie, het wonder geschied, ik glibber zo naar binnen! Dan komt uitdaging twee! Aan de muur hangt een soort apparaat met knopjes, ik draai wat aan het ene dan aan het andere en besluit dan om op de bovenste knop te drukken. Een oorverdovend lawaai ( weet ik meteen wat dat rare geluid was) en zie er komt water uit de sproeier. Botsend en stotend tegen de zijwanden, was ik mijn haar en spoel het schuim af. Inmiddels blijkt dat de afvoer niet zo goed werkt want het water staat al aan de rand van de bak. Gauw kraan dicht...wat een gedoe! Aangezien ik nu minder glad ben is het verlaten van de douchecabine ook iets minder makkelijk en ik houd er een paar schaafwondjes aan over. Uiteindelijk kunnen we naar beneden voor het ontbijt. Er is plaats voor maximaal 6 personen. Bij het raam staat een klein tafeltje waar al een echtpaar zit te eten. Dan staat er nog een grotere tafel die gedekt is voor 4 dus we nemen maar plaats. Een paar minuten later staat opeens die gastvrouw naast ons, ninja modus!! We melden onze wensen en ze verdwijnt weer even geruisloos als dat ze verschenen was. Na 10 minuten komt ze weer binnen met twee borden waarop ons ontbijt. Helaas niet zo uitgebreid als bij Roisin maar toch smakelijk. Dan komen de andere gasten ook beneden en gelukkig zijn die een stuk praatgrager dan de doodgravers bij het raam of de gastvrouw. We mikken het ontbijt naar binnen en willen vertrekken maar dan blijkt dat we volledig ingeparkeerd staan. Nou ja uiteindelijk rijden we de oprit af en besluiten om er een lange dag van te gaan maken!<br />
<br />
De vorige dag hadden we al gezien dat de Wild Atlantic Way in Kinsale aangegeven staat dus daar start onze trip langs de kust. Op onze detailkaart hadden we al wat bezienswaardigheden aangekruist en we beginnen bij "Old Head of Kinsale" helaas kunnen we niet helemaal tot aan de 'punt'rijden want er is een golfclub gevestigd en die is alleen toegankelijk voor leden. Maar tot waar we kunnen is het prachtig.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAT3nHeA7aZU9zuZcaA9JgNAD67BYjKKBIskKKFkt6r6dRur9D_3c1ZxlCxx4_E3BoyRnimDN02mPdx10qmNtiujSUhz8IMYyuPt49D2F1wGwtCrzRFWWGLwWXZ6zKUpQgxEi3z1KprJc/s1600/kinsale+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAT3nHeA7aZU9zuZcaA9JgNAD67BYjKKBIskKKFkt6r6dRur9D_3c1ZxlCxx4_E3BoyRnimDN02mPdx10qmNtiujSUhz8IMYyuPt49D2F1wGwtCrzRFWWGLwWXZ6zKUpQgxEi3z1KprJc/s320/kinsale+1.jpg" width="176" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL_LjJ6j5g0Wk0Ib9qnmWT46bHMQyDFWgf8-mMKFDTrVXLlnK9pqSud_9OeRE9V1oHN7svkLbV8B39wVm084FfVj1n5iugb5DaXgYRjBuUfz2URStfvsNCc6_eBHqQI5xhHFifCEQ7P6o/s1600/kinsale2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL_LjJ6j5g0Wk0Ib9qnmWT46bHMQyDFWgf8-mMKFDTrVXLlnK9pqSud_9OeRE9V1oHN7svkLbV8B39wVm084FfVj1n5iugb5DaXgYRjBuUfz2URStfvsNCc6_eBHqQI5xhHFifCEQ7P6o/s320/kinsale2.jpg" width="176" /></a></div>
<br />
We vervolgen onze reis en de eerstvolgende stop is Dromberg waar we één van de oudste "stone cirkels" van Ierland kunnen vinden. Niet alleen een stenen cirkel maar ook overblijfselen van 2 prehistorische hutten met zelfs een stenen trog die water uit een bron ontvangt. Anders dan bij Stonehenge kun je hier vrij over het terrein wandelen, alles van dichtbij bekijken en zoals we zien, zelfs met een groep mensen een ritueel uitvoeren midden in de cirkel.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWDrAFp4i3SkOF6EAyVvbqzfV3c96eRM2c91meyLSnpL-nr57SQ9rd_cRL2XR7Br6tcQ1iRk3zgVI8Xq90ACBPIzcPjWnhVFhi1h0dHyJJCVF2uf8On-oLPTD3LqqjWYSFeWrSEdUCr-g/s1600/20160904_120749.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWDrAFp4i3SkOF6EAyVvbqzfV3c96eRM2c91meyLSnpL-nr57SQ9rd_cRL2XR7Br6tcQ1iRk3zgVI8Xq90ACBPIzcPjWnhVFhi1h0dHyJJCVF2uf8On-oLPTD3LqqjWYSFeWrSEdUCr-g/s320/20160904_120749.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJPYhgsYsxoYFYPIzMiCgmIo2PxvNvHwTc2jL93a3OhGd-fxruMPpxBRhiqkEPIG1mp8zfvbqCm0e35xych8GNdGpv8ua8MCjwwyLjLBiq80ZH4057fV07wfhpHqlPsX16W9gVNzzCEsc/s1600/20160904_120610.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJPYhgsYsxoYFYPIzMiCgmIo2PxvNvHwTc2jL93a3OhGd-fxruMPpxBRhiqkEPIG1mp8zfvbqCm0e35xych8GNdGpv8ua8MCjwwyLjLBiq80ZH4057fV07wfhpHqlPsX16W9gVNzzCEsc/s320/20160904_120610.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwDQGdglYm24AdaeAjTUuctzPeoJshM7kbpTAJX7PVbHON__0V7aFLMOa41DH1Rhsx91QRPIo41_nJbE3i6Tum6q2KI8GTfJbvOuMmG7WbpzkLsmqmwLj0uZR9Q3H4Lg56pPvtGtu1acc/s1600/20160904_121113.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwDQGdglYm24AdaeAjTUuctzPeoJshM7kbpTAJX7PVbHON__0V7aFLMOa41DH1Rhsx91QRPIo41_nJbE3i6Tum6q2KI8GTfJbvOuMmG7WbpzkLsmqmwLj0uZR9Q3H4Lg56pPvtGtu1acc/s320/20160904_121113.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
We vervolgen onze reis langs de kust, drinken ergens koffie, maken een kleine strandwandeling en buigen uiteindelijk af richting het noorden. Vanaf Bantry rijden we dwars door de bergen weer terug richting Cork. En ooohhh die smalle bergwegen, ik zit regelmatig met mijn ogen dicht als we uit moeten wijken voor een tegenligger en ik links naast me alleen maar een afgrond zien. Teus heeft nergens last van...pfffff... gelukkig maar! Stel je voor dat hij ook steeds zijn ogen dicht zou doen.<br />
<br />
Tegen 6 uur 's avonds zijn we terug in Kinsale en we zoeken maar meteen een eetgelegenheid op. Jammer genoeg is het weer omgeslagen en het regent pijpenstelen. De stad maakt een beetje troosteloze indruk. De Blue Haven Bistro is een leuke eetgelegenheid, en we besluiten om hier maar een poosje te blijven zitten.Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-26909643067012212122016-09-19T15:07:00.002-07:002016-09-19T15:15:52.937-07:00Ierland, deel 2<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkscS70PEkQAVwd_B0tspKvRd6cQ9E7iCcEnaSmE-dxapOJCJTz4CIaZvDQlbFG3gSrV3_HtVE_J_Y7kSqjsxrSkf_XS7ZbhsUWfGvts63eU3pSDLvqzm5yjSKTZ5s3PrwEhndFzzIbWw/s1600/Ashgrove+B%2526B.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkscS70PEkQAVwd_B0tspKvRd6cQ9E7iCcEnaSmE-dxapOJCJTz4CIaZvDQlbFG3gSrV3_HtVE_J_Y7kSqjsxrSkf_XS7ZbhsUWfGvts63eU3pSDLvqzm5yjSKTZ5s3PrwEhndFzzIbWw/s320/Ashgrove+B%2526B.jpg" width="239" /></a></div>
<br />
Ruimschoots voordat de wekker gaat ben ik wakker. Zo'n baggernacht achter de rug! Kramp in mijn benen heeft er voor gezorgd dat ik de kleine badkamervloer ( voorzien van koude tegels) van links naar rechts en van voor naar achter 'bepoteld' heb. Uiteindelijk heb ik een uurtje geslapen. Niet verwonderlijk natuurlijk, gisteren de totale energievoorraad opgebruikt en dan krijg ik de rekening wel gepresenteerd.<br />
Nadat we ingecheckt hadden bij Ashgrove B&B waren we even gaan liggen, even beentjes omhoog. Van omkleden kon geen sprake zijn of ik had mijn jas ipv mijn T-shirt aan moeten trekken. Na een half uurtje hielden we het voor gezien en melden ons bij de gastvrouw die ons meteen naar binnen sleurde alwaar we konden kennis maken met haar man en kleinzoon van amper 1 jaar. Een kamer vol speelgoed en ik waande me meteen thuis! Zowel Roisin als haar man Martin bleken gezellige praters en mateloos gastvrij. Na een half uurtje kletsen kregen we een papiertje waarop het adres van een pub stond, daar konden we prima eten. We stapten weer in het Hyundaaitje en togen richting Wicklow. Vol vertrouwen volgden we de aanwijzingen van Roisin en zonder verdwalen kwamen we in Wicklow aan. Ook de aangewezen parkeerplaats was moeiteloos te vinden, dus we gingen ervan uit dat de pub ook geen probleem kon zijn. Jammer....na twee keer de straat op en neer gelopen te zijn hadden we de pub van Neil nog steeds niet gevonden en waren van plan om dan maar bij de eerste de beste Chinees naar binnen te duiken.We waren op de terugweg naar de auto toen ik zomaar opeens naar rechts keek, de deur stond open en ik zag een klein soort halletje met een groot bord...De pub van Neil!! Eenmaal binnen bleek het een flinke toko te zijn en we schoven lekker aan. Ik ga niet vertellen dat we een mega hamburger op hebben. Voldaan togen we weer naar het Hyundaaitje en zonder kleerscheuren kwamen we weer bij ons logeeradres aan. Nog een afzakkertje en naar bed. De rest heb ik al verteld.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLRlAEWitC7pdmZ3sVcyUIbLuWk3zBmSeW4Y6L-BCcfNcFe510uBOHe8gMk_USWWAkZSI-YJaz_N8OwmlDN7oCeP13IIzWg0rOuGWJOI5J5qnpjvQfbma4jK93nSNUD2xbreEyBTdD4lo/s1600/IMG-20160902-WA0002%255B1%255D.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLRlAEWitC7pdmZ3sVcyUIbLuWk3zBmSeW4Y6L-BCcfNcFe510uBOHe8gMk_USWWAkZSI-YJaz_N8OwmlDN7oCeP13IIzWg0rOuGWJOI5J5qnpjvQfbma4jK93nSNUD2xbreEyBTdD4lo/s320/IMG-20160902-WA0002%255B1%255D.jpeg" width="180" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Om acht uur maak ik Teus wakker, we hebben afgesproken dat we om half negen zouden ontbijten. Uitslapen doen we thuis wel, ik ben niet in Ierland om op mijn bed te liggen. Zodra we aangekleed zijn gaan we op zoek naar de ontbijtruimte, ondanks al het geklets van gisteren heeft Roisin ons niet verteld waar we moeten zijn. We lopen onze neus maar achterna, de geur van bacon en gebakken eieren is een goed spoor. We vinden de ontbijtruimte en schuiven aan een tafeltje bij het raam. De ontbijtruimte is een glazen serre met uitzicht op de tuin en in de verte bergen. Heerlijk!! Eindelijk begin ik een beetje het gevoel te krijgen dat we in Ierland zijn. Gisteren was zo'n rare dag. Zodra we ons ontbijt op tafel hebben komt Roisin bij ons staan en vraagt wat onze plannen zijn. Teus verteld haar dat we graag in de omgeving wat rond willen kijken. Dat is het startschot! .Het kleine vrouwtje snelt weg en komt even later weer terug met een detailkaart en routebeschrijving. We gaan blijkbaar naar Glendalough. We hopen dat onze koffer vandaag bezorgd wordt maar voor het geval dat dat niet gebeurd vragen we meteen waar we het beste wat nieuwe spullen kunnen kopen. Ze verwijst ons naar een winkel net buiten Wicklow. We gaan het zien, eerst maar naar Glendalough. Helaas kunnen we nauwelijks foto's maken want onze telefoons zijn inmiddels zo goed als leeg en een camera hebben we ook niet bij ons. Best jammer want het is beslist de moeite waard. Wat ik eigenlijk het allermooiste vond was een plek halverwege de berg. We stopten langs de weg en stapten uit, de stilte was overweldigend net als het groen. We liepen zomaar het bos in en het gevoel dat we in een sprookjeswereld terecht waren gekomen werd met elke stap sterker. Elke steen, elke boom, elke tak of stronk was begroeid met een dikke, zachte, droge laag mos. Niet dat ielige mos dat we hier hebben, nee dit waren weelderige groene kussens en ik wilde er blijven...voor altijd! Gaan liggen en naar het ruisen van de bomen luisteren, het felle groen tegen de blauwe lucht. Zo sprookjesachtig mooi. Ik had echt niet raar opgekeken als er 'little fairy's' hadden rondgevlogen, eigenlijk was ik best een beetje teleurgesteld dat ze er niet waren. Als je de film "The lord of the Ring" gezien hebt....daar waar de Hobbits wonen....daar waren wij!! <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgru2NqIR6PYHOS9106U9TqmJ59W514uVQMOJe8TQepF1egcvPfkYA_kzOOIvdt27T6IVLP-MMJcCLbd1QVsnBRflviPSkrkMbdVlhPZPMXHjl4nWribjaafSN6vJXs1xAPn6wdbimjqG0/s1600/20160907_170431.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgru2NqIR6PYHOS9106U9TqmJ59W514uVQMOJe8TQepF1egcvPfkYA_kzOOIvdt27T6IVLP-MMJcCLbd1QVsnBRflviPSkrkMbdVlhPZPMXHjl4nWribjaafSN6vJXs1xAPn6wdbimjqG0/s320/20160907_170431.jpg" width="180" /></a></div>
We vervolgen ( een beetje met tegenzin...dus toch betoverd?!) onze weg omhoog en omlaag over smalle bochtige weggetjes. Inmiddels volgen we allang de route niet meer die we gepland hadden, op gevoel slaat Teus een keer links en een keer rechtsaf en we vallen van het ene in het andere adembenemende uitzicht. Het klooster en de keltische kruizen hebben we niet gevonden, wel prachtige diepblauwe meren omring door groene bergen en ach....oude gebouwen zie je in Ierland overal langs de weg ;-) We rijden een veel grotere route dan gepland en ik ben blij dat we een flink ontbijt achter onze kiezen hebben geschoven want, anders dan bij ons, zie je hier geen MacDonalds oid langs de weg. Soms een tanksstation met 'Service' dus daar halen we koffie, broodje en drinken voor onderweg. Tegen vijven zijn we in de buurt van Wicklow en we bellen even met Roisin om te vragen of onze koffer aangekomen is. Nee dus. We vinden de bedoelde winkel ( een soort Primark) en slaan ondergoed, sokken, t-shirts en broeken in. Kassa!! Ierland is zeker niet goedkoper dan Nederland ( behalve benzine en diesel)maar gelukkig vielen er nog wat uitverkoopjes te scoren.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRbQoFhip7FpuxMRiFHGANn8d-aUf6uL7s_y1KZVdFc6SfWYRcSb6bpZ6BXwk0qPqtA6NTGSUDlSHf0g9h_zLVwUPtOG3GX80Ouh00hhyfpMT6ay9T5qGBzsnDctCSUOtRev0lVwMf6zs/s1600/IMG-20160902-WA0012%255B1%255D.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRbQoFhip7FpuxMRiFHGANn8d-aUf6uL7s_y1KZVdFc6SfWYRcSb6bpZ6BXwk0qPqtA6NTGSUDlSHf0g9h_zLVwUPtOG3GX80Ouh00hhyfpMT6ay9T5qGBzsnDctCSUOtRev0lVwMf6zs/s320/IMG-20160902-WA0012%255B1%255D.jpeg" width="180" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhedrcG7hyphenhyphenFV9rWp-jIStj3ZsJbmP0u7-Ty9Fl3WAdygXLl5ZsAC9_D2Nkc9M6BAXiIORmLLJ6BepGOXQx0RYdlatx9u9KhFr7p2ZaVqm3NdlORT_kNc107c22DLtm8YIP9hWnJELEL-XM/s1600/IMG-20160902-WA0014%255B1%255D.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhedrcG7hyphenhyphenFV9rWp-jIStj3ZsJbmP0u7-Ty9Fl3WAdygXLl5ZsAC9_D2Nkc9M6BAXiIORmLLJ6BepGOXQx0RYdlatx9u9KhFr7p2ZaVqm3NdlORT_kNc107c22DLtm8YIP9hWnJELEL-XM/s320/IMG-20160902-WA0014%255B1%255D.jpeg" width="179" /></a><br />
<br />
Dolgelukkig dat we in ieder geval onze onderbroeken kunnen verschonen besluiten we om naar de B&B terug te gaan, douchen en omkleden!! Maar dan....we hebben geen idee waar we precies zitten. Straatnaambordjes in het buitengebied....die zijn er niet! We slingeren links of rechtsom, berg op en berg af en na elke bocht denken we dat we er zijn. Telefoon zo goed als leeg dus even Google maps opstarten zit er niet in. Verdorie...we hadden een oplader moeten kopen! Morgen dan maar. Enigszins gedesoriënteerd staan we stil op een T kruising. We turen op de kaart, een traktor rijdt op de andere weg voorbij, na vijf minuten komt ie terug en stopt aan de overkant. Teus denkt dat we in de weg staan en prakt het Hyundaaitje nog even iets verder de berm ( lees struikgewas) in en ik ben voor de zoveelste keer blij dat het een huurauto is! ( en dat we de verzekering afgekocht hebben) De bestuurder van de traktor steekt op zijn gemakkie de weg over en Teus draait het raam omlaag. Met een zwaar Ierss accent vraagt de man waarom we daar al 10 minuten staan? In ons beste Engels leggen we uit dat we verdwaald zijn. Hij vraagt waar we heen moeten en ik diep uit mijn tas het adres van de B&B op. Met een grote grijns op zijn vriendelijke verweerde hoofd zwaait hij zijn arm naar links. "200 mtrs, the first house on the left" we kijken hem verbaasd aan....echt waar, zijn we zo dichtbij? "Please, when you are lost, raise your hand and ask somebody, and tell Roisin that Johnny sent you!" Lachend steekt hij zijn hand nog een keer op en stapt op zijn traktor en wij slaan linksaf. Die avond gaan we weer naar dezelfde pub en bestellen een heerlijke maaltijd. We genieten van de sfeer en de mensen om ons heen. Ieren zijn heerlijke mensen, ze praten met hun hele lijf, zijn vriendelijk en het maakt hen niets uit of je een toerist bent of niet. In de pub zijn we getuige van een onverwachts weerzien tussen een groep mensen, blijkbaar lang verloren gewaande familie of vrienden. Emotionele taferelen met tranen en veel omhelzingen. Zonder enige schaamte. En dan weet ik opeens waarom ik mijn hart verloren heb aan Ierland, het is de combinatie van een prachtig land en échte mensen!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-DTgtolA_XXs7rpBAO__BIDLAbUS53_eF_ySeDyVIjUcy3Y8MnCQanbuR4xoSLutgNVYxVubj2S7-bnAARM7Q2Fby1BSA1cdG3NSyl9B8bNevIdoZ0UzrOBh3kAIXGp6UO-0mlDGtm38/s1600/1434120746.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-DTgtolA_XXs7rpBAO__BIDLAbUS53_eF_ySeDyVIjUcy3Y8MnCQanbuR4xoSLutgNVYxVubj2S7-bnAARM7Q2Fby1BSA1cdG3NSyl9B8bNevIdoZ0UzrOBh3kAIXGp6UO-0mlDGtm38/s320/1434120746.png" width="320" /></a></div>
<br />
Roisin Bunn<br />
<br />
<br />Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-73277224098470814662016-09-18T09:04:00.001-07:002016-09-18T09:17:48.911-07:00Ierland<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJdNi-0ndgNVfSJMWDiAj3QTg22p1IvUIKiVktvUTlNfyvCJZWnHRoJcvJ6MJ2fyJ0cC3wEQgt7mx9ObfgJEQ6cfD61lqcf1FUR03yN0xWeGe5CpP7O6b6vyLgdaD0-_D_NqEw2P5WLYw/s1600/20160907_170437.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJdNi-0ndgNVfSJMWDiAj3QTg22p1IvUIKiVktvUTlNfyvCJZWnHRoJcvJ6MJ2fyJ0cC3wEQgt7mx9ObfgJEQ6cfD61lqcf1FUR03yN0xWeGe5CpP7O6b6vyLgdaD0-_D_NqEw2P5WLYw/s320/20160907_170437.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
Al jaren stond Ierland op ons verlanglijstje. Na Engeland, Schotland en de Kanaaleilanden wilden we toch ook wel graag een keer naar dat andere mystieke groene eiland. Dat het zolang geduurd heeft, heeft alles te maken met onze spaarpot die steeds opnieuw leeg getrokken werd door verbouwingen en onverwachte uitgaven. Maar afgelopen maart bedacht ik dat het er dit jaar maar eens van moest komen. Als ik eenmaal een besluit neem dan komt er ook niets meer tussen. Dus na even speurwerk op internet besloten we om de reis te boeken via Scanbrit, een reisbureau gespecialiseerd in reizen naar Scandinavië en Groot Brittannië. In het verleden reisden we meestal per boot en eigen auto naar de andere kant van de Noordzee, deze keer doen we het anders. We boeken een Fly&Drive vakantie. Met andere woorden, met het vliegtuig heen&terug en ter plekke een huurauto. Aangezien ik daar totaal geen ervaring mee heb, kies ik voor de eerste optie die aangeboden wordt, een kleine auto dus. Wat een mazzel achteraf!!<br />
<br />
Na het boeken begon de voorpret, via internet besloot ik alvast een kijkje te nemen zodat ik wist wat we konden verwachten. Ook dat heeft achteraf gezien totaal geen nut. De foto's laten een overweldigend mooi landschap zien, tot zover klopt het aardig maar hoe je door dat landschap rijdt met een onbekende auto op onbekende wegen is een totaal ander verhaal.<br />
<br />
Dag 1, 1 september 2016<br />
<br />
Als om half zes de wekker afloopt, ben ik meteen klaarwakker. Dat gebeurt zeker niet altijd! Mijn wederhelft kreunt nog even als ik hem in zijn zij por maar besluit dan toch ook om uit de veren te komen. Beneden worden we begroet door een slaperige chihuahua en een hele wakkere kitten. De koffer en trolley staan al klaar dus het enige dat we nodig hebben is een sloot koffie. Inmiddels is de thuisblijvende zoon ook wakker genoeg om ons uit te zwaaien. Ik denk dat hij, zodra onze achterlichten de hoek om zijn, meteen zijn bed weer inkruipt en gelijk heeft hij. Het is al aardig druk op de snelweg maar de rit richting Schiphol verloopt probleemloos en we liggen netjes op schema. Eenmaal voor de vertrekhal bel ik de 'parkeerservice' en tien minuten later wordt onze bolide opgehaald en ( naar we hopen) veilig geparkeerd. Een blik op de klok, tien over half 8! We hebben nog wel even tijd voor een sigaretje. Ons vliegtuig vertrekt om kwart over tien, dus tijd zat! Dan begeven we ons naar de incheckbalie waar al een flinke rij vakantiegangers en andere reislustigen staan te wachten. We raken in gesprek met een echtpaar die ook op weg naar Dublin zijn alleen hebben zij een vlucht later. Ik vraag me af waarom ze dan nu al in de rij staan?<br />
De wijzers van de klok springen vooruit en wij staan nog steeds op dezelfde plek. De incheckbalie wordt slechts 'bemand' door twee vrouwen en blijkbaar kost het verschrikkelijk veel moeite en tijd om een paar passagiers in te checken. Ik bekijk de situatie even en dan blijkt dat beide passagiers het nodige aan 'vreemde' bagage bij zich hebben, de bewaking komt er ook nog aan te pas. Inmiddels is het bijna half tien en ik begin hem een beetje te knijpen. Inchecken is één maar we moeten ook nog door de paspoortcontrole en de douane inclusief bodycheck. Opeens komt er enige beweging in de rij wachtenden, een medewerkster van Aer Lingus begint de passagiers te verdelen over twee rijen, 1 voor Cork en 1 voor Dublin. Cork gaat blijkbaar als eerste de lucht in want binnen no-time zijn de passagiers verdwenen en dan is de rij voor Dublin aan de beurt. Aangezien het om twee vluchten na elkaar gaat zou je denken dat de eerste vlucht het eerste aan de beurt is, maar nee...zo werkt dat niet! We schuifelen voorwaarts totdat de dame van Aer Lingus op een wat paniekerige toon vraagt of er nog passagiers voor vlucht 1 in de rij staan. Jawel...wij dus! Opschieten opschieten...over een kwartier sluit de gate. Onze koffer wordt voorzien van een plakbandlabel en ter plekke besluit ik de trolley, waarin slechts onze jassen zitten, mee te nemen als handbagage. Dan begint de race tegen de klok. En racen is niet mijn sterkste talent, met een hartkwaal inclusief hoge bloeddruk en een vervelend "iets" in mijn rug is hardlopen eigenlijk niet aan te bevelen. Maar we moeten en zullen ons vliegtuig halen, het zal me toch niet gebeuren dat die vlucht zonder ons vertrekt! En dan weet ik opeens weer waarom ik zo'n hekel aan Schiphol heb, overal staan rijen mensen te wachten, geen idee waarop of waarom. Maar ik ben niet van plan om in die rijen aan te sluiten dus ik schiet een Schiphol-beambte aan en in een paar woorden leg ik de situatie uit, Afzetlintjes worden open geklikt en de dame loodst ons richting paspoortcontrole. Ook daar dikke rijen passagiers, even twijfel ik maar dan denk ik aan Ierland waar ik zo graag naar toe wil en met man in mijn kielzog stuif ik de wachtenden voorbij terwijl ik een excuus mompel. Zonder pardon dring ik voor en heb lak aan de boze woorden die ons nageroepen worden. Nog één hindernis te gaan ... denk ik...al lopend ruk ik de riem uit mijn broek en maan mijn man om hetzelfde te doen. Ik mik tassen, telefoons en aanverwante zaken in de grijze plastic bak en posteer me voor het scanapparaat, terwijl ik er doorheen stap doe ik mijn armen alvast omhoog...gauw fouilleren en dan rennen! Gate D29, God mag het weten maar volgens mij is het aan het eind van de wereld. Hijgend en zwetend strompel ik voort, mijn man vraagt bezorgd of ik het nog wel red. Nou, al is het het laatste wat ik doe maar ik zal dat vliegtuig halen. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen maar dan uiteindelijk zien we Gate 29 en....een rij wachtende passagiers. Of ik heb het snelheidsrecord verbroken en binnen 10 minuten 3 kilometer afgelegd of....het vliegtuig heeft en ietsiepietsie vertraging. Bij de balie laten we onze instapkaarten zien, de mijne krijg ik terug maar die van Teus blijft liggen. Met andere woorden, hij moet weer terug om zijn instapkaart op te halen. Maar dan schuiven we eindelijk op onze stoelen. Mijn haren en kleren zijn drijfnat van het zweet, ik prop mijn handtas onder de stoel voor me en Teus stouwt de trolley in het bagagevak boven ons hoofd. Hèhè...we zitten en nog bij het raampje ook! Terwijl er nog wat laatste passagiers hun plekje opzoeken, kijk ik naar buiten en zie hoe de koffers in het bagageruim van het vliegtuig geladen worden. Ook zie ik een voertuigje aankomen met nog twee volle bagagekarren erachter. Op de laatste zie ik onze koffer liggen, met de knaloranje band eromheen. Maar nog voor dat die koffers geladen worden gaat het luik dicht en ik denk; "het zal toch niet?" Nee, natuurlijk niet, het is vast niet onze bagage, er staat tenslotte nog een vliegtuig naast ons!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnQG5uYSOt6iRrK8yoz3O4rvhDAvPofXRPQLrGz5Jm-u96Xgx5-QHn6W00ukCWnPBHEmzgjP5CgCqjogeDauonzsHaYBWWlE1td9CSyFIWwDmYYiYErEK9f1JIqrJGyHNAL59IDVtsD_0/s1600/20160901_095646.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnQG5uYSOt6iRrK8yoz3O4rvhDAvPofXRPQLrGz5Jm-u96Xgx5-QHn6W00ukCWnPBHEmzgjP5CgCqjogeDauonzsHaYBWWlE1td9CSyFIWwDmYYiYErEK9f1JIqrJGyHNAL59IDVtsD_0/s320/20160901_095646.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<br />
Over de vlucht valt niet veel te vertellen, het duurt ook niet zo lang ( anderhalf uur) voordat we landen op Dublin en we weer aan mogen sluiten in de rijen wachtenden voor de paspoortcontrole. Eindelijk staan we in de bagagehal en zoeken de band op waarop onze koffer moet komen. De eerste exemplaren komen al voorbij, voorbij, voorbij...blijkbaar bagage die niet afgehaald is. Dan komen er meer tassen en koffers, mondjesmaat wordt er iets van de band gehaald maar het merendeel van onze medepassagiers staat nog steeds te wachten. Sommige hebben alvast één of twee koffers te pakken maar de rest komt maar niet. Een uur gaat voorbij en nog steeds geen koffer. De groep mensen groeit omdat vlucht 2 naar Dublin inmiddels ook is geland ( het is inmiddels bijna 14.00 uur plaatselijke tijd) en nog steeds geen koffer. De tweede groep blijkt ook problemen te hebben met de bagage en als het display boven de band aangeeft dat de laatste koffer op de band ligt, kijken we elkaar een beetje beduusd aan. Wat nu? We zijn om half twaalf geland en het is nu half drie en geen spoor van onze koffer. We besluiten om met 80 andere passagiers om een balie te gaan zoeken waar iemand ons iets kan vertellen. Op onze tocht door de hal komen we langs een 'woud' van niet opgehaalde koffers, even hebben we hoop maar al snel wordt die de bodem ingeslagen. De labels aan de tassen en koffers laten zien dat ze er al dagen staan en volgens mij moesten ze niet naar Dublin. Ik begin een donkerbruin vermoeden te krijgen dat onze koffer wel eens heel ergens anders kan zijn. Al snel krijgen we, alweer, een rij wachtenden te zien. We vrezen, geheel terecht, dat onze eerste vakantiedag een verloren dag zal zijn. De balie met drie medewerkers is absoluut niet berekend op deze enorme hoeveelheid passagiers die hun koffers kwijt zijn maar na een half uur bedenkt één van hen dat het misschien handiger is als de wachtenden alvast formulieren invullen terwijl ze in de rij staan. Klembordjes met formulieren en pennen worden uitgedeeld en doorgegeven zodat het allemaal een klein beetje sneller verloopt. Eindelijk zijn we aan de beurt. De dame is ondanks de drukte nog steeds vriendelijk en verzekerd ons dat de koffer 's avonds om zes uur in Dublin arriveert. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt om tot zes uur in die hal te gaan zitten wachten, dan maar geen koffer! We krijgen een papiertje mee met het nummer van onze verdwenen koffer en een telefoonnummer. We laten het eerste logeeradres achter en vertrekken met de belofte dat de koffer de volgende dag bezorgd zal worden.<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRk7F4_4BYLAnncWSBSKgDsM28GHPWfa9oz4P_zef2t_iMVzs4J8T7FowXcoE74q38E20VsgMCgki4SWOMiYf_zSdvCgUjjG3ldYbPv0swXT7rBoqZHU0PLxyIRZMoqVtiiYobuiapHZ0/s1600/20160901_122321.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRk7F4_4BYLAnncWSBSKgDsM28GHPWfa9oz4P_zef2t_iMVzs4J8T7FowXcoE74q38E20VsgMCgki4SWOMiYf_zSdvCgUjjG3ldYbPv0swXT7rBoqZHU0PLxyIRZMoqVtiiYobuiapHZ0/s320/20160901_122321.jpg" width="180" /></a></div>
We balen als stekkers want in die koffer zit alles aan kleding, toiletartikelen en opladers voor de telefoons. Het enige dat we bij ons hebben is de tas met onze jassen en, godzijdank, mijn op het allerlaatst toch nog in de handtas gestopte medicijnvoorraad. Zonder die medicijnen had ik linea recta terug naar huis gekund.<br />
<br />
Nu op zoek naar het autoverhuurbedrijf. We volgen de bordjes in de aankomsthal en al snel hebben we de juiste gevonden. Teus zwaait met het bundeltje papieren maar nog voordat we iets kunnen zeggen wordt ons duidelijk gemaakt dat we naar beneden moeten en dan twee keer links. Oké! Met frisse moed begeven we ons naar beneden met de lift en belanden in een parkeergarage. We gaan twee keer links en...staan buiten. En nu? We lopen een keer links en een keer rechts, misschien in de garage zelf? Maar nergens iets te zien wat lijkt op een autoverhuurbedrijf. Weer naar buiten waar een man bij een busje staat, even vragen dan maar. Dan blijkt dat we hier moeten wachten op een pendelbus die ons naar de desbetreffende autoverhuurder brengt. Fijn als dat ook wordt uitgelegd! Om een lang verhaal niet nog veel langer te maken...we komen ter plekke en krijgen de sleutels van een kittig klein wit Hyundaaitje. Thuis hadden we al besloten dat Teus zou rijden, tenslotte zit hij 10 tot 12 weken per jaar in Engeland en is zo'n beetje gewend om links te rijden. Ik vouw mijn lijfje op de bijrijdersstoel, best raar aan die kant zitten zonder bedieningspedalen en stuur. Teus kruipt aan de rechterkant naar binnen en dan zien we het eerste probleempje al opdoemen. Het is een handgeschakelde auto, met andere woorden...links schakelen. De 'vooruit'versnellingen heeft ie snel onder de knie maar de 'achteruit' blijft de hele vakantie een probleem dus die neem ik voor mijn rekening. De volgende keer huren we een automaat!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJLxLzmLrtSXSd3cxn32dVg_43Io6rZzaSYo_fJrAOR-Z6UvnjWVmWjg1mZVcvo5vk8JrVI6jQU0w_2ojZ0_bU-bRMRgVhs5LZ45rCtn17R3Y9TE3rHHd6_1D6ityBGz1w_CybYhy2iQc/s1600/20160902_103903.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJLxLzmLrtSXSd3cxn32dVg_43Io6rZzaSYo_fJrAOR-Z6UvnjWVmWjg1mZVcvo5vk8JrVI6jQU0w_2ojZ0_bU-bRMRgVhs5LZ45rCtn17R3Y9TE3rHHd6_1D6ityBGz1w_CybYhy2iQc/s320/20160902_103903.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
Ter plekke besluiten we dat we geen toeristische route naar de eerste B&B gaan rijden, we hebben geen TomTom aan boord dus de kaart wordt uitgevouwen en we bekijken beiden de te rijden route naar Wicklow zonder omwegen. Zonder kleerscheuren belanden we op de 'snelweg' die ons zuidelijk moet gaan brengen en het grote genieten kan gaan beginnen. Al is het even wennen dat links rijden, het feit dat de 'snelweg' bestaat uit twee en een halve baan is nog veel meer wennen. Na een kilometer of wat snappen we dat die vluchtstrook met oranje belijning eigenlijk óók een rijbaan is, zodra een auto achter je te kennen geeft ( door lekker dicht bij je achterkantje te komen) dat hij je voorbij wil, ga je op die vluchtstrook rijden en kan er ingehaald worden. Datzelfde geldt ook op de anderhalf-baans wegen! En het gekke is...het werkt nog ook!<br />
We besluiten om Bray ( spreek uit als Breee) aan te doen en ergens een kop koffie te scoren. Al snel zien we een parkeerplaats met omringend winkelcentrum en...Starbucksfiliaal. Hoera...koffie!! Nog nooit heeft een kop koffie zo lekker gesmaakt als die! We kijken even rond en nemen alvast wat toiletspulletjes mee, die hebben we sowieso nodig. We vervolgen onze reis naar Kildare ( wij denken dan nog steeds dat het een dorpje is) De "snelweg" maakt plaats voor een smalle tweebaansweg en na de derde rotonde voor een éénbaansweg die ons slingerend over heuvels en langs dalen voert. Ik vergaap me aan het immens groene landschap. Zo groen ...zo groen!!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj1MIkUtH-Q3-847LYAfHXhXqGahqOk1nLQd0wi8kma93tc_-ESRvxMu-1a9XDli-F2g0zucktHISjrO-slDlGQCOZdLO5YYfOASSJ7ks_gl8yuxFyW_3L4ir1pQJCnQ_YVvkqdxbY2HI/s1600/20160902_103647.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj1MIkUtH-Q3-847LYAfHXhXqGahqOk1nLQd0wi8kma93tc_-ESRvxMu-1a9XDli-F2g0zucktHISjrO-slDlGQCOZdLO5YYfOASSJ7ks_gl8yuxFyW_3L4ir1pQJCnQ_YVvkqdxbY2HI/s320/20160902_103647.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrTL6anlyXtEFFAYtDVmgVmCEuNV7fofrxzfeQwDLBUZ_9YLx1sRnYajge-j6MT4lofUzY0nTk7s38ZDJo2lANSg1cxTRitvGWo8WYC97IgGJVVAzde7uRbkWgk9K2ualX-yUtkC9dvSo/s1600/20160907_121806.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrTL6anlyXtEFFAYtDVmgVmCEuNV7fofrxzfeQwDLBUZ_9YLx1sRnYajge-j6MT4lofUzY0nTk7s38ZDJo2lANSg1cxTRitvGWo8WYC97IgGJVVAzde7uRbkWgk9K2ualX-yUtkC9dvSo/s320/20160907_121806.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
Vlgs de kaart moeten we nu in de buurt van ons eerste logeeradres zijn maar alles lijkt op elkaar, we slingeren van links naar rechts en nergens een straatnaambordje of plaatsaanduiding te zien. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als Google Maps en binnen tien minuten staan we voor een alleraardigst huis. Ashgrove Bed & Breakfast . Pffff....het is inmiddels half zes en we zijn nu 13 uur ( uur tijdsverschil) in touw en best een beetje moe. We bellen aan, we bellen nog een keer aan...geen mens te bekennen. Het zal ook eens meezitten! Dan maar bellen met de telefoon. Een opgewekte stem neemt op en als ik vertel wie we zijn, krijg ik excuses en de mededeling dat ze binnen een half uurtje thuis is, te horen. Het maakt ons niet uit, we bevinden ons op een prachtig plekje met uitzicht over een groene vallei met op de achtergrond bergen. Inderdaad, binnen een half uurtje draait er een auto door het toegangshek en stapt er een energiek vrouwtje uit. Ze ratelt aan één stuk door en ik versta maar de helft. Ondertussen opent ze de toegangsdeur en loodst ons naar onze kamer. Zodra ze hoort dat onze bagage vermist is krijgen we honderd en één adviezen en instructies die we ter plekke weer vergeten. Eerst ons vermoeide lijf even op bed gooien en de rest komt straks wel. Gelukkig snapt ze het en ze belooft om ons over een uurtje te roepen zodat we nog kunnen gaan eten. Dan blijkt dat Kildare geen dorp is zoals wij dachten, het is een verzameling wijd verspreid liggende huizen en voor onze maaltijd zullen we naar Wicklow moeten. Op dat moment zal het ons een grote zorg zijn!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-25091859434286230312016-04-17T08:42:00.000-07:002016-04-20T05:21:52.955-07:00Van sprookjes en prinsessen.Parmantig stapt ze over de drempel naar binnen, twee pluizige blonde staartjes bovenop haar hoofdje. Ze houdt haar ene armpje wat gebogen want daaraan hangt het Mickey Mouse tasje, waarin haar telefoon en make-updoosje. Een echte 'vrouw' gaat natuurlijk nooit op pad zonder telefoon of make-up! De zachte roze wangetjes bollen op zodra haar mondje een brede glimlach tevoorschijn tovert en ik verdrink ter plekke in die stralende blauwe oogjes. Snel snoer ik Lady, onze Chihuahua, de mond want het doordringende gekef daar moet onze kleine prinses niks van hebben. Dan vang ik haar in mijn armen en kus haar koele huid. Meteen duw ik mijn neus in het warme halsje en snuif haar geur diep naar binnen. Mijn hart zwelt en barst bijna uit mijn borstkas, zoveel liefde!!<br />
<br />
Over een paar weekjes viert ze haar derde verjaardag en even denk ik terug aan die dag in mei. Een dag die zo mooi begon maar bijna in een drama eindigde. Twee weken over tijd maar die nacht waren de weeën dan toch eindelijk begonnen. De afspraak in het ziekenhuis stond echter al gepland en de verloskundige nam het zekere voor het onzekere. Godzijdank! Heel even flits het beeld van een levenloos kindje nog door mijn hoofd maar dan roept haar lieve stemmetje me terug naar het heden. "Los oma!" En ze wurmt zich uit mijn armen. Met een vloeiende beweging trekt ze de rits van haar jas naar beneden en keurig netjes hangt ze het manteltje aan het kinderkapstokje in de hal. Wat gaat de tijd toch snel! Maar wat hebben we geluk dat we nog een keer in de herkansing mogen! <br />
<br />
Negen jaar geleden werden we voor de eerste keer opa en oma. Nooit had ik kunnen bedenken hoe dat zou voelen. Het kind van je kind in je armen houden. Daar heb ik gewoon geen woorden voor! En hoe gelukkig was ik dat mijn zoon en schoondochter zoveel vertrouwen in me hadden dat ik 3 dagen per week dit wonder in mijn leven mocht verwelkomen. Het grote koesteren en genieten was begonnen en duurt nog steeds! Want al negen jaar ben ik oppasoma en heb alles vanaf dag 1 meegemaakt. En dan, als prinses Cheyenne 6 jaar is, komt prinses Noëlle erbij. Ondanks het feit dat onze dochter 'thuisblijfmama' is, zie ik prinses Noëlle zeker 2 dgn per week. Wat wil je nou nog meer? <br />
<br />
Prinses Noëlle heeft inmiddels de speelgoedkist uitgepakt en wandelt de kamer rond met haar buggy waarin 'baby' en haar tasje aan de duwstang. Oma krijgt een boek in haar handen geduwd die ze vast moet houden totdat prinses Noëlle vindt dat het tijd is om eruit voor te lezen. En dat kan nog even duren maar waag het vooral niet om het boekje weg te leggen want ze houdt oma in de gaten! En ik bedenk ondertussen dat het tijd wordt voor een nieuw sprookje, een sprookje voor prinses Noëlle. Vijf jaar geleden heb ik voor prinses Cheyenne een sprookje geschreven waarin zij de hoofdrol speelt. Het ligt nog op de plank te wachten om uitgegeven te worden. Want ooit dan ben ik er niet meer en ik wil graag iets nalaten aan mijn kleinkinderen. Mijn oma verzon ook verhalen, ik herinner me er nog flarden van. Helaas heeft zij ze niet opgeschreven en dat betreur ik nog steeds. En daarom wil ik mijn verhalen voor mijn liefste kleindochters wel opschrijven zodat ze weten, heel hun leven lang, hoe verschrikkelijk veel ik van ze houd!Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-15257486839404867902016-04-17T05:56:00.000-07:002016-04-17T06:01:43.546-07:00Thuis<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimrJiEP1EytD1lOrTYwesIS00qy3DHfw-IBeAeEnpytcILw71qp8pWs1h23Oi_X3Z3Kt3NulWJ3IxInyNkh4IpBLyIYQLfxnupymJbYhouw1Wxyxnqr4WkSwdniOrYW2b7tYZsCtjhiHo/s1600/FB_IMG_1460360611764.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimrJiEP1EytD1lOrTYwesIS00qy3DHfw-IBeAeEnpytcILw71qp8pWs1h23Oi_X3Z3Kt3NulWJ3IxInyNkh4IpBLyIYQLfxnupymJbYhouw1Wxyxnqr4WkSwdniOrYW2b7tYZsCtjhiHo/s320/FB_IMG_1460360611764.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Hijgend en steunend neemt ze de laatste drie treden van de trap. Haar hart rammelt de Radetsky mars in haar borstkas. Dit was nu precies de reden dat ze ingestemd had met de verhuizing. En eigenlijk heeft ze hier boven ook niks meer te zoeken. Alles is leeg. Drie weken geleden hadden haar schoondochters de kasten uitgeruimd. Gesorteerd en ingepakt, haar leven gereduceerd tot een paar verhuisdozen met de noodzakelijkste dingen. <br />
Geluiden van beneden drijven naar boven, gelach en gestommel. Haar zoons en kleinzoons die haar laatste meubelstukken in de verhuiswagen sjouwen. Slechts een linnenkast en klein meubilair want meer ging niet passen in het kleine kamertje waar ze de rest van haar dagen zou moeten slijten. De grote meubels, inclusief het antieke eikenhouten ledikant waar ze 45 jaar in had geslapen, waren al verkocht en naar hun nieuwe eigenaars verhuisd. Straks moet ze slapen in een nieuw, eenpersoons, IKEA bed.<br />
<br />
Inmiddels is het bonken in haar borstkas wat bedaard en ze opent de deur van de voorslaapkamer. Het zonlicht stroomt door de grote ramen naar binnen en stofjes dansen schitterend in het licht. De echo's van lachende kinderstemmen en rennende voetjes vullen de ruimte en haar hoofd. Ze leunt tegen de deurpost en streelt met haar hand het geverfde hout. Ze weet precies waar ze zitten, de kerfjes op verschillende hoogtes. Ze hoeft haar ogen niet te sluiten om de herinneringen naar boven te halen. Het blonde en donkere krullenkopje, de een wat hoger dan het andere, strak tegen de deurpost. <br />
"Wie is de grootste mama? Zijn we gegroeid?" <br />
Ze laat de deur openstaan en grijpt de klink van de volgende deur. Hier geen zonlicht want de kamer ligt op het noorden. De grote ramen kijken uit op de weelderige achtertuin en het aangrenzende park. Met een diepe zucht stapt ze voor de laatste keer over de drempel om nog zich nog één keer heel dicht bij hem te voelen. Veertig jaar, het lijkt een heel mensenleven maar het was voorbij voor ze het besefte. Die laatste ochtend, voor hij op zijn fiets stapte om naar de werf te gaan, had hij haar nog gekust. Bij de herinnering aan die laatste kus knijpt haar hart zich met zo'n grote kracht samen dat het haar de adem beneemt. Snel duwt ze de beelden terug in haar geheugen. Niet aan denken nu...niet nu en eigenlijk liever nooit meer. Ook deze deur laat ze openstaan en weifelend legt ze de paar passen af naar de volgende deur. Een snik welt op in haar borst en met trillende hand duwt ze de klink omlaag. <br />
De tranen in haar ogen vervormen haar zicht en even denkt ze het wiegje in de hoek te zien staan. Een wiegje met een kanten hemel, gemaakt van haar bruidssluier. Het kleine bolletje, bedekt met donkere donshaartjes, rust op een roze sloopje waar ze met liefde piepkleine roosjes op heeft geborduurd. Het wiegje heeft nooit plaats hoeven maken voor het ledikantje of een nog groter bed. <br />
<br />
Terwijl de tranen over haar gegroefde wangen stromen neemt ze de laatste horde, nog één keer stapt ze over die drempel en staart uit het kleine raam. Het uitzicht op de tuin van de buren waarin een schommel zachtjes heen en weer beweegt. Het is alsof ze dit uitzicht nog nooit heeft gezien. "Stond dat schuurtje daar altijd al?" Ze leunt met haar voorhoofd tegen het koele raam en negeert het geroep van beneden.<br />
"Moeder!! Kom je? We brengen je nu naar je nieuwe huis. Moeder??" <br />
<br />
Nog voor ze antwoord kan geven hoort ze een andere stem.<br />
"Moeder? Kom je? Ik wacht op je in je nieuwe huis!"<br />
Verward schudt ze haar hoofd heen en weer, het bonzen van haar hart overstemd nu alle andere geluiden. Haar benen weigeren opeens dienst en ze voelt hoe de grond onder haar voeten lijkt te verdwijnen. Een straal zonlicht schijnt precies op de hoek waar het wiegje ooit stond. <br />
"Zonlicht? De kamer ligt op het westen en het is nog ochtend!"<br />
De Radetsky mars in haar borst maakt plaats voor een traag klokkengebeier en dan wordt het stil, heel stil.Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-59415974828966904992016-01-27T08:46:00.000-08:002016-01-27T08:47:39.439-08:00Mooi...Anders dan de titel doet vermoeden is het onderwerp van mijn blog niet écht mooi te noemen. Mooi is de titel van een nummer van Marco Borsato en vanaf de allereerste keer dat ik dit nummer hoorde, was ik geraakt. Niet zomaar geraakt maar tot tranen diep ontroert en nog steeds, bij elke keer dat dit nummer op de radio voorbij komt, huil ik. Niet altijd even handig als ik in de auto zit om mijn kleindochter uit school te halen. De tekst van dit nummer maakt zoveel bij me los dat ik het bijna therapie zou kunnen noemen! Normaal gesproken ben ik niet zo'n Borsato fan, al zijn er een paar liedjes van hem die ik zeker de moeite waard vind, maar met dit nummer heeft ie een plekje in mijn hart verovert.<br />
<br />
Even een flinke sprong terug in de tijd, laten we zeggen een dikke 50 jaar. <br />
<br />
<em>"Mama, waarom huil je? Ben ik niet lief geweest vandaag? Ik heb toch bloemen voor je geplukt!"</em><br />
<em></em><br />
Ik kijk naar mijn moeder, ze zit aan de eethoektafel en de tranen druppen van haar wangen totdat er een plasje op het tafelblad ligt. Ze geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Ze reageert eigenlijk nergens op. Ik weet niet wat ik moet doen. Verloren blijf ik naast haar staan en streel voorzichtig haar hand. Misschien moet de dokter weer komen of mijn opa en oma. Ik weet het niet. Langzaam maakt de dag plaats voor de schemering en mijn moeder zit nog steeds aan tafel, ze huilt inmiddels niet meer. Haar ogen staren naar de muur achter mij, mij ziet ze niet. <br />
<br />
<em>"Mama, David huilt, ik denk dat hij honger heeft" </em><br />
<em></em><br />
Nog steeds geen reactie en ik word steeds banger. Ik weet zeker dat mijn moeder niet dood is, dode mensen huilen niet maar waarom geeft ze me geen antwoord? <br />
<br />
Deze herinnering is er één van vele, mijn moeder leed aan depressies al noemden ze dat vroeger niet zo. Toen noemden ze dat zwakke zenuwen of overspannen. Het valt me zwaar om hierover te schrijven. Ik trek een deur open die niet meer dicht wil en alle emoties die erbij horen komen omhoog. Soms heb ik het gevoel dat ik stik. Maar ik heb ook het gevoel dat het goed is om erover te schrijven want erover praten lukt nog niet. <br />
<br />
Mijn moedertje was gelukkig niet altijd depressief en er waren ook gelukkige tijden. Maar het heeft mijn jeugd getekend en me gemaakt tot wie ik nu ben. En daar ben ik dan weer niet altijd gelukkig mee. Als mijn moeder in een depressieve periode zat, probeerde ik haar op te vrolijken door dingetjes voor haar te doen. Kadootjes te maken of te kopen. Ik deed dan werkelijk alles voor een glimlach. Als die glimlach dan ook nog haar ogen bereikten was ik zielsgelukkig. Maar, zoals alle mensen die depressief zijn weten, zo'n opleving was maar voor een seconde, daarna schoof de schaduw weer voor de zon en veranderde de sfeer weer in huis. Ik heb werkelijk geen idee hoeveel behandelingen ( volkomen nutteloze slaapkuren) mijn moeder gehad heeft. Psychiaters bezocht, medicijnen geslikt en lichtbaktherapie...alles is wel voorbij gekomen. Maar niets werkte langdurig. Inmiddels weet ik dat mijn moeder aan een depressieve stoornis leed die waarschijnlijk al vroeg in haar leven is ontstaan. Niet dat het er iets toe doet, het veranderd namelijk niets meer. Mijn moeder is in 2008 overleden op 69 jarige leeftijd.<br />
<br />
Leven met iemand die depressief is, is moeilijk. Moeilijk voor die persoon zelf en moeilijk voor de partner en overige gezinsleven. Degene die depressief is, weet dat hij het leven van de mensen om hem heen altijd een beetje ( of een beetje meer) grijs kleurt. Begrip is niet altijd aanwezig. Want waarom is die persoon depressief? Hij/zij heeft toch alles om blij mee te zijn? Een mooi gezin, leuk werk, genoeg geld op de bank etc.,gezondheid etc.etc. En dan wordt het nog lastiger. De depressieve persoon gaat zich schuldig voelen vanwege het feit dat ie depressief is en proberen om de schijn op te houden wat de ellende alleen maar meer versterkt. <br />
<br />
Inmiddels weet ik ook dat er verschillende soorten depressies bestaan. En helaas ook uit eigen ervaring. Onze jongste zoon ( hij heeft toestemming gegeven om dit te publiceren) heeft een dysthyme stoornis die zich al op jonge(kinder) leeftijd openbaarde. Helaas had ik toen geen idee dat zijn melancholieke aard beruste op deze stoornis. Je verwacht gewoon niet dat een jong kind al 'depressief' kan zijn. Halverwege de twintig sloeg de depressie keihard toe en was/is sterke medicatie nodig om hem weer een beetje te kunnen laten functioneren. Ik denk dat elke ouder zich zal herkennen in mijn gevoelens, ik voelde me machteloos en falend als ouder. Bovendien kwamen al die sterke emoties vanuit mijn jeugd hier nog even bovenop. Ook nu weer het onbegrip in de omgeving, niemand snapt waarom hij depressief is. Uitleggen kan niet..wat valt er uit te leggen, hoe kun je somberheid etc. uit leggen? De vooroordelen liggen ook al klaar maar daar stap ik overheen. We knokken gewoon verder. Hij tegen zijn depressie en ik tegen de mijne.<br />
<br />
Toegeven dat ik depressief ben was best moeilijk want ik zag mezelf helemaal niet als depressief. Ok, ik heb het af en toe een beetje moeilijk maar dat is niet raar. Ons leven is niet altijd over rozen gegaan en sinds het overlijden van mijn moeder, is er nogal wat ellende over ons uitgestort. Maar daarnaast ook veel moois en ik kies ervoor om dat mooie steeds opnieuw te blijven zien en proberen te voelen. Want dat voelen... daar draait het om. Toen ik besefte dat ik niets meer voelde wist ik dat er iets mis was. 's Morgens opstaan en niets voelen is eigenlijk best raar, alles is even vlak en betekenisloos. Je voelt geen blijdschap of verdriet, je voelt gewoon helemaal niets. "Houden van" zijn lege woorden omdat je die liefde niet meer voelt. Volgens mij heb ik best lang de schijn op kunnen houden, je speelt gewoon je rol en doet je dagelijkse ding. En alles wat er gebeurde aan fijne en nare dingen werden in dezelfde kast gegooid, deur dicht en sleutel omdraaien. Het was gewoon mijn manier om te overleven. En dan komt er een moment dat die deur, volkomen onverwachts, opengaat en je alles in één keer op je bord krijgt. Dat moment kwam bij mij toen mijn vriendin in 2014 besloot een einde aan haar leven te maken. Het verdriet maakte iets los en vanaf dat moment kreeg ik die deur niet meer dicht. Ik besefte dat ik vanaf mijn kinderjaren dezelfde tactiek had toegepast, nare dingen wegstoppen en alleen mooie dingen herinneren. Maar ergens op die weg ben ik mezelf kwijt geraakt. En dat maakt me somber en verdrietig. Maar... ik voel wel weer en ook al kan ik nog niet goed handelen met die stroom aan emoties en gevoelens, ik weet dat ik op de goede weg ben. Aan mijn depressie komt een eind dat voel ik. Ik heb een keuze en ik kies ervoor om te voelen.<br />
<br />
Helaas heeft niet iedereen een keuze, mijn depressie is niet dezelfde als die van vele duizenden anderen. Mijn depressie is van tijdelijke aard. Inmiddels wordt duidelijk dat duizenden mensen aan één of andere vorm van depressie leiden. Vele jonge mensen zijn depressief en dat baart me zorgen. <br />
Het gevoel hebben dat ze er niet meer toe doen, niet meer kunnen ervaren wat geluk of blijdschap is. Ze schamen zich voor hun depressie en verbergen dit achter een façade van nep vrolijkheid. En daarom komt die tekst van Marco's "Mooi" zo hard binnen... elke keer dat ik dat nummer hoor.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Cy4VtqxPeeU/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Cy4VtqxPeeU?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-6856517793189559322016-01-20T05:09:00.002-08:002016-01-20T05:09:46.790-08:00Ik ben een "Tena-Lady"Zoals ik in mijn vorige blog ( Van de regen in een hoosbui) al schreef ben ik ondertussen een wandelende medicijnkast. Pilletje voor dit, pilletje voor dat en er komt maar geen einde aan. Ik ben de hele dag bezig met pillen slikken en als ik ergens een pest hekel aan heb, is het wel aan pillen slikken! Mijn oma ( die overigens 94 is geworden) zeulde letterlijk een tas medicijnen met zich mee als ze ergens heen ging. En maar piepen en kraken. Het was een schat van een mens maar sinds de dood van mijn opa mankeerde ze van alles en nog wat. Als ze bij ons kwam logeren dan werd één van ons gevraagd om de medicijnen uit te zoeken want ze zag het niet zo goed meer. Dat kon wel kloppen, ze had vanaf haar vroege jeugd al een bril met jampotglazen en later kreeg ze ook nog staar. Daar is ze uiteindelijk aan geopereerd maar toen kwam ze al niet meer logeren. Waar die pillen nou allemaal voor waren is me nog steeds een raadsel want toen ze uiteindelijk in een verzorgingshuis terecht kwam, bleef er van die hele tas niks over. Het enige dat écht nodig was waren haar oogdruppels. Mijn lieve moedertje had ook zo'n doos van Pandora, het begon met reumamedicijnen en langzaam maar zeker kwam daar een heel arsenaal bij. Mijn mama was echt ziek, die kon niet zonder medicijnen leven. Hart & vaatziekte/Reuma en uiteindelijk kanker. Ik zie haar nog zo aan de keukentafel zitten met die halve apotheek uitgestald voor haar neus. Hoe vaak ze niet tegen me zei; "Hier wordt ik niet beter van maar niet innemen betekend zeker een vroege dood". Uiteindelijk stierf ze toch, op amper 69 jarige leeftijd. <br />
<br />
En nu ben ik aan de beurt. Ik heb het lang uit kunnen zingen en ik hoopte al dat ik het gestel van mijn vader zou hebben, helaas! Mijn vader, inmiddels bijna 81 lentes jong, vitaal en levenslustig. Hij fitness nog elke dag in zijn privé sportruimte. Werkt in de tuin, niet zomaar tuin maar een flink voetbalveld. Als je mijn vader ziet, schat je hem zo rond de 65. <br />
<br />
Maar nee, ik lijk dus niet op mijn vader. Een jaar of 9 geleden begon ik te sukkelen en werd Hashimoto geconstateerd ( traag tot niet werkende schildklier) Daar kreeg ik Thyrax voor, eerst 25 mcrg en inmiddels 200 mcgr. Maakt niet uit, daar is mee te leven. Je levert wel wat energie in maar je kunt er oud mee worden. Elke ochtend 2 pillen en verder niet meer aan denken. En toen begon dat gelazer met die bloeddruk. Onderzoekje hier, onderzoekje daar en weer een lading pillen rijker. Maar zo simpel is dat dus niet, ik weet niet of mijn geest nou protesteert of mijn lijf, feit is dat ik van elke pil ook de bijbehorende bijwerkingen krijg. Mijn aversie tegen medicijnen groeit met de dag. Uiteindelijk moet ik stoppen met een ACE-remmer ( bloeddrukpil) ik slik meerdere soorten dus het was even vogelen welke nou wel en welke nou niet verantwoordelijk was voor de vervelende bijwerking. Dat betekend dus in de praktijk dat je steeds moet stoppen met één soort en dan maar afwachten. Gelukkig was het bij pil 2 raak! Dus in overleg met de arts en dan blijkt er nog maar 1 optie te zijn en dat zijn plaspillen. Oh mijn god!! Plaspillen!! Ik krijg meteen visioenen over onophoudelijk toiletbezoek en tassen vol incontinentiemateriaal. Want helaas ben ik ook nog gezegend met 'stress-incontinentie" en een lumbale stenose ( een vernauwing in het lendewervelkanaal), wat in de praktijk neerkomt op in je broek piesen als je lacht, hoest, niest of touwtje springt. Dat laatste laat ik achterwege vanwege die stenose want als ik 10 minuten sta, voel ik mijn benen niet meer en om dan touwtje te gaan springen lijkt me ook niet zo'n handige zet. Maar om nou nooit meer te lachen? En niesen en hoesten daar heb ik geen controle over, net zomin als over mijn blaas. Het heeft trouwens niets met stress te maken, ik ben helemaal geen stresserig persoon al zou je van het hele gesodemieter wel in de stress schieten.<br />
<br />
Het uitzoeken van het juiste inlegmatrasje zorgt trouwens ook nog wel voor de nodige stress. Gelukkig zijn de meeste drogisterijen en supermarkten aardig voorzien van verschillende merken en soorten. Afgaande op mijn eigen probleem kies ik voor een pakket met veel druppels op de verpakking, als aanduiding voor de hoeveelheid urineverlies. Eenmaal thuis lijkt dat toch niet zo'n verstandige keus en ik had het kunnen weten, gezien de grootte van de verpakking en het geringe aantal stuks als inhoud. Ik tover een volledig boxspringmatras uit de verpakking. Voordeel is wel dat ik de hele dag niet naar het toilet hoef te rennen, er past wel een liter in. Alleen het loopt en zit niet zo comfortabel. Ik merk dat ik wijdbeens ga lopen en als ik ga zitten krijg ik hoogtevrees. Terug naar de winkel, ander merk en minder druppels. Bij de kassa vraag ik aan de juffrouw of dit een veel verkocht merk is en of ze misschien weet hoe groot die dingen zijn. Ze verschiet van kleur en mompelt een beetje beschaamd dat ze 'geen idee' heeft. Dat is nou jammer, blijkbaar is het niet erg om tig soorten maandverband/tampons en Durex glijmiddel dan wel prikkelende gels te verkopen maar iets simpels als incontinentiemateriaal zorgt voor schaamrood op de kaken. Ik reken af en neem mezelf voor om thuis even op te schrijven welk merk en welke hoeveelheid druppels het beste passen bij 'het probleem'. Want ook al kocht ik wel vaker op de bonnefooi van die inlegluiers ( bij hevige verkoudheid etc.) ik vergeet dan vrolijk weer welke wel en welke niet voldoen.<br />
<br />
Intussen ben ik een 'kenner' en koop bij elke supermarkt- en drogisterijketen het 'eigen' merk. De echte merkvarianten zijn vaak veel duurder dan het eigen merk maar veel verschil zit er niet in. Behalve dan in die druppelaanduidingen. Is bij de ene 3 druppels op de verpakking genoeg voor een dag lang winkelen zonder zoektocht naar het toilet, bij de ander drijf je na 1 hoestbui al uit je broek. En geloof me, dat wil je niet als je in de rij bij de kassa staat. Dan helpt het niet meer dat je drie grootverpakkingen op de band hebt liggen. Thuis op de plank heb ik ze allemaal staan, van 1 tot veel druppels dus ik kan lekker kiezen. Kom maar op met die plaspillen!<br />
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-60416960142617402552016-01-18T02:40:00.002-08:002016-01-18T02:40:27.678-08:00Verhuizen, ik moet er niet aan denken! Las ik gisteren een stukje van iemand die druk bezig is met inpakken en mijn gedachten gingen meteen met me op de loop. Hoelang woon ik al in dit huis, even rekenen, onze oudste was 7 en is nu ruim 34. Een dikke 27 jaar dus. Jeetje ik was 30 toen ik dit huis ging bekijken en meteen een bod deed. Dertig!! Jong, vitaal en een hoofd vol dromen. Moeiteloos haal ik de herinneringen terug, vreemd eigenlijk dat dit zo zonder haperingen gebeurt, zaken die ik gisteren gedaan heb lijken wel in een zwart gat verdwenen te zijn. Ik zie mezelf hier nog de straat in rijden, met mijn moeder. Het huis had ik gespot bij een makelaar in Tiel, waar ik was voor een andere bezichtiging. Tiel werd het niet, ook al wilde ik eigenlijk niet meer in zo'n klein flutdorpje wonen. Een stad zag ik ook niet zitten. Ergens had ik nog de smoor in dat het huis waar ik mijn zinnen op gezet had, inmiddels verkocht was. Het was precies wat ik wilde, ruim en zonnig. Met 4 grote slaapkamers en een balkon! De prijs lag ruimschoots binnen ons budget dus we aarzelden geen moment en brachten een bod uit. Twee dagen later lag onze droom aan diggelen, de eigenaar had een onderhands bod geaccepteerd en het huis ging aan onze neus voorbij. <br />
<br />
Weer op zoek dus en de tijd begon te dringen. We hadden ons huis namelijk verkocht op voorwaarde dat we er binnen 6 weken uit zouden zijn. Maar huizen kijken met drie jonge kinderen op school etc. was nog niet zo eenvoudig. Tot ik dus dit huis vond in de etalage bij die bewuste makelaar. Ik had nog nooit van Rhenoy gehoord en wist niet eens waar het lag! Mijn voormalige buurvrouw wilde wel even op mijn kinderen passen en mijn moeder wilde wel mee. Dus in de auto, op zoek naar Rhenoy. Volgens mij heb ik een halve wereldreis gemaakt want een Tom Tom bestond nog niet en binnendoorroute's durfde ik niet te nemen. Na een klein uurtje had ik het dorpje en de betreffende straat gevonden. En toen stonden er twee identieke huizen te koop.... welke was het nou? Aangezien ik geen bezichtigingsafspraak had gemaakt waren beide huizenverkopers niet thuis en stond ik een beetje beteuterd op straat. En dan komt het karakter van zo'n dorpje opeens naar boven. De buurvrouw van één van de te koop staande huizen ziet ons staan en vraagt of ze iets voor ons kan doen? Ik vertel haar het doel van mijn komst en zonder aarzelen nodigt ze me binnen uit zodat ik in haar huis kan kijken. "Het zijn toch dezelfde huizen en dan heb je vast een indruk."<br />
<br />
Op slag ben ik verliefd op die ruime woonkamer met grote ramen waar het zonlicht door naar binnen stroomt. Dit heb ik zo gemist in mijn oude huis! Slechts 1 niet zo groot raam in de woonkamer en ook nog eens op het westen. Ik bedenk me geen moment, dit gaat het worden! Eenmaal weer thuis bel ik meteen de makelaar en regel een afspraak voor bezichtiging van beide huizen. We kochten het huis met de grootste tuin. <br />
En dan zijn er zomaar al 27 jaar voorbij. Het huis heeft in die 27 jaar een metamorfose ondergaan. Zo'n beetje elke ruimte is wel verbouwd, van de zolder tot aan de kruipruimte. Onze kinderen zijn inmiddels volwassen en twee van de drie hebben al geruime tijd een eigen stek. Er woont nog 1 zoon thuis en sinds 5 jaar een neef die nu in Utrecht studeert. En weet je, ik heb heus wel eens gedacht aan verhuizen. Een groter huis.... een kleiner huis, uiteindelijk toch maar niet. <br />
We hebben mensen zien gaan en komen in de straat. Toch wonen er nog veel van de eerste buurtjes. Maar nu wordt er sinds kort een nieuwbouwwijk gebouwd en hebben sommige bewoners van De Brink besloten om hun oude dag in een nieuw huis te gaan slijten. Ik pas! Mij mogen ze hier wegdragen. Alleen al het idee dat ik al die meuk, die we in 27 jaar vergaard hebben, moet gaan sorteren en inpakken of weggooien. Het zweet breekt me uit als ik alleen al aan die twee schuren denk. Per slot van rekening ben ik geen 30 meer, zijn de meeste van mijn dromen vervuld en ben ik allang niet meer vitaal. De dromen die ik nog heb, droom ik lekker in mijn oude vertrouwde slaapkamer met de volle kasten. En als ik de trap niet meer op kan, dan plaatsen we een lift. <br />
Genietend zit ik aan tafel in het warme zonlicht, wat wil ik nou nog meer? Het huis past als een paar oude maar heerlijk lopende schoenen. Ik ken elk geluidje en vind blindelings in het donker mijn weg. <br />
Ik hoop dat ze gelukkig worden in hun nieuwe huis, die oude buurtjes. Ik blijf zitten waar ik zit!Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-42905105876690993272016-01-13T05:57:00.000-08:002016-01-13T05:58:36.264-08:00Welkom bij uw zorgverzekeraar!!!Laat ik voorop stellen dat ik niet echt ontevreden ben over mijn zorg verzekeraar. Maar wat ze me nu flikken daar kan ik echt even helemaal niks mee. <br />
<br />
Zo lang je niet vaak bij de dokter komt en medicijnen nodig hebt is er eigenlijk niets aan de hand. Je betaald je maandelijkse premie en je hebt er geen omkijken naar. Maar dan op een dag ga je naar de huisarts voor een simpel onderzoekje. Bloeddruk meten. Dan blijkt die bloeddruk torenhoog en kom je in de medische molen terecht. De eerste lading medicijnen worden opgehaald bij de apotheek en in je tas een verwijsbrief voor de polikliniek, bloedprikformulieren en lege potjes om een plas in op te vangen. Daar ben je dan een week of twee/drie hartstikke druk mee. Ook omdat die eerste lading pillen niet zo lekker vallen, beter gezegd ik viel ervan om. Nieuwe lading pillen ophalen dus. Zo werkt dat, als het ene niet doet wat het moet doen dan proberen we nummer 2 of 3 of 4 etc. So far, so good. Dokter zus, dokter zo, pilletje voor het hart erbij, 2 bloeddruk verlagers, 2x pillen voor de niet werkende schildklier en nog iets voor het cholesterol dat de pan uit rees. Alleen al met die pillen innemen en uitzoeken ben ik een uur per dag bezig. Dan nog het feit dat je van het hele arsenaal eerst slechts 15 proefexemplaren krijgt om te kijken of het wel werkt, komen er dus ook de nodige tripjes naar de apotheek bij inclusief een vracht papier werk vanwege alle bijwerkingen. Fijn... alleen daar zou ik al een hoge bloeddruk van oplopen!<br />
<br />
Inmiddels ben ik 4 maanden onderweg. Om te controleren of alles naar behoren zijn werk doet en de bloeddruk binnen de perken blijft, mag ik om de paar weken bloed prikken, bloeddruk meten en nog meer van die ongein. En zoals alles in Nederland, dat kost geld... veel geld! Maar hoeveel? Dat weet je nooit helemaal precies van te voren want de ene pil kost meer dan de andere, het ene laboratorium rekent 80 euro voor een bloed test en het andere 50 euro. Schiet mij maar lek. Elke maand ontvang ik van mijn zorg verzekeraar een overzichtje van alle gedeclareerde kosten en welk bedrag via de eigen bijdrage zelf moet worden voldaan. "Tot nu valt het mee" September 2015 een bedrag van E 62,50 ( bloedonderzoek en medicatie) . Oktober 2015 valt de volgende rekening op de mat, E 22,50 eigen bijdrage Thorax. November E 83,90 ( weer een bloedonderzoek en medicatie) en in december krijg ik de laatste 36,40 eigen bijdrage medicijnen. Met alle vorige eigen bijdrage's ( elke drie maanden ongeveer 22 euro vanwege de Thorax) blijf ik toch nog net binnen de grens van die 365,00 euro eigen risico. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen zullen we maar denken. <br />
<br />
En dan is het 13 januari 2016 en valt er een rekening op de mat waar ik even duizelig van word. <br />
Ik moet dan ook echt even twee keer kijken om het te geloven. Spontaan springt mijn bloeddruk weer naar de 220/135 ( als het niet hoger is) ik hoef die bloeddrukmeter echt niet aan te sluiten om dat te weten, ik zie namelijk sterretjes en dan weet ik genoeg! <br />
<br />
Geachte mevrouw van Oostenbrugge<br />
<br />
U hebt van ons een rekening ontvangen. Misschien bent u deze vergeten want wij hebben nog geen betaling van u ontvangen. Omdat wij begrijpen dat dat kan gebeuren, ontvangt u deze servicebrief. ( Hoera!!)<br />
<br />
Om welk bedrag gaat het?<br />
Nou het zijn 6 bedragen, variërend van 15,90 tot 73,48, een totaalbedrag van E 230,11 om precies te zijn!<br />
<br />
En of ik dat bedrag maar even heel snel wil betalen, voor 22 januari dus anders komen er kosten bij!<br />
<br />
Géén haar op mijn hoofd die daar aan denkt!! Eerst maar eens even bellen waar dit vandaan komt!<br />
<br />
"Goedemiddag u spreekt met mevrouw huppeldepup van de klantenservice, waarmee kan ik u van dienst zijn?"<br />
<br />
"Goedemiddag mevrouw, u spreekt met mij... klant nummer 3241524321, je weet wel van die onbetaalde rekeningen!!"<br />
<br />
Nadat het computerprogramma is opgestart en mijn gegevens ingevoerd zijn, kan mevrouw huppeldepup mij haarfijn uitleggen waar al die bedragen vandaan komen. Bloed prikken, medicijnen, lab-onderzoek..".u heeft zeker urine ingeleverd?" Inderdaad, niet 1 keer maar wel drie keer en daar heb ik iedere maand voor betaald... toch? In mijn hoofd klinkt ergens een belletje. Drie onderzoeken...2 rekeningen...euh ....<br />
De dame verteld verder dat het niet mijn schuld is hoor, dat die rekeningen niet betaald zijn. Nee mevrouwtje er is hier iets fout gegaan, ik zie hier dat u alles per post wenst te ontvangen en dat is niet helemaal goed door gekomen.<br />
<br />
Niet goed doorgekomen? En die andere rekeningen en overzichten die ik per post krijg dan? Het blijft even stil aan de andere kant. Dan vervolgt ze gewoon haar verhaaltje. "Om u tegemoet te komen, verruimen wij de uiterste betaaldatum. U mag nu voor 13 februari betalen!"<br />
Nee, ik betaal helemaal niets want met deze rekeningen zit ik ruimschoots aan mijn eigen bijdrage dus ik gok zo dat ik er een aantal niet hoef te betalen. <br />
En weer blijft het stil, dit kan ze even niet verwerken. Stotterend verklaard ze dat het zo niet werkt want die facturen zijn op datum en euh ze zijn van september en oktober enne december. Ja en???<br />
"Nou dan klopt het niet meer!!"<br />
<br />
Hahaha, zei ze dat nou echt? <br />
<br />
Ik zucht maar eens diep en vraag haar heel vriendelijk of het mogelijk is dat ze de overzichten van alle facturen vanaf september tot en met december aan mij op kan sturen. Dan kan ik zelf wel optellen en aftrekken, wedden dat het dan wel klopt!! <br />
<br />
Een stuk minder zeker van zichzelf antwoord mevrouw Huppeldepup van de klantenservice dat ze dat even met iemand moet overleggen en dat ik nog van ze hoor!<br />
<br />
Ik kan nog nét roepen, voordat ze de verbinding verbreekt ; "Wel voor 13 februari graag anders komen er kosten bij, voor jullie wel te verstaan!!"Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-40326447258110459392016-01-10T05:34:00.000-08:002016-01-10T05:34:18.888-08:00Verander de wereld, begin bij jezelfZomaar stromen de tranen over mijn wangen, als zonnestralen die dwars door regenwolken breken, bij het horen van een mooi stukje muziek of als ik onverwacht de liefde ervaar die mensen voor elkaar kunnen hebben. Maar vaker nog stromen die tranen als ik de afschuwelijke waarheid onder ogen zie, hoe mensen elkaar vermoorden, vanwege geld of religie. Mijn hart breekt in duizend stukken en de duisternis lijkt me te overspoelen. Steeds vaker moet ik moeite doen om de schoonheid van het leven te zien. Steeds vaker moet ik diep in mezelf op zoek naar dat sprankje licht om de zwarte schaduwen te verdrijven. En ik vraag me af; Waarom?? Waarom gunnen mensen elkaar geen plekje onder de zon? Waarom is de jacht naar geld zo allesoverheersend? Wat heb je nou helemaal nodig? Een dak boven je hoofd en voedsel! Waarom heeft de één alles en de ander niets? En waarom kan die ene die alles heeft dan niet iets missen voor die ander. Het maakt me in en in triest. <br />
<br />
Maar zo wil ik niet leven!! Ik zoek in mezelf naar antwoorden en reis terug in mijn herinnering naar gelukkige momenten. Waar werd ik als kind blij van? Ik hoef gelukkig niet lang te zoeken want daar zijn ze! Achterop de brommer bij mijn opa, mijn armen om zijn lijf en mijn hoofd tegen zijn rug. Dwars door de stad, boodschappen doen. Of met mijn oma in de tram naar het Kralingse bos, een zakje brood mee voor de eekhoorntjes die zo tam zijn dat ze uit je hand komen eten. Bij het visstalletje zure haring kopen en thuis eerst die vis opeten en daarna een boterham met suiker. De logeerpartijtjes bij beide oma's, ontbijt op bed... samen onder de dekens en beschuit met Zwitserse strooikaas soppen in het kopje thee. En dan de jeuk van die kruimels in bed! Een glimlach krult mijn mond omhoog, zoveel gelukzalige momenten, als ik eenmaal begin is de stroom herinneringen niet meer te stoppen. Maar nergens een herinnering te vinden van cadeau's, heb ik dan nooit iets gekregen? Natuurlijk wel, ook wij vierden Sinterklaas en kerst. Met het weinige geld dat er was werd er iets feestelijke op tafel gezet, gebraden kip met appelmoes!! En dan is ie daar... de herinnering aan een presentje. Mijn sprookjesboek van Hans Christiaan Andersen. Daar heb ik ook nog een verhaal over geschreven! Het is duidelijk, hetgeen is blijven hangen zijn de momenten van geluk en die werden niet met geld gekocht. <br />
<br />
Vanochtend vroeg ik het aan mijn zoon; wat heeft jou blij gemaakt? Zijn antwoord verbaasde me ( gelukkig) niet. Zijn ogen kregen een dromerige blik toen hij in zijn vroege kinderjaren keek. <br />
"De uitstapjes die we als gezin maakten, naar de speeltuin en naar het bos" <br />
Ik glimlach naar hem en kijk met hem mee. Twee kleine jongetjes en een nog kleiner meisje huppelen voorbij. Kaplaarsje en regenjasjes aan, geitjes aaien en schommelen totdat ze duizelig waren en kraaiden van plezier. <br />
"Ben en ik samen tegen de rest van de wereld, samen spelen met de Lego en sneeuwballen gooien met pa"<br />
Het zijn de simpele dingen die het doen, de tijd en aandacht die we ze gaven. Maar vooral de liefde!! Die hebben we onthouden en koesteren we in ons hart. De warme omhelzing van oprechte liefde binnen ons gezin en de kleine kring familie. En ik vraag me af, is dat hetgeen die mensen tekort zijn gekomen? Die mensen die liever duizenden euro's op de bank hebben staan en daarvoor al hun talent in de strijd (ver) gooien. Wat heb je aan heel veel geld als je alleen maar bezig bent om er meer van te maken? <br />
<br />
Gisteren zag ik een status op Facebook voorbij komen; Wat zou je doen met een miljoen als je maar 1 dag de tijd hebt om het uit te geven? De antwoorden onder die status verbaasde me niet. Huizen kopen, auto's kopen, shoppen tot ik erbij neerval. etc. Ohh ja een enkeling zou eerst heel veel kopen en wat er overbleef op een spaarrekening zetten voor later. En 1 iemand wilde wel iets geven aan mensen die het ook heel hard nodig hebben. Die antwoorden onder die status bevestigen wat ik al wist, mensen denken dat je van spullen kopen héél gelukkig wordt. Van de dakloze kan ik begrijpen dat ie een huis wil en eten in de kast, van een bijstandsmoeder begrijp ik dat ze schrijft; 1 x alles kopen dat mijn kinderen willen hebben. Als je elke maand moet knokken om alle ballen in de lucht te houden dan snap ik dat het heerlijk lijkt om alles te kunnen doen waar je ooit van gedroomd heb. Heus, ik begrijp dat als geen ander!! Maar ik weet inmiddels ook dat het niks toevoegt aan je leven, je wordt niet echt gelukkig van geld... alleen maar hebberig. Geld maakt alleen maar gelukkig als je het kunt delen en andere mensen kunt helpen om dat broodnodige dak boven hun hoofd te verschaffen. <br />
Ik heb geen antwoord onder die status geschreven....<br />
<br />
En dan denk ik aan mijn prachtige kleindochters. In wat voor wereld groeien ze op? Een wereld vol geweld, haat, macht en hebzucht. Wat laten wij ze na? Een wereld waar geen plaats is voor compassie en mededogen. Een wereld die verscheurd wordt door geweld, een strijd op leven en dood. Een nutteloze strijd die geen winnaars zal kennen... slechts verliezers! Is dat wat wij onze kinderen en kleinkinderen na willen laten? Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-7039266932809515722016-01-09T09:16:00.001-08:002016-01-09T09:16:52.300-08:00Van grote en kleine prinsessenWat een schijtweer!! Grauw, nat en kil. Het weer weerspiegeld een beetje mijn humeur, na een week nauwelijks slapen door die verrekte kriebelhoest kijkt er 's morgens niet écht een vrolijk koppie vanuit de spiegel terug. Nu hebben wij hier eigenlijk weinig te klagen want in het noorden van het land is het veel erger. Zodra ik mijn Facebook pagina open en over mijn tijdlijn scroll, wordt ik doodgegooid met berichtjes over code paars en mensen die over de straten schaatsen. Ok, er zijn vast leukere dingen om over te praten dan het weer... toch? Dus daar ga ik het verder dan ook niet over hebben.<br />
<br />
Op dit moment wacht ik op de komst van mijn dochter en kleindochter. Ik verheug me erop om haar te zien, het is al ruim anderhalve week geleden en ik mis haar. Ik ben benieuwd welke outfit ze nu weer aan heeft want zoals elke échte prinses heeft ze een garderobe om bij te kwijlen. Een babyroze elfjesjurk mét vleugeltjes, een echte koninginnejurk met lange rok en gouddraad, een heuse "Frozenjurk" en zelfs een "Alice in Wonderland"gewaad. Natuurlijk compleet met kroontjes, glitterstafjes en glazen muiltjes. Zodra ze 's morgens haar oogjes open doet, is het eerste wat ze zegt; "Pinsessejuk aan! Ze heeft een beetje moeite met de' letter 'R' en dat levert ook de nodige verwarring op want oma moet dan drie keer vragen; "Wat zeg je?" Waarop de kleine prinses veranderd in een kleine heks met wilde gebaren. Zou ze een toverstaf gehad hebben dan weet ik zeker dat oma op dat moment in een pad was veranderd, mét een dikke wrat! De blik in haar felblauwe oogjes is duidelijk... oma is doof of niet helemaal 100! Eindelijk begrijp ik dat ze haar pRinssenjuRk aan wil en dan komt het volgende... welke?? Jurk 1....NeeNeeNee, oké die niet dus. Jurk 2...NeeNeeNee! We gaan nog even door en aan het eind van het liedje is jurk 1 toch de favoriet. Maar ze moet eerst gewone kleertjes aan en dat duurt ook even want wat voor de prinssenjurk geld, geld ook voor de gewone kleertjes. Het liefst heeft ze elke dag haar Prinses Sophia Onesie aan met bijpassende pantoffeltjes maar helaas moet ook Prinses Sophia wel eens in de was. Met andere woorden ze heeft duidelijk het karakter van haar lieftallige moeder. Die is midden in de winter wel eens naar school gegaan in een witte zomerjurk zonder maillot, witte kanten sokjes en lakschoenen. Ik was er klaar mee. <br />
Toen ik haar tussen de middag ophaalde zag ze blauw van de kou en wilde maar wat graag iets warmers aan. Vanaf dat moment liet ik haar zelf kiezen, elke ochtend ruzie over kleren daar had ik geen zin in en als ze dan in een belachelijke combinatie naar school wilde...So Be It.<br />
<br />
De geschiedenis herhaalt zich en soms lach ik in mijn vuistje, je krijgt wat je verdient. Ik schat dat de kleine prinses, over pakweg een jaar of 15, haar blonde haren felroze verft ( net zoals haar moeder) en op de zolder van haar ouderlijk huis een onvermoede schat zal vinden. Op die zolder staat namelijk een kast met prinsessenjurken in damesmaat. Vanaf het moment dat haar moeder de prins met zijn groene Volvo heeft ontmoet, viert ze elk jaar carnaval. En vanaf dat moment heeft ze elk jaar een nieuwe prinsessen outfit gekocht. Kleine meisjes worden groot maar van binnen blijven ze "prinsesjes". <br />
<br />
Nu ik oma ben merk ik wel dat ik meer geduld heb. Zou ik bij mijn eigen dochter gewoon meteen jurk 1 over haar hoofd getrokken hebben, bij mijn kleindochter haal ik alles uit de kast. En als ze dan stralend naar me lacht en zegt; "Oma Mah koele!! ( oma Mar kroelen) Dan smelt mijn hart en zou ik met liefde nog 100 jurkjes tevoorschijn hebben getoverd. Natuurlijk heeft kleine prinses precies door hoe ze opa en oma moeiteloos om haar minivinger kan winden. Opa is haar grote vriend vooral omdat opa een grote snoepjespot heeft ( opa is letterlijk een ouwe snoepert!!) en zij houdt ook van snoepjes. Als opa thuis is dan wordt hij gedecideerd naar zijn stoel gedirigeerd. Zodra hij zit, schuift ze op zijn schoot en vlijt haar blonde kopje tegen zijn borst. Dan komt haar handje omhoog en voor zijn gezicht wijst ze met dat vingertje richting snoeppot. Ze zegt nog niks en opa doet net alsof hij haar niet snapt. Na een paar keer wijzen fluistert ze heel zachtjes tegen hem; Opa soeppie. <br />
Nou daar kan opa natuurlijk geen nee tegen zeggen. De pot gaat open en met een gelukzalig lachje ( of was het triomfantelijk?) vist ze er een tumtummetje uit. <br />
Maar helaas, opa is voor zijn werk weer naar Groot Brittannië en moet alle leuks missen. Oma niet!! Oma blijft lekker thuis en geniet van het kinderspul. <br />
<br />
Inmiddels zijn we 2 dagen verder en is de miniprinses weer naar huis. Twee dagen genieten van gekwebbel en voorstellingen. Dansen op sprookjesboomliedjes is zooo leuk! De sporen van haar verblijf zijn bijna uitgewist maar nog niet helemaal. Op verborgen plekjes naast de kast tref ik kleine paarse tekeningetjes aan ... op de muur. En ik zie in gedachten haar kleine ondeugende glimlachje terwijl ze het doet. Want, heus waar, kleine prinsessen zijn nét zo ondeugend als gewone peuters. Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-88935861425812393562016-01-05T03:19:00.000-08:002016-01-05T03:38:26.331-08:00Mag ik het wel aan pappa vertellen?Om maar met Johan Cruijf te spreken; elk nadeel heb ook een voordeel. Dus ( zie vorig blog) bekijk ik de zaak maar positief en pak ik mijn oude hobby maar weer op. Toen ik net met die schildklier begon te sukkelen, had ik ook vrij weinig energie en in die tijd ben ik gaan schrijven op Hyves. Eenmaal wat beter in mijn vel, meende ik dat ik minstens 11 uur per dag in de running moest zijn dus kwam er van schrijven niets meer. Jammer want ik heb er altijd veel plezier aan beleefd en er geweldige contacten aan over gehouden. Maar het is nooit te laat om het tij te keren alleen een beetje jammer dat ik daar eerst weer ziek voor moet worden. Genoeg geneuzel, ik ga er weer voor en begin gewoon weer met mijn grote liefdes... mijn kleindochters. Een hele grote inspiratiebron. <br />
<br />
Sinterklaas kapoentje, onze jongste prinses van twee en half zingt uit volle borst en steekt haar verliefdheid op de bebaarde kindervriend niet onder stoelen of banken. Vanaf het moment dat de stoomboot uit Spanje vertrok beheerst hij haar dagen én nachten. Ik geniet weer met volle teugen van die verwachtingsvolle kindersnoetjes. Onze oudste prinses van acht drie kwart gelooft ook nog in Sinterklaas, al heeft haar moeder op school te horen gekregen dat de kindjes uit groep vijf dit jaar een surprise voor elkaar moeten maken. Het einde komt in zicht en daar hebben we het allemaal wel een beetje moeilijk mee. Schoondochter stelt het 'vertelmoment' dan ook steeds uit. De eerste schoenen worden gezet en de dametjes komen vol trots hun kadootjes laten zien. "Kijk eens oma wat Sint in mijn schoen gestopt heeft" Oma is, na drie kinderen en twee kleinkinderen, een volleerd actrice en is verbaasd hoe die Sint toch steeds weer opnieuw precies die kado's weet te geven die ze zo graag wilde! <br />
Intussen werken we ieder onze lijstjes af en houden elkaar, via de WhatsApp, op de hoogte van de aankopen. Inclusief foto's! En daar gaat het uiteindelijk mis. Een kleine week voor het grote 5 decemberfeest, gaat de tv van onze oudste zoon kapot. Grote prinses is gewend om 's morgens de herhaling van het Sinterklaasjournaal te bekijken en dat kan nu niet. Dan maar even via mama's telefoon iets opzoeken. Jaja, kleine en grotere prinsessen weten tegenwoordig precies hoe die Smartphones werken en er blijft dan ook niets meer geheim.<br />
<br />
De telefoon gaat en ik hoor haar stemmetje aan de andere kant; "Hallo oma, ik ben ergens achter gekomen."<br />
Ik slik en weet opeens wat er komen gaat maar vraag natuurlijk gewoon: "Nou meisjes... vertel het eens aan oma."<br />
Struikelend over haar woorden brengt ze me op de hoogte van het grote geheim dat ze ontdekt heeft.<br />
"Sinterklaas bestaat niet!!"<br />
En ze doet even haarfijn uit de doeken hoe ze dat ontdekt heeft en dat ze best wel verdrietig is. Ach gossie!! Inmiddels staan bij mij ook de tranen in mijn ogen. In één klap is voor haar de lol van Sinterklaasfeest verdwenen. Weg magie en verwachtingsvolle weken. Weg sprookjesland en kabouters en elfjes. Het maakt niet uit dat zij nu het geheim deelt met de grote mensen, ze heeft nog twee jongere nichtjes en twee nog jongere achternichtjes, voor haar is de lol eraf op dit moment. <br />
En dan komt de clou; "Oma ik heb wel even aan mama gevraagd of ik het ook tegen papa mocht vertellen want tja... hij geloofde ook nog hè!" Ik schiet in de lach en complimenteer mijn oudste zoon met zijn acteertalent... dat heeft ie niet van een vreemde! <br />
<br />
Op vijf december vieren we Sinterklaas bij onze jongste prinses, samen met de hele familie van beide kanten. Een berg kadootjes wordt bezorgd en dan gaan ze los, de meiden! Het ene na het andere pakje wordt uitgepakt en ze genieten allebei met volle teugen. Tussendoor kruipt grote prinses even bij me op schoot en fluistert in mijn oor; Heb ik die poppen wc van jou gehad oma? En eventjes heb ik de neiging om te zeggen. "Natuurlijk niet, die heb je van Sinterklaas!" Om dan toch maar zachtjes terug te fluisteren ..."Ja die heb je van oma ..maar niks verklappen aan Noëlle hoor!" Samenzweerderig lachen we allebei een beetje en ik besef dat er een nieuwe fase is aangebroken! Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-38734822423318794352016-01-04T05:03:00.001-08:002016-01-04T05:03:14.956-08:00Van de regen in een hoosbuiIk wist het al voordat ik ging! Je komt voor het één en je gaat naar huis met een aandeel in de farmaceutische industrie. Zo'n maand of 3 geleden ging ik op aanraden van mijn vriendin maar eens naar de dokter om mijn bloeddruk te laten controleren. Bij een vorige controle was ie wat aan de hoge kant maar niet verontrustend. Wanneer was die vorige controle eigenlijk?? Kan wel een jaar of wat geleden zijn. De enige keer dat ik bij de dokter kom is om bloed te laten prikken vanwege mijn niet werkende schildklier. Zelfde verhaal... je begint met 25 microgram en ( nu 200 microgram) het eind is nog niet in zicht! <br />
Ok, bloeddruk. De dokter vraagt; heeft u klachten? Euhhh nou ik heb opvliegers en hoofdpijn. Die opvliegers heb ik in geen jaren gehad maar die zijn dus weer van de partij. En die hoofdpijn... tja... ik zie soms letterlijk sterretjes. De band wordt om mijn arm geschoven en opgepompt. Het apparaat doet zelf zijn werk, de techniek staat voor niets. De dokter kijkt naar de uitslag en kijkt naar mij. We gaan even van arm wisselen. De band wordt weer om mijn arm geschoven, deze keer de linker en het apparaat wordt weer ingeschakeld. Opnieuw een wat verontruste blik van de dokter. <br />
"Ik ga even bellen, blijft u rustig zitten."<br />
Ik ga nergens heen... ik zit nog vast aan die bloeddrukmeter weet je wel.<br />
Ze komt terug met de telefoon nog aan haar oor en schakelt het apparaat weer in. Nu begin ik hem toch wel een beetje te knijpen. Wat is er aan de hand?<br />
Ze leest de uitslag nu hardop voor aan de persoon die ze aan de lijn heeft. 223/138.<br />
Nu ben ik dus niet gek en weet dat dit te hoog is, de vorige keer was stond de teller stil bij 150/90 of zoiets. Spontaan schieten er nu nog wat punten bij, gelukkig staat het apparaat niet meer aan. De dokter loopt weer weg met de telefoon nog aan haar oor. Daar zit ik dan. En nu? <br />
Na een paar minuten komt ze de spreekkamer weer in en gaat tegenover me zitten.<br />
"Mevrouw van Oostenbrugge, dit is niet zo mooi."<br />
Nee, dat snapt deze mevrouw wel maar wat gaan we eraan doen dan?<br />
"Ik heb het ziekenhuis even gebeld en de cardioloog wilde u wel opnemen"<br />
Ik kijk haar aan..." opnemen?" Nee dat gaat even niet gebeuren, ik heb nog zoveel te doen en mijn kleindochter staat straks te wachten op oma. Dus van opnemen is geen sprake. Ze knikt. <br />
"dat antwoord had ik al verwacht, ik ken u inmiddels een beetje. Dus er komt zo iemand van de apotheek langs met medicijnen die u meteen moet innemen en dan gaan we weer meten, als de bloeddruk zakt mag u naar huis en morgen naar het ziekenhuis. Als de bloeddruk niet zakt..."<br />
Ja, ik vat hem!<br />
Een kwartiertje later worden de capsules bezorgt op de praktijk en mag ik ze meteen openbreken en innemen. Nog eens tien minuten later herhalen we het ritueel met de bloeddrukmeter en... godzijdank... hij is gezakt naar 160/110. Ik mag naar huis met een pakket pillen. <br />
En dan gaat het balletje rollen. Ohh hemel! Bloed prikken, bloeddruk meten en om de dag naar de praktijk. Hartfilmpjes en cardiogrammen. Het houdt niet op. Van het ene bloeddrukverlagend medicijn naar het volgende. Van 1 pil per dag naar 4 pillen per dag en het eind is nog niet in zicht. De uitslagen van de bloedonderzoeken komen binnen. Ik probeer ze telefonisch te krijgen maar die vlieger gaat weer niet op. Ik mag me weer melden bij de huisarts. Nierfalen, leverfalen, problemen met de bijnieren en bijschildklieren en een ernstig ( zeg maar gerust zeer ernstig) vitamine D tekort.<br />
Zie je wel ik wist het!!<br />
Je gaat voor iets simpels en dan gaat de doos van Pandora open! Niks niet van de regen in de drup!! Nee ik krijg gewoon gelijk een tsunami over me heen. Nu ... drie maanden en een schijtlading pillen verder voel ik me nog belabberder dan voordat ik naar de dokter ging. Ohh ja en omdat ik er toch was heb ik meteen maar even gezegd dat ik zo'n last van mijn benen heb. Beter gezegd, ik voel ze de helft van de tijd niet en dat is best lastig als je boodschappen moet doen. Ergens in mijn achterhoofd rekende ik op een herniaatje of zoiets. Néé natuurlijk niet, geen hernia want daar zou misschien simpel iets aan gedaan kunnen worden. Ik ga maar meteen voor een lumbale stenose. Met andere woorden, lendewervelkanaalvernauwing. Zo dat is nog eens iets voor dat letterspel! Een MRI mag uitwijzen in hoeverre dit kanaal precies vernauwd is. Ik denk dat ik het wel weet. Als je niet verder dan 50 meter kunt lopen of welgeteld 8 minuten kunt staan dan zal de boel wel flink in de knel zitten. Hier krijg ik nou spontaan hartkloppingen van! Oh jee.....Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-19831170739536284342015-11-01T04:58:00.001-08:002017-10-23T07:12:59.172-07:00Naar huis<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnK1eqhyphenhyphenFLCO-SHg0-wE4VX5vL7HAA6aHSOkPaJEuVyWpvlwefZInOBr_DJatSI-8oRGyzJg8KNylDA-MpDdtIQYthIlfnhmKwkOcUbQm-ClBL_J5gS0t82oP_H33Z4MTkGMIYsHuvRns/s1600/IMG_5826844757582.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnK1eqhyphenhyphenFLCO-SHg0-wE4VX5vL7HAA6aHSOkPaJEuVyWpvlwefZInOBr_DJatSI-8oRGyzJg8KNylDA-MpDdtIQYthIlfnhmKwkOcUbQm-ClBL_J5gS0t82oP_H33Z4MTkGMIYsHuvRns/s320/IMG_5826844757582.jpeg" width="180"></a></div><br>
<br>
Ergens halverwege de zomer van 2014 kwam mijn vriendin Tonny met een beladen verzoek. Het zal zo rond half juli geweest zijn dat zij mij vroeg of ik haar wilde helpen met haar euthanasieverzoek bij de behandelende artsen. Ik schrok hier erg van, ook al wist ik al geruime tijd dat zij heel veel pijn had door diverse aandoeningen. Ik ga hier niet allemaal opnoemen wat zij mankeerde maar het is meer dan genoeg voor 1 lijf en geest om aan te kunnen. Opeens veranderde de zonnige zomer in een donker seizoen want met elk gesprek dat wij voerden kwam haar einde dichterbij. We voerden gesprekken met de Euthanasie-vereniging, huisarts en Levenseindekliniek. Alle opties zijn de revue gepasseerd, legale en niet legale methodes. Inmiddels had zij ook met een andere vriendin haar plannen besproken en bracht zij ons met elkaar in contact. Het werd al gaande weg duidelijk dat het niet 'zomaar' was, wat ze van ons vroeg en ook dat wij het niet met zijn tweetjes aan zouden kunnen. Er werd nog een derde persoon ingeschakeld. In diezelfde periode begon zij met het weggeven van haar aardse bezittingen. Ze wilde graag bij leven schenken zodat ze zeker wist dat haar dierbare vrienden ( familie had zij niet meer en ook geen man of kinderen) datgene zouden krijgen wat zij hun wilde geven. Weken zijn we bezig geweest om al haar spullen ( inclusief meubels etc) op de plekken van bestemming te krijgen. Elke dag had ik een kofferbak vol spullen bij me die uitgezocht en uitgedeeld moest worden. In de weekeinden werden de mannen ingeschakeld om de grote spullen te verhuizen... bus- en aanhangwagen-ladingn vol! Het huis werd leger en leger. En op 14 september werd ik officieel het nieuwe baasje van haar kleine hondenkindje Lady. Een roomkleurige Chihuahua van bijna 4 jr. oud. Ooit heb ik geroepen "géén hond meer" na het laten inslapen van onze Leonberger maar wat ben ik blij met het beestje! Tevens heeft ze haar hele uitvaart geregeld, alles van het begin tot het einde. De uitvaartondernemer heeft zich vast wel even achter zijn oren gekrabbelt. Tonny wilde gebalsemd worden want, zo zei ze, ze wilde als het mogelijk was graag haar verjaardag nog 'vieren' op 31 oktober. Ze ging er zelf van uit dat ze dan al overleden zou zijn dus graag balsemen want dan lijkt het nog wat! En dan ook graag op 1 november gecremeerd worden, op Allerheiligen want 'daar had ze iets mee'.<br>
<br>
Het is een moeizame weg om je leven te beëindigen op een zelfgekozen moment. De wet is onverbiddelijk en artsen staan niet te springen om te helpen. Ook de huisarts van Tonny niet. Vanwege zijn geloofsovertuiging wilde hij niet meewerken aan euthanasie, helaas nam hij haar ook niet serieus. Artsen en specialisten die eerst welwillend tegenover haar verzoek stonden werden door deze huisarts benaderd, waarna zij zich terugtrokken en geen medewerking meer wilde verlenen om bij de levenseindekliniek hun bevindingen te deponeren. En dan sta je met de rug tegen de muur! De pijnen die zij leed werden met de week heviger en op een maandagavond heb ik in paniek Gonny ( de tweede vriendin) gebeld. Samen hebben wij de nacht bij Tonny doorgebracht en heeft Gonny één van die vreselijke aanvallen gefilmd met haar telefoon. De huisartsenpost gebeld en het filmpje aan de dienstdoende arts laten zien. De volgende ochtend stond de huisarts voor de deur, hij was ingeseind door zijn collega en kwam even polshoogte nemen. Even leek het erop dat hij haar nu wel serieus nam maar toen zij weer over euthanasie begon vertrok hij binnen de minuut. Uiteindelijk heeft hij wel haar verzoek en dossier naar de levenseindekliniek gestuurd maar na een telefoontje van ons werd duidelijk dat er nog maanden ( 5 of 6) overheen zouden gaan voordat alles rond was en eventueel de levensbeëindiging zou kunnen plaatsvinden. Het is een zorgvuldig maar ook tijdrovend proces wat voor iemand ( zoals Tonny) in een bepaalde situatie, niet meer haalbaar is. Er werd contact gezocht met een counselor ( psycholoog) die informatie geeft over zelfdoding in de breedste zin van het woord. Via hem kwam ze op het spoor van het boek van Boudewijn Chabot "De Uitweg". In dit boek wordt duidelijk uitgelegd hoe je zelf de regie van je sterfmoment in handen kunt nemen. Ik heb het boek voor haar besteld en na twee dagen belde ze me juichend op.<br>
<br>
Euforisch was ze!! Ze had haar beslissing genomen! Het was inmiddels 8 oktober. Vanaf dat moment werd het een heksenketel. Tonny had besloten om op 13 oktober te stoppen met eten en drinken. Een bewust verstervingsproces werd dan in gang gezet. In de week daarvoor was ze al gestopt met haar medicatie, het enige dat ze nog slikte waren bloedverdunners. Ze wilde koste wat kost voorkomen dat ze voortijdig een hersenbloeding of infarct zou krijgen ( en dus niet meer wilsbekwaam zou kunnen zijn). Vanaf die 13de oktober stopte ze ook daarmee, bewust het risico nemend. De huisarts werd uitgenodigd voor een gesprek en kreeg meteen een handgeschreven document onder zijn neus geschoven. Tonny hield niet van half werk! Hij kon kiezen of delen...met haar dit proces ingaan of een andere arts inschakelen. Volgens mij nam hij haar nog steeds niet serieus! Hij accepteerde de 'uitdaging' en schakelde thuiszorg in om ons ( de drie musketiers) te ondersteunen bij de verzorging. Vanaf dat moment lijkt de tijd te zijn uitgerekt tot één onmenselijk lange dag. Om beurten bleven Rosa of ik, 1 dag plus nacht bij Tonny. Het niet eten koste haar geen enkele moeite maar na vier dagen niet drinken en slechts een paar ijsklontjes per dag, werd de dorst een ware beul. Drie x per dag kwam er iemand van de thuiszorg langs voor wassen en mondverzorging. Vrijwilligers werden ingezet om ons te ondersteunen zodat we 's nachts een paar uur konden slapen. Vrijdag 17 oktober arriveert Gonny die haar lieve vriendin dan 5 dagen niet gezien heeft. De schok is groot!<br>
<br>
Gonny besluit om de nacht alleen met Tonny door te brengen en zo geschied. Ze slapen allebei als rozen en hebben ook nog een goed gesprek gevoerd. In die week hebben we allemaal zo onze eigen dingen met Tonny besproken en samen gelachen en gehuild. Maar dan die zaterdagochtend. Na een goede nacht ontwaakt er een andere Tonny dan degene die is gaan slapen. Opeens is alles anders, ze wil drinken en wel nu!! Dit is het moment dat we allemaal gevreesd hebben, dit moment waarvan ze wist dat het zou komen.( Tonny raakte in een delirium) Ze heeft ons stuk voor stuk laten beloven dat, wat ze ook zou zeggen en hoe ze ons zou smeken, we haar geen drinken mochten geven. Het moment dat ze in haar 'document' had beschreven en waar ze ons voor heeft laten tekenen. Geen vocht of voedsel, geen sonde's of infuus! <br>
Het grote manipuleren is begonnen, haar lichaam schreeuwt om vocht op welke manier dan ook en haar geest zoekt wegen om die behoefte te bevredigen. Op een bepaald moment gaat het mis en moet Gonny haar van de kraan aftrekken. Hartverscheurend!! We ontwijken haar ogen en smeken de huisarts om een pomp met slaapmiddel. Het enige dat we voor elkaar krijgen is een morfinepomp om de hevige pijnen wat te dimmen. We pompen elke bolus bij die kan maar dit helpt niet tegen de dorst. Na die martelende zaterdag breekt een nog heftiger zondag aan. We zijn radeloos! De twijfel slaat toe; Wil Tonny dit écht wel? Misschien heeft ze zich bedacht? Kunnen wij dit nog aan? Tonny die altijd met haar immens grote hart alleen maar liefde heeft gegeven. Diezelfde Tonny waar we zo mateloos veel van houden die nu snakkend naar verlossing op dat bed ligt. Mijn grens is bijna bereikt en niet alleen de mijne. Het is haar keus om dit te doen, niet die van ons. Wij wilden haar nog jaren bij ons houden, lachen-huilen-genieten maar dan zonder pijn. Ik breek en huil in de armen van een vrijwilligster. Ik moet weg uit die kamer want nog één keer die smekende blik en ik geef haar een fles water! Er moet iets gebeuren en wel nu!<br>
<br>
De thuiszorg belt met de huisartsenpost en er wordt besloten om een slaapmiddel per injectie toe te dienen. En dan valt ze eindelijk in een diepe slaap. De nachtzuchter dient nogmaals zo'n zelfde dosis toe. Gonny is inmiddels weer naar huis, die moet de volgende dag zelf naar het ziekenhuis. Ik blijf met de nachtzuster en probeer een paar uur te slapen. Die maandagochtend wordt ze wakker met een heldere blik in haar ogen, ze gebaart dat ik haar mond nat moet maken want ze wil praten. Ik hak een stukje ijs in kleine brokjes en na een paar minuten begint ze te praten. Ze is zich bewust van haar toestand want blijkbaar is de 'oude' Tonny nog aanwezig als de 'nieuwe' Tonny zich aandient. Ze vindt het vreselijk dat ze ons zoveel verdriet doet maar ze kan niet anders. Ze had ons dit willen besparen als de huisarts maar meegewerkt had want dan was dit niet nodig geweest. En zo praten wij nog een klein half uurtje en ze verteld me haar laatste geheimen. Ik koester het moment want ik weet dat het niet lang zal duren. Rosa komt en Tonny slaapt ( ik heb haar een rectaal slaapmiddel toegediend wat ik via de nachtzuster heb gekregen) . We verhuizen even naar de aanbouw om een kopje koffie te drinken. Want ondanks het feit dat Tonny ons bezwoer dat ze het best aankon om ons koffie te zien drinken, hebben we besloten om dat niet te doen. Eten doen we ook achter, alhoewel ik me nauwelijks kan herinneren dat ik de afgelopen dagen heb gegeten. De thuiszorg arriveert en spreekt met mij de nacht door. Dan wordt Tonny weer wakker en aan haar ogen zie ik dat het niet meer mijn vertrouwde vriendin is. Eigenlijk moet ik naar huis, ik heb geen medicijnen meer en ik wil graag douchen maar helaas... Rosa kan ook niet blijven die heeft een gezin en een baan. Dus... ik blijf totdat de vrijwilliger arriveert om een paar uurtjes bij Tonny te zitten. Het slaapmiddel is inmiddels weer uitgewerkt en ze gebaart naar me dat ze wil drinken. Ik streel haar gezicht en mijn tranen zijn het enige vocht dat ik haar kan geven. De huisarts komt en ik smeek op mijn knieën om een sedatiepomp. Hij weigert en dan opeens komt Tonny overeind met haar laatste kracht en ze kijkt de huisarts aan. "Dokter ik wil sterven!!!" klinkt het luid en duidelijk! De arts staat op, mompelt "ik zal kijken wat ik kan doen" en vertrekt. Ik kan hem wel slaan!!! Ik moet naar buiten... ik wil schreeuwen, gillen .... ik moet naar huis nu!! Maar ik kan niet naar huis, de vrijwilligster komt pas om 3 uur. Dus ik ga weer naar binnen en naast Tonny zitten, haar ogen smeken me om water... ijs... en ik lieg. Zeg dat de vriezer stuk is en dat er geen ijs meer is. Mijn hart breekt opnieuw... en nog eens en nog eens.<br>
<br>
En dan, ohhh wonder boven wonder, arriveert het sedatieteam met een pomp! Ik kan wel lachen en huilen tegelijk. Volgens mij gaat er in mijn bovenkamer ook iets niet helemaal goed. Gonny belt en ik vertel haar het nieuws... hoe raar dat je zo blij kunt zijn met een sedatiepomp!! Maar dan komt de domper, de pomp wordt ingesteld op 3 en Tonny slaapt niet! Ze blijft wakker, haar lichaam en geest vechten een epische strijd uit, het lichaam wint en ze probeert haar bed uit te komen om te drinken. Ze manipuleert en verzint smoezen om maar in de buurt van water te komen en ik kan die huisarts wel een doodschop verkopen. Dit werkt niet!!! Ik bel met Gonny en Rosa, met de thuiszorg en de Levenseindekliniek... er moet iets gebeuren en wel nu meteen. Maar er gebeurt niks en Tonny strijdt haar Titanen gevecht. Ik kan haar nu geen seconde meer alleen laten. Eindelijk is het 3 uur en komt de vrijwilligster, alsof de duvel ermee speelt... Tonny valt in slaap. En ik..ik ga naar huis. In de auto gaan alle remmen los, 20 minuten duurt de reis naar huis en ik huil, schreeuw en vloek alles bij elkaar. Zijn er écht nog maar twee dagen voorbij? Het lijkt wel alsof ik weken niet meer thuis geweest ben. Alles voelt vreemd. Eenmaal thuis bel ik Gonny, we moeten iets doen al weet ik niet wat! Uiteindelijk besluiten we om de Levenseindekliniek te bellen en te vragen wat de minimum dosis voor de sedatiepomp is en hoe we die arts zo ver kunnen krijgen dat hij die dosis ook daadwerkelijk toedient. We schrikken... de minimum dosis om te beginnen is vele malen hoger dan wat Tonny toegediend krijgt. Met andere woorden er is op dit moment geen sprake van palliatieve sedatie. Dit is een lapmiddeltje om ons rustig te houden en de arts zijn geweten 'schoon'. Hij verwacht dus blijkbaar niet dat Tonny binnen 2 weken zal sterven en daarom geeft hij geen fiat voor de palliatieve sedatie... meneer is bang voor zijn eigen hachje! Ik krijg een telefoonnummer van iemand in Amsterdam, die moet ik bellen en die gaan contact opnemen met het team. Blijkbaar kunnen we dus om die huisarts heen als hij de touwtjes niet zelf uit handen geeft! Ik snap die man niet! Tonny heeft hem de kans geboden om eruit te stappen... het enige dat hij dan moest doen was een huisarts voor haar zoeken die wel met euthanasie uit de voeten kon. Waarom heeft ie dat niet gedaan?? Waarom heeft hij haar verzoek geaccepteerd en vervolgens alles tegengewerkt? <br>
<br>
Voor ik het weet is het half zeven en ik ga terug naar Hedel, met lood in mijn schoenen. Vannacht blijven Rosa en ik bij Tonny. Er zal iemand van de thuiszorg langskomen om te kijken of we het redden. Er is geen nachtverpleegster beschikbaar. Om beurten zitten Rosa en ik aan Tonny's bed en houden haar hand vast. We pompen elke sedatie- en morfinebolus bij die toegestaan is maar het helpt geen zier. Deze nacht gaat héél lang duren! Om half twee is Tonny 'klaar' wakker en wil haar bed uit. Ze moet plassen. "Welnee lieverd, je hoeft niet te plassen... je hebt al dagen niet meer gedronken!" Maar ze is onhoudbaar en vecht om haar bed uit te komen. "Néé. ik wil niet op de po-stoel.... ik wil naar de badkamer!!" Samen tillen we haar uit bed en dragen haar naar de badkamer. Eenmaal op het toilet wijst ze naar de wastafel, ze wil haar tanden poetsen. Rosa en ik kijken elkaar aan met tranen in onze ogen. We snappen het wel, ze wil drinken. Ze gaat helemaal los en we krijgen de meest vreselijke verwensingen over ons heen. Dan stort ze in en blijft er een klein trillend hoopje mens over. We zijn wanhopig en bijna op het breekpunt; wel of geen drinken geven. Dan kijkt ze me aan en opeens zie ik weer Tonny, ze streelt mijn gezicht en veegt mijn tranen weg. We dragen haar weer terug naar bed en bidden om verlossing. Om beurten gaan we even op de bank liggen, ik heb al drie nachten nauwelijks geslapen en voel me beroerd. Heb ook al dagenlang geen medicijnen meer ingenomen... ik heb geen tijd gehad om ze bij de apotheek op te halen. Hoe stom!! Ergens halverwege de nacht hoor ik de wijkverpleegster binnen komt... ik doe alsof ik slaap. Ik heb geen zin om te praten. De ochtend breekt aan en ik wil koffie, een liter of vijf!<br>
<br>
Rosa gaat naar huis, ze heeft nog wat dingen te doen en eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Voordat Tonny aan dit verhaal begon, kende ik Rosa noch Gonny. Inmiddels kan ik prima met Gonny door de bocht maar Rosa is een heel ander verhaal. Dat verhaal bewaar ik voor mijn boek! Tonny heeft vanochtend van de verpleegster nog een extra slaapmiddel gekregen en vandaag gaan we met vereende krachten aan het werk om die sedatiepomp omhoog te krijgen. Gonny heeft contact gezocht met een advocaat en ik bel van Amsterdam naar Den Haag. Ik wacht tot Rosa terugkomt en ga in vliegende vaart op en neer naar huis om medicijnen te halen. Thuis pleeg ik nog een paar telefoontjes en probeer ik mezelf weer bij elkaar te rapen.Mijn man zit in het buitenland en de jongens 'passen op Lady, Tonny's kleine hondenkindje. Ik prop een was in de machine en haal de droger leeg. Pak de tas weer in met schone pyjama's voor Tonny en onderbroeken voor mezelf.<br>
De gebroken nachten breken me danig op. Het is bijna niet te geloven dat we al bijna 9 dagen onderweg zijn.... het voelt als 1 lange slechte droom. Intussen is de huisarts bij Tonny geweest en via de telefoon hebben we Rosa geïnstrueerd wat ze moet zeggen. Via NVVE en Levenseindekliniek hebben we informatie gekregen over hoe te handelen. Tevens heeft iemand in Amsterdam het palliatieve sedatie team gebeld met richtlijnen etc. En ja hoor als ik om 5 uur terugkom blijkt de pomp opgehoogd te zijn en begint Tonny slaperig te worden. Ik kan haar nog net even kussen en zeggen dat ik van haar hou, voordat ze in slaap valt. Een zucht van opluchting gaat door de kamer waar de vrijwilligers, het thuiszorgteam en wij( Rosa en ik) elkaar aanstaren. Hoe gek het ook mag klinken maar de stemming slaat om... van diep verdrietig naar intens blij. Blij voor Tonny!! Het is dinsdag 21 oktober. Rosa gaat weer naar huis en ik blijf alleen met Tonny achter. Dan gaat de deur open en komt haar buurvrouw Marjo binnen. Ze heeft wat te eten voor me gehaald, hetzelfde wat ze vaak voor Tonny haalde... zo lief! Maar ik heb geen honger en ga rustig naast Tonny's bed zitten. Ik praat tegen haar en wacht op de thuiszorg, samen verzorgen we haar. Rosa komt weer terug om samen met mij de nacht bij Tonny door te brengen, ook nu komt de nachtzuster een kijkje nemen en weer doe ik alsof ik slaap. Voor het eerst in negen dagen heb ik tijd om na te denken, ik luister naar Tonny's ademhaling en laat mijn gedachten de vrije loop. En eindelijk brengen mijn tranen verlichting, ik denk aan de laatste nacht bij mijn moeder. Ik herinner me elke seconde en weet dat mijn tranen niet alleen voor Tonny zijn. Eindelijk gaat die dikke kluisdeur open en laat ik al mijn verdriet naar de oppervlakte komen. De pijn in mijn lijf is bijna onverdraaglijk, het scheurt en snijd dwars door mijn ziel. Maar het lucht wel op!<br>
<br>
Woensdag 22 oktober.<br>
Tonny is diep in slaap als Rosa vertrekt, de ochtenploeg komt voor de dagelijkse verzorging en ik zet koffie. Vandaag komt Gonny en mag Rosa thuis blijven. Gelukkig! Dan bedenk ik dat het herfstvakantie is en ik mijn kleindochters al anderhalve week niet meer gezien heb. Ik mis ze!! Voordat Rosa naar huis ging heeft ze gezegd dat ze vanaf volgende week maandag weer gaat werken en dan dus niet meer bij Tonny kan waken. Als ik het niet alleen af kan dan moet ik maar iets anders verzinnen! Ok... en bedankt! Ik praat erover met de thuiszorg en het palliatieve team... we hebben geen idee hoe lang dit nog kan duren. Volgens Tonny zelf zou ze deze week overlijden, daar was ze vast van overtuigd! Maar... zelfs zonder voeding en vocht kan een lichaam het nog wel een poosje uithouden. Ik moet het er maar met de huisarts over hebben. Van Gonny kan ik ook niet verlangen dat ze hier volgende week blijft. Ze is nota bene kort geleden geopereerd ( nog lang niet de oude) en woont onder de rook van Rotterdam... anderhalf uur rijden dus. Rosa was duidelijk, voor haar eindigt het verhaal op zondagavond. Of Tonny nou dood is of niet! Het is tekenend voor de persoon die ze is! De huisarts komt en ook al kan ik die man wel iets doen, ik ben afhankelijk van hem en zijn team vrijwilligers! Voorzichtig breng ik hem op de hoogte van de situatie en vraag of er nog alternatieven zijn. Voordat hij Tonny onderzoekt verteld hij me dat een hospice ook een mogelijkheid is maar dan... zie ik een traan uit Tonny's oog rollen! Ze mag dan klaarblijkelijk wel slapen maar volgens mij hoort ze nog wat wij zeggen!! Die traan....oh hemel.... ze wil niet naar een hospice!!! En eigenlijk wil ik dat ook niet, we zijn nu al zover gegaan, ik wil dat ze thuis sterft! Dan maar alleen met mij, het is niet anders! Ik wijs het idee van de hand en de huisarts plaatst een klemmetje op Tonny's vinger om het zuurstofgehalte in haar bloed te meten. 78% Hij kijkt me aan en zegt; "ook al zou u het hospice overwegen dan vrees ik dat ze tijdens het vervoer sterft". Met andere woorden, het gaat geen dagen meer duren! Moet ik nou blij zijn of....?? <br>
Gonny arriveert bij mij thuis, met hond. Ik ga dus maar weer op en neer, Tonny laat ik onder de hoede van een vrijwilligster achter. Om zeven uur zijn we weer terug en alles is nog hetzelfde. Ik ben blij dat Gonny er is anders had ik vannacht weer alleen gezeten, nou ja... niet helemaal alleen want er is weer een nachtverpleegster beschikbaar die om 11 uur komt en tot 7 uur 's ochtends blijft. De sfeer in huis is anders, ik kan niet uitleggen wat er dan anders is maar het voelt gewoon anders. Om 9 uur komt Rosa nog even kijken, we besluiten even een sigaretje te gaan roken achter en dan opeens loopt Gonny terug naar de kamer. Bizar! Rosa en ik staan wat te praten ( je moet wat...) als Gonny weer terug komt en dan opeens... zegt Rosa "Ik ga" en binnen de minuut is ze vertrokken. Ik kijk Gonny stomverbaasd aan en zeg "snap jij dit? Ze is amper 10 minuten geweest?" <br>
Gonny kijkt me aan en begint te lachen. <br>
"Geloof het of niet maar toen ik achter jullie aan liep om te gaan roken, hoorde ik Tonny mijn naam roepen! Ik liep terug en ze zei ( in mijn hoofd) 'zorg dat Rosa weg gaat want het is zó 11 uur'" <br>
En raar maar waar... ik geloof haar!!<br>
Die paar uurtjes zitten we samen met het lekkers dat Marjo gebracht heeft en praten over Tonny, het is net alsof ze glimlacht en soms moeten we lachen om alle gekke dingen die ze altijd zei. Voor we het weten is het elf uur en staat de verpleegster op de stoep. Tonny's ademhaling wordt steeds onregelmatiger en oppervlakkiger. Zou het dan nu gaan gebeuren? Het wordt 12 uur, 1 uur en dan stort ik in. Ik ben al meer dan 48 uur wakker en kan niet meer op mijn benen staan. Ik ga bij Tonny zitten en vraag haar wat te doen. "Naar huis en naar bed of blijven?" Er komt een groot 'rust' gevoel over me heen en ik omhels haar voor de laatste keer en ga samen met Gonny naar huis. Eenmaal thuis nemen we ieder een half glas wijn en een slaappil... ik moet slapen!! We laten Tonny met een gerust hart onder de hoede van de verpleegster achter.<br>
<br>
Om kwart over drie 's nachts ( 23 oktober) staat mijn zoon naast mijn bed met de telefoon. Rosa! Tonny is om 3 uur overleden. En ik val ter plekke weer in slaap, het is goed! Een uur later staat mijn zoon er weer! Rosa aan de lijn.... of ik nog kom! En ergens in mijn benevelde brein weet ik dat ik in deze toestand niet kan rijden, Gonny ook niet!! Maar daar is een oplossing voor, de begrafenis ondernemer komt ons halen. Half bewusteloos trek ik wat kleren aan en samen met Gonny wacht ik op Alexander. Onderweg wil Gonny nog sigaretten halen, ik geeft haar mijn portemonnee en hoop dat zij nog uit kan stappen want ik red het niet. Alexander denkt dat we drugs gebruikt hebben...hahaha. Nee jongen, slechts een inslapertje en een glaasje wijn. Hij zal het wel gek vinden want wie doet nu zoiets als je weet dat je vriendin gaat sterven. Maar wat hij niet weet is dat Tonny juist wilde dat we naar huis gingen zodat zij makkelijker kon sterven. Het valt niet mee om los te laten als je lieverds je vasthouden. En dan zien we haar... met een glimlach rond haar lippen. De jaren, de pijn en de rimpels zijn weggestreken. Ze is nog warm en ik kus haar. Het is volbracht en Tonny is onderweg naar huis!<br>
<br>
Ze heeft haar einde zelf gekozen, ze heeft alles geregisseerd. . Op 31 oktober hebben we, samen met genodigden in het uitvaartcentrum haar verjaardag gevierd met Bossche Bollen en op 1 november 2014 hebben wij haar begeleid naar het crematorium. Precies zoals ze wilde en voorspelde. <br>
<br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/FZEuqzW16Nw/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/FZEuqzW16Nw?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br>
<br>
<br>
<br>Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-66270490551068242922014-04-18T23:43:00.001-07:002018-04-26T02:52:36.127-07:00Wie trouwt mijn zoon 8 -de finale<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixxm8nEEKPnRminQUaunYq70siweEHlxRvxY57gcSvnZ1Ie1z5IR48yhPDf8CfuJaf8kKiIZVXtfTqEbaQ8YMeoqFgZL6jZfxxB9FA-q1ART249LHRZdGZBs-oubSWg9Oi8jzJssnoK9E/s1600/IMG-20131004-WA0004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixxm8nEEKPnRminQUaunYq70siweEHlxRvxY57gcSvnZ1Ie1z5IR48yhPDf8CfuJaf8kKiIZVXtfTqEbaQ8YMeoqFgZL6jZfxxB9FA-q1ART249LHRZdGZBs-oubSWg9Oi8jzJssnoK9E/s1600/IMG-20131004-WA0004.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Wie trouwt mijn zoon 8 – De finale!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De afgelopen weken is er veel gebeurt.
Wat ooit begon als een grapje is uitgegroeid tot een heus avontuur
waarvan we de afloop niet kunnen voorzien. Ruim een jaar geleden
verstuurden we, met een grijns op ons gezicht, het aanmeldformulier
voor een nieuw seizoen Wie Trouwt Mijn Zoon. In december 2012 werden
we door Eyeworks uitgenodigd voor een screentest. Saillant
detail....toen wij bij het pand van Eyeworks aankwamen, liepen we opa
Cor en Zico tegen het lijf! Toen wisten we niet of we wel leuk genoeg
waren om mee te mogen doen en al helemaal niet dat Zico en zijn opa
in hetzelfde programma zouden zitten. De uitkomst is inmiddels bekend
anders zou ik dit blog niet schrijven natuurlijk! En nu staan we
klaar voor het grote moment! Onze spullen staan al in de auto,
familieleden en vrienden zijn uitgenodigd. Vandaag is de grote dag!
Stephen is nerveus en ik eigenlijk ook wel een beetje. De afgelopen
dagen hebben we veelvuldig contact gehad met Christina en zodoende
weten we dat ook zij met bibbers in haar lijf rondloopt. Het kan
natuurlijk nog alle kanten op! Ook al heeft Stephen in Parijs voor
haar gekozen, dat wil nog niet zeggen dat hij straks, op Slot Zeist,
ook voor haar kiest. Voor hetzelfde geld bedenkt hij zich op het
allerlaatste moment en krijg ik de ring toegeschoven! We nemen voor
nu even afscheid van onze familieleden, zij komen straks ook naar
Zeist.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7huz2KBoimw7imLmBGjdo7eCdj55OieFuIzCPuv17kPvx8TfkKl-w5_5sov1h5qKwd9tbOogPcq1p-alqHE3ItBqyXxkuDmsgqs4papHh5fC6S5LOB6we9tLazQzaMbpVyUAAC6xk5gQ/s1600/thuisdates.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7huz2KBoimw7imLmBGjdo7eCdj55OieFuIzCPuv17kPvx8TfkKl-w5_5sov1h5qKwd9tbOogPcq1p-alqHE3ItBqyXxkuDmsgqs4papHh5fC6S5LOB6we9tLazQzaMbpVyUAAC6xk5gQ/s1600/thuisdates.jpg" height="179" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Onze dag begint iets eerder natuurlijk.
Visagie, omkleden en dan de opname's in de auto. Een prachtige witte
Rolls Royce met chauffeur. Jeroen ( jawel onze cameraman uit Parijs)
wurmt zich op de voorstoel en we gaan rondjes rijden over het
terrein. De chauffeur, een hele aardige man maar wel een beetje
eigenwijs, rijdt de rondjes zoals hij ze wil. Gevolg...véél
opnametijd!! De regisseur staat te springen op het bordes, zwaaiend
met zijn armen brult hij aanwijzingen naar ons. Wij liggen slap van
het lachen op de achterbank. Jeroen loopt rood aan van inspanning
want die camera is loodzwaar en de chauffeur rijdt doodgemoedereerd
weer een verkeerd rondje. Gooi ons maar achter de kast! Volgens mij
hebben we die 'aankomst-opname' wel 15 x overnieuw gedaan, de
poedermoeder moest er zelfs weer aan te pas komen om mijn uitgelopen
make-up bij te werken! Maar eindelijk staat het erop al zitten we nu
wel een beetje in tijdnood want er moeten 4 ceremoniën opgenomen
worden! Wij zijn het eerste koppel! Familieleden en vrienden vullen
de 'trouwzaal', Jochem staat al klaar en doet even zijn woordje.
Stephen en ik staan in een aangrenzende ruimte. Eerst mag Steef naar
binnen. Ik kan via een monitor meekijken en zie aan zijn mondhoeken
dat hij toch wel een beetje zenuwachtig is. Het is ook niet niks. Op
alle strategische plaatsen staan camera's, de regisseur wappert met
zijn armen en roept aanwijzingen. Familie en vrienden in het publiek
en dan sta je daar in je apepakkie met....jawel...alweer een
verkeerde ( dus te grote) broek!!!! Dan voegt Christina zich bij mij.
Wauw...wat ziet ze er mooi uit in haar lange zwarte avondjurk. We
geven elkaar een hand en ik voel haar vingers trillen. “Rustig maar
meisje, het komt allemaal goed!” We krijgen een seintje en mogen
ook de zaal betreden. Jochem kijkt blij, ik weet zeker dat hij hier
een goed gevoel bij heeft! Aan de ene kant van de zaal zitten onze
familie en vrienden, aan de andere kant...Tracey ( Christina's
moeder) Kim met haar moeder en tante, Barbara, Charlotte, Nienke en
vast nog meer mensen die ik vergeet! Helaas is Suraya er niet bij,
die moest voor haar werk naar Barcelona maar ze heeft wél een
berichtje gestuurd!! Ze hebben allemaal een brede lach op hun
gezichten. En dan gaat het beginnen. Stephen is zeker van zijn zaak!
Hij pakt de prachtige ring die ik heb helpen maken op de vakschool in
Schoonhoven en zonder aarzelen vraagt hij of Christina de ring wil
accepteren. Gelukkig, ze zegt JA en hij schuift hem aan haar vinger.
Iedereen klapt en dan zit het erop...zomaar..klaar! Ik volg het setje
naar buiten waar de Rolls weer klaarstaat, een laatste zwaai en daar
gaan ze ( voor weer een rondje terrein!) Er worden nog meer foto's
gemaakt, we moeten nog even een paar praatjes voor de camera houden
en dan zit het er voor ons écht op. Inmiddels is Rick's ceremonie in
volle gang en die missen we dus, jammer! Maar ik neem me voor om wel
bij die van Richard en Zico te gaan kijken. Dat belooft namelijk wel
een spektakel te worden. Ik heb in de wandelgangen al iets opgevangen
dus ik ben benieuwd.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Beneden bij de kleedruimtes loop ik
Zico tegen het lijf die worstelt met zijn broek...het zal toch niet?
Jawel, alsof de duvel ermee speelt....Stephen heeft Zico's broek en
Zico heeft die van Stephen. Uiteindelijk kan Zico met een passende
broek zijn ceremonie doen en Steef? Steef trekt zijn eigen kleren
weer aan! De dag loopt ten einde en voor we het weten is het donker.
Ongelooflijk maar waar, het is af. De serie Wie Trouwt Mijn Zoon is
een feit. We moeten afscheid nemen van heel veel mensen. Ik zie Heiko
en Luc ( onze crew tijdens de thuisdates) Jeroen (onze cameraman hier
en in Parijs), Quirine van der Kamp ( de verslaggeefster van Rick en
moeder Liesbeth met haar waren we in Parijs). Desiree( onze
poedermoeder) De mensen van Eyeworks: Marianne Ras, David wiens
achternaam ik niet weet, Chris(tian) Ashman, Rowan Kallasingh,
Jerrald Pieterman en Sabrina Cobussen. En natuurlijk Cheeru..onze
kleine Belgische heldin die nog steeds op potjes babyvoeding leeft.
Van Jochem krijg ik een extra knuffel, we hebben het goed gedaan!!
Wat zullen we jullie vreselijk missen!!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
_____________________</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De stand van zaken nu....april 2014</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Er is ruim een half jaar voorbij. De
lente heeft inmiddels zijn intrede gedaan na een natte herfstachtige
winter. Hoe is het Stephen en Christina vergaan de afgelopen 6
maanden? Het gaat goed met allebei! Ze zijn helaas geen
liefdespartners geworden maar onderhouden wel vriendschappelijk
contact. Na de opnamen zijn ze nog een paar keer samen uit geweest.
En toen besloten Tracey en Christina om terug te keren naar hun
geboorteland Canada. Op 23 februari jl zijn ze op het vliegtuig
gestapt en sindsdien wonen ze aan de andere kant van de oceaan! Via
Facebook en telefoon onderhouden we regelmatig contact en zodoende
blijven we deel uitmaken van elkaars leven. Ook met de andere meisjes
( Kim, Barbara, Suraya en Charlotte) onderhouden we nog contact en
zijn ook zeker van plan om elkaar weer eens te ontmoeten ( Wie Trouwt
Mijn Zoon Reünie??)
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Stephen heeft genoten van zijn
medewerking aan het programma en ontdekt dat hij het heel leuk vindt
om voor de camera te staan. In november heeft hij een fotoshoot
gedaan en sindsdien staat hij ingeschreven bij diverse castingbureaus
en hoopt nog eens aan een TV programma mee te mogen werken. Hij heeft
zijn beroep weer opgepakt en is dagelijks te vinden in zijn
werkplaats. Smeden ( en dan vooral zilversmeden) is toch zijn lust en
leven. Dankzij dit programma snappen nu heel veel mensen waarom
Stephen anders is dan anderen. Nu ze weten dat hij het syndroom van
Asperger heeft, kijken ze anders naar hem en dat maakt het voor hem
ook iets makkelijker om contact te leggen. Dankzij Christina is hij
ook wat minder onzeker vwb lichamelijk contact. Al met al heeft dit
programma voor veel positieve reacties uit de omgeving gezorgd.
Heeft Stephen nog geen liefdespartner gevonden ( is ook niet wanhopig
op zoek hoor) maar wie weet....”Op elk potje past een deksel” dus
..we wachten rustig af. Ik geef de moed niet op, er komt vast een
leuke schoondochter op ons pad en ze is welkom!!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdNLVnEg89XUwSdogyLlalZTyifzPoOgtip5NhZn_n-CxxPcZor2H3UlAGlnuZr4-v75imrpQf0g7i_3ux-NeJX4ZeJabVjvRbXvxaUw0BWortl4qHu22n4GFST6-VYgo7xw0RpHGVIJI/s1600/Wie+trouwt+mijn+zoon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdNLVnEg89XUwSdogyLlalZTyifzPoOgtip5NhZn_n-CxxPcZor2H3UlAGlnuZr4-v75imrpQf0g7i_3ux-NeJX4ZeJabVjvRbXvxaUw0BWortl4qHu22n4GFST6-VYgo7xw0RpHGVIJI/s1600/Wie+trouwt+mijn+zoon.jpg" height="320" width="180" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
We hebben de afgelopen weken met heel
veel plezier de afleveringen van Wie Trouwt Mijn Zoon gekeken. Ook
voor ons is het elke keer weer een verrassing hoe het er op TV
uitziet. Cheeru en Marianne Ras, jullie hebben geweldig werk
verricht! Mooie montage en wat hebben we genoten van alle dates en
tripjes! Fantastisch leuk ook de extra clips die op de site van SBS
staan! En dan de geweldige kans om mijn blog te linken aan die
website, bedankt SBS!!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-85947287697602453672014-04-11T13:59:00.001-07:002014-04-11T13:59:48.112-07:00Wie Trouwt Mijn Zoon 7 - Last Tango in Paris<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYFj5qeszYRou5LcjDf4lYdOFvL_80xVAPJJFE9apHS_olL1cK1a7lWhYUpIConvonsrPw5Lu7YuSeQXwp9j8V9CFuPkVfRPi93Mg8syljylsZIKyj8BxZJP2StZfAiQHovOH1lh7iexE/s1600/Happy+in+Paris.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYFj5qeszYRou5LcjDf4lYdOFvL_80xVAPJJFE9apHS_olL1cK1a7lWhYUpIConvonsrPw5Lu7YuSeQXwp9j8V9CFuPkVfRPi93Mg8syljylsZIKyj8BxZJP2StZfAiQHovOH1lh7iexE/s1600/Happy+in+Paris.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Wie trouwt mijn zoon 7 – “Last
Tango in Paris”
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Stephen in bad met Christina.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Jody, onze geluidsvrouw, emotioneel en
ontroerd.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Bar en ik een beetje beduusd door deze
actie.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Deze avond verloopt een beetje anders
dan de vorige. Er is iets veranderd in de sfeer. We besluiten om een
poosje naar buiten te gaan, terrasje pakken en dan zien we wel.
Jeroen en Jody bergen hun peperdure camera en geluidsapparatuur op in
ons appartement aangezien er is ingebroken bij de collega cameraploeg
en de camera is gestolen. Dat is geen grap natuurlijk. We spreken af
dat we de volgende ochtend vroeg klaar zullen staan voor een hele
drukke laatste dag in Parijs.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Montmartre is 's avonds bijna net zo
druk bevolkt als overdag. We belanden op een terrasje en verbazen ons
over de vrouwen op torenhoge naaldhakken die, zonder hun benen te
breken, over de keien wandelen. Al zijn er ook wel enkele bij die,
met stijve knieën, aan de arm van hun partner over het plein worden
gesleurd. We bestellen een drankje ( op kosten van Eyeworks, proost
jongens!) en kijken maar niet naar de prijs. Voor het bedrag wat je
hier voor 1 glas betaald kun je jezelf 't lazarus zuipen in het
appartement! We maken het niet te laat, ook omdat ik de indruk krijg
dat Barbara het niet echt naar haar zin heeft. Eenmaal in het
appartement verdwijnen de meiden ieder naar hun eigen bed en schuiven
Steef en ik nog even op het balkonnetje met een sigaretje. Het was
een vreemde dag. Stephen die een beetje worstelt met zijn gevoelens.
Aan de ene kant vindt hij Barbara heel erg leuk omdat ze vrolijk en
spontaan is. Ze trekt hem uit zijn schulp maar zulke meisjes heeft
hij al vaker gehad en dat liep op niets uit. Aan de andere kant is
daar Christina bij wie hij zich op zijn gemak voelt. Hij was verbaasd
over zichzelf toen hij zonder aarzelen bij haar in bad stapte. Het
voelde zo natuurlijk en goed. Bij Christina kan hij gewoon zichzelf
zijn. Vanuit mijn moederhart kan ik dat beamen. Natuurlijk ligt de
keuze helemaal bij hem maar ik denk dat Christina beter bij hem past
dan Barbara. Zonder teveel druk op hem te leggen geef ik hem het
advies om morgen, tijdens de date met Christina, zijn aandacht
helemaal op haar te focussen en Barbara los te laten. Ik denk
namelijk dat Christina heeft laten zien dat ze zijn Asperger
accepteert als iets wat onderdeel is van zijn karakter, ze geeft hem
de tijd om te ontdekken wat hij voelt en aankan.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Gelukkig ben ik deze ochtend niet
opgesloten. Snel onder de douche, bed afhalen, koffertje weer
inpakken en ontbijten. Cheeru, Jeroen en Jody zijn alweer van de
partij. Vandaag onze laatste dag en we hebben een drukke/strakke
planning. Eerst moeten alle spullen weer ingepakt worden en komen
David en Chris de koffers halen...die mogen weer fijn in de lift!
Inmiddels is mijn conditie met sprongen vooruit gegaan de afgelopen
dagen. Elke dag een aantal keren 14 trappen op en af doet wonderen!
Als ik hier nog 2 weken blijf zou dat ook zomaar eens een kilo of
vijf kunnen schelen! Helaas....vanavond lig in alweer in mijn eigen
bed. Jammer dat leuke dingen altijd zo snel voorbij gaan. Voordat
Stephen op date gaat mogen we eerst nog even bij “de trappen”
foto's maken. Terwijl Jeroen de camera opstelt en wij onze posities
innemen hoor ik achter me een bekend stemgeluid. Ahhhh vandaar dat we
hier nog een opname moeten maken!! Jochem en onze 'poedermoeder' zijn
gearriveerd! Het verbaasd me inmiddels wel hoe gemakkelijk het ons
vergaat om, met hordes publiek, geheel ontspannen een gesprek te
voeren. Voelde ik tijdens de eerste dagen op het slot in Zeist nog
wel enige gène, nu maakt het me niks meer uit. Stephen doet het
zelfs nog gemakkelijker dan ik. Ik voel nog wel eens een lachkriebel
opkomen als ik, voor de vierde keer geheel spontaan, iets moet
zeggen. Hij verblikt of verbloost niet en vindt het zelfs leuk om mee
te denken hoe het beter kan. Jochem vraagt of we het naar ons zin
hebben en of Stephen het allemaal nog leuk vindt. Het antwoord staat
op Steefs gezicht geschreven en Jochem zegt dan ook dat hij het
geweldig vindt om te zien hoe Stephen gegroeid is de afgelopen weken.
Veel zelfverzekerder en 'losser' ( mede dankzij Christina!!) is
geworden. Ja, het verschil met een paar weken geleden is
overduidelijk! Hopelijk houdt hij dit vast!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Dan tempo maken! Christina en Stephen
gaan op date en Bar en ik gaan proberen een paar vintage winkels te
vinden. We besluiten met de metro te gaan al is het wel even
puzzelen. We stappen op goed geluk ergens uit en gaan te voet
verder...langs de Seine. Het is zulk heerlijk weer...echt genieten
dit!! Eigenlijk doet het er helemaal niet toe of we die winkels wel
of niet vinden, we praten met elkaar en ik vind Bar een top meid. Dat
het tussen haar en Stephen niks wordt is duidelijk, zij loopt tegen
zijn 'Asperger-gedrag' aan en vindt hem veel te onvolwassen. Maar
dan, tijdens ons gesprek, wordt er voor haar ook veel duidelijk en
begrijpt ze hoe de situatie in elkaar zit. Het maakt allemaal niet
meer uit, ze heeft Stephen te kennen gegeven dat het wat haar betreft
nooit meer dan vriendschap kan worden. Ergens vind ik dat ook wel
prima. Barbara is een schat van een meid maar gewoon 'te veel' voor
Stephen. Ook Barbara is het met mij eens dat Christina veel beter bij
Stephen past en hoopt dat hij dat ook inziet. Vanaf de thuisdates was
ook wel duidelijk dat hij met haar en Christina de meeste 'klik' had.
Het kost hem alleen moeite om te ontdekken wat hij precies voelt.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Mijn mobieltje gaat af, Chris aan de
lijn! “Waar zijn jullie? Spring maar in een taxi want we verwachten
jullie binnen een half uur bij de Eiffeltoren!” Wel ja...spring
maar in een taxi! Alle taxi's die we zien gaan de verkeerde kant op
of zijn bezet! Maar dan eindelijk...een lege taxi die ons binnen een
kwartier aan de voet van de Eiffeltoren dropt en dan begint het grote
zoeken! We bellen en lopen vijfentwintig rondjes ...eindelijk vinden
we ze...verdekt opgesteld achter een bus! Want filmen op locatie is
in Parijs niet toegestaan! Met andere woorden...overal waar bordjes
of hekjes staan, daar mag niet gefilmd worden. In de verte zien we
alweer 2 zwaar bewapende militairen aankomen dus...hup alles inpakken
en naar de overkant. Dan eerst maar wat scenes schieten zonder
geluid. Zodra de beveiliging uit het zicht is, schuiven we met camera
en al weer onder de Eiffeltoren en in het parkje voor de quotes etc.
Gelukkig mogen Bar en ik ook nog even wat te eten halen want het is
inmiddels al lang lunchtijd en onze magen rammelen!. Dan naar het
restaurantje verderop voor een kop koffie en even pauze. Stephen en
ik krijgen nauwelijks de gelegenheid om een woord met elkaar te
wisselen. Wel zie ik even kans om hem even snel bij te praten vwb
Barbara's afwijzing. Op e.o.a. manier heb ik niet de indruk dat het
hem nog echt raakt. Misschien heeft de date met Christina
duidelijkheid verschaft. Ik heb dus geen idee wat hij met Christina
heeft gedaan vandaag! Stephen propt er snel een paar crêpes in. We
moeten de eliminatie ook nog opnemen bij het graf van Napoleon (
leuke locatie!!) dus...alles en iedereen weer in de taxi en gaan met
die banaan. Het is warm en het wordt steeds warmer. Eenmaal op
locatie moeten de meisjes met hun koffertjes ( die door David en
Chris weer uit de Eyeworksbus zijn gehaald) over het gras ploeteren!
Opname 1....opname 2...opname 3 en nog een keertje. De laatste
opnames van Stephen en Christina worden geschoten en hup...weg is
iedereen. Daar staan we dan! Het is inmiddels de hoogste tijd om te
zorgen dat we op het station komen want om 8 uur vertrekt de trein.
We zwaaien, roepen en proberen alles om een taxi aan te houden maar
bij het zien van 4 personen rijden ze allemaal door. ( passagiers
mogen niet voorin bij de bestuurder zitten)
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
En dan eindelijk stopt er een taxi met
een meesterlijke chauffeur! Hij ontpopt zich als een ware komiek en
is zowaar de eerste Fransman met gevoel voor humor! Het wordt een
doldwaze rit dwars door Parijs midden in de spits! Ik zit voorin en
hou regelmatig mijn hart vast maar we komen heelhuids aan en zien
David en Chris al staan. Met koffers en tassen worden we een café in
geloodst alwaar Rick met zijn gezelschap ook al is gearriveerd. We
hebben nog wel tijd voor een kop koffie of een ander drankje. En dan
krijgen we het seintje dat we naar het perron moeten...in optocht. We
worden nagestaard door de overige gasten en zwaaien naar de filmcrew
die per auto de terugreis maakt. Het zit erop! Drie wervelende dagen
in Parijs met veel hoogtepunten en verrassende gebeurtenissen.
Eenmaal in de trein vallen mijn ogen dicht en ik merk niet eens dat
Cheeru gedag komt zeggen voordat ze uitstapt in Antwerpen. Op
Schiphol nemen we afscheid van Barbara en Christina. Even verderop
zie ik Jeroen en Jody staan dus die ook nog een hand en een zoen. En
dan naar huis. Bijkomen en hopen dat ik kan slapen. We hebben veel om
over na te denken, veel om aan terug te denken en er ligt nog iets in
het verschiet! In de auto krijg ik eindelijk de kans om aan Stephen
te vragen wat hij nou precies met Christina heeft gedaan vandaag Als
hij verteld dat hij met haar naar een bruidswinkel is geweest moet ik
opeens weer denken aan die eerste dag toen we net in Parijs waren
aangekomen. Die straat met al die bruidswinkels en Christina die mij
de mooiste jurken aanwees. Wat toevallig!! Daarna zijn ze met een
tuktuk naar de Arc de Triomph geweest en hebben ze vreselijk gelachen
maar ook doodsangsten uitgestaan op die idioot drukke rotonde. Ohh ik
ben zo benieuwd naar die beelden! De aankomende week hebben we even
tijd om alles op een rijtje te krijgen. Ik hoop dat hij Christina
gaat missen ;-) </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcP6OOcYqO4u2mE_8fwmGmZ6qsnj0A9tTAuSCoaj5_S_-V24hOVq7fXvVxJrJueyEnYxEma3H199eqOL8HF4rHe_1o8nlre7Q2fDJsH2nO54n09ped7i1ffbtXVPmk60gPV2Rtc2DrOyg/s1600/2013-09-22+16.41.20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcP6OOcYqO4u2mE_8fwmGmZ6qsnj0A9tTAuSCoaj5_S_-V24hOVq7fXvVxJrJueyEnYxEma3H199eqOL8HF4rHe_1o8nlre7Q2fDJsH2nO54n09ped7i1ffbtXVPmk60gPV2Rtc2DrOyg/s1600/2013-09-22+16.41.20.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-34193207978284873582014-04-04T15:47:00.004-07:002014-04-04T15:48:31.230-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEfDH0FwxKn5Cq7a-dpudZWHi_r-53QWWB9ZmBprxcpVDl-naPLs6LzwE8D67ENZMTQ2UHPNN7tMjNYriGp8tU2TkHlgOPKHk6SNFTb8-YheZyA_eBwhPAopGxe4eVlblAxKU6Bd9mbm4/s1600/Parijs3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEfDH0FwxKn5Cq7a-dpudZWHi_r-53QWWB9ZmBprxcpVDl-naPLs6LzwE8D67ENZMTQ2UHPNN7tMjNYriGp8tU2TkHlgOPKHk6SNFTb8-YheZyA_eBwhPAopGxe4eVlblAxKU6Bd9mbm4/s1600/Parijs3.jpg" height="180" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Wie trouwt mijn zoon 6 – Paris..
Paris mon amour!!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De afgelopen week is voorbijgevlogen.
Na het vertrek van de meisjes had ik even moeite om weer in het
gareel te komen. Vier dagen doorlopend mensen over de vloer, een
camera die je overal volgt en een microfoon op je lijf. Het is gewoon
even wennen dat ik nu, zonder over mensen te struikelen, door mijn
huis kan lopen. Stil is het ook! Geen vrolijke meidenklets meer aan
de ontbijttafel, ik ben weer de enige vrouw in huis tussen drie
mannen. Maar de koffertjes zijn weer gepakt want we gaan op reis!
Teus brengt ons naar Schiphol in alle vroegte en, zoals gewoonlijk,
gaat het bij ons weer niet van een leien dakje! Er staat een file van
hier heb ik jou daar! Gelukkig hebben we daar wel rekening mee
gehouden en waren vroeg genoeg vertrokken maar toch! Zonder er bij na
te denken rijd mijn man richting “Vertrek” en wij stappen ( ook
zonder er bij na te denken) uit. Een kus, een zwaai en weg is ie!
Stephen kijkt me vragend aan...waar moeten we zijn? Ik heb geen idee,
het papiertje waarop staat waar we ons moeten verzamelen, ligt nog op
de keukentafel. Met onze koffertjes lopen we maar naar binnen. Het
is, ondanks het vroege uur, een drukte van vanjewelste.
Trouwens...het is eigenlijk altijd druk op Schiphol! Speurend probeer
ik een bekend gezicht te ontwaren in de mensenmassa...onbegonnen werk
natuurlijk. We hebben nog tien minuten en het zweet breekt me al uit.
Dan maar even een belletje plegen naar Christina. “Zijn jullie er
al? En zo ja...waar dan?” Dan blijkt dat we niet bij “Vertrek”maar
bij de “Aankomst” dienen te verzamelen. Natuurlijk, lekker
logisch ook! Gezien het feit dat we niet dagelijks op Schiphol komen,
zoeken we ons een breuk naar de “Delifrance” maar uiteindelijk
zie ik Christina en Tracey ( Christina's moeder) zwaaiend staan.
Gelukkig!! Rick, Cindy en Liesbeth zijn er ook al. We krijgen koffie
en broodjes van hun verslaggeefster, de onze ( Cheeru) stapt in
Antwerpen op de trein. Ohhh natuurlijk...”Aankomsthal”... vanuit
hier kom je bij de trein! Halloooo Mar!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Het wachten is nog op Tanja ( Rick's
meisje) en 'onze' Barbara. Ondertussen kletsen we wat met Tracey en
Christina. We horen Tanja eerder dan dat we haar zien, ze struint met
grote passen op ons af met Rowan in haar kielzog. Dan begint het toch
een beetje penibel te worden want Barbara is nog in geen velden of
wegen te bekennen. Rowan belt, Christina belt, de verslaggeefster
belt...maar geen gehoor! We moeten nu naar het perron want over 6
minuten vertrekt de trein. De trein is nog niet gearriveerd en we
houden hoop dat Barbara zo meteen de trap af komt rennen. Nerveus
kijkt Stephen steeds naar boven of hij al een glimp van haar opvangt
en ondertussen blijft iedereen bellen. Dan komt de trein en moeten we
instappen...zonder Barbara! Shit! Ik zie de teleurstelling op
Stephens gezicht. Dit is toch wel heel erg balen! Je gaat ervan uit
dat je met twee meiden naar Parijs gaat en nu is het er maar één.
De deuren sluiten en we zoeken onze plaatsen op....zonder Barbara.
Stephen en ik zitten bij elkaar. Christina zit in haar eentje, lekker
gezellig. We maken ons op voor een drie uur durende treinrit naar de
stad van de liefde...Parijs we komen eraan!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
In Antwerpen voegt Cheeru zich bij ons
en komt even vragen hoe het gaat, ook zij baalt dat Barbara verstek
heeft laten gaan. Maar ja...wat doe je eraan? Twee uur later
arriveren we op een zonnig Gare du Nord en kan ons avontuur beginnen.
Stephen en Christina wandelen voor me uit het perron af en Cheeru
verklapt dat zij dit 'setje' wel ziet zitten. Wie weet, misschien
grijpt Christina nu haar kans. We worden opgewacht door David en
Chris ( twee mensen van Eyeworks) Zij brengen onze koffers naar het
appartement en wij krijgen geld, een plattegrond en de mededeling dat
we tot 4 uur de tijd hebben om ons te melden bij het ontmoetingspunt
onder aan de trappen bij de Sacré Coeur de Montmartre. Wauw ...we
kunnen dus heerlijk even op ons zelf de stad verkennen. We besluiten
eerst maar een terrasje te pakken...koffie en een sigaretje! Dan gaan
we op pad. Zo zonder bagage is het prima te doen, de zon schijnt en
we zijn in Parijs..YEAH!!! Met de plattegrond in de aanslag kiezen we
richting Montmartre. We wandelen op ons gemakje door de stad en
kijken onze ogen uit. De straat waar we lopen is één groot
bruidswinkel Walhalla. Etalage na etalage gevuld met bruidsjurken en
avondkleding, is dit een aanwijzing voor wat er te gebeuren staat? We
vergeten even dat Barbara er niet is en Christina en ik wijzen elkaar
de mooiste jurken aan. Helaas is het niet helemaal Stephens ding en
hij krijgt de pip van allerlei figuren die hem aanspreken met de
vraag of hij drugs wil kopen. Zijn dreads zijn blijkbaar een signaal
dat ie dat vast wel wil.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
We arriveren ruim op tijd bij de
afgesproken locatie, zo ruim dat we best nog wel ergens wat kunnen
gaan eten. We besluiten om in de schilderswijk een restaurantje te
zoeken en schuiven een verlate lunch naar binnen. De zon staat
stralend aan de hemel en wij wandelen op ons akkertje naar de Sacré
Coeur, nemen foto's van elkaar en de omgeving en even...heel even
lijkt het écht op vakantie! Mijn mobieltje gaat af en ik krijg
Cheeru aan de lijn met het verzoek of we ons beneden willen 'melden'.
Op een terrasje recht tegenover “de trappen” zit de rest van ons
gezelschap en even hebben we nog hoop dat Barbara inmiddels is
gearriveerd... Maar nee. Wel een drama in notendop. Cindy, één van
de meisjes van Rick, is zojuist bestolen van haar telefoon. Ze is (
terecht) helemaal overstuur. Nog geen 3 uur in Parijs en dan al
slachtoffer van een bende criminelen. Als ze verteld waar ze bestolen
is weet ik meteen wat ze bedoelt. In de kleine straatjes vol
souvenirwinkeltjes en toeristen, opereren bende's die je afleiden
met een spelletje 'balletje-balletje. Ze wapperen met een biljet van
€ 50,00 en iemand in het publiek kijkt goed waar iedereen zijn
portemonnee en telefoons heeft opgeborgen. Cindy wilde wel een gokje
wagen nadat ze gezien had dat iemand ook daadwerkelijk won (
hallo...dat zijn de handlangers!!) Tja en dan is het zo
gepiept...spullen weg, criminelen weg..en zie maar dat je iets
regelt. Dus haar tripje Parijs begon al niet zo goed, ze mocht fijn
naar het bureau om aangifte te gaan doen.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
We krijgen een 'nieuwe' opname crew
toegewezen. “Hé Jeroen...jou kennen we nog van het Slot in Zeist!”
En we maken kennis met Jody onze geluidsvrouw! Wat een leuk mens! Het
is de bedoeling dat we nu gezamenlijk naar ons logeeradres
gaan...wéér naar boven dus! Gelukkig is er zoiets als een treintje
want Christina nog een keer op die hoge hakken de trap op sleuren
..néé!! Natuurlijk moeten we voor de opname wel nét doen alsof we
die koffers alle trappen opgesleurd hebben ..hahahaha!! En geloof me
...vier opnames later, heb ik dat gevoel ook! Dan mogen we eindelijk
naar het appartement. Ik krijg de schrik van mijn leven, we zitten op
de 7de verdieping en die lift...Ohh my God!! Het is iets uit een oud
ver verleden, een houten hokje met een traliehek ervoor. Er passen
nauwelijks drie mensen in en volgens mij staat er iemand op het dak
om dat ding omhoog te takelen..zuchtend en kreunend! Ik zie de bui al
hangen, dat wordt veel trappen lopen de komende dagen! Ik schuif mijn
koffer de lift in en wandel met mijn laatste restje energie de
veertien trappen ( twee voor elke verdieping) omhoog. Hijgend, als
een oud molenpaard, kom ik als laatste boven. Maar
dan...verrassing...een prachtig appartement in hartje Montmartre.
Wauw...jullie gaan het zien!! Twee verdiepingen! Christina pikt
meteen de meest luxe slaapplek in...hahaha. Recht boven de huiskamer
is nl. een vide waar een riant tweepersoonsbed staat...een grootbeeld
tv en het mooiste uitzicht dat je kunt bedenken via twee grote
dakramen! De witte koepel van de Sacré Coeur kun je bijna aanraken!
Stephen moet genoegen nemen met het kleinste kamertje met het 1
persoons-bed. Ik geef hem een dikke knipoog. Maakt niet uit
jongen...wie weet wat Parijs nog voor je in petto heeft. Er is ook
een super-de-luxe badkamer op deze verdieping met een groot rond
bad...het lijkt wel iets uit een film! Dan mag ik naar beneden, daar
zijn ook nog twee slaapkamers en een mooie badkamer! Mocht Barbara
nog komen dan mag zij de minst gewilde kamer hebben..lekker puh! En
dan is het tijd om onze gedachten even de vrije loop te laten. Cheeru
vraagt wat ik ervan vind dat Barbara er niet is. Dat is nogal
simpel...ik vind het heel jammer maar heb geen idee wat er aan de
hand kan zijn. Toen ze vorige week zondag bij ons wegging leek het
erop dat ze het heel leuk vond om met Stephen en mij naar Parijs te
gaan. Ik had echt niet de indruk dat ze niet wilde. OK, misschien
vindt Stephen haar leuker dan zij hem maar dat kan toch nooit de
reden zijn dat ze er nu niet is.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
We bespreken met Cheeru de plannen voor
de komende dagen. Nu Barbara er niet is zullen de plannen voor de
dates een beetje gewijzigd moeten worden. Terwijl we de dagen een
beetje doornemen gaat opeens de deur open en staat Barbara in de
kamer. Ik kijk snel naar Stephens reactie en dan schiet ik een beetje
vol. De blijdschap staat op zijn gezicht te lezen!! Christina kijkt
wat minder blij.... Bar legt uit dat ze de afgelopen nacht ziek is
geworden en nauwelijks had geslapen. Ze is tegen de ochtend in slaap
gevallen en is door de wekker heen geslapen. Tot overmaat van ramp
was haar telefoon uitgevallen en heeft ze dus al die telefoontje ook
niet gehoord. Pech op pech dus. Maar ...nu is ze er en kan het feest
beginnen!! De sfeer is op slag veranderd. Barbara's energie heeft een
soort van opwekkend effect op Stephen en hij veert op als een
dorstige plant die water heeft gekregen. Mmmmmm....Christina moet
echt haar best gaan doen als ze nog kans wil maken, denk ik! De avond
verloopt gezelliger dan verwacht, we gaan lekker uit eten en dan op
een terras genieten van alles wat er zoal voorbij komt op deze mooie
locatie! Al is niet alles even leuk en aardig, ook hier mensen die op
straat leven. Zoals die jongen met zijn hond die tegenover ons op de
stoep zit. Of de tekenaar die langs elk tafeltje gaat om nog een paar
centjes te verdienen. Het werpt een beetje een schaduw over het
gezellige sfeertje en ik bedenk hoe wreed het leven voor minder
fortuinlijke mensen is. Ook aan Stephens gezicht kan ik zien dat hem
dit raakt. Hij is in staat om zijn laatste cent weg te geven en als
er iemand naar ons tafeltje komt en een sigaretje bietst, geeft hij
hem het hele pakje + aansteker. We besluiten op te stappen...morgen
weer een drukke dag voor de boeg.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Wakker worden in een vreemd bed, in een
vreemde kamer heeft altijd iets surrealistisch. Even denk ik dat ik
nog droom als ik door het raam de koepel van de Sacré Coeur heel
dichtbij zie. Maar dan gaat het licht in mijn hoofd aan. “Ohh
ja..we zijn in Parijs!!” Ik spring ( nou ja...spring) mijn bed uit
en schuif onder de douche. Dan snel in de kleren want ik had beloofd
om broodjes te halen voor het ontbijt! En dan...kom ik tot de
ontdekking dat ik opgesloten zit! De deur tussen Barbara's kamer,
waar ook de trap naar boven zit, en de mijne heeft geen deurklink aan
mijn kant! Ik klop en roep maar Barbara ( nog niet helemaal beter
natuurlijk) is zo diep vertrokken dat ze mijn hulpgeroep niet hoort.
Nu zou ik via het 'Franse balkonnetje' misschien naar buiten kunnen
maar...we zitten 7 hoog en ik ben de lenigste niet. Het beroep
'geveltoerist' heeft me ook nooit getrokken. Dan maar proberen
Christina of Stephen wakker te bellen....het duurt wel even voordat
iemand zijn telefoon opneemt maar dan wordt ik eindelijk 'bevrijd'.
En Bar....Bar slaapt gewoon door!! Veertien trappen naar beneden en
op zoek naar een bakker. Gisteren heb ik alleen souvernirwinkeltjes,
galeries en restaurants gezien maar ik neem aan dat de mensen die
hier wonen toch ook ergens boodschappen doen. Na twee straten zonder
resultaat, duik in een galerie in en roep vrolijk “Bonjour”. Een
chagrijnig hoofd duikt op vanachter een muurtje en in mijn beste
Frans probeer ik te vragen of er ergens een “boulanger” in de
buurt zit. De man doet alsof hij me niet begrijpt en ik probeer het
in het Engels ( misschien is het geen Fransman...). Blafferig bijt
hij me toe dat ik me in een galerie bevindt en dat hij geen brood
verkoopt ( tenminste..ik denk dat ie dat zegt) Ik blijf vriendelijk
lachen en wens hem in het Nederlands een hele fijne dag
toe...tenminste, dàt denkt hij!! Eenmaal weer buiten zie ik een
vrouw met een croissantje in haar hand dus ik waag een nieuwe poging.
Deze keer heb ik beet. Ze neemt me bij de hand en sleurt me een hoek
om. In ganzenpas ren ik achter deze kittige dame aan. Ze stopt voor
een piepklein winkeltje met een piepklein etalage-tje waar, hoog
opgestapeld, broodjes liggen! Met een zwaai en een groet rent ze weer
door. Hèhè eindelijk...ontbijt! Ik koop voor iedereen croissants en
chocoladebroodjes en dan weer terug naar het appartement. Inmiddels
is iedereen wakker, de tafel gedekt en een pot thee gezet. De
filmploeg is er ook al en genoeglijk schuiven we een paar broodjes
naar binnen. De plannen voor deze dag zijn simpel. Christina en ik
gaan boodschappen ( op zondag!!) doen en een beetje gezellig de buurt
verkennen terwijl Stephen en Barbara op date gaan!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Na de koffie besluiten we maar op pad
te gaan..op zoek naar een winkel die op zondag open is. Christina wil
vanavond koken maar dan moeten we wel spullen hebben! Via Google maps
proberen we een winkel te vinden die op zondag open is én in de
buurt. We treffen het niet....de enige winkel die open is zit in de
beneden stad! Christina heeft geen platte schoenen bij zich en dat
betekend dus op hoge hakken over keien, heel veel trappen naar
beneden. Zij neemt wijselijk de lift terwijl ik een paar extra
trappen afga...voor de tweede keer vandaag! Om een lang verhaal iets
korter te maken, we vinden de winkel, slaan eten in voor een weeshuis
en bedenken dat we dus vier volle boodschappen tassen naar boven
moeten gaan zeulen!. Welkom in Parijs!!!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Onderweg sta ik doodsangsten uit,
Christina op haar torenhoge hakken zwikkend over de keien. Wat ben ik
blij met mijn slippers!! We maken eten klaar en dan is het wachten op
Steef en Barbara. Gelukkig kunnen we het heel goed samen vinden en
hebben we veel gespreksstof! We praten over haar 'roots' daar in het
verre Canada, over koetjes en kalfjes en over Stephen. Ik merk dat ze
hem echt leuk vindt! We gaan maar eten want Bar en Steef zijn nog
niet terug en dan eindelijk gaat de deur open en verschijnen twee
lachende mensen. Ze hebben het leuk gehad. Een boottocht over de
Seine. Al was het wel jammer dat ze weinig konden praten omdat er
steeds een bandje afgespeeld werd om de toeristen op alle
bezienswaardigheden te attenderen. En dat zijn er veel...heel veel!!
Maar toch merk ik aan Stephen dat er iets voorgevallen is dus na het
eten gaan we even samen op het balkonnetje zitten. Hij verteld dat
zijn voorkeur toch naar Barbara uitgaat maar dat zij duidelijk heeft
gezegd dat zijn gevoelens niet beantwoord worden. Dat was even
slikken. Toch vindt hij Christina ook heel aardig zij maakt andere
gevoelens in hem los. Door haar voorzichtige manier van doen, haar
geduld ( komt vast door het Indiaanse bloed!) geeft ze hem het gevoel
dat hij niks hoeft te overhaasten. Na het eten verdwijnt Christina
naar de badkamer, misschien last van haar buik? Maar nee, opeens
horen we haar roepen, ze roept Stephen! Hij verdwijnt ook in de
badkamer en dan horen we ze lachen en giechelen. Verhip waar is de
cameraploeg? Bar kijkt mij aan...ik kijk Bar aan? Samen met Barbara
en Cheeru schuiven we op het balkon met een wijntje. Na een
kwartiertje komen Jeroen en Jody de badkamer uit. En dan gebeurt het
onwaarschijnlijke, Jody huilt, ze is duidelijk geëmotioneerd. Ze
verteld hoe mooi het was om ze zo liefdevol en teder te zien..ze was
er duidelijk van onder de indruk! En dat vind ik dan weer zó lief en
fijn om te horen. We laten ze lekker samen in bad zitten en trekken
ons eigen plan. Christina heeft er geen gras over laten groeien!!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/aEG68s4UtKZr/stephen-voor-het-eerst-samen-in-bad </div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4843311247405094735.post-28423188448721387712014-03-29T01:43:00.000-07:002014-03-29T01:43:37.801-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVGZw8rSNFluXuG_5sb0UO5JLvB9xB-sXtWhD_8NCs1MSB2QH41NINf3wc8YU2m9dLHqH6_jnpRk_2geoAR-6MawP0tVwBlw5AKCGEzE38EELuMeMx_2cQl7bEuuBu3Wi2vZzw9KGr2Yg/s1600/steef+en+barbara.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVGZw8rSNFluXuG_5sb0UO5JLvB9xB-sXtWhD_8NCs1MSB2QH41NINf3wc8YU2m9dLHqH6_jnpRk_2geoAR-6MawP0tVwBlw5AKCGEzE38EELuMeMx_2cQl7bEuuBu3Wi2vZzw9KGr2Yg/s1600/steef+en+barbara.jpg" height="180" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Wie trouwt mijn zoon 5 – Wie ruimt
het veld?</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De eerste pot koffie van deze dag is
alweer gezet. Ontbijttafel gedekt maar iedereen nog in diepe rust. Op
de hoek van de salontafel ligt Kim's haar, ik vind het maar niks...ik
ben niet zo van de “nep”. Nepwimpers, nephaar, nepborsten...ik
vind het verlakkerij! Leuk voor je nieuwe liefde! Die denkt een
wulpse schone aan de haak te hebben geslagen maar als alle
accessoires afgekoppeld zijn blijft er niet veel meer van over. Zo
had ik ooit een buurmeisje die enorme ladingen make-up gebruikte, ik
had haar nog nooit zonder gezien tot die ene ochtend dat ik vroeg aan
de deur stond. Ik schrok me lam en dacht dat ze doodziek was...Nee,
ze had zich nog niet opgemaakt! Geef mij dan maar gewoon puur natuur,
normale make-up en verzorging daargelaten.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Dan hoor ik wat gerommel en de eerste
jongedame maakt haar opwachting, beetje verkreukeld maar met een
brede lach. “Goedemorgen Barbara. Lekker geslapen?” Ook Christina
en Kim komen naar beneden en vanonder het dekbed op de bank klinkt
ook wat gegrom. Uiteindelijk is iedereen beneden en klaar voor de
laatste dag. We hebben de tijd vandaag, ook voor de filmploeg is het
zondag dus die komen pas tegen een uur of twaalf. Aan tafel nemen we
de afgelopen dagen nog eens door. Het was boven verwachting erg leuk
en gezellig. Voor zover ik kan inschatten hebben alle meisjes het
naar hun zin gehad en wij, ondanks de drukte, ook. Wat ooit begon als
een geintje begint nu toch wel een beetje serieus te worden. Ik heb
de overgebleven dames wat beter leren kennen en ook wat meer
achtergrond informatie gekregen. Zij hebben Stephen en ons nu ook in
een andere situatie gezien en denken er het hunne van. We hebben ons
huis en leven gedeeld met wildvreemde mensen die dag en nacht over de
vloer zijn geweest de afgelopen 3 dagen en uiteindelijk gaan we dit
met heel veel mensen in Nederland delen. Als ik erover nadenk,
bekruipt het me wel een beetje.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
We ruimen de ontbijtboel af, drinken
koffie en wachten op de filmploeg. Cheeru arriveert weer als eerste.
Maar niet veel later staan ook Luc en Heiko voor de deur gevolgd door
de altijd trouwe helpers...de stagiairs voor deze keer; Sabrina en
Samira. Vanmiddag ga ik met Christina en Kim iets doen en is
eindelijk Barbara aan de beurt voor haar date met Stephen. Ik weet
dat Stephen zich erg op deze date verheugd omdat het helemaal in zijn
straatje past. Ben wel benieuwd wat Barbara hiervan gaat vinden.
Stephen twijfelt volgens mij nog een beetje tussen Barbara en
Christina maar het is wel duidelijk dat Kim niet mee gaat op de
buitenlandse reis. Daar hoeven we niet geheimzinnig over te gaan
doen! Als er al een klik is van haar kant dan merk ik daar in ieder
geval helemaal niets van en Stephen ziet het sowieso niet zitten.
Daarentegen vindt hij Barbara wel leuk, ze ziet er natuurlijk ook
heel leuk uit en heeft een aanstekelijke energie wat bij Stephen (nu
nog wel) iets los maakt. Maar ik zeg niks, dit is iets wat hij zelf
zal moeten ontdekken, hij is tenslotte 29 jaar en geen baby meer.
Mijn voorkeur gaat wel uit naar 1 bepaald meisje maar ik zal hem mijn
keus nooit opdringen!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Zodra iedereen weer voorzien is van
koffie en koek worden de plannen voor vanmiddag besproken en krijgen
de meisjes en ik weer een zender omgehangen. Zelfs daar raak je aan
gewend! Bar en Steef hebben nog even tijd voor zichzelf en wij
vertrekken naar een Grand Café in het naburige dorp. Althans...dat
is de bedoeling. Cheeru en de opname-mannen kruipen in 1 auto en de
meiden en ik in die van onszelf. Maar dan....ik draai de sleutel om,
start de auto en...hij slaat af. Nog maar een keertje, zelfde
verhaal...ik kan starten tot ik een ons weeg maar na een paar
seconden slaat de motor af en weigert dienst. Nu heb ik niet zo heel
veel geduld dus ik hoop van harte dat Luc de opname apparatuur nog
niet aan heeft staan.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Als hij heeft opgenomen wat ik gezegd
heb sta ik vanaf volgende week in het Guinness Book of Records...”Wie
kan binnen 2 minuten de meeste vloeken uitkramen zonder in herhaling
te vallen.” Teus ( mijn man dus) komt naar buiten en probeert het
nog eens. Alsof <i>hij</i> magische talenten heeft!! Dan begrijp ik
het. Er is iets mis met de startonderbreking, het lampje op het
dashboard blijft knipperen. Plannen worden ter plekke gewijzigd,
Cheeru stapt uit en pakt haar Mini, Christina en ik bij haar in de
auto en Kim mag bij Heiko en Luc! Een half uur later dan gepland
arriveren we in Beesd voor een potje biljarten ( hahahaha...ik kan er
geen bal van!) een wijntje en een portie bitterballen. Vandaag krijg
ik nog even de kans om de meisjes wat beter te leren kennen. Ik praat
met Christina en merk dat ik steeds meer en makkelijker met haar om
ga. Met Kim daarentegen krijg ik niet echt contact. Ik heb geen idee
of dit nou aan mij ligt of aan haar jeugd, het werkt gewoon niet! Het
personeel en de eigenaar van het Grand Café vinden het maar wat leuk
dat er opnamen gemaakt worden in hun zaak en we moeten met iedereen
op de foto! Ze zullen het vast leuk vinden om de beelden straks terug
te zien. Natuurlijk moet er ook nog ge-quote worden maar zelfs daar
ben ik aan gewend geraakt. Het gaat me steeds makkelijker af. Dan
weer terug naar huis.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Kim en Christina vertrekken naar boven
om even bij te komen van vanmiddag maar ik krijg niet veel rust. Nog
voor ik iets te drinken heb ingeschonken gaat de bel van de voordeur
en staat Jochem van Gelder voor de deur. Gezellig!! Jochem heeft
gehoord dat ik wat moeite had met Stephen's bekentenis en komt een
praatje maken. Dat vind ik erg lief! We hebben een prima gesprek en
al snel maakt de serieuze toon plaats voor humor en eindigt de middag
met veel gelach. Bedankt Jochem voor je heerlijke manier om zaken te
relativeren! Ik hoop dat je gelijk krijgt!! ;-)
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De dag vliegt voorbij en voordat ik het
weet is het alweer tijd om te koken, deze keer slechts voor 5
personen. Dat wordt een makkie! Barbara en Stephen worden boven (
veel gelach en kabaal) in hun kostuum gehesen. Zij gaan met de crew
uit eten en dan naar “de date”. Stephen heeft hier hoge
verwachtingen van. Hij vindt dit verreweg het leukste plan en heeft
dit speciaal voor Barbara bewaart. Dat snap ik ook wel. Barbara die
danst en acteert, op stelten door de stad loopt. Barbara met haar
artistieke inslag en tomeloze energie, dit is wel zeker een date die
bij haar past. Vooral de verkleedpartij natuurlijk. Ze heeft een wit
heksenkostuum aan en is op zoek naar een bezem! Helaas...ik heb
alleen een blauwe kunststof mop....!! Geen probleem, ze slingert haar
been eroverheen en Graaf Dracula ( Stephen) mag achter haar plaats
nemen. Met een ijselijke kreet vliegen ze de avond in.... Ik hoop zo
dat ze het leuk hebben! Eigenlijk gun ik Stephen gewoon dit soort
leuke dingen. Hij heeft het niet altijd makkelijk in deze hectische
wereld. Zijn ervaringswereld is zo anders dan de onze en toch wil hij
net als ieder ander gewoon gelukkig en blij zijn. In het normale
dagelijkse leven houden we niet altijd rekening met zijn Asperger,
dat hoeft ook niet. Hij is kan zich prima aanpassen aan onze manier
van denken en leven maar daarbuiten...dan wordt het toch lastiger.
Sociaal/emotioneel is hij gewoon niet sterk. Dat hij hoogbegaafd is
maakt het er ook niet makkelijker op. Terwijl hij toch net zo goed
behoefte heeft aan iemand die speciaal bij hem is, voor hém! Op
ieder potje past een deksel...ik hoop het!!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De avond verloopt voor ons vrij rustig,
Kim en Christina pakken hun spullen alvast in. De logeerpartij is hoe
dan ook ten einde. Vanavond maakt Stephen zijn keuze bekend en dan
zie ik slechts twee van de drie meisjes weer terug als we op reis
gaan. Kim heeft haar ouders gebeld, die komen haar straks ophalen. We
kijken wat TV en praten nog wat na. Marten kan vanavond ook weer in
zijn eigen bed slapen in plaats van op de bank! Het is mooi
geweest...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De ouders van Kim zijn gearriveerd maar
helaas zijn Stephen en Barbara nog niet terug van hun date. Kopje
koffie, glaasje fris en de klok tikt verder. Kim wiebelt ongeduldig
op haar stoel, de kletspraatjes over koetjes en kalfjes zijn op en ze
wil gewoon naar huis. Ze heeft vast wel gevoeld dat Stephen niet erg
veel interesse in haar toont dus ze kan op haar klompen aanvoelen dat
ze niet mee op reis gaat. Maar je weet maar nooit natuurlijk. Voor
hetzelfde geld valt de date met Barbara vreselijk tegen ( soms
gebeurt dat wel eens) en keren haar kansen! En dan eindelijk gaat de
voordeurbel. Cheeru, Luc en Heiko zijn gearriveerd maar van Stephen
en Barbara geen spoor. Die zitten bij Sabrina en Samira in de auto.
We bellen en bellen en dan eindelijk neemt iemand zijn mobiele
telefoon op. Ze zijn verdwaald!! Sabrina heeft geen navigatie in haar
auto, de telefoon van Stephen is leeg en die van Barbara ligt boven.
Na een uur komen ze eindelijk, verfomfaaid, aan. Beetje lacherig, dat
dan weer wel. De date was geweldig!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
“Je gaat het op TV zien, mam!”
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Stephen's schmink is uitgelopen en
Barbara's pruik zit scheef. Wat hebben die twee gedaan??
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Zenders worden weer omgehangen en
microfoons weer vastgeplakt. Het is tijd om even te overleggen en dan
bekend te maken wie met ons mee gaat naar....
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Teus, Marten,de ouders van Kim, Sabrina
en Samira worden in de keuken gepropt( letterlijk!). Die mogen niet
in beeld natuurlijk. Het gekwek is echter in de kamer te horen dus er
moet opnieuw opgenomen worden. Iedereen is moe, dat is te zien, de
lontjes worden korter. Eindelijk staan de gesprekjes op film en mogen
de meisjes hun koffertjes gaan pakken. Nou koffertjes?! Kim heeft een
koffer formaat Titanic bij zich die de trap af moet. In mezelf moet
ik wel een beetje lachen, misschien zitten er nog wel meer 'dooie
beesten' in. Voor elke dag een nieuwe! Sorry Kim ;-) En, zoals
verwacht, Kim is degene die we voor het laatst hebben gezien. Nog 1 x
apart een interview met iedereen en dan eindelijk...eindelijk zit dit
hele lange weekend erop. Vier hele intensieve dagen, soms leek het
wel alsof we 4 dagen in één hadden gepropt. Onze energiefles is
leeg en de hoofden overvol. We hebben allemaal veel om over na te
denken maar....we gaan ons ook voorbereiden op iets heel leuks!
Volgende week gaan we op reis met de meiden en ik verheug me erop!!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/PqHdr1NMGfbY/wie-trouwt-mijn-zoon-aflevering-5 </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
Marianna van Oostenbruggehttp://www.blogger.com/profile/18113457914378696383noreply@blogger.com0