De Sneeuwbol, deel 4

De sneeuwbol 4.

De volgende ochtend staat mijn kleindochter met glimmende oogjes toe te kijken hoe oma de kerstballen te voorschijn haalt. Er is ook een doos met andere decoraties, een grote rode strik voor aan de deur waar de kerstkaarten aan komen te hangen. Kleine huisjes en een prachtig houten kerkje, ooit door mijn vader gemaakt. Achter de openingen is rood papier geplakt, erin een lampje waardoor een warme rode gloed door de raampjes schijnt. De kleine meid pakt verrukt de huisjes uit, er is een snoep-winkeltje versierd met kleine kerst-snoepjes, een bakkerij met in de etalage  lekkernijen en een huisje met een sneeuwpopje ervoor. Ze raakt niet uitgekeken. Samen bouwen we een dorpje, zij bepaalt waar de mooiste huisje komen te staan. En dan is het tijd voor de kerstboom, opa heeft er al een kruis onder geslagen en naar binnen gebracht. We hebben  een mooi plekje uitgezocht, niet in de buurt van de open haard want daardoor zou hij te snel uitdrogen. Het optuigen kan beginnen!

Al snel vult de geur van de boom de hele kamer en het enige nadeel weet ik ook meteen weer. Mijn handen plakken van de hars en dit keer laat ik dan ook het engelenhaar maar achterwege, misschien wel beter ook met de kleine meid in huis. Een paar uur later stap ik achteruit om de boom van een afstandje te bekijken, hij is geweldig! Het enige dat ik nog mis is een mooie piek. De oude is vorig jaar gesneuveld en na de kerst had ik geen zin meer om nog een nieuwe te kopen. Een snelle blik op de klok verteld me dat het nu geen zin meer heeft om nog naar de stad te gaan en er één te gaan  kopen. Morgen dan maar, als de wegen dan nog begaanbaar zijn want de sneeuw komt weer met bakken naar beneden!  De kleine meid zit op de grond te kleuren, haar tong tussen haar tanden. Het vuur in de open haard verspreid een heerlijke warmte en samen met de geur van de boom zorgt het ervoor dat er een heftig geluksgevoel mijn hart in stroomt. Het leven is mooi en dit soort momenten koester ik in mijn ziel.

's Avonds na het eten kruip ik met de kleine meid op de bank naast de kerstboom, ze mag blijven logeren en dat is altijd weer een feestje. “Oma, vertel jij een verhaaltje?” Als ik wil opstaan om het sprookjesboek uit de kast te pakken, houd ze me tegen. “Nee, géén verhaaltje uit een boek, je moet het verhaal van de sneeuwbol  vertellen”  Ik ken géén verhaaltje over de sneeuwbol..hoe komt ze daar nou bij?! Verbaasd vraag ik wat ze precies bedoelt. Met haar lieve bruine ogen kijkt ze me stralend aan en zegt; “Je weet wel oma, die mooie bol met dat liedje uit die mooie winkel!” Oh jee, nu moet ik mijn creativiteit aan gaan spreken en een verhaal over een sneeuwbol verzinnen! Ik begin en het verhaal vormt zich terwijl ik vertel, alsof iemand me de woorden zachtjes influistert:

“ Er was eens een klein meisje, in een land hier héél ver vandaan. Haar naam was Sarah en ze was heel gelukkig en blij. Ze woonde met haar ouders in een klein huisje aan de rand van het bos en elke morgen als ze wakker werd door het fluiten van de vogels, sprong ze uit bed om op haar blote voeten in het bedauwde gras te gaan springen. Maar op een ochtend floten de vogels niet en was het doodstil buiten. Toen ze naar buiten keek zag ze iets wat ze nog nooit gezien had, de hele wereld was wit! Het had gesneeuwd voor het eerst in haar leventje...of misschien had het wel eerder gesneeuwd maar wist ze het niet meer! Ze had geen idee wat dat witte spul was daarbuiten en zonder zich te bekommeren om de kou, opende ze de deur en stapte op haar blote voetjes naar buiten. Ze had alleen haar felrode nachtjaponnetje aan. Oei!! Dàt was koud!! Maar ook lekker zacht! Al gauw waren haar voetjes blauw van de kou maar omdat ze de sneeuw zó mooi vond wilde ze niet naar binnen, bang dat het strakjes weer weg zou zijn. Alle bomen, struiken en het gras waren bedekt met die dikke donzig witte deken en ze schepte handen vol op om het te voelen en te proeven...lachend gooide ze de sneeuw omhoog om met gesloten oogjes te genieten van de zachte tinteling op haar blozende wangetjes. Opeens hoort ze haar naam roepen, zachtjes alsof iemand héél ver weg is...”Sàràh...Sàràh!” Met haar hoofdje schuin probeert ze te horen waar het geluid vandaan komt en ze begint te lopen in de richting vanwaar het roepen komt. Haar blote voetjes laten diepe sporen achter in de sneeuw. Dieper steeds dieper loopt ze het bos in, eigenlijk mag ze niet zo ver van haar papa en mama!”

Genietend kruipt mijn eigen kleine meid dichter tegen me aan; “Sarah is dom hè oma, je moet niet op blote voeten naar buiten gaan!”  Ik lach naar haar en druk een kus op haar glanzende zwarte haartjes, snuif de geur op van babyshampoo en trek haar nog wat dichter tegen me aan. “Wil je niet eerst nog wat drinken voordat ik verder ga met het verhaal?” Ze schudt haar hoofdje “Nee, verder vertellen oma!!”

“Als Sarah achterom kijkt, kan ze haar huis al niet meer zien, toch loopt ze verder, steeds verder! De kou voelt ze niet meer, het lijkt wel of ze het juist steeds warmer krijgt! Weer hoort ze haar naam roepen maar deze keer veel dichter bij, ze is in het donkerste deel van het bos en de struiken staan dicht bij elkaar. Ze schramt haar beentjes aan de doorns van de braamstruiken maar ook daar voelt ze niks van. Dan komt ze op een open plek midden in het bos en daar op die open plek staat een prachtige kerstboom. Versierd met rode hulst-besjes en dikke sneeuwvlokken op de takken. Bovenop de boom straalt een gouden ster. Sarah's mondje valt open....”Oh, wat mooi!!” De boom baadt in het licht van die prachtige gouden ster en lokt haar dichterbij. Ze strekt haar handje uit om de takken aan te raken en precies op dat moment hoort ze prachtige muziek. Op de open plek verschijnen alle dieren die in het bos wonen; hertjes, konijntjes, eekhoorn's en ook de prachtige witte sneeuwuil die ze anders alleen maar hoort roepen. Ze gaan allemaal in een kring om de boom heen zitten en kijken Sarah aan, alsof ze ergens op wachten  Sarah hoort de prachtige betoverende muziek en danst om de boom heen, ze schopt de sneeuw hoog op en vangt de vlokken op in haar handen. Hijgend en warm van het dansen valt ze neer op de zachte sneeuw deken en doet even haar oogjes dicht. Ze valt in slaap. Na een tijdje wordt ze wakker, het is bijna donker en het sneeuwt intussen weer. Ze heeft het koud en ze heeft ook honger! Maar waar moet ze heen? Welke kant moet ze op? Alles lijkt op elkaar nu overal zo'n dikke witte sneeuw deken op ligt. Ze kan haar eigen voetsporen terug niet meer volgen omdat daar ook nieuwe sneeuw op gevallen is.

Wat Sarah niet weet is dat de kerstboom niet zómaar een kerstboom is! Het is de allereerste kerstboom en daardoor óók de aller oudste! Maar de boom is eenzaam, hij staat al honderden jaren in het bos, zonder gezelschap behalve de dieren. Hij verlangt naar de aandacht van een mensenkind,   naar oprechte liefde en blijdschap. Op een dag, heel lang geleden toen de boom nog jong was , daalde er een ster uit de hemel en ze lande precies op zijn top. De boom vond het geweldig, nu was hij een échte kerstboom! Maar nog steeds waren er geen mensen die hem konden zien, zolang hij daar eenzaam en alleen in het bos stond. De ster bedacht een plan, zij zou met haar stem een mensenkind lokken, die dan voor altijd bij de boom kon blijven. Daarna zou ze ervoor zorgen dat het kind nooit meer naar huis zou kunnen door een glazen bol om de boom heen te zetten, dan waren ze voor altijd samen. De ster verteld echter niet tegen de boom dat een ander mensenkind met een zuiver onschuldig hart, precies 50 jaar later de betovering zal kunnen verbreken.

Sarah kruipt weer onder de boom,  daar is het gelukkig droog en een beetje warm, misschien kan ze wat van de besjes eten en de sneeuw laten smelten in haar mond om te drinken. Uiteindelijk valt ze weer in slaap.”

Als ik opzij kijk, zie ik dat mijn kleine meid óók in slaap gevallen is. Haar wangen rozerood, haar lipjes iets geopend, de wimpers als zwarte franjes onder haar gesloten oogleden. Voorzichtig til ik haar op en draag haar naar bed. Als ik haar onder stop komt er een kleine glimlach om haar mond en hoor ik haar zachtjes mompelen. “Sarah”