De Sneeuwbol, deel 3

De sneeuwbol 3.

De dagen vliegen voorbij, het weer is wisselend 'winters' waardoor ik het gevoel van de naderende kerst steeds meer vorm voel krijgen. Gelukkig heb ik het druk, zodat ik nauwelijks tijd heb om aan de “sneeuwbol” te denken. Soms draai ik de radio wat harder als er een kerstliedje voorbij komt in de hoop het deuntje van de speeldoos te herkennen. Helaas...ik weet het nog steeds niet. Nog 1 week en dan is het kerst, het wordt hoog tijd dat ik de boom ga optuigen. Voor de zoveelste keer twijfel ik of ik de “neppert” van zolder ga halen of toch nóg één keer een échte koop. En dan natuurlijk géén Nordman want die ruiken nergens naar. Nee, dan moet het een échte spar zijn, die met de geur van hars en 'kerst' de kamer vult. Alleen zo jammer dat ze al maanden geleden gekapt zijn, de meeste geur is dan al verdwenen en als je pech hebt, staat er met een kerst een 'kale' boom.

Opeens rijpt er een plannetje in mijn hoofd, ik herinner me een kerst van lang geleden en ik kan een glimlach niet onderdrukken. Zestien was ik, we waren nét verhuisd vanuit het dorp naar een huis aan de rand van het bos. Mijn ouders zagen een lang gekoesterde droom in vervulling gaan, heerlijk vrij, géén buren en 's ochtends wakker worden met het geluid van ruisende bomen en kwetterende vogels. Zover was het nog niet, het was begin december en er waren nauwelijks vogels te bekennen om van het 'ruisende bladerdek' maar helemaal niet te spreken. Het huis grensde aan een perceel sparren die ooit gepoot waren met het doel om gekapt te worden, ze waren echter nooit gekapt en vormden een dicht bos met kleine en grote bomen. Elke dag wandelde ik met onze hond een rondje sparrenbos en rook de heerlijke geuren die opstegen vanuit de aarde en van de bomen. Tegen de tijd dat er aan een kerstboom gedacht werd had ik er al één uitgezocht. Het was wel een beetje groot exemplaar, te groot om in de huiskamer te plaatsen ondanks de 3 meter hoge plafonds. Maar de vorm was perfect, het leek wel een plaatje, mooi vol maar niet té, er moeten tenslotte wel ballen in kunnen. Om de boom te markeren had ik er een plastic zakje aan gebonden en die avond loodste ik mijn vader mee het bos in. Gewapend met een zaag en zaklamp speurden we naar “onze” boom. Door het opvallende witte zakje hadden we hem al snel gevonden maar....volgens mijn vader was hij minstens vijf meter hoog! Géén probleem vond ik, dan zagen we hem toch gewoon twee meter vanaf de grond om?! Het wàs de perfecte boom!

De boom was inderdaad een super exemplaar, hij geurde zoals een kerstboom hoort te ruiken, de naalden zaten muurvast en eenmaal opgetuigd was het de mooiste boom die we ooit gehad hadden. Dus...waarom zou ik geen “verse” boom gaan halen? Niet illegaal natuurlijk, er zijn genoeg plekken waar je zelf een boom kunt uitzoeken en kappen! Nu alleen mijn lief zover zien te krijgen dat hij met me mee gaat, híj was juist zo blij met die 'vouwboom'! Opeens schiet de sneeuwbol weer in mijn gedachten, de perfecte kleine kerstboom in het midden, de dwarrelende sneeuwvlokjes. Het bijbehorende deuntje tingelt weer door mijn hoofd! Wat raar toch, de afgelopen dagen had ik er nauwelijks meer aan gedacht maar door de herinnering aan die 'perfecte kerstboom' van toen, is ie weer terug. Alsof de weergoden mijn gedachten meegelezen hebben, veranderd de regen buiten in sneeuw, eerst natte maar inmiddels dikke witte vlokken. Oeps, dat gaat mijn lief niet leuk vinden, in de sneeuw een kerstboom zagen!

Het kost me enige overredingskracht maar uiteindelijk geeft hij toe, zoals altijd! En, zoals altijd, wil ik ook meteen gaan. De schemering is al vroeg ingevallen en het sneeuwt gestaag door. Gelukkig is het niet ver en is de weg nog redelijk berijdbaar, we glibberen een beetje over het dijkje maar komen veilig bij de kwekerij aan. De eigenaar is verbaasd dat we zo laat en met dit weer nog komen, hij schudt zijn grijze hoofd terwijl hij zijn rubber laarzen aantrekt. Met een blik op mijn lage damesschoenen zegt hij; “Blijf jij maar binnen bij de vrouw, dan zullen wij wel even een boompje halen”.  “Géén haar op mijn hoofd!!” Wat denkt die man wel, ik zoek zelf mijn boom uit...stel je voor dat ze met zo'n miezerig klein ding aankomen! De sneeuw knerpt onder mijn zolen als we de 'boomgaard' inlopen. Grote bomen, kleine bomen maar ook veel open plekken. Speurend loop ik tussen de sparretjes door op zoek naar de perfecte boom, zoals vele me al voor gegaan zijn. Zuchtend hobbelen de mannen achter me aan, helemaal naar het eind want daar ontwaar ik het perfecte silhouet van “de bóóm”.

Het is de perfecte boom! Door het laagje sneeuw op de takken is duidelijk de driehoekvorm te zien, deze moet het worden. De eigenaar van de kwekerij kijkt verbaasd van de boom naar mij en dan zegt hij, terwijl hij zich op het hoofd krabt; “ Je hebt er duidelijk oog voor!” “Vreemd dat niemand anders hem gezien heeft”. De boom wordt omgezaagd en afgerekend. Zie ik het nou goed? Het lijkt wel alsof er gouden sterretjes tussen de takken glinsteren? Met een intens tevreden gevoel rijden we huiswaarts en mijn “hubbie” neuriet een kerstliedje! Verhip, het is warempel het deuntje van de sneeuwbol! “Schatje, welk liedje “hum” je nou?” vraag ik. Hij kijkt me verbaasd aan; “Liedje?? Welk liedje??” Hij is zich er totaal niet van bewust dat hij neuriet......nou ja zég! Gelukkig heb ik mijn boom, mijn échte boom! Eenmaal thuis kan ik eigenlijk niet wachten om hem op te tuigen maar het is beter als ie eerst een nachtje kan acclimatiseren in de schuur, voordat we hem de warme huiskamer in brengen. Met een blij hart sta ik achter het fornuis, ik roer in de pannen en in gedachten ben ik al bezig met het kerstdiner. Ze komen allemaal thuis de kinderen! Dit jaar wil ik weer eens een ouderwetse kerst, met konijn en tutti frutti, zoals vroeger thuis! De voorgaande jaren maakte ik er maar een buffet van, we hebben geen plaats om met 20 mensen aan tafel te zitten. Dit jaar zijn het er “maar” veertien. Met wat knutselen en schuiven moet het toch lukken om met zijn allen gewoon aan tafel te eten. Dan kan ik eindelijk die prachtige damasten tafelkleden van mijn moeder gebruiken, sinds ik ze gekregen heb liggen ze te wachten op een moment als dit. Mijn moeder.....ze genoot nét zo van de kerst als ik. De voorbereidingen, het uitzoeken van cadeautjes, het huis in kerstsfeer brengen.

De herinneringen zijn nog “vers”, het verdriet en het gemis óók! Dit jaar wordt de derde kerst zonder haar. Ze zou genoten hebben van deze witte wonderwereld, haar laatste kerst was helaas niet wit! We wisten allemaal dat een volgende kerst er niet meer in zou zitten en toch blijf je hopen, tegen beter weten in! Ergens in mijn binnenste huilt een kind, ze kruipt in een klein donker hoekje waar niemand haar ziet. Het heeft geen zin om te huilen, tranen brengen geen verlichting en de pijn wordt er ook niet minder door. Snel probeer ik mezelf op andere gedachten te brengen en ik ben blij als één van de jongens de keuken binnenkomt en vraagt wanneer we gaan eten.

Aan tafel vertel ik dat we dit jaar weer eens een échte boom hebben, ze zijn enthousiast. Een neppert is makkelijk en altijd perfect van vorm maar een échte boom is toch wel het beste! De sneeuwbol verdwijnt naar de achtergrond van mijn bewustzijn, eerst maar die boom optuigen.....

 Die nacht kan ik de slaap niet vatten. Ik staar naar het plafond en bedenk welke kerstspullen ik zal gebruiken om de boom te versieren. Ik heb genoeg om minstens drie bomen op te tuigen! Na verloop van tijd vallen mijn ogen toch dicht, ik merk dan ook niet dat de slaapkamer zich langzaam vult met gouden schittertjes die dansen in het licht van een  verdwaalde manenstraal.