Mooi...

Anders dan de titel doet vermoeden is het onderwerp van mijn blog niet écht mooi te noemen. Mooi is de titel van een nummer van Marco Borsato en vanaf de allereerste keer dat ik dit nummer hoorde, was ik geraakt. Niet zomaar geraakt maar tot tranen diep ontroert en nog steeds, bij elke keer dat dit nummer op de radio voorbij komt, huil ik. Niet altijd even handig als ik in de auto zit om mijn kleindochter uit school te halen. De tekst van dit nummer maakt zoveel bij me los dat ik het bijna therapie zou kunnen noemen! Normaal gesproken ben ik niet zo'n Borsato fan, al zijn er een paar liedjes van hem die ik zeker de moeite waard vind, maar met dit nummer heeft ie een plekje in mijn hart verovert.

Even een flinke sprong terug in de tijd, laten we zeggen een dikke 50 jaar.

"Mama, waarom huil je? Ben ik niet lief geweest vandaag? Ik heb toch bloemen voor je geplukt!"

Ik kijk naar mijn moeder, ze zit aan de eethoektafel en de tranen druppen van haar wangen totdat er een plasje op het tafelblad ligt. Ze geeft ook geen antwoord op mijn vragen. Ze reageert eigenlijk nergens op. Ik weet niet wat ik moet doen. Verloren blijf ik naast haar staan en streel voorzichtig haar hand. Misschien moet de dokter weer komen of mijn opa en oma. Ik weet het niet. Langzaam maakt de dag plaats voor de schemering en mijn moeder zit nog steeds aan tafel, ze huilt inmiddels niet meer. Haar ogen staren naar de muur achter mij, mij ziet ze niet.

"Mama, David huilt, ik denk dat hij honger heeft"

Nog steeds geen reactie en ik word steeds banger. Ik weet zeker dat mijn moeder niet dood is, dode mensen huilen niet maar waarom geeft ze me geen antwoord?

Deze herinnering is er één van vele, mijn moeder leed aan depressies al noemden ze dat vroeger niet zo. Toen noemden ze dat zwakke zenuwen of overspannen. Het valt me zwaar om hierover te schrijven. Ik trek een deur open die niet meer dicht wil en alle emoties die erbij horen komen omhoog. Soms heb ik het gevoel dat ik stik. Maar ik heb ook het gevoel dat het goed is om erover te schrijven want erover praten lukt nog niet.

Mijn moedertje was gelukkig niet altijd depressief en er waren ook gelukkige tijden. Maar het heeft mijn jeugd getekend en me gemaakt tot wie ik nu ben. En daar ben ik dan weer niet altijd gelukkig mee. Als mijn moeder in een depressieve periode zat, probeerde ik haar op te vrolijken door dingetjes voor haar te doen. Kadootjes te maken of te kopen. Ik deed dan werkelijk alles voor een glimlach. Als die glimlach dan ook nog haar ogen bereikten was ik zielsgelukkig. Maar, zoals alle mensen die depressief zijn weten, zo'n opleving was maar voor een seconde, daarna schoof de schaduw weer voor de zon en veranderde de sfeer weer in huis. Ik heb werkelijk geen idee hoeveel behandelingen ( volkomen nutteloze slaapkuren) mijn moeder gehad heeft. Psychiaters bezocht, medicijnen geslikt en lichtbaktherapie...alles is wel voorbij gekomen. Maar niets werkte langdurig. Inmiddels weet ik dat mijn moeder aan een depressieve stoornis leed die waarschijnlijk al vroeg in haar leven is ontstaan. Niet dat het er iets toe doet, het veranderd namelijk niets meer. Mijn moeder is in 2008 overleden op 69 jarige leeftijd.

Leven met iemand die depressief is, is moeilijk. Moeilijk voor die persoon zelf en moeilijk voor de partner en overige gezinsleven. Degene die depressief is, weet dat hij het leven van de mensen om hem heen altijd een beetje ( of een beetje meer) grijs kleurt. Begrip is niet altijd aanwezig. Want waarom is die persoon depressief? Hij/zij heeft toch alles om blij mee te zijn? Een mooi gezin, leuk werk, genoeg geld op de bank etc.,gezondheid etc.etc. En dan wordt het nog lastiger. De depressieve persoon gaat zich schuldig voelen vanwege het feit dat ie depressief is en proberen om de schijn op te houden wat de ellende alleen maar meer versterkt.

Inmiddels weet ik ook dat er verschillende soorten depressies bestaan. En helaas ook uit eigen ervaring. Onze jongste zoon ( hij heeft toestemming gegeven om dit te publiceren) heeft een dysthyme stoornis die zich al op jonge(kinder) leeftijd openbaarde. Helaas had ik toen geen idee dat zijn melancholieke aard beruste op deze stoornis. Je verwacht gewoon niet dat een jong kind al 'depressief' kan zijn. Halverwege de twintig sloeg de depressie keihard toe en was/is sterke medicatie nodig om hem weer een beetje te kunnen laten functioneren. Ik denk dat elke ouder zich zal herkennen in mijn gevoelens, ik voelde me machteloos en falend als ouder. Bovendien kwamen al die sterke emoties vanuit mijn jeugd hier nog even bovenop. Ook nu weer het onbegrip in de omgeving, niemand snapt waarom hij depressief is. Uitleggen kan niet..wat valt er uit te leggen, hoe kun je somberheid etc. uit leggen? De vooroordelen liggen ook al klaar maar daar stap ik overheen. We knokken gewoon verder. Hij tegen zijn depressie en ik tegen de mijne.

Toegeven dat ik depressief ben was best moeilijk want ik zag mezelf helemaal niet als depressief. Ok, ik heb het af en toe een beetje moeilijk maar dat is niet raar. Ons leven is niet altijd over rozen gegaan en sinds het overlijden van mijn moeder, is er nogal wat ellende over ons uitgestort. Maar daarnaast ook veel moois en ik kies ervoor om dat mooie steeds opnieuw te blijven zien en proberen te voelen. Want dat voelen... daar draait het om. Toen ik besefte dat ik niets meer voelde wist ik dat er iets mis was. 's Morgens opstaan en niets voelen is eigenlijk best raar, alles is even vlak en betekenisloos. Je voelt geen blijdschap of verdriet, je voelt gewoon helemaal niets. "Houden van" zijn lege woorden omdat je die liefde niet meer voelt. Volgens mij heb ik best lang de schijn op kunnen houden, je speelt gewoon je rol en doet je dagelijkse ding. En alles wat er gebeurde aan fijne en nare dingen werden in dezelfde kast gegooid, deur dicht en sleutel omdraaien. Het was gewoon mijn manier om te overleven. En dan komt er een moment dat die deur, volkomen onverwachts, opengaat en je alles in één keer op je bord krijgt. Dat moment kwam bij mij toen mijn vriendin in 2014 besloot een einde aan haar leven te maken. Het verdriet maakte iets los en vanaf dat moment kreeg ik die deur niet meer dicht. Ik besefte dat ik vanaf mijn kinderjaren dezelfde tactiek had toegepast, nare dingen wegstoppen en alleen mooie dingen herinneren. Maar ergens op die weg ben ik mezelf kwijt geraakt. En dat maakt me somber en verdrietig. Maar... ik voel wel weer en ook al kan ik nog niet goed handelen met die stroom aan emoties en gevoelens, ik weet dat ik op de goede weg ben. Aan mijn depressie komt een eind dat voel ik. Ik heb een keuze en ik kies ervoor om te voelen.

Helaas heeft niet iedereen een keuze, mijn depressie is niet dezelfde als die van vele duizenden anderen. Mijn depressie is van tijdelijke aard. Inmiddels wordt duidelijk dat duizenden mensen aan één of andere vorm van depressie leiden. Vele jonge mensen zijn depressief en dat baart me zorgen.
Het gevoel hebben dat ze er niet meer toe doen, niet meer kunnen ervaren wat geluk of blijdschap is. Ze schamen zich voor hun depressie en verbergen dit achter een façade van nep vrolijkheid. En daarom komt die tekst van Marco's "Mooi" zo hard binnen... elke keer dat ik dat nummer hoor.

Ik ben een "Tena-Lady"

Zoals ik in mijn vorige blog ( Van de regen in een hoosbui) al schreef ben ik ondertussen een wandelende medicijnkast. Pilletje voor dit, pilletje voor dat en er komt maar geen einde aan. Ik ben de hele dag bezig met pillen slikken en als ik ergens een pest hekel aan heb, is het wel aan pillen slikken! Mijn oma ( die overigens 94 is geworden) zeulde letterlijk een tas medicijnen met zich mee als ze ergens heen ging. En maar piepen en kraken. Het was een schat van een mens maar sinds de dood van mijn opa mankeerde ze van alles en nog wat. Als ze bij ons kwam logeren dan werd één van ons gevraagd om de medicijnen uit te zoeken want ze zag het niet zo goed meer. Dat kon wel kloppen, ze had vanaf haar vroege jeugd al een bril met jampotglazen en later kreeg ze ook nog staar. Daar is ze uiteindelijk aan geopereerd maar toen kwam ze al niet meer logeren. Waar die pillen nou allemaal voor waren is me nog steeds een raadsel want toen ze uiteindelijk in een verzorgingshuis terecht kwam, bleef er van die hele tas niks over. Het enige dat écht nodig was waren haar oogdruppels. Mijn lieve moedertje had ook zo'n doos van Pandora, het begon met reumamedicijnen en langzaam maar zeker kwam daar een heel arsenaal bij. Mijn mama was echt ziek, die kon niet zonder medicijnen leven. Hart & vaatziekte/Reuma en uiteindelijk kanker. Ik zie haar nog zo aan de keukentafel zitten met die halve apotheek uitgestald voor haar neus.  Hoe vaak ze niet tegen me zei; "Hier wordt ik niet beter van maar niet innemen betekend zeker een vroege dood". Uiteindelijk stierf ze toch, op amper 69 jarige leeftijd.

En nu ben ik aan de beurt. Ik heb het lang uit kunnen zingen en ik hoopte al dat ik het gestel van mijn vader zou hebben, helaas! Mijn vader, inmiddels bijna 81 lentes jong, vitaal en levenslustig. Hij fitness nog elke dag in zijn privé sportruimte. Werkt in de tuin, niet zomaar tuin maar een flink voetbalveld. Als je mijn vader ziet, schat je hem zo rond de 65.

Maar nee, ik lijk dus niet op mijn vader. Een jaar of 9 geleden begon ik te sukkelen en werd Hashimoto geconstateerd ( traag tot niet werkende schildklier) Daar kreeg ik Thyrax voor, eerst 25 mcrg en inmiddels 200 mcgr. Maakt niet uit, daar is mee te leven. Je levert wel wat energie in maar je kunt er oud mee worden. Elke ochtend 2 pillen en verder niet meer aan denken. En toen begon dat gelazer met die bloeddruk. Onderzoekje hier, onderzoekje daar en weer een lading pillen rijker. Maar zo simpel is dat dus niet, ik weet niet of mijn geest nou protesteert of mijn lijf, feit is dat ik van elke pil ook de bijbehorende bijwerkingen krijg. Mijn aversie tegen medicijnen groeit met de dag. Uiteindelijk moet ik stoppen met een ACE-remmer ( bloeddrukpil) ik slik meerdere soorten dus het was even vogelen welke nou wel en welke nou niet verantwoordelijk was voor de vervelende bijwerking. Dat betekend dus in de praktijk dat je steeds moet stoppen met één soort en dan maar afwachten. Gelukkig was het bij pil 2 raak! Dus in overleg met de arts en dan blijkt er nog maar 1 optie te zijn en dat zijn plaspillen. Oh mijn god!! Plaspillen!! Ik krijg meteen visioenen over onophoudelijk toiletbezoek en tassen vol incontinentiemateriaal. Want helaas ben ik ook nog gezegend met 'stress-incontinentie" en een lumbale stenose ( een vernauwing in het lendewervelkanaal), wat in de praktijk neerkomt op in je broek piesen als je lacht, hoest, niest of touwtje springt. Dat laatste laat ik achterwege vanwege die stenose want als ik 10 minuten sta, voel ik mijn benen niet meer en om dan touwtje te gaan springen lijkt me ook niet zo'n handige zet. Maar om nou nooit meer te lachen? En niesen en hoesten daar heb ik geen controle over, net zomin als over mijn blaas. Het heeft trouwens niets met stress te maken, ik ben helemaal geen stresserig persoon al zou je van het hele gesodemieter wel in de stress schieten.

Het uitzoeken van het juiste inlegmatrasje zorgt trouwens ook nog wel voor de nodige stress. Gelukkig zijn de meeste drogisterijen en supermarkten aardig voorzien van verschillende merken en soorten. Afgaande op mijn eigen probleem kies ik voor een pakket met veel druppels op de verpakking, als aanduiding voor de hoeveelheid urineverlies. Eenmaal thuis lijkt dat toch niet zo'n verstandige keus en ik had het kunnen weten, gezien de grootte van de verpakking en het geringe aantal stuks als inhoud.  Ik tover een volledig boxspringmatras uit de verpakking. Voordeel is wel dat ik de hele dag niet naar het toilet hoef te rennen, er past wel een liter in. Alleen het loopt en zit niet zo comfortabel. Ik merk dat ik wijdbeens ga lopen en als ik ga zitten krijg ik hoogtevrees. Terug naar de winkel, ander merk en minder druppels. Bij de kassa vraag ik aan de juffrouw of dit een veel verkocht merk is en of ze misschien weet hoe groot die dingen zijn. Ze verschiet van kleur en mompelt een beetje beschaamd dat ze 'geen idee' heeft. Dat is nou jammer, blijkbaar is het niet erg om tig soorten maandverband/tampons en Durex glijmiddel dan wel prikkelende gels te verkopen maar iets simpels als incontinentiemateriaal zorgt voor schaamrood op de kaken. Ik reken af en neem mezelf voor om thuis even op te schrijven welk merk en welke hoeveelheid druppels het beste passen bij 'het probleem'. Want ook al kocht ik wel vaker op de bonnefooi van die inlegluiers ( bij hevige verkoudheid etc.) ik vergeet dan vrolijk weer welke wel en welke niet voldoen.

Intussen ben ik een 'kenner' en koop bij elke supermarkt- en drogisterijketen het 'eigen' merk. De  echte merkvarianten zijn vaak veel duurder dan het eigen merk maar veel verschil zit er niet in. Behalve dan in die druppelaanduidingen. Is bij de ene 3 druppels op de verpakking genoeg voor een dag lang winkelen zonder zoektocht naar het toilet, bij de ander drijf je na 1 hoestbui al uit je broek. En geloof me, dat wil je niet als je in de rij bij de kassa staat. Dan helpt het niet meer dat je drie grootverpakkingen op de band hebt liggen. Thuis op de plank heb ik ze allemaal staan, van 1 tot veel druppels dus ik kan lekker kiezen. Kom maar op met die plaspillen!

Verhuizen, ik moet er niet aan denken! Las ik gisteren een stukje van iemand die druk bezig is met inpakken en mijn gedachten gingen meteen met me op de loop. Hoelang woon ik al in dit huis, even rekenen, onze oudste was 7 en is nu ruim 34. Een dikke 27 jaar dus. Jeetje ik was 30 toen ik dit huis ging bekijken en meteen een bod deed. Dertig!! Jong, vitaal en een hoofd vol dromen. Moeiteloos haal ik de herinneringen terug, vreemd eigenlijk dat dit zo zonder haperingen gebeurt, zaken die ik gisteren gedaan heb lijken wel in een zwart gat verdwenen te zijn. Ik zie mezelf hier nog de straat in rijden, met mijn moeder. Het huis had ik gespot bij een makelaar in Tiel, waar ik was voor een andere bezichtiging. Tiel werd het niet, ook al wilde ik eigenlijk niet meer in zo'n klein flutdorpje wonen. Een stad zag ik ook niet zitten. Ergens had ik nog de smoor in dat het huis waar ik mijn zinnen op gezet had, inmiddels verkocht was. Het was precies wat ik wilde, ruim en zonnig. Met 4 grote slaapkamers en een balkon! De prijs lag ruimschoots binnen ons budget dus we aarzelden geen moment en brachten een bod uit. Twee dagen later lag onze droom aan diggelen, de eigenaar had een onderhands bod geaccepteerd en het huis ging aan onze neus voorbij.

Weer op zoek dus en de tijd begon te dringen. We hadden ons huis namelijk verkocht op voorwaarde dat we er binnen 6 weken uit zouden zijn. Maar huizen kijken met drie jonge kinderen op school etc. was nog niet zo eenvoudig. Tot ik dus dit huis vond in de etalage bij die bewuste makelaar. Ik had nog nooit van Rhenoy gehoord en wist niet eens waar het lag! Mijn voormalige buurvrouw wilde wel even op mijn kinderen  passen en mijn moeder wilde wel mee. Dus in de auto, op zoek naar Rhenoy. Volgens mij heb ik een halve wereldreis gemaakt want een Tom Tom bestond nog niet en binnendoorroute's durfde ik niet te nemen. Na een klein uurtje had ik het dorpje en de betreffende straat gevonden. En toen stonden er twee identieke huizen te koop.... welke was het nou? Aangezien ik geen bezichtigingsafspraak had gemaakt waren beide huizenverkopers niet thuis en stond ik een beetje beteuterd op straat. En dan komt het karakter van zo'n dorpje opeens naar boven. De buurvrouw van één van de te koop staande huizen ziet ons staan en vraagt of ze iets voor ons kan doen? Ik vertel haar het doel van mijn komst en zonder aarzelen nodigt ze me binnen uit zodat ik in haar huis kan kijken. "Het zijn toch dezelfde huizen en dan heb je vast een indruk."

Op slag ben ik verliefd op die ruime woonkamer met grote ramen waar het zonlicht door naar binnen stroomt. Dit heb ik zo gemist in mijn oude huis! Slechts 1 niet zo groot raam in de woonkamer en ook nog eens op het westen. Ik bedenk me geen moment, dit gaat het worden! Eenmaal weer thuis bel ik meteen de makelaar en regel een afspraak voor bezichtiging van beide huizen. We kochten het huis met de grootste tuin.
En dan zijn er zomaar al 27 jaar voorbij. Het huis heeft in die 27 jaar een metamorfose ondergaan. Zo'n beetje elke ruimte is wel verbouwd, van de zolder tot aan de kruipruimte. Onze kinderen zijn inmiddels volwassen en twee van de drie hebben al geruime tijd een eigen stek. Er woont nog 1 zoon thuis en sinds 5 jaar een neef die nu in Utrecht studeert. En weet je, ik heb heus wel eens gedacht aan verhuizen.  Een groter huis.... een kleiner huis, uiteindelijk toch maar niet.
We hebben mensen zien gaan en komen in de straat. Toch wonen er nog veel van de eerste buurtjes. Maar nu wordt er sinds kort een nieuwbouwwijk gebouwd en hebben sommige bewoners van De Brink besloten om hun oude dag in een nieuw huis te gaan slijten. Ik pas! Mij mogen ze hier wegdragen. Alleen al het idee dat ik al die meuk, die we in 27 jaar vergaard hebben, moet gaan sorteren en inpakken of weggooien. Het zweet breekt me uit als ik alleen al aan die twee schuren denk. Per slot van rekening ben ik geen 30 meer, zijn de meeste van mijn dromen vervuld en ben ik allang niet meer vitaal. De dromen die ik nog heb, droom ik lekker in mijn oude vertrouwde slaapkamer met de volle kasten. En als ik de trap niet meer op kan, dan plaatsen we een lift.
Genietend zit ik aan tafel in het warme zonlicht, wat wil ik nou nog meer? Het huis past als een paar oude maar heerlijk lopende schoenen. Ik ken elk geluidje en vind blindelings in het donker mijn weg.
Ik hoop dat ze gelukkig worden in hun nieuwe huis, die oude buurtjes. Ik blijf zitten waar ik zit!

Welkom bij uw zorgverzekeraar!!!

Laat ik voorop stellen dat ik niet echt ontevreden ben over mijn zorg verzekeraar. Maar wat ze me nu flikken daar kan ik echt even helemaal niks mee.

Zo lang je niet vaak bij de dokter komt en medicijnen nodig hebt is er eigenlijk niets aan de hand. Je betaald je maandelijkse premie en je hebt er geen omkijken naar. Maar dan op een dag ga je naar de huisarts voor een simpel onderzoekje. Bloeddruk meten. Dan blijkt die bloeddruk torenhoog en kom je in de medische molen terecht. De eerste lading medicijnen worden opgehaald bij de apotheek en in je tas een verwijsbrief voor de polikliniek, bloedprikformulieren en lege potjes om een plas in op te vangen. Daar ben je dan een week of twee/drie hartstikke druk mee. Ook omdat die eerste lading pillen niet zo lekker vallen, beter gezegd ik viel ervan om. Nieuwe lading pillen ophalen dus. Zo werkt dat, als het ene niet doet wat het moet doen dan proberen we nummer 2 of 3 of 4 etc. So far, so good. Dokter zus, dokter zo, pilletje voor het hart erbij, 2 bloeddruk verlagers, 2x pillen voor de niet werkende schildklier en nog iets voor het cholesterol dat de pan uit rees. Alleen al met die pillen innemen en uitzoeken ben ik een uur per dag bezig. Dan nog het feit dat je van het hele arsenaal eerst slechts 15 proefexemplaren krijgt om te kijken of het wel werkt, komen er dus ook de nodige tripjes naar de apotheek bij inclusief een vracht papier werk vanwege alle bijwerkingen. Fijn... alleen daar zou ik al een hoge bloeddruk van oplopen!

Inmiddels ben ik 4 maanden onderweg. Om te controleren of alles naar behoren zijn werk doet en de bloeddruk binnen de perken blijft, mag ik om de paar weken bloed prikken, bloeddruk meten en nog meer van die ongein. En zoals alles in Nederland, dat kost geld... veel geld! Maar hoeveel? Dat weet je nooit helemaal precies van te voren want de ene pil kost meer dan de andere, het ene laboratorium rekent 80 euro voor een bloed test en het andere 50 euro. Schiet mij maar lek. Elke maand ontvang ik van mijn zorg verzekeraar een overzichtje van alle gedeclareerde kosten en welk bedrag via de eigen bijdrage zelf moet worden voldaan. "Tot nu valt het mee" September 2015 een bedrag van E 62,50 ( bloedonderzoek en medicatie) . Oktober 2015  valt de volgende rekening op de mat, E 22,50 eigen bijdrage Thorax. November E 83,90 ( weer een bloedonderzoek en medicatie) en in december krijg ik de laatste 36,40 eigen bijdrage medicijnen. Met alle vorige eigen bijdrage's ( elke drie maanden ongeveer 22 euro vanwege de Thorax) blijf ik toch nog net binnen de grens van die 365,00 euro eigen risico. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen zullen we maar denken.

En dan is het 13 januari 2016 en valt er een rekening op de mat waar ik even duizelig van word.
Ik moet dan ook echt even twee keer kijken om het te geloven. Spontaan springt mijn bloeddruk weer naar de 220/135 ( als het niet hoger is) ik hoef die bloeddrukmeter echt niet aan te sluiten om dat te weten, ik zie namelijk sterretjes en dan weet ik genoeg!

Geachte mevrouw van Oostenbrugge

U hebt van ons een rekening ontvangen. Misschien bent u deze vergeten want wij hebben nog geen betaling van u ontvangen. Omdat wij begrijpen dat dat kan gebeuren, ontvangt u deze servicebrief. ( Hoera!!)

Om welk bedrag gaat het?
Nou het zijn 6 bedragen, variërend van 15,90 tot 73,48, een totaalbedrag van E 230,11 om precies te zijn!

En of ik dat bedrag maar even heel snel wil betalen, voor 22 januari dus anders komen er kosten bij!

Géén haar op mijn hoofd die daar aan denkt!! Eerst maar eens even bellen waar dit vandaan komt!

"Goedemiddag u spreekt met mevrouw huppeldepup van de klantenservice, waarmee kan ik u van dienst zijn?"

"Goedemiddag mevrouw, u spreekt met mij... klant nummer 3241524321, je weet wel van die onbetaalde rekeningen!!"

Nadat het computerprogramma is opgestart en mijn gegevens ingevoerd zijn, kan mevrouw huppeldepup mij haarfijn uitleggen waar al die bedragen vandaan komen. Bloed prikken, medicijnen, lab-onderzoek..".u heeft zeker urine ingeleverd?"  Inderdaad, niet 1 keer maar wel drie keer en daar heb ik iedere maand voor betaald... toch? In mijn hoofd klinkt ergens een belletje. Drie onderzoeken...2 rekeningen...euh ....
De dame verteld verder dat het niet mijn schuld is hoor, dat die rekeningen niet betaald zijn. Nee mevrouwtje er is hier iets fout gegaan, ik zie hier dat u alles per post wenst te ontvangen en dat is niet helemaal goed door gekomen.

Niet goed doorgekomen? En die andere rekeningen en overzichten die ik per post krijg dan? Het blijft even stil aan de andere kant. Dan vervolgt ze gewoon haar verhaaltje. "Om u tegemoet te komen, verruimen wij de uiterste betaaldatum. U mag nu voor 13 februari betalen!"
Nee, ik betaal helemaal niets want met deze rekeningen zit ik ruimschoots aan mijn eigen bijdrage dus ik gok zo dat ik er een aantal niet hoef te betalen.
En weer blijft het stil, dit kan ze even niet verwerken. Stotterend verklaard ze dat het zo niet werkt want die facturen zijn op datum en euh ze zijn van september en oktober enne december. Ja en???
"Nou dan klopt het niet meer!!"

Hahaha, zei ze dat nou echt?

Ik zucht maar eens diep en vraag haar heel vriendelijk of het mogelijk is dat ze de overzichten van alle facturen vanaf september tot en met december aan mij op kan sturen. Dan kan ik zelf wel optellen en aftrekken, wedden dat het dan wel klopt!!

Een stuk minder zeker van zichzelf antwoord mevrouw Huppeldepup van de klantenservice dat ze dat even met iemand moet overleggen en dat ik nog van ze hoor!

Ik kan nog nét roepen, voordat ze de verbinding verbreekt ; "Wel voor 13 februari graag anders komen er kosten bij, voor jullie wel te verstaan!!"

Verander de wereld, begin bij jezelf

Zomaar stromen de tranen over mijn wangen, als zonnestralen die dwars door regenwolken breken, bij het horen van een mooi stukje muziek of als ik onverwacht de liefde ervaar die mensen voor elkaar kunnen hebben. Maar vaker nog stromen die tranen als ik de afschuwelijke waarheid onder ogen zie, hoe mensen elkaar vermoorden, vanwege geld of religie. Mijn hart breekt in duizend stukken en de duisternis lijkt me te overspoelen. Steeds vaker moet ik moeite doen om de schoonheid van het leven te zien. Steeds vaker moet ik diep in mezelf op zoek naar dat sprankje licht om de zwarte schaduwen te verdrijven. En ik vraag me af; Waarom?? Waarom gunnen mensen elkaar geen plekje onder de zon? Waarom is de jacht naar geld zo allesoverheersend? Wat heb je nou helemaal nodig? Een dak boven je hoofd en voedsel! Waarom heeft de één alles en de ander niets? En waarom kan die ene die alles heeft dan niet iets missen voor die ander. Het maakt me in en in triest.

Maar zo wil ik niet leven!! Ik zoek in mezelf naar antwoorden en reis terug in mijn herinnering naar gelukkige momenten. Waar werd ik als kind blij van? Ik hoef gelukkig niet lang te zoeken want daar zijn ze! Achterop de brommer bij mijn opa, mijn armen om zijn lijf en mijn hoofd tegen zijn rug. Dwars door de stad, boodschappen doen. Of met mijn oma in de tram naar het Kralingse bos, een zakje brood mee voor de eekhoorntjes die zo tam zijn dat ze uit je hand komen eten. Bij het visstalletje zure haring kopen en thuis eerst die vis opeten en daarna een boterham met suiker. De logeerpartijtjes bij beide oma's, ontbijt op bed... samen onder de dekens en beschuit met Zwitserse strooikaas soppen in het kopje thee. En dan de jeuk van die kruimels in bed! Een glimlach krult mijn mond omhoog, zoveel gelukzalige momenten, als ik eenmaal begin is de stroom herinneringen niet meer te stoppen. Maar nergens een herinnering te vinden van cadeau's, heb ik dan nooit iets gekregen? Natuurlijk wel, ook wij vierden Sinterklaas en kerst. Met het weinige geld dat er was werd er iets feestelijke op tafel gezet, gebraden kip met appelmoes!! En dan is ie daar... de herinnering aan een presentje.  Mijn sprookjesboek van Hans Christiaan Andersen. Daar heb ik ook nog een verhaal over geschreven! Het is duidelijk, hetgeen is blijven hangen zijn de momenten van geluk en die werden niet met geld gekocht.

Vanochtend vroeg ik het aan mijn zoon; wat heeft jou blij gemaakt? Zijn antwoord verbaasde me ( gelukkig) niet. Zijn ogen kregen een dromerige blik toen hij in zijn vroege kinderjaren keek.
"De uitstapjes die we als gezin maakten, naar de speeltuin en naar het bos"
Ik glimlach naar hem en kijk met hem mee. Twee kleine jongetjes en een nog kleiner meisje huppelen voorbij. Kaplaarsje en regenjasjes aan, geitjes aaien en schommelen totdat ze duizelig waren en kraaiden van plezier.
"Ben en ik samen tegen de rest van de wereld, samen spelen met de Lego en sneeuwballen gooien met pa"
 Het zijn de simpele dingen die het doen, de tijd en aandacht die we ze gaven. Maar vooral de liefde!! Die hebben we onthouden en koesteren we in ons hart. De warme omhelzing van oprechte liefde binnen ons gezin en de kleine kring familie. En ik vraag me af, is dat hetgeen die mensen tekort zijn gekomen? Die mensen die liever duizenden euro's op de bank hebben staan en daarvoor al hun talent in de strijd (ver) gooien. Wat heb je aan heel veel geld als je alleen maar bezig bent om er meer van te maken?

Gisteren zag ik een status op Facebook voorbij komen; Wat zou je doen met een miljoen als je maar 1 dag de tijd hebt om het uit te geven? De antwoorden onder die status verbaasde me niet. Huizen kopen, auto's kopen, shoppen tot ik erbij neerval. etc. Ohh ja een enkeling zou eerst heel veel kopen en wat er overbleef op een spaarrekening zetten voor later. En 1 iemand wilde wel iets geven aan mensen die het ook heel hard nodig hebben. Die antwoorden onder die status bevestigen wat ik al wist, mensen denken dat je van spullen kopen héél gelukkig wordt. Van de dakloze kan ik begrijpen dat ie een huis wil en eten in de kast, van een bijstandsmoeder begrijp ik dat ze schrijft; 1 x alles kopen dat mijn kinderen willen hebben. Als je elke maand moet knokken om alle ballen in de lucht te houden dan snap ik dat het heerlijk lijkt om alles te kunnen doen waar je ooit van gedroomd heb. Heus, ik begrijp dat als geen ander!! Maar ik weet inmiddels ook dat het niks toevoegt aan je leven, je wordt niet echt gelukkig van geld... alleen maar hebberig. Geld maakt alleen maar gelukkig als je het kunt delen en andere mensen kunt helpen om dat broodnodige dak boven hun hoofd te verschaffen. 
Ik heb geen antwoord onder die status geschreven....

En dan denk ik aan mijn prachtige kleindochters. In wat voor wereld groeien ze op? Een wereld vol geweld, haat, macht en hebzucht. Wat laten wij ze na? Een wereld waar geen plaats is voor compassie en mededogen. Een wereld die verscheurd wordt door geweld, een strijd op leven en dood. Een nutteloze strijd die geen winnaars zal kennen... slechts verliezers! Is dat wat wij onze kinderen en kleinkinderen na willen laten?

Van grote en kleine prinsessen

Wat een schijtweer!! Grauw, nat en kil. Het weer weerspiegeld een beetje mijn humeur, na een week nauwelijks slapen door die verrekte kriebelhoest kijkt er 's morgens niet écht een vrolijk koppie vanuit de spiegel terug. Nu hebben wij hier eigenlijk weinig te klagen want in het noorden van het land is het veel erger. Zodra ik mijn Facebook pagina open en over mijn tijdlijn scroll, wordt ik doodgegooid met berichtjes over code paars en mensen die over de straten schaatsen. Ok, er zijn vast leukere dingen om over te praten dan het weer... toch? Dus daar ga ik het verder dan ook niet over hebben.

Op dit moment wacht ik op de komst van mijn dochter en kleindochter. Ik verheug me erop om haar te zien, het is al ruim anderhalve week geleden en ik mis haar. Ik ben benieuwd welke outfit ze nu weer aan heeft want zoals elke échte prinses heeft ze een garderobe om bij te kwijlen. Een babyroze elfjesjurk mét vleugeltjes, een echte koninginnejurk met lange rok en gouddraad, een heuse "Frozenjurk" en zelfs een "Alice in Wonderland"gewaad. Natuurlijk compleet met kroontjes, glitterstafjes en glazen muiltjes. Zodra ze 's morgens haar oogjes open doet, is het eerste wat ze zegt; "Pinsessejuk aan! Ze heeft een beetje moeite met de' letter 'R' en dat levert ook de nodige verwarring op want oma moet dan drie keer vragen; "Wat zeg je?" Waarop de kleine prinses veranderd in een kleine heks met wilde gebaren. Zou ze een toverstaf gehad hebben dan weet ik zeker dat oma op dat moment in een pad was veranderd, mét een dikke wrat! De blik in haar felblauwe oogjes is duidelijk... oma is doof of niet helemaal 100! Eindelijk begrijp ik dat ze haar pRinssenjuRk aan wil en dan komt het volgende... welke?? Jurk 1....NeeNeeNee, oké die niet dus. Jurk 2...NeeNeeNee! We gaan nog even door en aan het eind van het liedje is jurk 1 toch de favoriet. Maar ze moet eerst gewone kleertjes aan en dat duurt ook even want wat voor de prinssenjurk geld, geld ook voor de gewone kleertjes. Het liefst heeft ze elke dag haar Prinses Sophia Onesie aan met bijpassende pantoffeltjes maar helaas moet ook Prinses Sophia wel eens in de was.  Met andere woorden ze heeft duidelijk het karakter van haar lieftallige moeder. Die is midden in de winter wel eens naar school gegaan in een witte zomerjurk zonder maillot, witte kanten sokjes en lakschoenen. Ik was er klaar mee.
Toen ik haar tussen de middag ophaalde zag ze blauw van de kou en wilde maar wat graag iets warmers aan. Vanaf dat moment liet ik haar zelf kiezen, elke ochtend ruzie over kleren daar had ik geen zin in en als ze dan in een belachelijke combinatie naar school wilde...So Be It.

De geschiedenis herhaalt zich en soms lach ik in mijn vuistje, je krijgt wat je verdient. Ik schat dat de kleine prinses, over pakweg een jaar of 15, haar blonde haren felroze verft ( net zoals haar moeder) en op de zolder van haar ouderlijk huis een onvermoede schat zal vinden. Op die zolder staat namelijk een kast met prinsessenjurken in damesmaat. Vanaf het moment dat haar moeder de prins met zijn groene Volvo heeft ontmoet, viert ze elk jaar carnaval. En vanaf dat moment heeft ze elk jaar een nieuwe prinsessen outfit gekocht. Kleine meisjes worden groot maar van binnen blijven ze "prinsesjes".

Nu ik oma ben merk ik wel dat ik meer geduld heb. Zou ik bij mijn eigen dochter gewoon meteen jurk 1 over haar hoofd getrokken hebben, bij mijn kleindochter haal ik alles uit de kast. En als ze dan stralend naar me lacht en zegt; "Oma Mah koele!! ( oma Mar kroelen) Dan smelt mijn hart en zou ik met liefde nog 100 jurkjes tevoorschijn hebben getoverd. Natuurlijk heeft kleine prinses precies door hoe ze opa en oma moeiteloos om haar minivinger kan winden. Opa is haar grote vriend vooral omdat opa een grote snoepjespot heeft ( opa is letterlijk een ouwe snoepert!!) en zij houdt ook van snoepjes. Als opa thuis is dan wordt hij gedecideerd naar zijn stoel gedirigeerd. Zodra hij zit, schuift ze op zijn schoot en vlijt haar blonde kopje tegen zijn borst. Dan komt haar handje omhoog en voor zijn gezicht wijst ze met dat vingertje richting snoeppot. Ze zegt nog niks en opa doet net alsof hij haar niet snapt. Na een paar keer wijzen fluistert ze heel zachtjes tegen hem; Opa soeppie.
Nou daar kan opa natuurlijk geen nee tegen zeggen. De pot gaat open en met een gelukzalig lachje ( of was het triomfantelijk?) vist ze er een tumtummetje uit.
Maar helaas, opa is voor zijn werk weer naar Groot Brittannië en moet alle leuks missen. Oma niet!! Oma blijft lekker thuis en geniet van het kinderspul.

Inmiddels zijn we 2 dagen verder en is de miniprinses weer naar huis. Twee dagen genieten van gekwebbel en voorstellingen. Dansen op sprookjesboomliedjes is zooo leuk! De sporen van haar verblijf zijn bijna uitgewist maar nog niet helemaal. Op verborgen plekjes naast de kast tref ik kleine paarse tekeningetjes aan ... op de muur. En ik zie in gedachten haar kleine ondeugende glimlachje terwijl ze het doet. Want, heus waar, kleine prinsessen zijn nét zo ondeugend als gewone peuters.

Mag ik het wel aan pappa vertellen?

Om maar met Johan Cruijf te spreken; elk nadeel heb ook een voordeel. Dus ( zie vorig blog) bekijk ik de zaak maar positief en pak ik mijn oude hobby maar weer op. Toen ik net met die schildklier begon te sukkelen, had ik ook vrij weinig energie en in die tijd ben ik gaan schrijven op Hyves. Eenmaal wat beter in mijn vel, meende ik dat ik minstens 11 uur per dag in de running moest zijn dus kwam er van schrijven niets meer. Jammer want ik heb er altijd veel plezier aan beleefd en er geweldige contacten aan over gehouden. Maar het is nooit te laat om het tij te keren alleen een beetje jammer dat ik daar eerst weer ziek voor moet worden. Genoeg geneuzel, ik ga er weer voor en begin gewoon weer met mijn grote liefdes... mijn kleindochters. Een hele grote inspiratiebron.

Sinterklaas kapoentje, onze jongste prinses van twee en half zingt uit volle borst en steekt haar verliefdheid op de bebaarde kindervriend niet onder stoelen of banken. Vanaf het moment dat de stoomboot uit Spanje vertrok beheerst hij haar dagen én nachten. Ik geniet weer met volle teugen van die verwachtingsvolle kindersnoetjes. Onze oudste prinses van acht drie kwart gelooft ook nog in Sinterklaas, al heeft haar moeder op school te horen gekregen dat de kindjes uit groep vijf dit jaar een surprise voor elkaar moeten maken. Het einde komt in zicht en daar hebben we het allemaal wel een beetje moeilijk mee. Schoondochter stelt het 'vertelmoment' dan ook steeds uit. De eerste schoenen worden gezet en de dametjes komen vol trots hun kadootjes laten zien. "Kijk eens oma wat Sint in mijn schoen gestopt heeft" Oma is, na drie kinderen en twee kleinkinderen, een volleerd actrice en is verbaasd hoe die Sint toch steeds weer opnieuw precies die kado's weet te geven die ze zo graag wilde!
Intussen werken we ieder onze lijstjes af en houden elkaar, via de WhatsApp, op de hoogte van de aankopen. Inclusief foto's! En daar gaat het uiteindelijk mis. Een kleine week voor het grote 5 decemberfeest, gaat de tv van onze oudste zoon kapot. Grote prinses is gewend om 's morgens de herhaling van het Sinterklaasjournaal te bekijken en dat kan nu niet. Dan maar even via mama's telefoon iets opzoeken. Jaja, kleine en grotere prinsessen weten tegenwoordig precies hoe die Smartphones werken en er blijft dan ook niets meer geheim.

De telefoon gaat en ik hoor haar stemmetje aan de andere kant; "Hallo oma, ik ben ergens achter gekomen."
Ik slik en weet opeens wat er komen gaat maar vraag natuurlijk gewoon: "Nou meisjes... vertel het eens aan oma."
Struikelend over haar woorden brengt ze me op de hoogte van het grote geheim dat ze ontdekt heeft.
"Sinterklaas bestaat niet!!"
En ze doet even haarfijn uit de doeken hoe ze dat ontdekt heeft en dat ze best wel verdrietig is. Ach gossie!! Inmiddels staan bij mij ook de tranen in mijn ogen. In één klap is voor haar de lol van Sinterklaasfeest verdwenen. Weg magie en verwachtingsvolle weken. Weg sprookjesland en kabouters en elfjes. Het maakt niet uit dat zij nu het geheim deelt met de grote mensen, ze heeft nog twee jongere nichtjes en twee nog jongere achternichtjes, voor haar is de lol eraf op dit moment.
En dan komt de clou; "Oma ik heb wel even aan mama gevraagd of ik het ook tegen papa mocht vertellen want tja... hij geloofde ook nog hè!" Ik schiet in de lach en complimenteer mijn oudste zoon met zijn acteertalent... dat heeft ie niet van een vreemde!

Op vijf december vieren we Sinterklaas bij onze jongste prinses, samen met de hele familie van beide kanten. Een berg kadootjes wordt bezorgd en dan gaan ze los, de meiden! Het ene na het andere pakje wordt uitgepakt en ze genieten allebei met volle teugen. Tussendoor kruipt grote prinses even bij me op schoot en fluistert in mijn oor; Heb ik die poppen wc van jou gehad oma? En eventjes heb ik de neiging om te zeggen. "Natuurlijk niet, die heb je van Sinterklaas!" Om dan toch maar zachtjes terug te fluisteren ..."Ja die heb je van oma ..maar niks verklappen aan Noëlle hoor!" Samenzweerderig lachen we allebei een beetje en ik besef dat er een nieuwe fase is aangebroken!

Van de regen in een hoosbui

Ik wist het al voordat ik ging! Je komt voor het één en je gaat naar huis met een aandeel in de farmaceutische industrie. Zo'n maand of 3 geleden ging ik op aanraden van mijn vriendin maar eens naar de dokter om mijn bloeddruk te laten controleren. Bij een vorige controle was ie wat aan de hoge kant maar niet verontrustend. Wanneer was die vorige controle eigenlijk?? Kan wel een jaar of wat geleden zijn. De enige keer dat ik bij de dokter kom is om bloed te laten prikken vanwege mijn niet werkende schildklier. Zelfde verhaal... je begint met 25 microgram en ( nu 200 microgram) het eind is nog niet in zicht!
Ok, bloeddruk. De dokter vraagt; heeft u klachten? Euhhh nou ik heb opvliegers en hoofdpijn. Die opvliegers heb ik in geen jaren gehad maar die zijn dus weer van de partij. En die hoofdpijn... tja... ik zie soms letterlijk sterretjes. De band wordt om mijn arm geschoven en opgepompt. Het apparaat doet zelf zijn werk, de techniek staat voor niets. De dokter kijkt naar de uitslag en kijkt naar mij. We gaan even van arm wisselen. De band wordt weer om mijn arm geschoven, deze keer de linker en het apparaat wordt weer ingeschakeld. Opnieuw een wat verontruste blik van de dokter.
"Ik ga even bellen, blijft u rustig zitten."
Ik ga nergens heen... ik zit nog vast aan die bloeddrukmeter weet je wel.
Ze komt terug met de telefoon nog aan haar oor en schakelt het apparaat weer in. Nu begin ik hem toch wel een beetje te knijpen. Wat is er aan de hand?
Ze leest de uitslag nu hardop voor aan de persoon die ze aan de lijn heeft. 223/138.
Nu ben ik dus niet gek en weet dat dit te hoog is, de vorige keer was stond de teller stil bij 150/90 of zoiets. Spontaan schieten er nu nog wat punten bij, gelukkig staat het apparaat niet meer aan. De dokter loopt weer weg met de telefoon nog aan haar oor. Daar zit ik dan. En nu?
Na een paar minuten komt ze de spreekkamer weer in en gaat tegenover me zitten.
"Mevrouw van Oostenbrugge, dit is niet zo mooi."
Nee, dat snapt deze mevrouw wel maar wat gaan we eraan doen dan?
"Ik heb het ziekenhuis even gebeld en de cardioloog wilde u wel opnemen"
Ik kijk haar aan..." opnemen?" Nee dat gaat even niet gebeuren, ik heb nog zoveel te doen en mijn kleindochter staat straks te wachten op oma. Dus van opnemen is geen sprake. Ze knikt.
"dat antwoord had ik al verwacht, ik ken u inmiddels een beetje. Dus er komt zo iemand van de apotheek langs met medicijnen die u meteen moet innemen en dan gaan we weer meten, als de bloeddruk zakt mag u naar huis en morgen naar het ziekenhuis. Als de bloeddruk niet zakt..."
Ja, ik vat hem!
Een kwartiertje later worden de capsules bezorgt op de praktijk en mag ik ze meteen openbreken en innemen. Nog eens tien minuten later herhalen we het ritueel met de bloeddrukmeter en... godzijdank... hij is gezakt naar 160/110. Ik mag naar huis met een pakket pillen.
En dan gaat het balletje rollen. Ohh hemel! Bloed prikken, bloeddruk meten en om de dag naar de praktijk. Hartfilmpjes en cardiogrammen. Het houdt niet op. Van het ene bloeddrukverlagend medicijn naar het volgende. Van 1 pil per dag naar 4 pillen per dag en het eind is nog niet in zicht. De uitslagen van de bloedonderzoeken komen binnen. Ik probeer ze telefonisch te krijgen maar die vlieger gaat weer niet op. Ik mag me weer melden bij de huisarts. Nierfalen, leverfalen, problemen met de bijnieren en bijschildklieren en een ernstig ( zeg maar gerust zeer ernstig) vitamine D tekort.
Zie je wel ik wist het!!
Je gaat voor iets simpels en dan gaat de doos van Pandora open! Niks niet van de regen in de drup!! Nee ik krijg gewoon gelijk een tsunami over me heen. Nu ... drie maanden en een schijtlading pillen verder voel ik me nog belabberder dan voordat ik naar de dokter ging. Ohh ja en omdat ik er toch was heb ik meteen maar even gezegd dat ik zo'n last van mijn benen heb. Beter gezegd, ik voel ze de helft van de tijd niet en dat is best lastig als je boodschappen moet doen. Ergens in mijn achterhoofd rekende ik op een herniaatje of zoiets. Néé natuurlijk niet, geen hernia want daar zou misschien simpel iets aan gedaan kunnen worden. Ik ga maar meteen voor een lumbale stenose. Met andere woorden, lendewervelkanaalvernauwing. Zo dat is nog eens iets voor dat letterspel! Een MRI mag uitwijzen in hoeverre dit kanaal precies vernauwd is. Ik denk dat ik het wel weet. Als je niet verder dan 50 meter kunt lopen of welgeteld 8 minuten kunt staan dan zal de boel wel flink in de knel zitten. Hier krijg ik nou spontaan hartkloppingen van! Oh jee.....