Wie trouwt mijn zoon – De groepsdates

Wat ben ik blij om de eerste zonnestralen door het gordijn te zien piepen. Dit was geen fijne nacht. Dit was helemaal geen fijne nacht! Ten eerste een vreemd bed, ten tweede lag ik aan de verkeerde kant van het bed! Ten derde; er lag iemand naast me die er normaal nooit ligt! Ondanks de vermoeidheid heb ik nog lang wakker gelegen, in gedachten heb ik de hele dag nog eens opnieuw beleefd. En geloof me...het was een hele lange dag! Inmiddels slaat de twijfel ook weer toe. “Is dit nu wel zo'n goed idee?” Thuis was het allemaal nog grappig, toen hadden we nog geen benul wat ons te wachten stond. Het is net een rollercoaster. Tijdens de opnamen heb je geen tijd om na te denken maar eenmaal op bed, in het donker, springen alle monsters uit de kast. Volgens mij heeft Steef wel goed geslapen. Ik ga eruit en duik maar onder de douche...met het douchemutsje op want de haren mogen niet nat worden. Vandaag geen “poedermoeder” om de boel recht te trekken! Steef komt er na enig aandringen ook uit en schuift met een onweershoofd onder de douche. Mooi, onweer en water gaan meestal goed samen! Na de douche is hij enigszins aanspreekbaar maar voor een normaal gesprek heeft ie eerst nog een liter koffie nodig. Op mijn vraag of hij lekker geslapen heeft krijg ik een grom als antwoord. Ik doe dus maar niet al te veel moeite en wacht gelaten op de filmploeg. Zodra de complete crew in de slaapkamer staat ( altijd gezellig als je nog in je pyjamaatje zit)en de zenders geplakt zijn, kan het feest beginnen.

Klopje op de deur...ontbijt aanpakken....bordjes vullen en weer onder het dekbed kruipen. My God...wat een gedoe! En dan te bedenken dat ik gruw van ontbijt op bed! Gelukkig hoef ik hier de lakens niet te verschonen als ik een glas jus omkieper, dat scheelt weer! Het is de bedoeling dat we gezellig keuvelen over hetgeen ons vandaag te wachten staat. Ik ben blij met mijn aardbeien want Stephen verslikt zich regelmatig in zijn croissantje ( kruimeltjes hè..). Praten met je mond vol is geen optie! De mensen van de productie, aan het voeteneinde van het bed, rollen met hun ogen...hardop lachen is uitgesloten!! De opname zit erop en ik smikkel mijn laatste aardbeien op. Nog een slok koffie en dan snel in de kleren, gelukkig wel onze eigen kleren! ( Steef baalt dat de camera nog loopt want hij moet weer in felgroen boxershort door de kamer huppelen) Zodra iedereen van de kamer vertrokken is prop ik nog snel een paar stukjes zalmwrap achter mijn kiezen. Geen idee of en wanneer we vandaag nog tijd hebben om te eten en dan heb ik dit maar alvast binnen. In principe heb ik het niet nodig want ik kan wéken vooruit op mijn 'eigen voorraad'. We mogen ons melden in de centrale hal alwaar Stephen te horen krijgt dat hij als eerste op date mag. En deze vrouw mag lekker op het terras gaan zitten, ik heb even vrij! Wat een geluk dat het zulk heerlijk weer is! Ik besluit om alvast een begin te maken met mijn blog dus tablet en toetsenbord mee onder de parasol. Op het terras zit de filmploeg van gisteren ook al aan de koffie. Onze Belgische verslaggeefster Cheeru heeft net haar vloeibare ontbijtje naar binnen gewerkt. Wat heb ik te doen met het meidje. Ze heeft een zware kaakoperatie achter de rug en haar onder- en bovengebit zit d.m.v. elastiekjes aan elkaar waardoor ze haar mond maar een klein stukje kan openen. Wel een bikkel die meid, want ze maakt toch lange dagen op vloeibare kost. Ik krijg een kop koffie en start met tikken. Na verloop van tijd vraagt de cameraman of het goed is dat hij 'stille' opnamen maakt van mijn getikkel en brengt na mijn goedkeuring de camera in stelling. Net op tijd ( afgesproken werk natuurlijk!) want dan verschijnt opeens Jochem op het terras met een envelop in zijn hand. Ik herinner me dit uit de vorige serie; nu wordt er een geheim onthult! Nou ik ben benieuwd.

Er komt een foto van Suraya tevoorschijn. Ik baal al want volgens mij is dit Steefs favoriete meisje tot nu. Het 'geheim' is niet zozeer schokkend als wel een beetje problematisch. Suraya heeft een kindje. En ook al heeft Stephen absoluut geen hekel aan kinderen, dit gaat ie toch zeker niet leuk vinden. Eigenlijk is hij zelf nog een groot kind en helemaal niet toe aan kinderen opvoeden. Voor mij is het geen probleem...hoe meer (klein)kinderen hoe beter maar ja...hierin heb ik niks te zeggen! Samen met Jochem neem ik dit nieuws nog even door en ik krijg meteen te horen dat ik deze boodschap aan Stephen mag melden zodra daar de gelegenheid voor is. Jochem vertrekt en Cheeru neemt zijn plaats in...het is weer “Quotjes-tijd” Dit vind ik zonder meer het vervelendste onderdeel van alles. Die verrekte interviews. Er worden door Cheeru vragen gesteld die ik moet beantwoorden en in het antwoord moet de vraag verwerkt zijn zodat de 'kijker' snapt waar ik het over heb. Dus ik moet én nadenken over het antwoord én over de vraag die ik op een of andere manier begrijpelijk verwerk in dat antwoord. Zucht...ik weet niet of ik het nog leuk vind.

Na het interview heb ik nog even tijd voor mezelf en weer gaan mijn 'angsten' met me op de loop. Stel je voor dat bij nader inzien die meisjes helemaal niet zo leuk en aardig zijn. Ik heb vanmiddag de gelegenheid om ze een beetje te leren kennen maar of dat ook genoeg tijd is? En hoe zal Stephen reageren op het nieuws over Suraya's kindje? En hoe gaat dit er straks allemaal op tv uit zien? Ships...heel Nederland ziet straks ons gestuntel! Vanuit volkomen anonimiteit opeens in de spotlights. Misschien krijgen we wel heel veel negatief commentaar en hoe gaat Stephen daar dan weer mee om? Maar we hebben A gezegd en nu moeten we wel B zeggen...

Dan komt Jerrald ( de productie-assistent die ons gisteren zo goed verzorgd heeft met eten en drinken) naar me toe met de mededeling dat ik mijn auto mag halen. We gaan een tripje maken! Ik krijg een papiertje met het adres waar ik me mag melden. Een heel bekend adres! Dit hoef ik niet in mijn navigatiesysteem in te toetsen...het is een locatie in Schoonhoven. Namelijk Stephens oude school. De school waar hij zoveel jaar met plezier naar toe gegaan is en zijn prachtige vak heeft geleerd! Ik ben reuze benieuwd wat ik daar ga doen! Na een klein halfuurtje arriveer ik ter plaatse en de filmploeg staat al klaar. Buiten bij de school staan al heel veel leerlingen te kijken naar wat er allemaal gaat gebeuren. De vijf meisjes staan bij de ingang en volgens mij hebben zij een heel creatief ochtendje achter de rug! In ieder geval ..kleurrijk! Natuurlijk mogen ze mij niet vertellen wat ze gedaan hebben en daar is ook geen tijd voor. Met gezwinde spoed worden we naar een lokaal geloodst. Stephen is nergens te bekennen. Het gebruikelijke ritueel van zenders plakken en dan mogen we aan een lange tafel plaatsnemen. Al snel wordt duidelijk dat we een ring gaan (af) maken. We maken allemaal een keuze en gaan aan de slag. Nu is het natuurlijk de bedoeling dat ik met de meisjes een babbeltje maak zodat we elkaar wat beter leren kennen. Ik praat met Charlotte en Christina. Charlotte maakt me maar meteen duidelijk dat ze (nog) niet echt een klik voelt met Stephen. Christina daarentegen gaat voor meer diepgang. Met Barbara heb ik absoluut een klik en we lachen heel wat af.  En dan is het de beurt aan Suraya. Ik neem haar even apart en vertel haar dat Jochem me heeft verteld dat ze een kindje heeft. Het blijken er zelfs twee! Ze laat me foto's zien van twee beeldschone meisjes...ze passen naadloos in ons gezin...maar ik weet ook dat Stephen hier nog niet aan toe is. Dan probeer ik ook Kim nog een beetje 'los' te krijgen, ze is erg verlegen en praat niet veel. Onze workshop zit erop...en dan even tijd voor pauze! Buiten lekker in het zonnetje! De meisjes mogen om de beurt naar binnen voor een...jawel...quotje! Ik hoop dat ze mij een keertje overslaan. In de tussentijd amuseer ik me kostelijk met de dames...gelukkig veel humor!! Dat beloofd een gezellige boel te gaan worden tijdens de thuisdates!!

Stephen komt er ook bij...en ook hij ziet er kleurrijk uit. De zenders worden weer opgeplakt en we mogen apart op een bankje. Gloeiende gloeiende, alsof de duvel ermee speelt.... “Hoe was je dag?” Steef haalt diep adem om antwoord te geven en er komt een brommer langs. Overnieuw. “Hoe was je dag?” ….. even wachten...er komt een groep luidruchtige leerlingen aan met koffertjes op wielen!

Ok, we kunnen weer....”hoe was je dag...??” Grijns!! Een vliegtuig komt laag over. Uiteindelijk kunnen we tussen langsrijdende bussen, vrachtwagens, toeterende auto's etc. etc. een soort van gesprekje voeren. Ik vertel hem over Suraya's kindjes en zie de teleurstelling op zijn gezicht. Hij vertelt over zijn groepsdate...bodypainting....en ik probeer mijn verbazing te verbergen. Bodypainting?? Steef??? Stephen houdt er niet zo van als mensen hem aanraken. Op de weinige keren dat ik hem aanraak reageert hij meestal heel kriegelig. Dat was al zo vlak na zijn geboorte. Zodra ik hem uit zijn wiegje pakte, verstijfde hij als een plank. Hij ontspande pas weer als ik hem losliet. Knuffelen was ook nooit zijn ding en troosten bij pijn o.i.d. liet hij ook niet toe. Daardoor wist ik al vrij snel dat Stephen 'anders' was. Van Asperger had ik toen nog nooit gehoord maar wel van Autisme...mijn jongere broer is namelijk 'klassiek' autistisch. En hij reageerde exact hetzelfde op aanrakingen. Vandaar dat ik al vrij snel aan de bel heb getrokken bij de huisarts etc. Maar ja...bij een baby wordt nog geen diagnose gesteld...dat kwam pas veel later.

En dan is het toch tijd om met de meisjes te gaan praten en een keuze te maken. Eerst waren het er 10...vielen er 5 af...vandaag gaat er weer 1 naar huis. Ik ben echt benieuwd! Ik verwacht dat hij Suraya naar huis gaat sturen. Samen met Jerrald sta ik achter de camera ploeg en zie hoe Stephen eerst met Suraya praat. De andere meisjes zitten gespannen op het grasveldje. Dan is het de beurt aan Charlotte...en ik val bijna van verbazing van het stoeprandje. Hij stuurt Charlotte naar huis en niet Suraya. Dit had ik echt niet verwacht..... Met andere woorden, Christina, Barbara, Kim en Suraya komen logeren!

En dan zit het er eindelijk op, we zijn allemaal moe...heel moe. In de auto, op de terugweg naar huis, nemen we de afgelopen twee dagen nog eens door. Waren het écht maar twee dagen? We hebben allebei het gevoel dat we een week onderweg zijn geweest. Na de eerste dag wilden we eigenlijk de handdoek in de ring gooien. Niet dat dat kan maar bij wijze van spreken natuurlijk. Vandaag was wel heel hectisch maar we hebben allebei het gevoel dat we het leuk gaan vinden. De cameraploeg Jeroen en Luc, Cheeru onze verslaggeefster, Jerrald en Rowan de productieassistenten...we gaan ze beter leren kennen en waarderen. Ik heb bewondering voor hun geduld! Hoe vaak moeten we iets over doen ( niet alleen onze schuld...) en ze blijven lachen! Ook op momenten waarop ik mijn geduld allang had verloren! Natuurlijk....wij zijn maar gewone mensen en hebben dit nog nooit eerder gedaan. In het begin voelt het zo ongemakkelijk als je steeds zinnen overnieuw moet zeggen. Opnieuw aan moet komen lopen en niet naar de camera kijken!! Maar Stephen vindt het helemaal geweldig, hij heeft ontdekt dat hij het leuk vindt om voor de camera te staan. En eerlijk is eerlijk....hij doet het beter dan ik had verwacht. Als we thuis komen willen we allebei maar één ding...KOFFIE!!