Wie trouwt mijn zoon 6 – Paris.. Paris mon amour!!

De afgelopen week is voorbijgevlogen. Na het vertrek van de meisjes had ik even moeite om weer in het gareel te komen. Vier dagen doorlopend mensen over de vloer, een camera die je overal volgt en een microfoon op je lijf. Het is gewoon even wennen dat ik nu, zonder over mensen te struikelen, door mijn huis kan lopen. Stil is het ook! Geen vrolijke meidenklets meer aan de ontbijttafel, ik ben weer de enige vrouw in huis tussen drie mannen. Maar de koffertjes zijn weer gepakt want we gaan op reis! Teus brengt ons naar Schiphol in alle vroegte en, zoals gewoonlijk, gaat het bij ons weer niet van een leien dakje! Er staat een file van hier heb ik jou daar! Gelukkig hebben we daar wel rekening mee gehouden en waren vroeg genoeg vertrokken maar toch! Zonder er bij na te denken rijd mijn man richting “Vertrek” en wij stappen ( ook zonder er bij na te denken) uit. Een kus, een zwaai en weg is ie! Stephen kijkt me vragend aan...waar moeten we zijn? Ik heb geen idee, het papiertje waarop staat waar we ons moeten verzamelen, ligt nog op de keukentafel. Met onze koffertjes lopen we maar naar binnen. Het is, ondanks het vroege uur, een drukte van vanjewelste. Trouwens...het is eigenlijk altijd druk op Schiphol! Speurend probeer ik een bekend gezicht te ontwaren in de mensenmassa...onbegonnen werk natuurlijk. We hebben nog tien minuten en het zweet breekt me al uit. Dan maar even een belletje plegen naar Christina. “Zijn jullie er al? En zo ja...waar dan?” Dan blijkt dat we niet bij “Vertrek”maar bij de “Aankomst” dienen te verzamelen. Natuurlijk, lekker logisch ook! Gezien het feit dat we niet dagelijks op Schiphol komen, zoeken we ons een breuk naar de “Delifrance” maar uiteindelijk zie ik Christina en Tracey ( Christina's moeder) zwaaiend staan. Gelukkig!! Rick, Cindy en Liesbeth zijn er ook al. We krijgen koffie en broodjes van hun verslaggeefster, de onze ( Cheeru) stapt in Antwerpen op de trein. Ohhh natuurlijk...”Aankomsthal”... vanuit hier kom je bij de trein! Halloooo Mar!

Het wachten is nog op Tanja ( Rick's meisje) en 'onze' Barbara. Ondertussen kletsen we wat met Tracey en Christina. We horen Tanja eerder dan dat we haar zien, ze struint met grote passen op ons af met Rowan in haar kielzog. Dan begint het toch een beetje penibel te worden want Barbara is nog in geen velden of wegen te bekennen. Rowan belt, Christina belt, de verslaggeefster belt...maar geen gehoor! We moeten nu naar het perron want over 6 minuten vertrekt de trein. De trein is nog niet gearriveerd en we houden hoop dat Barbara zo meteen de trap af komt rennen. Nerveus kijkt Stephen steeds naar boven of hij al een glimp van haar opvangt en ondertussen blijft iedereen bellen. Dan komt de trein en moeten we instappen...zonder Barbara! Shit! Ik zie de teleurstelling op Stephens gezicht. Dit is toch wel heel erg balen! Je gaat ervan uit dat je met twee meiden naar Parijs gaat en nu is het er maar één. De deuren sluiten en we zoeken onze plaatsen op....zonder Barbara. Stephen en ik zitten bij elkaar. Christina zit in haar eentje, lekker gezellig. We maken ons op voor een drie uur durende treinrit naar de stad van de liefde...Parijs we komen eraan!

In Antwerpen voegt Cheeru zich bij ons en komt even vragen hoe het gaat, ook zij baalt dat Barbara verstek heeft laten gaan. Maar ja...wat doe je eraan? Twee uur later arriveren we op een zonnig Gare du Nord en kan ons avontuur beginnen. Stephen en Christina wandelen voor me uit het perron af en Cheeru verklapt dat zij dit 'setje' wel ziet zitten. Wie weet, misschien grijpt Christina nu haar kans. We worden opgewacht door David en Chris ( twee mensen van Eyeworks) Zij brengen onze koffers naar het appartement en wij krijgen geld, een plattegrond en de mededeling dat we tot 4 uur de tijd hebben om ons te melden bij het ontmoetingspunt onder aan de trappen bij de Sacré Coeur de Montmartre. Wauw ...we kunnen dus heerlijk even op ons zelf de stad verkennen. We besluiten eerst maar een terrasje te pakken...koffie en een sigaretje! Dan gaan we op pad. Zo zonder bagage is het prima te doen, de zon schijnt en we zijn in Parijs..YEAH!!! Met de plattegrond in de aanslag kiezen we richting Montmartre. We wandelen op ons gemakje door de stad en kijken onze ogen uit. De straat waar we lopen is één groot bruidswinkel Walhalla. Etalage na etalage gevuld met bruidsjurken en avondkleding, is dit een aanwijzing voor wat er te gebeuren staat? We vergeten even dat Barbara er niet is en Christina en ik wijzen elkaar de mooiste jurken aan. Helaas is het niet helemaal Stephens ding en hij krijgt de pip van allerlei figuren die hem aanspreken met de vraag of hij drugs wil kopen. Zijn dreads zijn blijkbaar een signaal dat ie dat vast wel wil.

We arriveren ruim op tijd bij de afgesproken locatie, zo ruim dat we best nog wel ergens wat kunnen gaan eten. We besluiten om in de schilderswijk een restaurantje te zoeken en schuiven een verlate lunch naar binnen. De zon staat stralend aan de hemel en wij wandelen op ons akkertje naar de Sacré Coeur, nemen foto's van elkaar en de omgeving en even...heel even lijkt het écht op vakantie! Mijn mobieltje gaat af en ik krijg Cheeru aan de lijn met het verzoek of we ons beneden willen 'melden'. Op een terrasje recht tegenover “de trappen” zit de rest van ons gezelschap en even hebben we nog hoop dat Barbara inmiddels is gearriveerd... Maar nee. Wel een drama in notendop. Cindy, één van de meisjes van Rick, is zojuist bestolen van haar telefoon. Ze is ( terecht) helemaal overstuur. Nog geen 3 uur in Parijs en dan al slachtoffer van een bende criminelen. Als ze verteld waar ze bestolen is weet ik meteen wat ze bedoelt. In de kleine straatjes vol souvenirwinkeltjes en toeristen, opereren bende's die je afleiden met een spelletje 'balletje-balletje. Ze wapperen met een biljet van € 50,00 en iemand in het publiek kijkt goed waar iedereen zijn portemonnee en telefoons heeft opgeborgen. Cindy wilde wel een gokje wagen nadat ze gezien had dat iemand ook daadwerkelijk won ( hallo...dat zijn de handlangers!!) Tja en dan is het zo gepiept...spullen weg, criminelen weg..en zie maar dat je iets regelt. Dus haar tripje Parijs begon al niet zo goed, ze mocht fijn naar het bureau om aangifte te gaan doen.

We krijgen een 'nieuwe' opname crew toegewezen. “Hé Jeroen...jou kennen we nog van het Slot in Zeist!” En we maken kennis met Jody onze geluidsvrouw! Wat een leuk mens! Het is de bedoeling dat we nu gezamenlijk naar ons logeeradres gaan...wéér naar boven dus! Gelukkig is er zoiets als een treintje want Christina nog een keer op die hoge hakken de trap op sleuren ..néé!! Natuurlijk moeten we voor de opname wel nét doen alsof we die koffers alle trappen opgesleurd hebben ..hahahaha!! En geloof me ...vier opnames later, heb ik dat gevoel ook! Dan mogen we eindelijk naar het appartement. Ik krijg de schrik van mijn leven, we zitten op de 7de verdieping en die lift...Ohh my God!! Het is iets uit een oud ver verleden, een houten hokje met een traliehek ervoor. Er passen nauwelijks drie mensen in en volgens mij staat er iemand op het dak om dat ding omhoog te takelen..zuchtend en kreunend! Ik zie de bui al hangen, dat wordt veel trappen lopen de komende dagen! Ik schuif mijn koffer de lift in en wandel met mijn laatste restje energie de veertien trappen ( twee voor elke verdieping) omhoog. Hijgend, als een oud molenpaard, kom ik als laatste boven. Maar dan...verrassing...een prachtig appartement in hartje Montmartre. Wauw...jullie gaan het zien!! Twee verdiepingen! Christina pikt meteen de meest luxe slaapplek in...hahaha. Recht boven de huiskamer is nl. een vide waar een riant tweepersoonsbed staat...een grootbeeld tv en het mooiste uitzicht dat je kunt bedenken via twee grote dakramen! De witte koepel van de Sacré Coeur kun je bijna aanraken! Stephen moet genoegen nemen met het kleinste kamertje met het 1 persoons-bed. Ik geef hem een dikke knipoog. Maakt niet uit jongen...wie weet wat Parijs nog voor je in petto heeft. Er is ook een super-de-luxe badkamer op deze verdieping met een groot rond bad...het lijkt wel iets uit een film! Dan mag ik naar beneden, daar zijn ook nog twee slaapkamers en een mooie badkamer! Mocht Barbara nog komen dan mag zij de minst gewilde kamer hebben..lekker puh! En dan is het tijd om onze gedachten even de vrije loop te laten. Cheeru vraagt wat ik ervan vind dat Barbara er niet is. Dat is nogal simpel...ik vind het heel jammer maar heb geen idee wat er aan de hand kan zijn. Toen ze vorige week zondag bij ons wegging leek het erop dat ze het heel leuk vond om met Stephen en mij naar Parijs te gaan. Ik had echt niet de indruk dat ze niet wilde. OK, misschien vindt Stephen haar leuker dan zij hem maar dat kan toch nooit de reden zijn dat ze er nu niet is.

We bespreken met Cheeru de plannen voor de komende dagen. Nu Barbara er niet is zullen de plannen voor de dates een beetje gewijzigd moeten worden. Terwijl we de dagen een beetje doornemen gaat opeens de deur open en staat Barbara in de kamer. Ik kijk snel naar Stephens reactie en dan schiet ik een beetje vol. De blijdschap staat op zijn gezicht te lezen!! Christina kijkt wat minder blij.... Bar legt uit dat ze de afgelopen nacht ziek is geworden en nauwelijks had geslapen. Ze is tegen de ochtend in slaap gevallen en is door de wekker heen geslapen. Tot overmaat van ramp was haar telefoon uitgevallen en heeft ze dus al die telefoontje ook niet gehoord. Pech op pech dus. Maar ...nu is ze er en kan het feest beginnen!! De sfeer is op slag veranderd. Barbara's energie heeft een soort van opwekkend effect op Stephen en hij veert op als een dorstige plant die water heeft gekregen. Mmmmmm....Christina moet echt haar best gaan doen als ze nog kans wil maken, denk ik! De avond verloopt gezelliger dan verwacht, we gaan lekker uit eten en dan op een terras genieten van alles wat er zoal voorbij komt op deze mooie locatie! Al is niet alles even leuk en aardig, ook hier mensen die op straat leven. Zoals die jongen met zijn hond die tegenover ons op de stoep zit. Of de tekenaar die langs elk tafeltje gaat om nog een paar centjes te verdienen. Het werpt een beetje een schaduw over het gezellige sfeertje en ik bedenk hoe wreed het leven voor minder fortuinlijke mensen is. Ook aan Stephens gezicht kan ik zien dat hem dit raakt. Hij is in staat om zijn laatste cent weg te geven en als er iemand naar ons tafeltje komt en een sigaretje bietst, geeft hij hem het hele pakje + aansteker. We besluiten op te stappen...morgen weer een drukke dag voor de boeg.

Wakker worden in een vreemd bed, in een vreemde kamer heeft altijd iets surrealistisch. Even denk ik dat ik nog droom als ik door het raam de koepel van de Sacré Coeur heel dichtbij zie. Maar dan gaat het licht in mijn hoofd aan. “Ohh ja..we zijn in Parijs!!” Ik spring ( nou ja...spring) mijn bed uit en schuif onder de douche. Dan snel in de kleren want ik had beloofd om broodjes te halen voor het ontbijt! En dan...kom ik tot de ontdekking dat ik opgesloten zit! De deur tussen Barbara's kamer, waar ook de trap naar boven zit, en de mijne heeft geen deurklink aan mijn kant! Ik klop en roep maar Barbara ( nog niet helemaal beter natuurlijk) is zo diep vertrokken dat ze mijn hulpgeroep niet hoort. Nu zou ik via het 'Franse balkonnetje' misschien naar buiten kunnen maar...we zitten 7 hoog en ik ben de lenigste niet. Het beroep 'geveltoerist' heeft me ook nooit getrokken. Dan maar proberen Christina of Stephen wakker te bellen....het duurt wel even voordat iemand zijn telefoon opneemt maar dan wordt ik eindelijk 'bevrijd'. En Bar....Bar slaapt gewoon door!! Veertien trappen naar beneden en op zoek naar een bakker. Gisteren heb ik alleen souvernirwinkeltjes, galeries en restaurants gezien maar ik neem aan dat de mensen die hier wonen toch ook ergens boodschappen doen. Na twee straten zonder resultaat, duik in een galerie in en roep vrolijk “Bonjour”. Een chagrijnig hoofd duikt op vanachter een muurtje en in mijn beste Frans probeer ik te vragen of er ergens een “boulanger” in de buurt zit. De man doet alsof hij me niet begrijpt en ik probeer het in het Engels ( misschien is het geen Fransman...). Blafferig bijt hij me toe dat ik me in een galerie bevindt en dat hij geen brood verkoopt ( tenminste..ik denk dat ie dat zegt) Ik blijf vriendelijk lachen en wens hem in het Nederlands een hele fijne dag toe...tenminste, dàt denkt hij!! Eenmaal weer buiten zie ik een vrouw met een croissantje in haar hand dus ik waag een nieuwe poging. Deze keer heb ik beet. Ze neemt me bij de hand en sleurt me een hoek om. In ganzenpas ren ik achter deze kittige dame aan. Ze stopt voor een piepklein winkeltje met een piepklein etalage-tje waar, hoog opgestapeld, broodjes liggen! Met een zwaai en een groet rent ze weer door. Hèhè eindelijk...ontbijt! Ik koop voor iedereen croissants en chocoladebroodjes en dan weer terug naar het appartement. Inmiddels is iedereen wakker, de tafel gedekt en een pot thee gezet. De filmploeg is er ook al en genoeglijk schuiven we een paar broodjes naar binnen. De plannen voor deze dag zijn simpel. Christina en ik gaan boodschappen ( op zondag!!) doen en een beetje gezellig de buurt verkennen terwijl Stephen en Barbara op date gaan!

Na de koffie besluiten we maar op pad te gaan..op zoek naar een winkel die op zondag open is. Christina wil vanavond koken maar dan moeten we wel spullen hebben! Via Google maps proberen we een winkel te vinden die op zondag open is én in de buurt. We treffen het niet....de enige winkel die open is zit in de beneden stad! Christina heeft geen platte schoenen bij zich en dat betekend dus op hoge hakken over keien, heel veel trappen naar beneden. Zij neemt wijselijk de lift terwijl ik een paar extra trappen afga...voor de tweede keer vandaag! Om een lang verhaal iets korter te maken, we vinden de winkel, slaan eten in voor een weeshuis en bedenken dat we dus vier volle boodschappen tassen naar boven moeten gaan zeulen!. Welkom in Parijs!!!

Onderweg sta ik doodsangsten uit, Christina op haar torenhoge hakken zwikkend over de keien. Wat ben ik blij met mijn slippers!! We maken eten klaar en dan is het wachten op Steef en Barbara. Gelukkig kunnen we het heel goed samen vinden en hebben we veel gespreksstof! We praten over haar 'roots' daar in het verre Canada, over koetjes en kalfjes en over Stephen. Ik merk dat ze hem echt leuk vindt! We gaan maar eten want Bar en Steef zijn nog niet terug en dan eindelijk gaat de deur open en verschijnen twee lachende mensen. Ze hebben het leuk gehad. Een boottocht over de Seine. Al was het wel jammer dat ze weinig konden praten omdat er steeds een bandje afgespeeld werd om de toeristen op alle bezienswaardigheden te attenderen. En dat zijn er veel...heel veel!! Maar toch merk ik aan Stephen dat er iets voorgevallen is dus na het eten gaan we even samen op het balkonnetje zitten. Hij verteld dat zijn voorkeur toch naar Barbara uitgaat maar dat zij duidelijk heeft gezegd dat zijn gevoelens niet beantwoord worden. Dat was even slikken. Toch vindt hij Christina ook heel aardig zij maakt andere gevoelens in hem los. Door haar voorzichtige manier van doen, haar geduld ( komt vast door het Indiaanse bloed!) geeft ze hem het gevoel dat hij niks hoeft te overhaasten. Na het eten verdwijnt Christina naar de badkamer, misschien last van haar buik? Maar nee, opeens horen we haar roepen, ze roept Stephen! Hij verdwijnt ook in de badkamer en dan horen we ze lachen en giechelen. Verhip waar is de cameraploeg? Bar kijkt mij aan...ik kijk Bar aan? Samen met Barbara en Cheeru schuiven we op het balkon met een wijntje. Na een kwartiertje komen Jeroen en Jody de badkamer uit. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke, Jody huilt, ze is duidelijk geëmotioneerd. Ze verteld hoe mooi het was om ze zo liefdevol en teder te zien..ze was er duidelijk van onder de indruk! En dat vind ik dan weer zó lief en fijn om te horen. We laten ze lekker samen in bad zitten en trekken ons eigen plan. Christina heeft er geen gras over laten groeien!!

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/aEG68s4UtKZr/stephen-voor-het-eerst-samen-in-bad