Moederdag

                                                                    Moederdag.

                                                            Een zucht, een trilling, een traan 
                                                                         Het is gedaan 

                                                            Een aai, een kus, een laatste blik 
                                                                 Er is nu nooit meer jij en ik.

Volgend jaar ga ik op een andere dag boodschappen doen, dus zeker niet op de zaterdag vóór Moederdag. Waarom vergeet ik dat toch elke keer weer! Samen met mijn dochter worstel ik me door de winkels en krijg het spontaan benauwd. Het zweet parelt op mijn voorhoofd en terwijl zij zich in de enorme rij bij de kassa stort, neem ik de vlucht naar buiten. Overal om me heen zie ik vrolijke gezichten, moeders en dochters arm in arm. Vertederd kijk ik naar een naderend setje. De oudste dame minstens in de tachtig, de andere zeker de zestig al gepasseerd. Samen schuifelen ze richting bloemenkraam. Ik ben benieuwd, gaat 'moeder' nu zelf haar 'moederdagboeket' uit kiezen? Nonchalant schuif ik wat dichterbij en veins hevige belangstelling voor een bos rozen van bijna 18 euro. Dan hoor ik de oudste van de twee zeggen; “doe maar een klein boeketje, mijn moeder hield niet van dat overdadige gedoe. Spontaan springen de tranen in mijn ogen. “Wie zei ook al weer dat tijd alle wonden heelt?” Met een ruk draai ik me om en posteer me weer voor deur van de winkel, inmiddels staat mijn dochter bij de inpaktafel. Ze kijkt me aan en glimlacht, ik glimlach terug en voel een golf van liefde door me heen gaan.

Een zonnestraal piept door het kiertje langs het rolgordijn. Ik knipper eens en kijk op de klok, half 7. Géén trippelende kindervoetjes op de trap, geen gefluister achter de slaapkamerdeur. Slechts de ronkende ademhaling van de slapende man naast me. Nog maar een keertje omdraaien en de slaap proberen te vatten. Dan komen ze, de herinneringen en ik reis moeiteloos door de tijd. De tijd van zelfgemaakte verrassingen en ontbijtjes op bed. Gestamelde gedichtjes en blozende kindergezichten. Verwachtingsvolle ogen; “Hoe zou ze het vinden?” De kaartjes met tekeningen en andere cadeautjes liggen veilig opgeborgen in een doosje naast mijn bed. Het lijkt zo kort geleden dat ik zelf bij mijn moeders bed stond met een roos, gekocht van gespaarde centen. Haar lieve ogen, haar warme hand op mijn gezicht, de kus. Het dunne korstje, op de scheur in mijn hart, breekt en de pijn is weer net zo hevig als toen die dag. “Wie zei ook al weer dat tijd alle wonden heelt?” Voorzichtig glij ik uit bed om de slapende man naast me niet te wekken en 'trippel' op blote voeten de trap af. Ze kijkt me lachend aan vanaf het kastje naast de bank. Het vaasje naast de foto is nog leeg. Als ik de buitendeur open, stroomt de koele geurige ochtendlucht naar binnen. Genietend snuif ik hem diep mijn longen in. Dan pluk ik wat diep paarse akelei en flets roze clematis en steek ze in het vaasje naast de foto. “Fijne Moederdag” fluister ik zachtjes.

Met een kopje koffie zitten we samen op het bankje voor het huis, in afwachting van 'wat komen gaat'. De zon warm op mijn gezicht, het geluid van de waterpartij in de vijver, klaterend op de achtergrond. Zijn eeltige hand pakt de mijne en zwijgend koesteren we onze verbondenheid. Auto's rijden de straat in en al snel zijn alle beschikbare parkeerplaatsen gevuld. Vanaf achterbanken en uit kofferbakken komen bossen bloemen en dozen vol planten. Deuren gaan open en hartelijke begroetingen weerkaatsen tegen de bakstenen muren. En dan eindelijk zie ik een bekende auto voor rijden, helaas géén plek meer om te parkeren, nog maar een rondje dan. Vanachter een andere auto zie ik opeens een rood/wit gestippelde strik onze kant op huppelen. Mijn hart buitelt in mijn borst. Onder die strik twee diepbruine ogen en een stralende lach, in haar armen een pakje. “Voor jou, oma!” Onze oudste zoon en zijn exotische prinses wandelen achter haar aan. Twee armen om me heen. In zijn helderblauwe ogen herken ik het kind dat van mij een moeder maakte. “Fijne moederdag, ma”. Niet veel later arriveren onze dochter en schoonzoon en schuift de middelste ook aan voor aardbeien taart en koffie. Mijn Moederdag kan niet meer stuk! En op de scheur in mijn hart vormt zich een dun vliesje. Niet de tijd heelt alle wonden maar liefde!!