Toeval of niet.

Als je ruim 5 jaar niet geschreven hebt, voelt het wat onwennig om de woorden die in je hoofd ronddansen, via je vingers, op "papier" te krijgen. Het is niet zo dat ik het niet geprobeerd heb. Veel pogingen strandde al na een tiental zinnen en ik weet ook niet of dit stukje uiteindelijk af zal komen. Toch probeer ik het weer. Na zoveel aanmoedigingen uit mijn omgeving ben ik het bijna aan hun en mezelf verplicht om te proberen mijn "writer's block" te doorbreken. Het allerlaatste duwtje kwam in de vorm van een boek. Het boek van Ton Schipper ( Ton sur Ton) waarin hij een plaatsje ingeruimd heeft voor mijn laatste verhaaltje. Tijdens het lezen van de eerste verhaaltjes voelde ik al dat er iets gebeurde in mijn 'schrijversbrein'. Even waande ik me terug in de tijd van Hyves. Het platform waar ik voor het eerst mijn schrijfsels plaatste. Maar al verder lezend plopte de ene na de andere jeugdherinnering naar boven en verbaasde ik me weer over het 'toeval' dat ons op elkaars pad geplaatst heeft. Om te weten waar dit over gaat plaats ik hier het verhaal zoals het in Ton's boek opgenomen is.

Familie

Zo'n 8 jaar geleden zette ik, op aandringen van een emigrerende vriendin, mijn eerste stappen in de wereld van de social media. Hyves om precies te zijn. In eerste instantie snapte ik er nog niet veel van maar al snel begreep ik dat ik door het toevoegen van vrienden een erg makkelijke en leuke manier van contact maken had gevonden. Door diezelfde vrienden werd ik ook op het spoor van de 'bloggers' gezet en breidde mijn vriendenkring zich gestaag uit, Heerlijk vond ik het om een nieuwe wereld te ontdekken, de blogs van vrienden én niet vrienden te lezen. Nog maar een jaar daarvoor was mijn moeder overleden en het gemis was zo pijnlijk aanwezig daar kon zelfs mijn prachtige kleindochter, waar ik drie volle dagen per week op paste, geen verandering in brengen. Maar door het lezen van verhalen van anderen kon ik mezelf even verplaatsen in een andere wereld en het verdriet naar de achtergrond duwen. Heel voorzichtig begon het te kriebelen, eigenlijk wilde ik zelf ook graag schrijven en vertellen wat me bezig hield. Schrijven is voor mij veel gemakkelijker dan praten! Maar om ook daadwerkelijk mijn gedachtespinsels te delen via internet, dat heeft nog wel een jaartje geduurd.

Inmiddels was ik wel veel vrijer geworden en nodigde links en rechts 'bloggers' uit zodat ik meteen hun nieuwe schrijfsels kon lezen zodra ze geplaatst waren. Onder die nieuwe vrienden een man genaamd Ton Schipper. Zijn blogs raakten vaak een snaar in mijn hart en uiteindelijk durfde ik ook regelmatig een reactie te plaatsen onder zijn vertelsels. Op een dag plaatste hij een foto van zichzelf , een foto van heel wat jaartjes geleden. En opeens werd ik getroffen door de gelijkenis tussen hem en en mijn neef Simon. Grappig dat een volslagen vreemde op je bloedeigen neef lijkt. In diezelfde periode durfde ik het ook eindelijk aan om zelf blogs te plaatsen, meestal waren het gewoon mijn dagelijkse beslommeringen en verslagen van mijn oppasdagen. Maar soms ook wel eens een fantasieverhaal, al waren die verhalen altijd wel doorweven met herinneringen en ervaringen van mezelf. Ton reageerde steevast op mijn blogs, vooral de blogs over mijn moeder. Hij vertelde dat zijn moeder op jonge leeftijd was overleden en stukje bij beetje werden onze gesprekken wat persoonlijker. Op een dag plaatste ik wat foto's van de schilderijen van mijn vaders hand. Voornamelijk Rotterdamse haven- en stadsgezichten. De foto van één schilderij in het bijzonder had zijn aandacht getrokken, het was precies het uitzicht dat hij vanuit zijn ouderlijk huis had gehad, een schip en daarachter een stukje 'sky-line' van Rotterdam. Dat schilderij wilde hij graag ooit aan zijn muur hebben! Inmiddels noemde ik hem gekscherend 'mijn grote broer' en hij mij liefkozend zijn 'kleine zusje'. Het voelt vreemd vertrouwd tussen ons, alsof we daadwerkelijk familie zijn.

Hyves verdween en daarvoor in de plaats kwam Facebook. Ondanks het feit dat Facebook een stuk vluchtiger en onpersoonlijker is dan Hyves, vond ik gelukkig al snel veel van mijn 'oude' Hyves (schrijf) vrienden terug. Helaas op Facebook geen blogs al is er wel een mogelijkheid om notities te plaatsen of een aparte pagina aan te maken. Maar het voelt niet hetzelfde en ik parkeerde mijn schrijfhobby maar een poosje in de kast. Ook van Ton las ik geen stukjes meer maar daarentegen las ik wel zijn boeken ( drie inmiddels) en genoot van zijn zo herkenbare manier van schrijven. Ons contact is niet meer zo als toen op Hyves al blijven we meer dan 'vluchtige' vrienden. We sturen elkaar steevast een handgeschreven kerstkaart. Dat doet me opeens denken aan die eerste kaart die ik hem stuurde! Al wat ik van hem wist was dat hij in Ridderkerk woont en zijn voor en achternaam. Met die gegevens ging ik aan de slag op Google en al snel had ik een adres. De kaart werd verstuurd en een dag of vier later kreeg ik een berichtje van Ton. Hij was zo verrast dat zijn vader een kerstkaart had ontvangen die eigenlijk voor hem bestemd was! Tja...dat kan dus gebeuren, ik stuurde de kaart naar Ton sr ipv naar Ton jr. maar de kerst en nieuwjaarswensen waren er niet minder om!

En dan krijg ik een berichtje van Ton dat zijn vader is overleden, ik voel met hem mee!! Net voor dit overlijden was zijn tweede boek naar de drukker en dat tweede boek heet "Pa" en is gevuld met jeugdherinneringen en verhalen over Ton's vader. Op de dag dat Ton sr naar zijn laatste rustplaats gaat deelt Ton jr zijn boek uit aan de genodigden. Ook ik kreeg zijn boek, via de post. Het boekje bracht soms tranen en glimlachjes omdat ik zoveel herkende in het leven van toen. Dankjewel lieve grote broer omdat je zoveel prachtige herinneringen tot leven wekt! Het boekje ligt steevast op mijn nachtkastje, naast een stapel andere boeken. Soms lees ik er een stukje in en reis eventjes terug in de tijd.

Tijdens ons jarenlange contact, komen soms zaken aan de orde waar je niet met iedereen over praat. Zoals het feit dat we allebei Joodse voorouders hebben. Grappig, allebei aan de moeders zijde. En dan krijg ik een mailtje waarin hij verteld dat hij bezig is met een nieuw boek. Deze keer duikt hij in het verleden en dan met name die van de Joodse voorouders. Gekscherend zeg ik nog; Stel je voor dat je ontdekt dat we daadwerkelijk familie zijn!! We lachen er allebei om want dat, naast alle andere "toevallige" raakpunten, zou gewoon te gek voor woorden zijn. Om alvast in de stemming te komen, stuurt hij één van de verhalen voor zijn nieuwe boek, mee. Met een glimlach op mijn gezicht begin ik te lezen. Bij één van de eerste regels denk ik al: " Het zal niet waar zijn...alwéér een raakpunt erbij". Ton's moeder, dochter van een Joodse vader en een niet Joodse moeder, nét als mijn moeder. Nou is de kans daarop natuurlijk wel 50%. Grinnikend lees ik verder totdat ik de naam zie staan van Ton's overgrootmoeder en mijn hart een slag overslaat. Ik kan het bijna niet geloven maar het staat er echt! Dientje Gompel-Hofstede. Hofstede is de meisjesnaam van mijn moeder. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Snel stuur ik hem nog een berichtje voordat hij vertrekt naar Zwitserland en als antwoord krijg ik een soort stamboom toegestuurt ( uit het gemeentearchief van Rotterdam) met zoveel herkenbare namen dat ik ter plekke weet dat dit geen toeval meer is....toeval bestaat niet toch?

Diezelfde avond kruip ik achter de computer en duik het Rotterdamse gemeentearchief in en ik hoef niet lang te zoeken; Ton's overgrootmoeder is de zus van mijn betovergrootvader. De bloedband is een feit, al is ie dan wel aardig verdund. En dan bedenk ik dat de kosmos, het universum of wie/wat dan ook, absoluut gevoel voor humor heeft. Want zeg nou zelf, dit is toch wel een heel bijzondere manier om familieleden met elkaar in contact te brengen!

Je zou denken dat het vat 'toevalligheden' na de ontdekking dat we daadwerkelijk familie zijn, wel uitgeput is. Niets is minder waar! Ton had me in diezelfde periode nog een mailtje gestuurd dat op onverklaarbare wijze in een zwart gat beland was. Ik heb het nooit gezien, noch geopend. Nadat hij anderhalve week geleden zijn boek naar mij toegestuurd had, herinnerde hij me aan dat mailtje en ik heb mijn postvak uitgemest. Ja verhip, gevonden! Na het lezen moest ik onbedaarlijk lachen! Dit kon niet waar zijn! Ton had me een ledenlijst gestuurd van een koor waar hij ooit gezongen had. Op die ledenlijst stond een heel bekende naam, namelijk die van mijn neef! Ja dezelfde die zo op Ton leek tijdens zijn jonge jaren! Hebben ze dus gewoon gezellig samen in een koor gezeten zonder te weten wat we nu weten. Maar dat was nog niet alles, Ton's zus blijkt op Facebook bevriend te zijn met mijn andere neef ( de broer van eerstgenoemde) je gelooft het toch niet!! En dan lees ik in Ton's boek verder en zie het woord "Spangen" staan. Kippenvel over mijn hele lijf! In Spangen ben ik opgegroeid op de Bilderdijkstraat. Ton's moeder blijkt ook opgegroeid in Spangen op de Multatulistraat ( waar ik regelmatig kwam omdat onze achternicht daar woonde) Al lezend verweven mijn jeugdherinneringen zich met de zijne. Hoe wonderlijk kan het toch zijn. En dan herinner ik me opeens Ton's mailtje dat hij me stuurde nadat ik hem mijn ( bovenstaande) verhaal had toegestuurd:

Je hebt mijn dag goed gemaakt. Wat een prachtig verhaal. Natuurlijk ken ik de feiten, maar zoals jij alles beschreven hebt, ontroert het mij en heb ik een zakdoek nodig om de tranen te deppen. 'Simon, het schilderij van je vader, de stamboom, onze moeders, de kerstkaart'... alles gebundeld tot één uniek verhaal, prachtig!!

Hoewel ik inmiddels 3 boeken heb uitgebracht, twijfel ik toch elke keer weer of de verhalen welke goed genoeg zijn, of er wel lezers voor te vinden zijn... aangezien het toch een aardige investering is. Ik word dan heen en weer geslingerd tussen wel of niet verder schrijven, wel of niet uitbrengen.

Soms zijn er mensen die je net dat zetje geven (meestal is dat Marion) om verder te gaan.

Vandaag ben jij dat. Door zo'n bijzonder verhaal stimuleer je mij ook weer om verder te schrijven en mijn nieuwe bundel aan te vullen.

Ik begin meteen.... "

Mijn verhaal stimuleerde hem om verder te gaan en zijn boek heeft mij weer over de streep getrokken. Misschien begin ik het te snappen.....toeval bestaat niet!!