Al jaren stond Ierland op ons verlanglijstje. Na Engeland, Schotland en de Kanaaleilanden wilden we toch ook wel graag een keer naar dat andere mystieke groene eiland. Dat het zolang geduurd heeft, heeft alles te maken met onze spaarpot die steeds opnieuw leeg getrokken werd door verbouwingen en onverwachte uitgaven. Maar afgelopen maart bedacht ik dat het er dit jaar maar eens van moest komen. Als ik eenmaal een besluit neem dan komt er ook niets meer tussen. Dus na even speurwerk op internet besloten we om de reis te boeken via Scanbrit, een reisbureau gespecialiseerd in reizen naar Scandinavië en Groot Brittannië. In het verleden reisden we meestal per boot en eigen auto naar de andere kant van de Noordzee, deze keer doen we het anders. We boeken een Fly&Drive vakantie. Met andere woorden, met het vliegtuig heen&terug en ter plekke een huurauto. Aangezien ik daar totaal geen ervaring mee heb, kies ik voor de eerste optie die aangeboden wordt, een kleine auto dus. Wat een mazzel achteraf!!
Na het boeken begon de voorpret, via internet besloot ik alvast een kijkje te nemen zodat ik wist wat we konden verwachten. Ook dat heeft achteraf gezien totaal geen nut. De foto's laten een overweldigend mooi landschap zien, tot zover klopt het aardig maar hoe je door dat landschap rijdt met een onbekende auto op onbekende wegen is een totaal ander verhaal.
Dag 1, 1 september 2016
Als om half zes de wekker afloopt, ben ik meteen klaarwakker. Dat gebeurt zeker niet altijd! Mijn wederhelft kreunt nog even als ik hem in zijn zij por maar besluit dan toch ook om uit de veren te komen. Beneden worden we begroet door een slaperige chihuahua en een hele wakkere kitten. De koffer en trolley staan al klaar dus het enige dat we nodig hebben is een sloot koffie. Inmiddels is de thuisblijvende zoon ook wakker genoeg om ons uit te zwaaien. Ik denk dat hij, zodra onze achterlichten de hoek om zijn, meteen zijn bed weer inkruipt en gelijk heeft hij. Het is al aardig druk op de snelweg maar de rit richting Schiphol verloopt probleemloos en we liggen netjes op schema. Eenmaal voor de vertrekhal bel ik de 'parkeerservice' en tien minuten later wordt onze bolide opgehaald en ( naar we hopen) veilig geparkeerd. Een blik op de klok, tien over half 8! We hebben nog wel even tijd voor een sigaretje. Ons vliegtuig vertrekt om kwart over tien, dus tijd zat! Dan begeven we ons naar de incheckbalie waar al een flinke rij vakantiegangers en andere reislustigen staan te wachten. We raken in gesprek met een echtpaar die ook op weg naar Dublin zijn alleen hebben zij een vlucht later. Ik vraag me af waarom ze dan nu al in de rij staan?
De wijzers van de klok springen vooruit en wij staan nog steeds op dezelfde plek. De incheckbalie wordt slechts 'bemand' door twee vrouwen en blijkbaar kost het verschrikkelijk veel moeite en tijd om een paar passagiers in te checken. Ik bekijk de situatie even en dan blijkt dat beide passagiers het nodige aan 'vreemde' bagage bij zich hebben, de bewaking komt er ook nog aan te pas. Inmiddels is het bijna half tien en ik begin hem een beetje te knijpen. Inchecken is één maar we moeten ook nog door de paspoortcontrole en de douane inclusief bodycheck. Opeens komt er enige beweging in de rij wachtenden, een medewerkster van Aer Lingus begint de passagiers te verdelen over twee rijen, 1 voor Cork en 1 voor Dublin. Cork gaat blijkbaar als eerste de lucht in want binnen no-time zijn de passagiers verdwenen en dan is de rij voor Dublin aan de beurt. Aangezien het om twee vluchten na elkaar gaat zou je denken dat de eerste vlucht het eerste aan de beurt is, maar nee...zo werkt dat niet! We schuifelen voorwaarts totdat de dame van Aer Lingus op een wat paniekerige toon vraagt of er nog passagiers voor vlucht 1 in de rij staan. Jawel...wij dus! Opschieten opschieten...over een kwartier sluit de gate. Onze koffer wordt voorzien van een plakbandlabel en ter plekke besluit ik de trolley, waarin slechts onze jassen zitten, mee te nemen als handbagage. Dan begint de race tegen de klok. En racen is niet mijn sterkste talent, met een hartkwaal inclusief hoge bloeddruk en een vervelend "iets" in mijn rug is hardlopen eigenlijk niet aan te bevelen. Maar we moeten en zullen ons vliegtuig halen, het zal me toch niet gebeuren dat die vlucht zonder ons vertrekt! En dan weet ik opeens weer waarom ik zo'n hekel aan Schiphol heb, overal staan rijen mensen te wachten, geen idee waarop of waarom. Maar ik ben niet van plan om in die rijen aan te sluiten dus ik schiet een Schiphol-beambte aan en in een paar woorden leg ik de situatie uit, Afzetlintjes worden open geklikt en de dame loodst ons richting paspoortcontrole. Ook daar dikke rijen passagiers, even twijfel ik maar dan denk ik aan Ierland waar ik zo graag naar toe wil en met man in mijn kielzog stuif ik de wachtenden voorbij terwijl ik een excuus mompel. Zonder pardon dring ik voor en heb lak aan de boze woorden die ons nageroepen worden. Nog één hindernis te gaan ... denk ik...al lopend ruk ik de riem uit mijn broek en maan mijn man om hetzelfde te doen. Ik mik tassen, telefoons en aanverwante zaken in de grijze plastic bak en posteer me voor het scanapparaat, terwijl ik er doorheen stap doe ik mijn armen alvast omhoog...gauw fouilleren en dan rennen! Gate D29, God mag het weten maar volgens mij is het aan het eind van de wereld. Hijgend en zwetend strompel ik voort, mijn man vraagt bezorgd of ik het nog wel red. Nou, al is het het laatste wat ik doe maar ik zal dat vliegtuig halen. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen maar dan uiteindelijk zien we Gate 29 en....een rij wachtende passagiers. Of ik heb het snelheidsrecord verbroken en binnen 10 minuten 3 kilometer afgelegd of....het vliegtuig heeft en ietsiepietsie vertraging. Bij de balie laten we onze instapkaarten zien, de mijne krijg ik terug maar die van Teus blijft liggen. Met andere woorden, hij moet weer terug om zijn instapkaart op te halen. Maar dan schuiven we eindelijk op onze stoelen. Mijn haren en kleren zijn drijfnat van het zweet, ik prop mijn handtas onder de stoel voor me en Teus stouwt de trolley in het bagagevak boven ons hoofd. Hèhè...we zitten en nog bij het raampje ook! Terwijl er nog wat laatste passagiers hun plekje opzoeken, kijk ik naar buiten en zie hoe de koffers in het bagageruim van het vliegtuig geladen worden. Ook zie ik een voertuigje aankomen met nog twee volle bagagekarren erachter. Op de laatste zie ik onze koffer liggen, met de knaloranje band eromheen. Maar nog voor dat die koffers geladen worden gaat het luik dicht en ik denk; "het zal toch niet?" Nee, natuurlijk niet, het is vast niet onze bagage, er staat tenslotte nog een vliegtuig naast ons!
Over de vlucht valt niet veel te vertellen, het duurt ook niet zo lang ( anderhalf uur) voordat we landen op Dublin en we weer aan mogen sluiten in de rijen wachtenden voor de paspoortcontrole. Eindelijk staan we in de bagagehal en zoeken de band op waarop onze koffer moet komen. De eerste exemplaren komen al voorbij, voorbij, voorbij...blijkbaar bagage die niet afgehaald is. Dan komen er meer tassen en koffers, mondjesmaat wordt er iets van de band gehaald maar het merendeel van onze medepassagiers staat nog steeds te wachten. Sommige hebben alvast één of twee koffers te pakken maar de rest komt maar niet. Een uur gaat voorbij en nog steeds geen koffer. De groep mensen groeit omdat vlucht 2 naar Dublin inmiddels ook is geland ( het is inmiddels bijna 14.00 uur plaatselijke tijd) en nog steeds geen koffer. De tweede groep blijkt ook problemen te hebben met de bagage en als het display boven de band aangeeft dat de laatste koffer op de band ligt, kijken we elkaar een beetje beduusd aan. Wat nu? We zijn om half twaalf geland en het is nu half drie en geen spoor van onze koffer. We besluiten om met 80 andere passagiers om een balie te gaan zoeken waar iemand ons iets kan vertellen. Op onze tocht door de hal komen we langs een 'woud' van niet opgehaalde koffers, even hebben we hoop maar al snel wordt die de bodem ingeslagen. De labels aan de tassen en koffers laten zien dat ze er al dagen staan en volgens mij moesten ze niet naar Dublin. Ik begin een donkerbruin vermoeden te krijgen dat onze koffer wel eens heel ergens anders kan zijn. Al snel krijgen we, alweer, een rij wachtenden te zien. We vrezen, geheel terecht, dat onze eerste vakantiedag een verloren dag zal zijn. De balie met drie medewerkers is absoluut niet berekend op deze enorme hoeveelheid passagiers die hun koffers kwijt zijn maar na een half uur bedenkt één van hen dat het misschien handiger is als de wachtenden alvast formulieren invullen terwijl ze in de rij staan. Klembordjes met formulieren en pennen worden uitgedeeld en doorgegeven zodat het allemaal een klein beetje sneller verloopt. Eindelijk zijn we aan de beurt. De dame is ondanks de drukte nog steeds vriendelijk en verzekerd ons dat de koffer 's avonds om zes uur in Dublin arriveert. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt om tot zes uur in die hal te gaan zitten wachten, dan maar geen koffer! We krijgen een papiertje mee met het nummer van onze verdwenen koffer en een telefoonnummer. We laten het eerste logeeradres achter en vertrekken met de belofte dat de koffer de volgende dag bezorgd zal worden.
Nu op zoek naar het autoverhuurbedrijf. We volgen de bordjes in de aankomsthal en al snel hebben we de juiste gevonden. Teus zwaait met het bundeltje papieren maar nog voordat we iets kunnen zeggen wordt ons duidelijk gemaakt dat we naar beneden moeten en dan twee keer links. Oké! Met frisse moed begeven we ons naar beneden met de lift en belanden in een parkeergarage. We gaan twee keer links en...staan buiten. En nu? We lopen een keer links en een keer rechts, misschien in de garage zelf? Maar nergens iets te zien wat lijkt op een autoverhuurbedrijf. Weer naar buiten waar een man bij een busje staat, even vragen dan maar. Dan blijkt dat we hier moeten wachten op een pendelbus die ons naar de desbetreffende autoverhuurder brengt. Fijn als dat ook wordt uitgelegd! Om een lang verhaal niet nog veel langer te maken...we komen ter plekke en krijgen de sleutels van een kittig klein wit Hyundaaitje. Thuis hadden we al besloten dat Teus zou rijden, tenslotte zit hij 10 tot 12 weken per jaar in Engeland en is zo'n beetje gewend om links te rijden. Ik vouw mijn lijfje op de bijrijdersstoel, best raar aan die kant zitten zonder bedieningspedalen en stuur. Teus kruipt aan de rechterkant naar binnen en dan zien we het eerste probleempje al opdoemen. Het is een handgeschakelde auto, met andere woorden...links schakelen. De 'vooruit'versnellingen heeft ie snel onder de knie maar de 'achteruit' blijft de hele vakantie een probleem dus die neem ik voor mijn rekening. De volgende keer huren we een automaat!
Ter plekke besluiten we dat we geen toeristische route naar de eerste B&B gaan rijden, we hebben geen TomTom aan boord dus de kaart wordt uitgevouwen en we bekijken beiden de te rijden route naar Wicklow zonder omwegen. Zonder kleerscheuren belanden we op de 'snelweg' die ons zuidelijk moet gaan brengen en het grote genieten kan gaan beginnen. Al is het even wennen dat links rijden, het feit dat de 'snelweg' bestaat uit twee en een halve baan is nog veel meer wennen. Na een kilometer of wat snappen we dat die vluchtstrook met oranje belijning eigenlijk óók een rijbaan is, zodra een auto achter je te kennen geeft ( door lekker dicht bij je achterkantje te komen) dat hij je voorbij wil, ga je op die vluchtstrook rijden en kan er ingehaald worden. Datzelfde geldt ook op de anderhalf-baans wegen! En het gekke is...het werkt nog ook!
We besluiten om Bray ( spreek uit als Breee) aan te doen en ergens een kop koffie te scoren. Al snel zien we een parkeerplaats met omringend winkelcentrum en...Starbucksfiliaal. Hoera...koffie!! Nog nooit heeft een kop koffie zo lekker gesmaakt als die! We kijken even rond en nemen alvast wat toiletspulletjes mee, die hebben we sowieso nodig. We vervolgen onze reis naar Kildare ( wij denken dan nog steeds dat het een dorpje is) De "snelweg" maakt plaats voor een smalle tweebaansweg en na de derde rotonde voor een éénbaansweg die ons slingerend over heuvels en langs dalen voert. Ik vergaap me aan het immens groene landschap. Zo groen ...zo groen!!
Vlgs de kaart moeten we nu in de buurt van ons eerste logeeradres zijn maar alles lijkt op elkaar, we slingeren van links naar rechts en nergens een straatnaambordje of plaatsaanduiding te zien. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als Google Maps en binnen tien minuten staan we voor een alleraardigst huis. Ashgrove Bed & Breakfast . Pffff....het is inmiddels half zes en we zijn nu 13 uur ( uur tijdsverschil) in touw en best een beetje moe. We bellen aan, we bellen nog een keer aan...geen mens te bekennen. Het zal ook eens meezitten! Dan maar bellen met de telefoon. Een opgewekte stem neemt op en als ik vertel wie we zijn, krijg ik excuses en de mededeling dat ze binnen een half uurtje thuis is, te horen. Het maakt ons niet uit, we bevinden ons op een prachtig plekje met uitzicht over een groene vallei met op de achtergrond bergen. Inderdaad, binnen een half uurtje draait er een auto door het toegangshek en stapt er een energiek vrouwtje uit. Ze ratelt aan één stuk door en ik versta maar de helft. Ondertussen opent ze de toegangsdeur en loodst ons naar onze kamer. Zodra ze hoort dat onze bagage vermist is krijgen we honderd en één adviezen en instructies die we ter plekke weer vergeten. Eerst ons vermoeide lijf even op bed gooien en de rest komt straks wel. Gelukkig snapt ze het en ze belooft om ons over een uurtje te roepen zodat we nog kunnen gaan eten. Dan blijkt dat Kildare geen dorp is zoals wij dachten, het is een verzameling wijd verspreid liggende huizen en voor onze maaltijd zullen we naar Wicklow moeten. Op dat moment zal het ons een grote zorg zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten