Parmantig stapt ze over de drempel naar binnen, twee pluizige blonde staartjes bovenop haar hoofdje. Ze houdt haar ene armpje wat gebogen want daaraan hangt het Mickey Mouse tasje, waarin haar telefoon en make-updoosje. Een echte 'vrouw' gaat natuurlijk nooit op pad zonder telefoon of make-up! De zachte roze wangetjes bollen op zodra haar mondje een brede glimlach tevoorschijn tovert en ik verdrink ter plekke in die stralende blauwe oogjes. Snel snoer ik Lady, onze Chihuahua, de mond want het doordringende gekef daar moet onze kleine prinses niks van hebben. Dan vang ik haar in mijn armen en kus haar koele huid. Meteen duw ik mijn neus in het warme halsje en snuif haar geur diep naar binnen. Mijn hart zwelt en barst bijna uit mijn borstkas, zoveel liefde!!
Over een paar weekjes viert ze haar derde verjaardag en even denk ik terug aan die dag in mei. Een dag die zo mooi begon maar bijna in een drama eindigde. Twee weken over tijd maar die nacht waren de weeën dan toch eindelijk begonnen. De afspraak in het ziekenhuis stond echter al gepland en de verloskundige nam het zekere voor het onzekere. Godzijdank! Heel even flits het beeld van een levenloos kindje nog door mijn hoofd maar dan roept haar lieve stemmetje me terug naar het heden. "Los oma!" En ze wurmt zich uit mijn armen. Met een vloeiende beweging trekt ze de rits van haar jas naar beneden en keurig netjes hangt ze het manteltje aan het kinderkapstokje in de hal. Wat gaat de tijd toch snel! Maar wat hebben we geluk dat we nog een keer in de herkansing mogen!
Negen jaar geleden werden we voor de eerste keer opa en oma. Nooit had ik kunnen bedenken hoe dat zou voelen. Het kind van je kind in je armen houden. Daar heb ik gewoon geen woorden voor! En hoe gelukkig was ik dat mijn zoon en schoondochter zoveel vertrouwen in me hadden dat ik 3 dagen per week dit wonder in mijn leven mocht verwelkomen. Het grote koesteren en genieten was begonnen en duurt nog steeds! Want al negen jaar ben ik oppasoma en heb alles vanaf dag 1 meegemaakt. En dan, als prinses Cheyenne 6 jaar is, komt prinses Noëlle erbij. Ondanks het feit dat onze dochter 'thuisblijfmama' is, zie ik prinses Noëlle zeker 2 dgn per week. Wat wil je nou nog meer?
Prinses Noëlle heeft inmiddels de speelgoedkist uitgepakt en wandelt de kamer rond met haar buggy waarin 'baby' en haar tasje aan de duwstang. Oma krijgt een boek in haar handen geduwd die ze vast moet houden totdat prinses Noëlle vindt dat het tijd is om eruit voor te lezen. En dat kan nog even duren maar waag het vooral niet om het boekje weg te leggen want ze houdt oma in de gaten! En ik bedenk ondertussen dat het tijd wordt voor een nieuw sprookje, een sprookje voor prinses Noëlle. Vijf jaar geleden heb ik voor prinses Cheyenne een sprookje geschreven waarin zij de hoofdrol speelt. Het ligt nog op de plank te wachten om uitgegeven te worden. Want ooit dan ben ik er niet meer en ik wil graag iets nalaten aan mijn kleinkinderen. Mijn oma verzon ook verhalen, ik herinner me er nog flarden van. Helaas heeft zij ze niet opgeschreven en dat betreur ik nog steeds. En daarom wil ik mijn verhalen voor mijn liefste kleindochters wel opschrijven zodat ze weten, heel hun leven lang, hoe verschrikkelijk veel ik van ze houd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten