Van sprookjes en prinsessen.

Parmantig stapt ze over de drempel naar binnen, twee pluizige blonde staartjes bovenop haar hoofdje. Ze houdt haar ene armpje wat gebogen want daaraan hangt het Mickey Mouse tasje, waarin haar telefoon en make-updoosje. Een echte 'vrouw' gaat natuurlijk nooit op pad zonder telefoon of make-up! De zachte roze wangetjes bollen op zodra haar mondje een brede glimlach tevoorschijn tovert en ik verdrink ter plekke in die stralende blauwe oogjes. Snel snoer ik Lady, onze Chihuahua, de mond want het doordringende gekef daar moet onze kleine prinses niks van hebben. Dan vang ik haar in mijn armen en kus haar koele huid. Meteen duw ik mijn neus in het warme halsje en snuif haar geur diep naar binnen. Mijn hart zwelt en barst bijna uit mijn borstkas, zoveel liefde!!

Over een paar weekjes viert ze haar derde verjaardag en even denk ik terug aan die dag in mei. Een dag die zo mooi begon maar bijna in een drama eindigde. Twee weken over tijd maar die nacht waren de weeën dan toch eindelijk begonnen. De afspraak in het ziekenhuis stond echter al gepland en de verloskundige nam het zekere voor het onzekere. Godzijdank!  Heel even flits het beeld van een levenloos kindje nog door mijn hoofd maar dan roept haar lieve stemmetje me terug naar het heden. "Los oma!" En ze wurmt zich uit mijn armen. Met een vloeiende beweging trekt ze de rits van haar jas naar beneden en keurig netjes hangt ze het manteltje aan het kinderkapstokje in de hal. Wat gaat de tijd toch snel! Maar wat hebben we geluk dat we nog een keer in de herkansing mogen!

Negen jaar geleden werden we voor de eerste keer opa en oma. Nooit had ik kunnen bedenken hoe dat zou voelen. Het kind van je kind in je armen houden. Daar heb ik gewoon geen woorden voor! En hoe gelukkig was ik dat mijn zoon en schoondochter zoveel vertrouwen in me hadden dat ik 3 dagen per week dit wonder in mijn leven mocht verwelkomen. Het grote koesteren en genieten was begonnen en duurt nog steeds! Want al negen jaar ben ik oppasoma en heb alles vanaf dag 1 meegemaakt. En dan, als prinses Cheyenne 6 jaar is, komt prinses Noëlle erbij. Ondanks het feit dat onze dochter 'thuisblijfmama' is, zie ik prinses Noëlle zeker 2 dgn per week. Wat wil je nou nog meer?

Prinses Noëlle heeft inmiddels de speelgoedkist uitgepakt en wandelt de kamer rond met haar buggy waarin 'baby' en haar tasje aan de duwstang. Oma krijgt een boek in haar handen geduwd die ze vast moet houden totdat prinses Noëlle vindt dat het tijd is om eruit voor te lezen. En dat kan nog even duren maar waag het vooral niet om het boekje weg te leggen want ze houdt oma in de gaten! En ik bedenk ondertussen dat het tijd wordt voor een nieuw sprookje, een sprookje voor prinses Noëlle. Vijf jaar geleden heb ik voor prinses Cheyenne een sprookje geschreven waarin zij de hoofdrol speelt. Het ligt nog op de plank te wachten om uitgegeven te worden. Want ooit dan ben ik er niet meer en ik wil graag iets nalaten aan mijn kleinkinderen. Mijn oma verzon ook verhalen, ik herinner me er nog flarden van. Helaas heeft zij ze niet opgeschreven en dat betreur ik nog steeds. En daarom wil ik mijn verhalen voor mijn liefste kleindochters wel opschrijven zodat ze weten, heel hun leven lang, hoe verschrikkelijk veel ik van ze houd!

Thuis

Hijgend en steunend neemt ze de laatste drie treden van de trap. Haar hart rammelt de Radetsky mars in haar borstkas. Dit was nu precies de reden dat ze ingestemd had met de verhuizing. En eigenlijk heeft ze hier boven ook niks meer te zoeken. Alles is leeg. Drie weken geleden hadden haar schoondochters de kasten uitgeruimd. Gesorteerd en ingepakt, haar leven gereduceerd tot een paar verhuisdozen met de noodzakelijkste dingen.
Geluiden van beneden drijven naar boven, gelach en gestommel. Haar  zoons en kleinzoons die haar laatste meubelstukken in de verhuiswagen sjouwen. Slechts een linnenkast en klein meubilair want meer ging niet passen in het kleine kamertje waar ze de rest van haar dagen zou moeten slijten. De grote meubels, inclusief het antieke eikenhouten ledikant waar ze 45 jaar in had geslapen, waren al verkocht en naar hun nieuwe eigenaars verhuisd. Straks moet ze slapen in een nieuw, eenpersoons, IKEA bed.

Inmiddels is het bonken in haar borstkas wat bedaard en ze opent de deur van de voorslaapkamer. Het zonlicht stroomt door de grote ramen naar binnen en stofjes dansen schitterend in het licht. De echo's van lachende kinderstemmen en rennende voetjes vullen de ruimte en haar hoofd. Ze leunt tegen de deurpost en streelt met haar hand het geverfde hout. Ze weet precies waar ze zitten, de kerfjes op verschillende hoogtes. Ze hoeft haar ogen niet te sluiten om de herinneringen naar boven te halen. Het blonde en donkere krullenkopje, de een wat hoger dan het andere, strak tegen de deurpost.
"Wie is de grootste mama? Zijn we gegroeid?"
Ze laat de deur openstaan en grijpt de klink van de volgende deur. Hier geen zonlicht want de kamer ligt op het noorden. De grote ramen kijken uit op de weelderige achtertuin en het aangrenzende park. Met een diepe zucht stapt ze voor de laatste keer over de drempel om nog zich nog één keer heel dicht bij hem te voelen. Veertig jaar, het lijkt een heel mensenleven maar het was voorbij voor ze het besefte. Die laatste ochtend, voor hij op zijn fiets stapte om naar de werf te gaan, had hij haar nog gekust. Bij de herinnering aan die laatste kus knijpt haar hart zich met zo'n grote kracht samen dat het haar de adem beneemt. Snel duwt ze de beelden terug in haar geheugen. Niet aan denken nu...niet nu en eigenlijk liever nooit meer. Ook deze deur laat ze openstaan en weifelend legt ze de paar passen af naar de volgende deur. Een snik welt op in haar borst en met trillende hand duwt ze de klink omlaag.
De tranen in haar ogen vervormen haar zicht en even denkt ze het wiegje in de hoek te zien staan. Een wiegje met een kanten hemel, gemaakt van haar bruidssluier. Het kleine bolletje, bedekt met donkere donshaartjes, rust op een roze sloopje waar ze met liefde piepkleine roosjes op heeft geborduurd. Het wiegje heeft nooit plaats hoeven maken voor het ledikantje of een nog groter bed.

Terwijl de tranen over haar gegroefde wangen stromen neemt ze de laatste horde, nog één keer stapt ze over die drempel en staart uit het kleine raam. Het uitzicht op de tuin van de buren waarin een schommel zachtjes heen en weer beweegt. Het is alsof ze dit uitzicht nog nooit heeft gezien. "Stond dat schuurtje daar altijd al?" Ze leunt met haar voorhoofd tegen het koele raam en negeert het geroep van beneden.
"Moeder!! Kom je? We brengen je nu naar je nieuwe huis. Moeder??"

Nog voor ze antwoord kan geven hoort ze een andere stem.
"Moeder? Kom je? Ik wacht op je in je nieuwe huis!"
Verward schudt ze haar hoofd heen en weer, het bonzen van haar hart overstemd nu alle andere geluiden. Haar benen weigeren opeens dienst en ze voelt hoe de grond onder haar voeten lijkt te verdwijnen. Een straal zonlicht schijnt precies op de hoek waar het wiegje ooit stond.
"Zonlicht? De kamer ligt op het westen en het is nog ochtend!"
De Radetsky mars in haar borst maakt plaats voor een traag klokkengebeier en dan wordt het stil, heel stil.