Ierland, deel 3

De tweede nacht in Ashgrove B&B is gelukkig beter verlopen dan de eerste, ik heb geen kramp meer gehad. Het is even voor 7 uur en ik ben klaar wakker. Zachtjes ( Teus is nog in dromenland) sluip ik naar de kitchenette en fabriek een bakje oploskoffie waarmee ik naar de tuin verhuis. Ik zie dat er gisteravond laat blijkbaar nog gasten aangekomen zijn want er staat een derde auto op de oprit. Vanuit het huis klinken inmiddels ook geluiden en niet veel later ruik ik de bacon and eggs. Genietend snuif ik de frisse, aardse ochtendlucht mijn longen in en mijmer een beetje weg. Het is nu zaterdag en vandaag verhuizen we naar ons volgende logeeradres in Kinsale. Het is een route van ongeveer 300 km dus tijd genoeg voor wat 'site-seeing' onderweg. Helaas is onze koffer gisteren niet bezorgd, wel ontvingen we een sms bericht van Aer Lingus dat de bagage met nummer 'huppeldepup' helaas niet gevonden was. Voor meer informatie moeten we tel.nr. huppeldepup bellen. Dat gaan we straks maar even proberen dan. Inmiddels is Teus ook wakker en we schuiven aan de ontbijttafel in de serre. Roisin zet twee grote borden voor ons neer waarop weer een 'weelderig' Iers ontbijt ligt uitgestald. Worstjes, tomaten, champignons, 'white pudding', spiegelei en twee dikke plakken bacon. Als ik nog geen hart&vaatziekte zou hebben dan kreeg ik dat nu spontaan. We kletsen even met haar over onze verdwenen koffer en ze bied aan om te bellen met Aer Lingus. Ze schrijft het nummer, dat we toegestuurd hebben gekregen, op een velletje papier en verdwijnt de keuken weer in om het ontbijt voor de andere gasten klaar te maken. Wij gaan naar onze kamer om onze schamele bezittingen in te pakken. Nog voor we klaar zijn staat Roisin al voor onze deur en meldt dat het "Lost Luggage Departement" van Aer Lingus niet werkt in het weekend. Ze is zwaar verontwaardigd en ik moet eigenlijk wel lachen, zij neemt dit een stuk zwaarder op dan wij. Uiteindelijk zijn we zover, de auto is ingepakt en we nemen afscheid van Roisin met een stevige omhelzing.

 De rit zuidwaarts is, alweer, adembenemend mooi! We stoppen regelmatig om foto's te nemen en ook al veranderd het weer van bewolkt naar regenachtig, we genieten met volle teugen van het prachtige landschap. In mijn stoutste dromen had ik niet kunnen bedenken dat Ierland zo mooi is! We hebben diverse trips naar Engeland gemaakt (ook nog 13 dagen met mijn ouders langs de zuidkust) en ook in Schotland zijn we geweest maar toch is Ierland niet te vergelijken. De sfeer is zo anders, nog relaxter dan in Engeland! We vermijden grote steden en slingeren over bergpassen om dan opeens weer aan de kust te belanden. De grillige kustlijn verrast ons steeds opnieuw.

Op ons gemakje, dat is ook beter want de wegen zijn niet overal even goed...kuilen en gaten..., leggen we de ruim 300 km af en halverwege de middag komen we aan in Kinsale. Inmiddels schijnt de zon weer en het stadje maakt een levendige indruk. Ik vang een blik op van de haven en de ruime baai. Onderweg hebben we een auto-oplader gekocht zodat beide telefoons weer voor de helft vol zijn. Ik besluit om ons reisbureau maar eens te bellen en het probleem van de verloren koffer aan hun voor te leggen. Hoera, die werken zaterdags wel en ze gaan contact opnemen met Aer Lingus. Ik word die dag nog een paar keer door het bureau terug gebeld en met de mededeling dat het heus allemaal goed gaat komen laat ik het kofferverhaal maar aan hen over. En dan gaan we op zoek naar Valley View, ons 2de logeeradres. De routebeschrijving is redelijk duidelijk totdat we de bebouwde kom achter ons laten en via smalle weggetjes dieper de bergen in slingeren. Hier klopt iets niet, vlgs de beschrijving zou de B&B amper 5 minuten rijden zijn vanaf het centrum van Kinsale. We blijken er al twee keer langs te zijn gereden, het is gewoon niet duidelijk aangegeven. Als we de oprit oprijden zien we een grote bungalow omringd door een smetteloze tuin. Het gras is gemillimeterd en de bloembakken staan als soldaten opgesteld. Volgens mij met een liniaal uitgemeten. Het voelt niet fijn hier, ook al is het uitzicht over de vallei mooi. We bellen aan, en nog eens....voor de tweede keer staan we voor een gesloten deur. Maar weer bellen, zowel het vaste als het mobiele nummer wordt niet beantwoord. Pffff en het begint ook weer te regenen. We gaan maar weer in de auto zitten en bedenken dat we desnoods nog even naar de stad kunnen gaan. Dan komt er een auto aan en er stapt een wat ouder echtpaar uit. Wij stappen ook uit en lopen alvast richting voordeur. Zonder ons te begroeten opent de vrouw de deur met de sleutel en stapt naar binnen, we blijven een beetje beteuterd staan. Dan draait ze zich om, mompelt iets en geeft ons een sleutelbosje met twee sleutels. Een voor de voordeur en een voor de slaapkamer. Ze wijst naar de trap en zegt "second door on the left" . Ok dan! Ik kan nog net vragen, voordat ze wegloopt, hoe laat en waar ontbijt? Ze wijst op de deur met het opschrift "kitchen" en noemt twee tijdstippen 8 en 9 uur. Ik neem aan dat ze bedoelt dat we tussen acht en negen uur kunnen ontbijten. Teus pakt onze tas uit de auto en een beetje ongemakkelijk lopen we de trap op. De kamer is schoon, het bed ziet er leuk uit en ook de badkamer oogt aardig. Beetje klein. We gaan op zoek naar een kast waar we onze kleren kwijt kunnen. Onder de schuine kant bevindt zich een klein kastje waar kussens en dekens in liggen dus we pakken niet uit.

 Teus moppert een beetje, hij vindt het helemaal niks en wil het liefste terug naar Wicklow maar dat kan niet. Niet moeilijk doen we hoeven hier alleen maar te slapen! We gaan gewoon lekker naar Kinsale, zoeken een leuke tent op om te eten en kijken een beetje rond in de omgeving. Helaas zijn alle winkels al dicht, we besluiten om in een pub wat te gaan eten en wandelen dan naar de haven. De temperatuur is nog heerlijk en we gaan pas tegen 10 uur terug naar de kamer. En dan komen we tot de conclusie dat het bed twee afwijkingen heeft. Ten eerste staat die beeldige metalen achterkant los tegen de muur. Zodra je je grote teen beweegt, rammelen de beschilderde bollen tegen de achterwand en zo te zien doen ze dat al geruime tijd. Ten tweede heeft het bed een behoorlijke 'verzakking' in het midden. Zodra we beiden gaan liggen, rollen we automatisch de kuil in. Kreun...en dat met die baggerrug van mij. Halverwege de nacht word ik wakker en kan met geen ,mogelijkheid meer in slaap komen, de tv maar aan (zonder geluid) en dom plaatjes kijken. Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen want ik word wakker van een vreemd geluid. Het is half acht, mooi op tijd!Teus is ook wakker en kreunend en steunend werken we ons het bed uit. Teus gaat eerst douchen en ik hoor weer dat vreemde geluid maar nu dichter bij. Als hij met een een scheve grijns uit de badkamer stapt begin ik hem al te knijpen. "Nou meid, maak je borst maar nat"
En ja dan blijkt dat ik nauwelijks door het deurtje kan om in de douchecabine te komen. Beter gezegd ik kan er gewoon niet in! Goeie raad is duur, ik wil douchen en dat ga ik dus doen ook. Bij de wastafel maak ik mezelf nat en smeer mijn lijf goed in met douchegel en zie, het wonder geschied, ik glibber zo naar binnen! Dan komt uitdaging twee! Aan de muur hangt een soort apparaat met knopjes, ik draai wat aan het ene dan aan het andere en besluit dan om op de bovenste knop te drukken. Een oorverdovend lawaai ( weet ik meteen wat dat rare geluid was) en zie er komt water uit de sproeier. Botsend en stotend tegen de zijwanden, was ik mijn haar en spoel het schuim af. Inmiddels blijkt dat de afvoer niet zo goed werkt want het water staat al aan de rand van de bak. Gauw kraan dicht...wat een gedoe! Aangezien ik nu minder glad ben is het verlaten van de douchecabine ook iets minder makkelijk en ik houd er een paar schaafwondjes aan over. Uiteindelijk kunnen we naar beneden voor het ontbijt. Er is plaats voor maximaal 6 personen. Bij het raam staat een klein tafeltje waar al een echtpaar zit te eten. Dan staat er nog een grotere tafel die gedekt is voor 4 dus we nemen maar plaats. Een paar minuten later staat opeens die gastvrouw naast ons, ninja modus!! We melden onze wensen en ze verdwijnt weer even geruisloos als dat ze verschenen was. Na 10 minuten komt ze weer binnen met twee borden waarop ons ontbijt. Helaas niet zo uitgebreid als bij Roisin maar toch smakelijk. Dan komen de andere gasten ook beneden en gelukkig zijn die een stuk praatgrager dan de doodgravers bij het raam of de gastvrouw. We mikken het ontbijt naar binnen en willen vertrekken maar dan blijkt dat we volledig ingeparkeerd staan. Nou ja uiteindelijk rijden we de oprit af en besluiten om er een lange dag van te gaan maken!

De vorige dag hadden we al gezien dat de Wild Atlantic Way in Kinsale aangegeven staat dus daar start onze trip langs de kust. Op onze detailkaart hadden we al wat bezienswaardigheden aangekruist en we beginnen bij "Old Head of Kinsale" helaas kunnen we niet helemaal tot aan de 'punt'rijden want er is een golfclub gevestigd en die is alleen toegankelijk voor leden. Maar tot waar we kunnen is het prachtig.

We vervolgen onze reis en de eerstvolgende stop is Dromberg waar we één van de oudste "stone cirkels" van Ierland kunnen vinden. Niet alleen een stenen cirkel maar ook overblijfselen van 2 prehistorische hutten met zelfs een stenen trog die water uit een bron ontvangt. Anders dan bij Stonehenge kun je hier vrij over het terrein wandelen, alles van dichtbij bekijken en zoals we zien, zelfs met een groep mensen een ritueel uitvoeren midden in de cirkel.

We vervolgen onze reis langs de kust, drinken ergens koffie, maken een kleine strandwandeling en buigen uiteindelijk af richting het noorden. Vanaf Bantry rijden we dwars door de bergen weer terug richting Cork. En ooohhh die smalle bergwegen, ik zit regelmatig met mijn ogen dicht als we uit moeten wijken voor een tegenligger en ik links naast me alleen maar een afgrond zien. Teus heeft nergens last van...pfffff... gelukkig maar! Stel je voor dat hij ook steeds zijn ogen dicht zou doen.

Tegen 6 uur 's avonds zijn we terug in Kinsale en we zoeken maar meteen een eetgelegenheid op. Jammer genoeg is het weer omgeslagen en het regent pijpenstelen. De stad maakt een beetje troosteloze indruk. De Blue Haven Bistro is een leuke eetgelegenheid, en we besluiten om hier maar een poosje te blijven zitten.