Wie trouwt mijn zoon 8 -de finale

Wie trouwt mijn zoon 8 – De finale!

De afgelopen weken is er veel gebeurt. Wat ooit begon als een grapje is uitgegroeid tot een heus avontuur waarvan we de afloop niet kunnen voorzien. Ruim een jaar geleden verstuurden we, met een grijns op ons gezicht, het aanmeldformulier voor een nieuw seizoen Wie Trouwt Mijn Zoon. In december 2012 werden we door Eyeworks uitgenodigd voor een screentest. Saillant detail....toen wij bij het pand van Eyeworks aankwamen, liepen we opa Cor en Zico tegen het lijf! Toen wisten we niet of we wel leuk genoeg waren om mee te mogen doen en al helemaal niet dat Zico en zijn opa in hetzelfde programma zouden zitten. De uitkomst is inmiddels bekend anders zou ik dit blog niet schrijven natuurlijk! En nu staan we klaar voor het grote moment! Onze spullen staan al in de auto, familieleden en vrienden zijn uitgenodigd. Vandaag is de grote dag! Stephen is nerveus en ik eigenlijk ook wel een beetje. De afgelopen dagen hebben we veelvuldig contact gehad met Christina en zodoende weten we dat ook zij met bibbers in haar lijf rondloopt. Het kan natuurlijk nog alle kanten op! Ook al heeft Stephen in Parijs voor haar gekozen, dat wil nog niet zeggen dat hij straks, op Slot Zeist, ook voor haar kiest. Voor hetzelfde geld bedenkt hij zich op het allerlaatste moment en krijg ik de ring toegeschoven! We nemen voor nu even afscheid van onze familieleden, zij komen straks ook naar Zeist.

                                                           

Onze dag begint iets eerder natuurlijk. Visagie, omkleden en dan de opname's in de auto. Een prachtige witte Rolls Royce met chauffeur. Jeroen ( jawel onze cameraman uit Parijs) wurmt zich op de voorstoel en we gaan rondjes rijden over het terrein. De chauffeur, een hele aardige man maar wel een beetje eigenwijs, rijdt de rondjes zoals hij ze wil. Gevolg...véél opnametijd!! De regisseur staat te springen op het bordes, zwaaiend met zijn armen brult hij aanwijzingen naar ons. Wij liggen slap van het lachen op de achterbank. Jeroen loopt rood aan van inspanning want die camera is loodzwaar en de chauffeur rijdt doodgemoedereerd weer een verkeerd rondje. Gooi ons maar achter de kast! Volgens mij hebben we die 'aankomst-opname' wel 15 x overnieuw gedaan, de poedermoeder moest er zelfs weer aan te pas komen om mijn uitgelopen make-up bij te werken! Maar eindelijk staat het erop al zitten we nu wel een beetje in tijdnood want er moeten 4 ceremoniën opgenomen worden! Wij zijn het eerste koppel! Familieleden en vrienden vullen de 'trouwzaal', Jochem staat al klaar en doet even zijn woordje. Stephen en ik staan in een aangrenzende ruimte. Eerst mag Steef naar binnen. Ik kan via een monitor meekijken en zie aan zijn mondhoeken dat hij toch wel een beetje zenuwachtig is. Het is ook niet niks. Op alle strategische plaatsen staan camera's, de regisseur wappert met zijn armen en roept aanwijzingen. Familie en vrienden in het publiek en dan sta je daar in je apepakkie met....jawel...alweer een verkeerde ( dus te grote) broek!!!! Dan voegt Christina zich bij mij. Wauw...wat ziet ze er mooi uit in haar lange zwarte avondjurk. We geven elkaar een hand en ik voel haar vingers trillen. “Rustig maar meisje, het komt allemaal goed!” We krijgen een seintje en mogen ook de zaal betreden. Jochem kijkt blij, ik weet zeker dat hij hier een goed gevoel bij heeft! Aan de ene kant van de zaal zitten onze familie en vrienden, aan de andere kant...Tracey ( Christina's moeder) Kim met haar moeder en tante, Barbara, Charlotte, Nienke en vast nog meer mensen die ik vergeet! Helaas is Suraya er niet bij, die moest voor haar werk naar Barcelona maar ze heeft wél een berichtje gestuurd!! Ze hebben allemaal een brede lach op hun gezichten. En dan gaat het beginnen. Stephen is zeker van zijn zaak! Hij pakt de prachtige ring die ik heb helpen maken op de vakschool in Schoonhoven en zonder aarzelen vraagt hij of Christina de ring wil accepteren. Gelukkig, ze zegt JA en hij schuift hem aan haar vinger. Iedereen klapt en dan zit het erop...zomaar..klaar! Ik volg het setje naar buiten waar de Rolls weer klaarstaat, een laatste zwaai en daar gaan ze ( voor weer een rondje terrein!) Er worden nog meer foto's gemaakt, we moeten nog even een paar praatjes voor de camera houden en dan zit het er voor ons écht op. Inmiddels is Rick's ceremonie in volle gang en die missen we dus, jammer! Maar ik neem me voor om wel bij die van Richard en Zico te gaan kijken. Dat belooft namelijk wel een spektakel te worden. Ik heb in de wandelgangen al iets opgevangen dus ik ben benieuwd.

Beneden bij de kleedruimtes loop ik Zico tegen het lijf die worstelt met zijn broek...het zal toch niet? Jawel, alsof de duvel ermee speelt....Stephen heeft Zico's broek en Zico heeft die van Stephen. Uiteindelijk kan Zico met een passende broek zijn ceremonie doen en Steef? Steef trekt zijn eigen kleren weer aan! De dag loopt ten einde en voor we het weten is het donker. Ongelooflijk maar waar, het is af. De serie Wie Trouwt Mijn Zoon is een feit. We moeten afscheid nemen van heel veel mensen. Ik zie Heiko en Luc ( onze crew tijdens de thuisdates) Jeroen (onze cameraman hier en in Parijs), Quirine van der Kamp ( de verslaggeefster van Rick en moeder Liesbeth met haar waren we in Parijs). Desiree( onze poedermoeder) De mensen van Eyeworks: Marianne Ras, David wiens achternaam ik niet weet, Chris(tian) Ashman, Rowan Kallasingh, Jerrald Pieterman en Sabrina Cobussen. En natuurlijk Cheeru..onze kleine Belgische heldin die nog steeds op potjes babyvoeding leeft. Van Jochem krijg ik een extra knuffel, we hebben het goed gedaan!! Wat zullen we jullie vreselijk missen!!

_____________________

De stand van zaken nu....april 2014

Er is ruim een half jaar voorbij. De lente heeft inmiddels zijn intrede gedaan na een natte herfstachtige winter. Hoe is het Stephen en Christina vergaan de afgelopen 6 maanden? Het gaat goed met allebei! Ze zijn helaas geen liefdespartners geworden maar onderhouden wel vriendschappelijk contact. Na de opnamen zijn ze nog een paar keer samen uit geweest. En toen besloten Tracey en Christina om terug te keren naar hun geboorteland Canada. Op 23 februari jl zijn ze op het vliegtuig gestapt en sindsdien wonen ze aan de andere kant van de oceaan! Via Facebook en telefoon onderhouden we regelmatig contact en zodoende blijven we deel uitmaken van elkaars leven. Ook met de andere meisjes ( Kim, Barbara, Suraya en Charlotte) onderhouden we nog contact en zijn ook zeker van plan om elkaar weer eens te ontmoeten ( Wie Trouwt Mijn Zoon Reünie??)

Stephen heeft genoten van zijn medewerking aan het programma en ontdekt dat hij het heel leuk vindt om voor de camera te staan. In november heeft hij een fotoshoot gedaan en sindsdien staat hij ingeschreven bij diverse castingbureaus en hoopt nog eens aan een TV programma mee te mogen werken. Hij heeft zijn beroep weer opgepakt en is dagelijks te vinden in zijn werkplaats. Smeden ( en dan vooral zilversmeden) is toch zijn lust en leven. Dankzij dit programma snappen nu heel veel mensen waarom Stephen anders is dan anderen. Nu ze weten dat hij het syndroom van Asperger heeft, kijken ze anders naar hem en dat maakt het voor hem ook iets makkelijker om contact te leggen. Dankzij Christina is hij ook wat minder onzeker vwb lichamelijk contact. Al met al heeft dit programma voor veel positieve reacties uit de omgeving gezorgd. Heeft Stephen nog geen liefdespartner gevonden ( is ook niet wanhopig op zoek hoor) maar wie weet....”Op elk potje past een deksel” dus ..we wachten rustig af. Ik geef de moed niet op, er komt vast een leuke schoondochter op ons pad en ze is welkom!!

                                                                 

We hebben de afgelopen weken met heel veel plezier de afleveringen van Wie Trouwt Mijn Zoon gekeken. Ook voor ons is het elke keer weer een verrassing hoe het er op TV uitziet. Cheeru en Marianne Ras, jullie hebben geweldig werk verricht! Mooie montage en wat hebben we genoten van alle dates en tripjes! Fantastisch leuk ook de extra clips die op de site van SBS staan! En dan de geweldige kans om mijn blog te linken aan die website, bedankt SBS!!

 

Wie Trouwt Mijn Zoon 7 - Last Tango in Paris

Wie trouwt mijn zoon 7 – “Last Tango in Paris”

Stephen in bad met Christina.

Jody, onze geluidsvrouw, emotioneel en ontroerd.

Bar en ik een beetje beduusd door deze actie.

Deze avond verloopt een beetje anders dan de vorige. Er is iets veranderd in de sfeer. We besluiten om een poosje naar buiten te gaan, terrasje pakken en dan zien we wel. Jeroen en Jody bergen hun peperdure camera en geluidsapparatuur op in ons appartement aangezien er is ingebroken bij de collega cameraploeg en de camera is gestolen. Dat is geen grap natuurlijk. We spreken af dat we de volgende ochtend vroeg klaar zullen staan voor een hele drukke laatste dag in Parijs.

Montmartre is 's avonds bijna net zo druk bevolkt als overdag. We belanden op een terrasje en verbazen ons over de vrouwen op torenhoge naaldhakken die, zonder hun benen te breken, over de keien wandelen. Al zijn er ook wel enkele bij die, met stijve knieën, aan de arm van hun partner over het plein worden gesleurd. We bestellen een drankje ( op kosten van Eyeworks, proost jongens!) en kijken maar niet naar de prijs. Voor het bedrag wat je hier voor 1 glas betaald kun je jezelf 't lazarus zuipen in het appartement! We maken het niet te laat, ook omdat ik de indruk krijg dat Barbara het niet echt naar haar zin heeft. Eenmaal in het appartement verdwijnen de meiden ieder naar hun eigen bed en schuiven Steef en ik nog even op het balkonnetje met een sigaretje. Het was een vreemde dag. Stephen die een beetje worstelt met zijn gevoelens. Aan de ene kant vindt hij Barbara heel erg leuk omdat ze vrolijk en spontaan is. Ze trekt hem uit zijn schulp maar zulke meisjes heeft hij al vaker gehad en dat liep op niets uit. Aan de andere kant is daar Christina bij wie hij zich op zijn gemak voelt. Hij was verbaasd over zichzelf toen hij zonder aarzelen bij haar in bad stapte. Het voelde zo natuurlijk en goed. Bij Christina kan hij gewoon zichzelf zijn. Vanuit mijn moederhart kan ik dat beamen. Natuurlijk ligt de keuze helemaal bij hem maar ik denk dat Christina beter bij hem past dan Barbara. Zonder teveel druk op hem te leggen geef ik hem het advies om morgen, tijdens de date met Christina, zijn aandacht helemaal op haar te focussen en Barbara los te laten. Ik denk namelijk dat Christina heeft laten zien dat ze zijn Asperger accepteert als iets wat onderdeel is van zijn karakter, ze geeft hem de tijd om te ontdekken wat hij voelt en aankan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gelukkig ben ik deze ochtend niet opgesloten. Snel onder de douche, bed afhalen, koffertje weer inpakken en ontbijten. Cheeru, Jeroen en Jody zijn alweer van de partij. Vandaag onze laatste dag en we hebben een drukke/strakke planning. Eerst moeten alle spullen weer ingepakt worden en komen David en Chris de koffers halen...die mogen weer fijn in de lift! Inmiddels is mijn conditie met sprongen vooruit gegaan de afgelopen dagen. Elke dag een aantal keren 14 trappen op en af doet wonderen! Als ik hier nog 2 weken blijf zou dat ook zomaar eens een kilo of vijf kunnen schelen! Helaas....vanavond lig in alweer in mijn eigen bed. Jammer dat leuke dingen altijd zo snel voorbij gaan. Voordat Stephen op date gaat mogen we eerst nog even bij “de trappen” foto's maken. Terwijl Jeroen de camera opstelt en wij onze posities innemen hoor ik achter me een bekend stemgeluid. Ahhhh vandaar dat we hier nog een opname moeten maken!! Jochem en onze 'poedermoeder' zijn gearriveerd! Het verbaasd me inmiddels wel hoe gemakkelijk het ons vergaat om, met hordes publiek, geheel ontspannen een gesprek te voeren. Voelde ik tijdens de eerste dagen op het slot in Zeist nog wel enige gène, nu maakt het me niks meer uit. Stephen doet het zelfs nog gemakkelijker dan ik. Ik voel nog wel eens een lachkriebel opkomen als ik, voor de vierde keer geheel spontaan, iets moet zeggen. Hij verblikt of verbloost niet en vindt het zelfs leuk om mee te denken hoe het beter kan. Jochem vraagt of we het naar ons zin hebben en of Stephen het allemaal nog leuk vindt. Het antwoord staat op Steefs gezicht geschreven en Jochem zegt dan ook dat hij het geweldig vindt om te zien hoe Stephen gegroeid is de afgelopen weken. Veel zelfverzekerder en 'losser' ( mede dankzij Christina!!) is geworden. Ja, het verschil met een paar weken geleden is overduidelijk! Hopelijk houdt hij dit vast!

Dan tempo maken! Christina en Stephen gaan op date en Bar en ik gaan proberen een paar vintage winkels te vinden. We besluiten met de metro te gaan al is het wel even puzzelen. We stappen op goed geluk ergens uit en gaan te voet verder...langs de Seine. Het is zulk heerlijk weer...echt genieten dit!! Eigenlijk doet het er helemaal niet toe of we die winkels wel of niet vinden, we praten met elkaar en ik vind Bar een top meid. Dat het tussen haar en Stephen niks wordt is duidelijk, zij loopt tegen zijn 'Asperger-gedrag' aan en vindt hem veel te onvolwassen. Maar dan, tijdens ons gesprek, wordt er voor haar ook veel duidelijk en begrijpt ze hoe de situatie in elkaar zit. Het maakt allemaal niet meer uit, ze heeft Stephen te kennen gegeven dat het wat haar betreft nooit meer dan vriendschap kan worden. Ergens vind ik dat ook wel prima. Barbara is een schat van een meid maar gewoon 'te veel' voor Stephen. Ook Barbara is het met mij eens dat Christina veel beter bij Stephen past en hoopt dat hij dat ook inziet. Vanaf de thuisdates was ook wel duidelijk dat hij met haar en Christina de meeste 'klik' had. Het kost hem alleen moeite om te ontdekken wat hij precies voelt.

Mijn mobieltje gaat af, Chris aan de lijn! “Waar zijn jullie? Spring maar in een taxi want we verwachten jullie binnen een half uur bij de Eiffeltoren!” Wel ja...spring maar in een taxi! Alle taxi's die we zien gaan de verkeerde kant op of zijn bezet! Maar dan eindelijk...een lege taxi die ons binnen een kwartier aan de voet van de Eiffeltoren dropt en dan begint het grote zoeken! We bellen en lopen vijfentwintig rondjes ...eindelijk vinden we ze...verdekt opgesteld achter een bus! Want filmen op locatie is in Parijs niet toegestaan! Met andere woorden...overal waar bordjes of hekjes staan, daar mag niet gefilmd worden. In de verte zien we alweer 2 zwaar bewapende militairen aankomen dus...hup alles inpakken en naar de overkant. Dan eerst maar wat scenes schieten zonder geluid. Zodra de beveiliging uit het zicht is, schuiven we met camera en al weer onder de Eiffeltoren en in het parkje voor de quotes etc. Gelukkig mogen Bar en ik ook nog even wat te eten halen want het is inmiddels al lang lunchtijd en onze magen rammelen!. Dan naar het restaurantje verderop voor een kop koffie en even pauze. Stephen en ik krijgen nauwelijks de gelegenheid om een woord met elkaar te wisselen. Wel zie ik even kans om hem even snel bij te praten vwb Barbara's afwijzing. Op e.o.a. manier heb ik niet de indruk dat het hem nog echt raakt. Misschien heeft de date met Christina duidelijkheid verschaft. Ik heb dus geen idee wat hij met Christina heeft gedaan vandaag! Stephen propt er snel een paar crêpes in. We moeten de eliminatie ook nog opnemen bij het graf van Napoleon ( leuke locatie!!) dus...alles en iedereen weer in de taxi en gaan met die banaan. Het is warm en het wordt steeds warmer. Eenmaal op locatie moeten de meisjes met hun koffertjes ( die door David en Chris weer uit de Eyeworksbus zijn gehaald) over het gras ploeteren! Opname 1....opname 2...opname 3 en nog een keertje. De laatste opnames van Stephen en Christina worden geschoten en hup...weg is iedereen. Daar staan we dan! Het is inmiddels de hoogste tijd om te zorgen dat we op het station komen want om 8 uur vertrekt de trein. We zwaaien, roepen en proberen alles om een taxi aan te houden maar bij het zien van 4 personen rijden ze allemaal door. ( passagiers mogen niet voorin bij de bestuurder zitten)

En dan eindelijk stopt er een taxi met een meesterlijke chauffeur! Hij ontpopt zich als een ware komiek en is zowaar de eerste Fransman met gevoel voor humor! Het wordt een doldwaze rit dwars door Parijs midden in de spits! Ik zit voorin en hou regelmatig mijn hart vast maar we komen heelhuids aan en zien David en Chris al staan. Met koffers en tassen worden we een café in geloodst alwaar Rick met zijn gezelschap ook al is gearriveerd. We hebben nog wel tijd voor een kop koffie of een ander drankje. En dan krijgen we het seintje dat we naar het perron moeten...in optocht. We worden nagestaard door de overige gasten en zwaaien naar de filmcrew die per auto de terugreis maakt. Het zit erop! Drie wervelende dagen in Parijs met veel hoogtepunten en verrassende gebeurtenissen. Eenmaal in de trein vallen mijn ogen dicht en ik merk niet eens dat Cheeru gedag komt zeggen voordat ze uitstapt in Antwerpen. Op Schiphol nemen we afscheid van Barbara en Christina. Even verderop zie ik Jeroen en Jody staan dus die ook nog een hand en een zoen. En dan naar huis. Bijkomen en hopen dat ik kan slapen. We hebben veel om over na te denken, veel om aan terug te denken en er ligt nog iets in het verschiet! In de auto krijg ik eindelijk de kans om aan Stephen te vragen wat hij nou precies met Christina heeft gedaan vandaag Als hij verteld dat hij met haar naar een bruidswinkel is geweest moet ik opeens weer denken aan die eerste dag toen we net in Parijs waren aangekomen. Die straat met al die bruidswinkels en Christina die mij de mooiste jurken aanwees. Wat toevallig!! Daarna zijn ze met een tuktuk naar de Arc de Triomph geweest en hebben ze vreselijk gelachen maar ook doodsangsten uitgestaan op die idioot drukke rotonde. Ohh ik ben zo benieuwd naar die beelden! De aankomende week hebben we even tijd om alles op een rijtje te krijgen. Ik hoop dat hij Christina gaat missen ;-)  

Wie trouwt mijn zoon 6 – Paris.. Paris mon amour!!

De afgelopen week is voorbijgevlogen. Na het vertrek van de meisjes had ik even moeite om weer in het gareel te komen. Vier dagen doorlopend mensen over de vloer, een camera die je overal volgt en een microfoon op je lijf. Het is gewoon even wennen dat ik nu, zonder over mensen te struikelen, door mijn huis kan lopen. Stil is het ook! Geen vrolijke meidenklets meer aan de ontbijttafel, ik ben weer de enige vrouw in huis tussen drie mannen. Maar de koffertjes zijn weer gepakt want we gaan op reis! Teus brengt ons naar Schiphol in alle vroegte en, zoals gewoonlijk, gaat het bij ons weer niet van een leien dakje! Er staat een file van hier heb ik jou daar! Gelukkig hebben we daar wel rekening mee gehouden en waren vroeg genoeg vertrokken maar toch! Zonder er bij na te denken rijd mijn man richting “Vertrek” en wij stappen ( ook zonder er bij na te denken) uit. Een kus, een zwaai en weg is ie! Stephen kijkt me vragend aan...waar moeten we zijn? Ik heb geen idee, het papiertje waarop staat waar we ons moeten verzamelen, ligt nog op de keukentafel. Met onze koffertjes lopen we maar naar binnen. Het is, ondanks het vroege uur, een drukte van vanjewelste. Trouwens...het is eigenlijk altijd druk op Schiphol! Speurend probeer ik een bekend gezicht te ontwaren in de mensenmassa...onbegonnen werk natuurlijk. We hebben nog tien minuten en het zweet breekt me al uit. Dan maar even een belletje plegen naar Christina. “Zijn jullie er al? En zo ja...waar dan?” Dan blijkt dat we niet bij “Vertrek”maar bij de “Aankomst” dienen te verzamelen. Natuurlijk, lekker logisch ook! Gezien het feit dat we niet dagelijks op Schiphol komen, zoeken we ons een breuk naar de “Delifrance” maar uiteindelijk zie ik Christina en Tracey ( Christina's moeder) zwaaiend staan. Gelukkig!! Rick, Cindy en Liesbeth zijn er ook al. We krijgen koffie en broodjes van hun verslaggeefster, de onze ( Cheeru) stapt in Antwerpen op de trein. Ohhh natuurlijk...”Aankomsthal”... vanuit hier kom je bij de trein! Halloooo Mar!

Het wachten is nog op Tanja ( Rick's meisje) en 'onze' Barbara. Ondertussen kletsen we wat met Tracey en Christina. We horen Tanja eerder dan dat we haar zien, ze struint met grote passen op ons af met Rowan in haar kielzog. Dan begint het toch een beetje penibel te worden want Barbara is nog in geen velden of wegen te bekennen. Rowan belt, Christina belt, de verslaggeefster belt...maar geen gehoor! We moeten nu naar het perron want over 6 minuten vertrekt de trein. De trein is nog niet gearriveerd en we houden hoop dat Barbara zo meteen de trap af komt rennen. Nerveus kijkt Stephen steeds naar boven of hij al een glimp van haar opvangt en ondertussen blijft iedereen bellen. Dan komt de trein en moeten we instappen...zonder Barbara! Shit! Ik zie de teleurstelling op Stephens gezicht. Dit is toch wel heel erg balen! Je gaat ervan uit dat je met twee meiden naar Parijs gaat en nu is het er maar één. De deuren sluiten en we zoeken onze plaatsen op....zonder Barbara. Stephen en ik zitten bij elkaar. Christina zit in haar eentje, lekker gezellig. We maken ons op voor een drie uur durende treinrit naar de stad van de liefde...Parijs we komen eraan!

In Antwerpen voegt Cheeru zich bij ons en komt even vragen hoe het gaat, ook zij baalt dat Barbara verstek heeft laten gaan. Maar ja...wat doe je eraan? Twee uur later arriveren we op een zonnig Gare du Nord en kan ons avontuur beginnen. Stephen en Christina wandelen voor me uit het perron af en Cheeru verklapt dat zij dit 'setje' wel ziet zitten. Wie weet, misschien grijpt Christina nu haar kans. We worden opgewacht door David en Chris ( twee mensen van Eyeworks) Zij brengen onze koffers naar het appartement en wij krijgen geld, een plattegrond en de mededeling dat we tot 4 uur de tijd hebben om ons te melden bij het ontmoetingspunt onder aan de trappen bij de Sacré Coeur de Montmartre. Wauw ...we kunnen dus heerlijk even op ons zelf de stad verkennen. We besluiten eerst maar een terrasje te pakken...koffie en een sigaretje! Dan gaan we op pad. Zo zonder bagage is het prima te doen, de zon schijnt en we zijn in Parijs..YEAH!!! Met de plattegrond in de aanslag kiezen we richting Montmartre. We wandelen op ons gemakje door de stad en kijken onze ogen uit. De straat waar we lopen is één groot bruidswinkel Walhalla. Etalage na etalage gevuld met bruidsjurken en avondkleding, is dit een aanwijzing voor wat er te gebeuren staat? We vergeten even dat Barbara er niet is en Christina en ik wijzen elkaar de mooiste jurken aan. Helaas is het niet helemaal Stephens ding en hij krijgt de pip van allerlei figuren die hem aanspreken met de vraag of hij drugs wil kopen. Zijn dreads zijn blijkbaar een signaal dat ie dat vast wel wil.

We arriveren ruim op tijd bij de afgesproken locatie, zo ruim dat we best nog wel ergens wat kunnen gaan eten. We besluiten om in de schilderswijk een restaurantje te zoeken en schuiven een verlate lunch naar binnen. De zon staat stralend aan de hemel en wij wandelen op ons akkertje naar de Sacré Coeur, nemen foto's van elkaar en de omgeving en even...heel even lijkt het écht op vakantie! Mijn mobieltje gaat af en ik krijg Cheeru aan de lijn met het verzoek of we ons beneden willen 'melden'. Op een terrasje recht tegenover “de trappen” zit de rest van ons gezelschap en even hebben we nog hoop dat Barbara inmiddels is gearriveerd... Maar nee. Wel een drama in notendop. Cindy, één van de meisjes van Rick, is zojuist bestolen van haar telefoon. Ze is ( terecht) helemaal overstuur. Nog geen 3 uur in Parijs en dan al slachtoffer van een bende criminelen. Als ze verteld waar ze bestolen is weet ik meteen wat ze bedoelt. In de kleine straatjes vol souvenirwinkeltjes en toeristen, opereren bende's die je afleiden met een spelletje 'balletje-balletje. Ze wapperen met een biljet van € 50,00 en iemand in het publiek kijkt goed waar iedereen zijn portemonnee en telefoons heeft opgeborgen. Cindy wilde wel een gokje wagen nadat ze gezien had dat iemand ook daadwerkelijk won ( hallo...dat zijn de handlangers!!) Tja en dan is het zo gepiept...spullen weg, criminelen weg..en zie maar dat je iets regelt. Dus haar tripje Parijs begon al niet zo goed, ze mocht fijn naar het bureau om aangifte te gaan doen.

We krijgen een 'nieuwe' opname crew toegewezen. “Hé Jeroen...jou kennen we nog van het Slot in Zeist!” En we maken kennis met Jody onze geluidsvrouw! Wat een leuk mens! Het is de bedoeling dat we nu gezamenlijk naar ons logeeradres gaan...wéér naar boven dus! Gelukkig is er zoiets als een treintje want Christina nog een keer op die hoge hakken de trap op sleuren ..néé!! Natuurlijk moeten we voor de opname wel nét doen alsof we die koffers alle trappen opgesleurd hebben ..hahahaha!! En geloof me ...vier opnames later, heb ik dat gevoel ook! Dan mogen we eindelijk naar het appartement. Ik krijg de schrik van mijn leven, we zitten op de 7de verdieping en die lift...Ohh my God!! Het is iets uit een oud ver verleden, een houten hokje met een traliehek ervoor. Er passen nauwelijks drie mensen in en volgens mij staat er iemand op het dak om dat ding omhoog te takelen..zuchtend en kreunend! Ik zie de bui al hangen, dat wordt veel trappen lopen de komende dagen! Ik schuif mijn koffer de lift in en wandel met mijn laatste restje energie de veertien trappen ( twee voor elke verdieping) omhoog. Hijgend, als een oud molenpaard, kom ik als laatste boven. Maar dan...verrassing...een prachtig appartement in hartje Montmartre. Wauw...jullie gaan het zien!! Twee verdiepingen! Christina pikt meteen de meest luxe slaapplek in...hahaha. Recht boven de huiskamer is nl. een vide waar een riant tweepersoonsbed staat...een grootbeeld tv en het mooiste uitzicht dat je kunt bedenken via twee grote dakramen! De witte koepel van de Sacré Coeur kun je bijna aanraken! Stephen moet genoegen nemen met het kleinste kamertje met het 1 persoons-bed. Ik geef hem een dikke knipoog. Maakt niet uit jongen...wie weet wat Parijs nog voor je in petto heeft. Er is ook een super-de-luxe badkamer op deze verdieping met een groot rond bad...het lijkt wel iets uit een film! Dan mag ik naar beneden, daar zijn ook nog twee slaapkamers en een mooie badkamer! Mocht Barbara nog komen dan mag zij de minst gewilde kamer hebben..lekker puh! En dan is het tijd om onze gedachten even de vrije loop te laten. Cheeru vraagt wat ik ervan vind dat Barbara er niet is. Dat is nogal simpel...ik vind het heel jammer maar heb geen idee wat er aan de hand kan zijn. Toen ze vorige week zondag bij ons wegging leek het erop dat ze het heel leuk vond om met Stephen en mij naar Parijs te gaan. Ik had echt niet de indruk dat ze niet wilde. OK, misschien vindt Stephen haar leuker dan zij hem maar dat kan toch nooit de reden zijn dat ze er nu niet is.

We bespreken met Cheeru de plannen voor de komende dagen. Nu Barbara er niet is zullen de plannen voor de dates een beetje gewijzigd moeten worden. Terwijl we de dagen een beetje doornemen gaat opeens de deur open en staat Barbara in de kamer. Ik kijk snel naar Stephens reactie en dan schiet ik een beetje vol. De blijdschap staat op zijn gezicht te lezen!! Christina kijkt wat minder blij.... Bar legt uit dat ze de afgelopen nacht ziek is geworden en nauwelijks had geslapen. Ze is tegen de ochtend in slaap gevallen en is door de wekker heen geslapen. Tot overmaat van ramp was haar telefoon uitgevallen en heeft ze dus al die telefoontje ook niet gehoord. Pech op pech dus. Maar ...nu is ze er en kan het feest beginnen!! De sfeer is op slag veranderd. Barbara's energie heeft een soort van opwekkend effect op Stephen en hij veert op als een dorstige plant die water heeft gekregen. Mmmmmm....Christina moet echt haar best gaan doen als ze nog kans wil maken, denk ik! De avond verloopt gezelliger dan verwacht, we gaan lekker uit eten en dan op een terras genieten van alles wat er zoal voorbij komt op deze mooie locatie! Al is niet alles even leuk en aardig, ook hier mensen die op straat leven. Zoals die jongen met zijn hond die tegenover ons op de stoep zit. Of de tekenaar die langs elk tafeltje gaat om nog een paar centjes te verdienen. Het werpt een beetje een schaduw over het gezellige sfeertje en ik bedenk hoe wreed het leven voor minder fortuinlijke mensen is. Ook aan Stephens gezicht kan ik zien dat hem dit raakt. Hij is in staat om zijn laatste cent weg te geven en als er iemand naar ons tafeltje komt en een sigaretje bietst, geeft hij hem het hele pakje + aansteker. We besluiten op te stappen...morgen weer een drukke dag voor de boeg.

Wakker worden in een vreemd bed, in een vreemde kamer heeft altijd iets surrealistisch. Even denk ik dat ik nog droom als ik door het raam de koepel van de Sacré Coeur heel dichtbij zie. Maar dan gaat het licht in mijn hoofd aan. “Ohh ja..we zijn in Parijs!!” Ik spring ( nou ja...spring) mijn bed uit en schuif onder de douche. Dan snel in de kleren want ik had beloofd om broodjes te halen voor het ontbijt! En dan...kom ik tot de ontdekking dat ik opgesloten zit! De deur tussen Barbara's kamer, waar ook de trap naar boven zit, en de mijne heeft geen deurklink aan mijn kant! Ik klop en roep maar Barbara ( nog niet helemaal beter natuurlijk) is zo diep vertrokken dat ze mijn hulpgeroep niet hoort. Nu zou ik via het 'Franse balkonnetje' misschien naar buiten kunnen maar...we zitten 7 hoog en ik ben de lenigste niet. Het beroep 'geveltoerist' heeft me ook nooit getrokken. Dan maar proberen Christina of Stephen wakker te bellen....het duurt wel even voordat iemand zijn telefoon opneemt maar dan wordt ik eindelijk 'bevrijd'. En Bar....Bar slaapt gewoon door!! Veertien trappen naar beneden en op zoek naar een bakker. Gisteren heb ik alleen souvernirwinkeltjes, galeries en restaurants gezien maar ik neem aan dat de mensen die hier wonen toch ook ergens boodschappen doen. Na twee straten zonder resultaat, duik in een galerie in en roep vrolijk “Bonjour”. Een chagrijnig hoofd duikt op vanachter een muurtje en in mijn beste Frans probeer ik te vragen of er ergens een “boulanger” in de buurt zit. De man doet alsof hij me niet begrijpt en ik probeer het in het Engels ( misschien is het geen Fransman...). Blafferig bijt hij me toe dat ik me in een galerie bevindt en dat hij geen brood verkoopt ( tenminste..ik denk dat ie dat zegt) Ik blijf vriendelijk lachen en wens hem in het Nederlands een hele fijne dag toe...tenminste, dàt denkt hij!! Eenmaal weer buiten zie ik een vrouw met een croissantje in haar hand dus ik waag een nieuwe poging. Deze keer heb ik beet. Ze neemt me bij de hand en sleurt me een hoek om. In ganzenpas ren ik achter deze kittige dame aan. Ze stopt voor een piepklein winkeltje met een piepklein etalage-tje waar, hoog opgestapeld, broodjes liggen! Met een zwaai en een groet rent ze weer door. Hèhè eindelijk...ontbijt! Ik koop voor iedereen croissants en chocoladebroodjes en dan weer terug naar het appartement. Inmiddels is iedereen wakker, de tafel gedekt en een pot thee gezet. De filmploeg is er ook al en genoeglijk schuiven we een paar broodjes naar binnen. De plannen voor deze dag zijn simpel. Christina en ik gaan boodschappen ( op zondag!!) doen en een beetje gezellig de buurt verkennen terwijl Stephen en Barbara op date gaan!

Na de koffie besluiten we maar op pad te gaan..op zoek naar een winkel die op zondag open is. Christina wil vanavond koken maar dan moeten we wel spullen hebben! Via Google maps proberen we een winkel te vinden die op zondag open is én in de buurt. We treffen het niet....de enige winkel die open is zit in de beneden stad! Christina heeft geen platte schoenen bij zich en dat betekend dus op hoge hakken over keien, heel veel trappen naar beneden. Zij neemt wijselijk de lift terwijl ik een paar extra trappen afga...voor de tweede keer vandaag! Om een lang verhaal iets korter te maken, we vinden de winkel, slaan eten in voor een weeshuis en bedenken dat we dus vier volle boodschappen tassen naar boven moeten gaan zeulen!. Welkom in Parijs!!!

Onderweg sta ik doodsangsten uit, Christina op haar torenhoge hakken zwikkend over de keien. Wat ben ik blij met mijn slippers!! We maken eten klaar en dan is het wachten op Steef en Barbara. Gelukkig kunnen we het heel goed samen vinden en hebben we veel gespreksstof! We praten over haar 'roots' daar in het verre Canada, over koetjes en kalfjes en over Stephen. Ik merk dat ze hem echt leuk vindt! We gaan maar eten want Bar en Steef zijn nog niet terug en dan eindelijk gaat de deur open en verschijnen twee lachende mensen. Ze hebben het leuk gehad. Een boottocht over de Seine. Al was het wel jammer dat ze weinig konden praten omdat er steeds een bandje afgespeeld werd om de toeristen op alle bezienswaardigheden te attenderen. En dat zijn er veel...heel veel!! Maar toch merk ik aan Stephen dat er iets voorgevallen is dus na het eten gaan we even samen op het balkonnetje zitten. Hij verteld dat zijn voorkeur toch naar Barbara uitgaat maar dat zij duidelijk heeft gezegd dat zijn gevoelens niet beantwoord worden. Dat was even slikken. Toch vindt hij Christina ook heel aardig zij maakt andere gevoelens in hem los. Door haar voorzichtige manier van doen, haar geduld ( komt vast door het Indiaanse bloed!) geeft ze hem het gevoel dat hij niks hoeft te overhaasten. Na het eten verdwijnt Christina naar de badkamer, misschien last van haar buik? Maar nee, opeens horen we haar roepen, ze roept Stephen! Hij verdwijnt ook in de badkamer en dan horen we ze lachen en giechelen. Verhip waar is de cameraploeg? Bar kijkt mij aan...ik kijk Bar aan? Samen met Barbara en Cheeru schuiven we op het balkon met een wijntje. Na een kwartiertje komen Jeroen en Jody de badkamer uit. En dan gebeurt het onwaarschijnlijke, Jody huilt, ze is duidelijk geëmotioneerd. Ze verteld hoe mooi het was om ze zo liefdevol en teder te zien..ze was er duidelijk van onder de indruk! En dat vind ik dan weer zó lief en fijn om te horen. We laten ze lekker samen in bad zitten en trekken ons eigen plan. Christina heeft er geen gras over laten groeien!!

http://www.sbs6.nl/programmas/wie-trouwt-mijn-zoon/videos/aEG68s4UtKZr/stephen-voor-het-eerst-samen-in-bad